24 προτάσεις για να χαρίσετε ένα βιβλίο

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Δια­βά­ζο­ντας ένα καλό βιβλίο δίνου­με στη σκέ­ψη την κινη­τή­ρια δύνα­μη να δου­λέ­ψει τα γρα­νά­ζια της, να ανα­πνεύ­σει μέσα στο ασφυ­κτι­κό περι­βάλ­λον που δημιουρ­γεί η αδυ­σώ­πη­τη καθη­με­ρι­νό­τη­τα του αγώ­να για την επι­βί­ω­ση και να ανοί­ξει ρωγ­μές στα ―φαι­νο­με­νι­κά― αδια­πέ­ρα­στα τεί­χη που χτί­ζει τρι­γύ­ρω η κυρί­αρ­χη προπαγάνδα.
Χαρί­ζο­ντας ένα καλό βιβλίο… στον εαυ­τό μας ή στους φίλους μας, συμ­με­τέ­χου­με σε μια πρά­ξη αντί­στα­σης απέ­να­ντι στην πολ­το­ποί­η­ση των συνει­δή­σε­ων, απέ­να­ντι στον κατα­να­γκα­σμό της τηλε­ο­πτι­κής απο­χαύ­νω­σης και στη μιζέ­ρια που μάς έχουν φυλαγ­μέ­νη για «απο­κού­μπι» όταν και τα τελευ­ταία απο­θέ­μα­τα κου­ρά­γιου στε­ρέ­ψουν. Αυτά τα απο­θέ­μα­τα δεν στε­ρεύ­ουν όσο τα χωρά­φια της ανθρώ­πι­νης ψυχής καλ­λιερ­γού­νται με τα εργα­λεία που χάρα­ξαν την πορεία του λαού μας και την μπό­λια­σαν με τα ιδα­νι­κά της εργα­τι­κής τάξης. Τότε οι ορί­ζο­ντες μένουν ανοι­χτοί και φωτί­ζουν την ελπίδα.

Το βιβλίο αντί να αντι­με­τω­πί­ζε­ται από την πολι­τεία (όχι βέβαια από αυτή την πολι­τεία) ως κοι­νω­νι­κό αγα­θό και να είναι προ­σι­τό σε όλους, πέρα από βαλά­ντια, έχει γίνει σήμε­ρα κάτι σαν είδος πολυ­τε­λεί­ας. Παρά το γεγο­νός ότι το κόστος της έκδο­σης συρ­ρι­κνώ­νε­ται ―η τεχνο­λο­γι­κή εξέ­λι­ξη βοη­θά― η τιμή του παρα­μέ­νει ψηλή και απα­γο­ρευ­τι­κή για τους περισ­σό­τε­ρους. Απέ­να­ντι σε αυτό το δεδο­μέ­νο δεν μένου­με με σταυ­ρω­μέ­να τα χέρια. Αξιο­ποιού­με τις όποιες δυνα­τό­τη­τες μάς δίνει ο εμπο­ρι­κός αντα­γω­νι­σμός για χαμη­λό­τε­ρες τιμές στις νέες κυκλο­φο­ρί­ες, επι­σκε­πτό­μα­στε εκθέ­σεις και παζά­ρια, κάνου­με μια βόλ­τα στα παλαιο­βι­βλιο­πω­λεία ή στα­μα­τά­με μπρο­στά στους βαρυ­φορ­τω­μέ­νους υπαί­θριους πάγκους όπου με λίγη τύχη μπο­ρού­με να ανα­κα­λύ­ψου­με πραγ­μα­τι­κά δια­μά­ντια (και όχι απα­ραί­τη­τα πολύ παλιές εκδό­σεις) σε τιμές αντί­στοι­χες μιας τυρό­πι­τας ή μιας επί­σκε­ψής μας σε ένα καφέ! Χωρίς βέβαια να παρα­βλέ­που­με πως για να δια­βά­σεις ένα βιβλίο δεν είναι απα­ραί­τη­το σώνει και καλά να το αγο­ρά­σεις. Μπο­ρείς και να το δανειστείς.

Οι μέρες των γιορ­τών είναι πάντα μια αφορ­μή ―για όσους έχουν τη δυνα­τό­τη­τα― για να κάνου­με ένα δώρο στον εαυ­τό μας ή στα αγα­πη­μέ­να μας πρό­σω­πα. Το δώρο αυτό ας είναι ένα βιβλίο.

Στη λίστα που ακο­λου­θεί προ­τεί­νου­με βιβλία (με τυχαία σει­ρά) που κατά τη γνώ­μη μας αξί­ζει να αλλά­ξουν χέρια και να δια­βα­στούν. Επι­λέ­ξα­με μια λίστα από 24 βιβλία που δια­βά­σα­με (τα περισ­σό­τε­ρα τους τελευ­ταί­ους μήνες) και κάποια (5) που ξεχω­ρί­σα­με και σκο­πεύ­ου­με να δια­βά­σου­με σύντο­μα. Δεν θα βρεί­τε εδώ πολυ­δια­φη­μι­σμέ­νες και «ευπώ­λη­τες» εκδό­σεις με φαντα­χτε­ρά εξώ­φυλ­λα, χώρια που κάποιους συγ­γρα­φείς ούτε που θα τους έχε­τε ακου­στά, αλλά μερι­κά από αυτά τα ταπει­νά «εργα­λεία» που λέγα­με πιο πάνω.

Όλα τα βιβλία κυκλο­φο­ρούν στο εμπό­ριο. Αν έχε­τε σκο­πό να μπεί­τε σε κάποιο βιβλιο­πω­λείο, τότε φρο­ντί­στε αυτό να μη συμ­βεί Κυρια­κή. Η πρά­ξη αντί­στα­σης που συνι­στά η αγο­ρά και μελέ­τη ενός καλού βιβλί­ου απο­χτά­ει μεγα­λύ­τε­ρη και πιο ουσια­στι­κή σημα­σία όταν συνο­δεύ­ε­ται από την ταξι­κή αλλη­λεγ­γύη στους εργα­ζό­με­νους των εμπο­ρι­κών κατα­στη­μά­των που απερ­γούν τις Κυρια­κές κόντρα στις επι­τα­γές του σύγ­χρο­νου εργα­σια­κού μεσαί­ω­να που πάνε να επι­βάλ­λουν Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση, τρόι­κες και κυβέρνηση.

1) ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΡΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 
Ομο­σπον­δία Οικο­δό­μων Ελλάδας
Συγ­γρα­φέ­ας: Ανα­στά­σης Ι. Γκίκας
Εκδό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή

Θεω­ρού­με πολ­λή σημα­ντι­κή την συμ­βο­λή του βιβλί­ου στην ερμη­νεία των γεγο­νό­των και την κατα­νό­η­ση μιας επο­χής από τις νεώ­τε­ρες ηλι­κί­ες που δεν την έζη­σαν, όμως κάποιες φορές κάτι άκου­σαν ή ‑στην καλύ­τε­ρη των περι­πτώ­σε­ων- διά­βα­σαν στις λίγες σχε­τι­κές εκδό­σεις που υπάρ­χουν. Η σπου­δαιό­τη­τα του βιβλί­ου του Ανα­στά­ση Γκί­κα έγκει­ται στο ότι αφε­νός κατα­γρά­φει και ανα­λύ­ει μεθο­δι­κά για πρώ­τη φορά στιγ­μές της ιστο­ρί­ας του οικο­δο­μι­κού κινή­μα­τος που δεν ήταν πλα­τιά γνω­στές και αφε­τέ­ρου, η ιστο­ρία «γρά­φε­ται» από τους ίδιους τους πρω­τα­γω­νι­στές της, τους αγω­νι­στές εργά­τες οικο­δό­μους. Πρό­κει­ται για ένα βιβλίο που πρέ­πει να μελε­τη­θεί από κάθε οικο­δό­μο, εργά­τη, από κάθε σκε­πτό­με­νο άνθρω­πο, στα χέρια του οποί­ου μπο­ρεί να γίνει εργα­λείο γνώ­σης και ανά­λυ­σης και της σημε­ρι­νής σκλη­ρής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, αλλά και πηγή έμπνευ­σης και αισιο­δο­ξί­ας πως μόνο μέσα από τους σκλη­ρούς ταξι­κούς αγώ­νες θα κατα­κτη­θεί το πολυ­πό­θη­το καλύ­τε­ρο μέλ­λον από την εργα­τι­κή τάξη και τους συμ­μά­χους της.

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

2) ΧΟΡΟΣ ΣΤΑ ΠΟΤΗΡΙΑ
(Νου­βέ­λα)
Συγ­γρα­φέ­ας: Γεωρ­γία Τάτση
Εκδό­σεις Γαβριηλίδης

Δια­βά­ζε­ται όπως ο διψα­σμέ­νος πίνει ένα ποτή­ρι νερό, και –παρά την «πικρή» γεύ­ση που νιώ­θεις από τις πρώ­τες σελί­δες του- δεν θέλεις να τελειώ­σει. Για τη μετα­νά­στευ­ση (ναι, υπήρ­χαν και υπάρ­χουν και Έλλη­νες μετα­νά­στες, για όσους το «ξεχνούν»…) τη μονα­ξιά, τον απο­κλει­σμό, τον ανθρώ­πι­νο πόνο, την εκδί­κη­ση, τον θάνα­το και φυσι­κά τον χορό πάνω στα ποτή­ρια. Ένα βιβλίο που οι σελί­δες του εναλ­λάσ­σο­νται σαν κινη­μα­το­γρα­φι­κά πλά­να, μετα­μορ­φώ­νο­ντας τον ανα­γνώ­στη σε «θεα­τή». Στα χέρια ενός ικα­νού σκη­νο­θέ­τη θα γινό­ταν σίγου­ρα μια σπου­δαία κινη­μα­το­γρα­φι­κή ταινία.

Υπο­ψή­φιο για κρα­τι­κό βρα­βείο λογο­τε­χνί­ας 2014

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

3) Τσε Γκε­βά­ρα: Η πολι­τι­κή οικο­νο­μία της οικο­δό­μη­σης του σοσιαλισμού
του Κάρ­λος Ταμπλάδα
Εκδό­σεις Διε­θνές Βήμα

«Στο βιβλίο απο­τυ­πώ­νε­ται η δυνα­μι­κή της οικο­νο­μι­κής σκέ­ψης του Ερνέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα στην διάρ­κεια αυτών των χρό­νων, που επα­νέρ­χε­ται πάντα επί­και­ρη, σε κάθε καμπή της ιστο­ρί­ας της πάλης για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του ανθρώ­που, υπο­γραμ­μί­ζο­ντας την αξία του έργου του νεα­ρού τότε Ταμπλά­δα που αφιέ­ρω­σε την μισή μέχρι τότε ζωή του στην συγ­γρα­φή της μελέ­της που εξέ­δω­σε το 1987 και συνε­χί­ζει ακά­θε­κτος να την επι­βε­βαιώ­νει εμπλου­τί­ζο­ντάς την μέχρι σήμε­ρα, 27 χρό­νια μετά. Αν προ­σθέ­σου­με και τα 15 χρό­νια που αφιέ­ρω­σε στην συγ­γρα­φή της πριν το 1987 μπο­ρού­με αβί­α­στα να συμπε­ρά­νου­με ότι ο Ταμπλά­δα αφιέ­ρω­σε ολό­κλη­ρη την μέχρι τώρα ζωή του στην μελέ­τη αυτής της σχε­τι­κά αθέ­α­της πλευ­ράς του Τσε, του πλού­σιου θεω­ρη­τι­κού του έργου για τα ζητή­μα­τα της μετά­βα­σης από τον καπι­τα­λι­σμό στον κομ­μου­νι­σμό που απο­τε­λεί κλη­ρο­νο­μιά και ανε­κτί­μη­το όπλο για τους σημε­ρι­νούς αγω­νι­στές που παλεύ­ουν ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό εμπνευ­σμέ­νοι από τα κομ­μου­νι­στι­κά ιδα­νι­κά φιλο­δο­ξώ­ντας να χαρά­ξουν τους νέους επα­να­στα­τι­κούς δρόμους.»

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

4) ΤΑΣΟΣ ΧΑΛΚΙΑΣ, Το φύση­μα του θεού
Συγ­γρα­φέ­ας: Άννα Ι. Στεργίου
Εκδό­σεις Μιχά­λη Σιδέρη

«Το βιβλίο αυτό γρά­φε­ται είκο­σι χρό­νια μετά το θάνα­το του Τάσου Χαλ­κιά. Ισχυ­ρή προ­σω­πι­κό­τη­τα, μου­σι­κός που ξεχω­ρί­ζει στο διη­νε­κές και φωτει­νό παρά­δειγ­μα απέ­να­ντι στην κενό­τη­τα και την απλη­στία, που κυριάρ­χη­σε ως πρό­τυ­πο τις τελευ­ταί­ες δεκα­ε­τί­ες, το απο­τύ­πω­μά του παρα­μέ­νει ζωντα­νό κι επί­και­ρο περισ­σό­τε­ρο από ποτέ σε μια χρο­νι­κή στιγ­μή που ο ελλη­νι­κός λαός δοκι­μά­ζε­ται και η χώρα μας μοιά­ζει με κινού­με­νη άμμο. Ο Τάσος Χαλ­κιάς παρα­μέ­νει δια­χρο­νι­κό σύμ­βο­λο της αστεί­ρευ­της δύνα­μης του ανθρώ­που να μεγα­λουρ­γή­σει κάτω από εντε­λώς αντί­ξο­ες συν­θή­κες. Υψώ­νει σημαία αντί­στα­σης στο ευτε­λές και το κακό­γου­στο. Το φύση­μά του, η εκφρα­στι­κή δύνα­μη κι η γλυ­κύ­τη­τα του παι­ξί­μα­τός του είναι το αόρα­το νήμα που με συν­δέ­ει με τη φλέ­βα μου απ’ την Ήπει­ρο, με τον πατέ­ρα μου, Γιάν­νη. Εκεί­νος με μπό­λια­σε από τα παι­δι­κά μου χρό­νια με το κλα­ρί­νο του Τάσου Χαλ­κιά και το βιβλίο είναι σπον­δή στη μνή­μη του.» (Από τον πρόλογο)

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

5) …και το τρέ­νο τρα­βού­σε για τα ξεχερσώματα
(Μυθι­στό­ρη­μα)
Συγ­γρα­φέ­ας: Κώστας Μπόσης
Εκδό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή

Αντάρ­τες του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού, άντρες και γυναί­κες, μετά το Γράμ­μο βρί­σκουν κατά­λυ­μα στη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση, σ’ έναν τόπο πολύ μακρι­νό, στα βάθη της Ασί­ας. «Ένα βιβλίο — πρό­κλη­ση. Για το εξαι­ρε­τι­κά σπου­δαίο θέμα, που το πραγ­μα­τεύ­ε­ται διε­ξο­δι­κά και για την παρ­ρη­σία του. Το πρώ­το, τη σπου­δαιό­τη­τα του θέμα­τος, κανέ­νας δεν μπο­ρεί στα σοβα­ρά να την αμφι­σβη­τή­σει. Το δεύ­τε­ρο, η έννοια της παρ­ρη­σί­ας του λόγου, επι­βάλ­λει εδώ, από την αρχή, μια διευ­κρί­νι­ση. Παρ­ρη­σία, θάρ­ρος και εντι­μό­τη­τα, δεν είναι μόνο να λες το άσπρο άσπρο και το μαύ­ρο μαύ­ρο. Οταν, μάλι­στα, το θέμα είναι η ανα­το­μία του “υπαρ­κτού σοσια­λι­σμού” στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, τότε δεν είναι αρκε­τό να απα­ριθ­μή­σεις, με τρό­πο λογι­στι­κό, κατα­χω­ρί­ζο­ντάς τα σε χρέ­ω­ση και πίστω­ση, το μαύ­ρο και το άσπρο, τα κατά και τα υπέρ. Ενας τέτοιος “ουδέ­τε­ρος” και “αθώ­ος” χει­ρι­σμός αφή­νει ανοι­χτή την ευχέ­ρεια δικο­λα­βι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης μιας “ομο­λο­γί­ας”, του τύπου: “παρα­δέ­χε­στε ότι δεν ήταν άσπρα;” Και παύ­ει έτσι ο χει­ρι­σμός να είναι ουδέ­τε­ρος, αφού μάλι­στα μπο­ρεί και να μην είναι αθώος.»

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

6) Ο ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ — ΤΑ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ
Συγ­γρα­φέ­ας: Μήτσος Αλε­ξαν­δρό­που­λος
Εκδό­σεις Γκοβόστη

«Πρέ­πει ν’ αντέ­ξει κανείς την ποι­η­τι­κή του διά­νοια με όλες τις υπερ­βο­λές της, αλλιώς δεν επι­κοι­νω­νού­με μ’ αυτόν τον ποι­η­τή και θα συνε­χί­ζου­με σήμε­ρα να τον ανε­βά­ζου­με κι αύριο να τον κατε­βά­ζου­με. Θα μένου­με με την αντί­λη­ψη ότι συνό­δε­ψε με το έργο του μια ορι­σμέ­νη ιστο­ρι­κή περι­πέ­τεια που άλλους κάνει να χαί­ρο­νται κι άλλους ενο­χλεί και πει­σμώ­νει. Και θ’ αφή­νε­ται να δια­φεύ­γει ότι με τον Μαγια­κόφ­σκι έχου­με σε ασυ­νή­θι­στα δυνα­μι­κή έκφρα­ση μια σκλη­ρή – σκλη­ρό­τα­τη ανθρώ­πι­νη δοκι­μα­σία και μέσα σ’ αυτήν σπά­νια ανθρώ­πι­νη έξαρ­ση, δια­πο­τι­σμέ­νη από κατα­λυ­τι­κό χιού­μορ. (…) Είναι ανά­γκη να κατα­νοη­θεί καλύ­τε­ρα ότι αυτός ο ασυ­νή­θι­στος ποι­η­τής κι άνθρω­πος είναι όλος έντο­νες ακρό­τη­τες και απο­τε­λεί μια ανε­πα­νά­λη­πτη δημιουρ­γι­κή σύν­θε­ση, κάτι που σε μια στιγ­μή φτιά­χτη­κε και δεν ξαναυ­πήρ­ξε». (Μήτσος Αλεξανδρόπουλος)

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

7) ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Αϊ-ΣΤΡΑ­ΤΗΣ — Θυμή­μα­τα εξορίας
Επι­μέ­λεια-Έρευ­να-Σχό­λια: Ηρα­κλής Κακαβάνης
Εκδό­σεις Καστανιώτη

Μετά το “Ο άγνω­στος Βάρ­να­λης και 19 αδη­μο­σί­ευ­τα ποι­ή­μα­τά του” ο συγ­γρα­φέ­ας Ηρα­κλής Κακα­βά­νης επα­νέρ­χε­ται με ένα ακό­μα βιβλίο για τον Βάρ­να­λη. Τα βιβλία του Ηρ. Κ. απο­τε­λούν πια σημείο ανα­φο­ράς για όσους επι­θυ­μούν να προ­σεγ­γί­σουν το έργο αλλά και τη ζωή του Κ. Βάρ­να­λη έξω από τα πολυ­περ­πα­τη­μέ­να μονο­πά­τια της ευκο­λί­ας και της ανα­πα­ρω­γής στερεοτύπων.

Ο Κώστας Βάρ­να­λης εξαι­τί­ας των αρι­στε­ρών του φρο­νη­μά­των υπέ­στη διώ­ξεις. Παύ­τη­κε από το λει­τούρ­γη­μα του εκπαι­δευ­τι­κού και εξο­ρί­στη­κε. Τις εμπει­ρί­ες του από τη δίμη­νη εξο­ρία στον Αϊ — Στρά­τη (20 Οκτώ­βρη 1935 έως 25 Δεκέμ­βρη 1935) κατέ­γρα­ψε, αμέ­σως μετά την από­λυ­σή του, σε δημο­σιεύ­μα­τα στην εφη­με­ρί­δα «Ανε­ξάρ­τη­τος» και λίγο αργό­τε­ρα στον «Ριζο­σπά­στη». Αυτό το υλι­κό ο Βάρ­να­λης το είχε ετοι­μά­σει να εκδο­θεί ως βιβλίο το 1936, όμως με τη δικτα­το­ρία του Μετα­ξά οι τυπο­γρά­φοι, από φόβο, κάψα­νε τα χει­ρό­γρα­φα και έτσι η έκδο­ση δεν έγινε.

Περισ­σό­τε­ρα για το βιβλίο ΕΔΩ.

8) ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ – 1944
Συγ­γρα­φέ­ας: Γιώρ­γος Φαρσακίδης
Αθή­να 2014

Το εικο­στό τέταρ­το στη σει­ρά βιβλίο του αει­κί­νη­του αγω­νι­στή εικα­στι­κού καλ­λι­τέ­χνη και συγ­γρα­φέα, πλημ­μυ­ρι­σμέ­νο από τον χει­μαρ­ρώ­δη μα και τρυ­φε­ρό λόγο του, εικα­στι­κά έργα του και φωτο­γρα­φί­ες από τα χρό­νια της πρώ­της Αντί­στα­σης, απέ­να­ντι στους Γερ­μα­νούς και Βούλ­γα­ρους κατα­χτη­τές. Από τα χρό­νια τα πιο γλυ­κά της νιό­της, τότε που το «ρου­σά­κι» νιώ­θει να πνί­γε­ται στις σκλα­βω­μέ­νες από τους ναζί γει­το­νιές του Ντε­πό και ανα­ζη­τά ανυ­πό­μο­να τη ―μονα­δι­κή γι’ αυτόν― διέ­ξο­δο στο βουνό.

Το «Ημε­ρο­λό­γιο του βου­νού», είναι γεμά­το από πόλε­μο για λευ­τε­ριά και ανθρώ­πι­νο συναί­σθη­μα. Από τις πρώ­τες σελί­δες του ο ανα­γνώ­στης νιώ­θει να απα­ντώ­νται πολ­λά ερω­τή­μα­τά του σχε­τι­κά με τη γενιά («δρα­κο­γε­νιά» την απο­κα­λεί ο Φαρ­σα­κί­δης) των αγω­νι­στών που πέρα­σαν ―όχι αλώ­βη­τοι― από «σαρά­ντα κύμα­τα», χωρίς οι συμπλη­γά­δες της ιστο­ρί­ας να τους συν­θλί­ψουν, και που συνο­ψί­ζο­νται στο εξής ένα: Από τι υλι­κό φτιά­χνο­νται οι ήρω­ες; Η απά­ντη­ση είναι απλή, γι’ αυτό και δύσκο­λη: από τα ίδια υλι­κά που είναι φτιαγ­μέ­νος ο άνθρωπος.

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

9) ΠΟΙΟΣ ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ;
Συγ­γρα­φέ­ας: Ιβάν Μιχα­ή­λο­βιτς Μάισκι
Εκδό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή

Το βιβλίο αυτό έχει στό­χο ν’ απο­κα­τα­στή­σει την ιστο­ρι­κή αλή­θεια. Στη διάρ­κεια πολ­λών χρό­νων, ιστο­ρι­κοί, πολι­τι­κοί και δημο­σιο­γρά­φοι της Δύσης διέ­δι­δαν το μύθο πως δήθεν η ΕΣΣΔ, υπο­γρά­φο­ντας στις 23 Αυγού­στου του 1939 το σύμ­φω­νο μη επί­θε­σης με τη Γερ­μα­νία, προ­κά­λε­σε το Β΄ Παγκό­σμιο Πόλε­μο. Στις σελί­δες που ακο­λου­θούν, ο ανα­γνώ­στης, με βάση συγκε­κρι­μέ­να γεγο­νό­τα και ντο­κου­μέ­ντα, θα δει πως ο μύθος αυτός απο­τε­λεί ένα κακό­βου­λο κατα­σκεύ­α­σμα που βασί­ζε­ται στην αδύ­να­τη μνή­μη των πλα­τιών μαζών και στην ελλι­πή κατα­τό­πι­σή τους πάνω σε διε­θνή ζητή­μα­τα. Στις παρα­κά­τω σελί­δες ο ανα­γνώ­στης θα δει πως οι ιθύ­νο­ντες κύκλοι της Αγγλί­ας και της Γαλ­λί­ας, με την υπο­στή­ρι­ξη των ΗΠΑ, κινού­με­νοι από τη βαθιά εχθρό­τη­τά τους προς τη χώρα του σοσια­λι­σμού, σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση, επί πέντε χρό­νια πριν τον πόλε­μο συστη­μα­τι­κά βοη­θού­σαν τον Χίτλερ, με τη μέθο­δο της επο­νο­μα­ζό­με­νης «πολι­τι­κής του κατευ­να­σμού», να προ­ε­τοι­μά­σει την κατα­στρο­φή του 1939–1945.

10) ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Συγ­γρα­φέ­ας: Υπο­διοι­κη­τής ΜΑΡΚΟΣ
Εκδό­σεις των συναδέλφων

Ιστο­ρί­ες από την πένα του Εξε­γερ­μέ­νου Υπο­διοι­κη­τή Μάρ­κος, αυτής της εμβλη­μα­τι­κής μορ­φής του ζαπα­τί­στι­κου αγώ­να για την αυτο­νο­μία και τη χει­ρα­φέ­τη­ση των ιθα­γε­νών πλη­θυ­σμών στην επαρ­χία Τσιά­πας του Μεξι­κού. Γραμ­μέ­νες με το γνω­στό και αγα­πη­τό σε όλους μας ύφος των Λατι­νο­α­με­ρι­κά­νων παρα­μυ­θά­δων, ιστο­ρούν τις περι­πέ­τειες, τις αγω­νί­ες, τους αγώ­νες, τα όνει­ρα και τις κατα­κτή­σεις ενός ολό­κλη­ρου λαού, μέσα από παρα­βο­λές και μύθους που μας παρα­σύ­ρουν στο πιο όμορ­φο ταξί­δι: αυτό του αγώ­να ενά­ντια στην εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Ένα ταξί­δι που δεν μπο­ρεί παρά να έχει έναν εξί­σου όμορ­φο προ­ο­ρι­σμό: την κοι­νω­νία της ισό­τη­τας, της δημιουρ­γί­ας, της χαράς και της ελευθερίας.

Από κάθε αντί­τυ­πο που θα πωλεί­ται, ένα ευρώ θα πηγαί­νει ως ενί­σχυ­ση στον EZLN.

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

11) ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΠΟΙΗΤΗΣ, Ο ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ
(Δημο­σιο­γρα­φι­κή έρευ­να για τη ζωή και το έργο του)
Συγ­γρα­φέ­ας: Γιώρ­γος Ν. Παπαθανασόπουλος
Εκδό­σεις Έκπληξη

Με το βιβλίο αυτό ο δημο­σιο­γρά­φος Γιώρ­γος Ν. Παπα­θα­να­σό­που­λος μας καλεί σε ένα συναρ­πα­στι­κό ταξί­δι στη ζωή, στη σκέ­ψη και στο έργο του μεγά­λου ποι­η­τή και σημα­ντι­κού δια­νο­ού­με­νου Γιώρ­γου Σαρα­ντά­ρη. Ο συγ­γρα­φέ­ας σημειώ­νει ότι “δού­λε­ψε” γι’ αυτό το βιβλίο ως δημο­σιο­γρά­φος, όπως εκεί­νος νιώ­θει τη δημο­σιο­γρα­φία: αξιο­ποί­η­σε τις πηγές του, ανα­ζή­τη­σε στοι­χεία στην Ελλά­δα και στην Ιτα­λία, συζή­τη­σε με ανθρώ­πους που γνώ­ρι­σαν τον ποι­η­τή, επι­σκέ­φθη­κε τους τόπους, όπου εκεί­νος έζη­σε και έγρα­ψε, στο­χεύ­ο­ντας έτσι να τον “προ­σεγ­γί­σει”, όσο γινό­ταν περισ­σό­τε­ρο, να “του πάρει μια συνέντευξη”…

Περισ­σό­τε­ρα για το βιβλίο ΕΔΩ.

12) ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΕΜΑΛΑ
Συγ­γρα­φέ­ας: Γιού­λιους Φούτσικ
Εκδό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή

(Τίτλος του ίδιου βιβλί­ου σε παλαιό­τε­ρες εκδό­σεις: «Γραμ­μέ­νο με τη θηλιά στο λαι­μό»). Η γυναί­κα του Φού­τσικ, φυλα­κι­σμέ­νη σε στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης των ναζί, που γλί­τω­σε μαζί με χιλιά­δες άλλους από βέβαιο θάνα­το για­τί οι φασί­στες δεν πρό­λα­βαν λόγω της ήττας τους να τους εκτε­λέ­σουν, γρά­φει στην εισα­γω­γή του βιβλί­ου πώς γρά­φτη­καν και δια­σώ­θη­καν τα χειρόγραφα:

«Έμα­θα ακό­μα πως ο Ιού­λιος Φού­τσικ έγρα­ψε μέσα στη φυλα­κή του Πάν­κρακ. Τα μέσα να γρά­ψει του τα έδω­σε ο φύλα­κάς του ο Α. Κολίν­σκι, κου­βα­λό­ντας του στο κελ­λί του χαρ­τί και μολύ­βι. Ο ίδιος έβγα­λε κρυ­φά και τα χει­ρό­γρα­φα φύλ­λο φύλ­λο. Συνά­ντη­σα το φύλα­κα αυτόν και συγκέ­ντρω­σα σιγά σιγά αυτά που έγρα­ψε ο Ιού­λιος Φού­τσικ στο κελί του στο Πάν­κρακ. Τα φύλ­λα αριθ­μη­μέ­να είχα­νε κρυ­φτεί σε δια­φο­ρε­τι­κά πρό­σω­πα και σε δια­φο­ρε­τι­κά μέρη. Τα συγκέ­ντρω­σα και τα παρου­σιά­ζω σήμε­ρα στον ανα­γνώ­στη. Αυτό είναι το τελευ­ταίο έργο του Ιού­λιου Φούτσικ».

Το «Γραμ­μέ­νο με τη θηλειά στο λαι­μό» είναι να συγκλο­νι­στι­κό βιβλίο. Συγκλο­νί­ζει τον ανα­γνώ­στη όχι με το φόβο του θανά­του, μα με την αγά­πη για τη ζωή. Βλέ­πεις τον μελ­λο­θά­να­το Φού­τσικ να πεθαί­νει τρα­γου­δώ­ντας τη ζωή για­τί είναι σίγου­ρος πως χιλιά­δες άλλοι θα πάρουν απ’ τα χεί­λη του το τρα­γού­δι σαν αναμ­μέ­νη λαμπά­δα να το παρα­δώ­σουν σε άλλους κι αυτοί σε άλλους, για να γίνει η χαρά των ανθρώ­πων. Ο συγ­γρα­φέ­ας πεθαί­νο­ντας υμνεί τη ζωή και τις πιο υψη­λές της έννοιες: την παλη­κα­ριά, την τιμιό­τη­τα, την ελευ­θε­ρία και πάνω απ’ όλα την ανθρώ­πι­νη αξιο­πρέ­πεια. Ολό­κλη­ρο το βιβλίο είναι μια κραυ­γή, πως μπο­ρείς να πεθαί­νεις τρα­γου­δώ­ντας, μα και να ζεις έτοι­μος κάθε στιγ­μή να πεθά­νεις αν πρό­κει­ται να ζήσεις σαν σκουλήκι.

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

13) ΚΟΜΜΑ «ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ»
Ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή και οργα­νω­τι­κή ισχυ­ρο­ποί­η­ση του ΚΚΕ
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

“Στην πολι­τι­κή από­φα­ση του 19ου Συνε­δρί­ου του Κόμ­μα­τος τονί­ζε­ται η ανά­γκη να απο­κτή­σει το Κόμ­μα πλή­ρη ετοι­μό­τη­τα, με βασι­κή κατεύ­θυν­ση την ανά­πτυ­ξη πιο ισχυ­ρών δεσμών με την εργα­τι­κή τάξη, να αντι­με­τω­πί­σει αδυ­να­μί­ες, ώστε να ενι­σχυ­θεί η λαϊ­κή συμ­μα­χία, να γίνει πεποί­θη­ση η αντι­μο­νο­πω­λια­κή — αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή κατεύ­θυν­ση της πάλης.

Σ’ αυτή την προ­σπά­θεια του ΚΚΕ, να υπη­ρε­τή­σει ως «κόμ­μα παντός και­ρού» (ως επα­να­στα­τι­κή πρω­το­πο­ρία σε οποιεσ­δή­πο­τε συν­θή­κες) την ιστο­ρι­κή απο­στο­λή της εργα­τι­κής τάξης, φιλο­δο­ξεί να συμ­βά­λει η εκλαϊ­κευ­τι­κή μπρο­σού­ρα που κρα­τά στα χέρια του ο αναγνώστης.

Η συγκε­κρι­μέ­νη έκδο­ση προ­σπα­θεί να φωτί­σει ορι­σμέ­να σημα­ντι­κά ζητή­μα­τα της πολι­τι­κής δρά­σης που αφο­ρούν το περιε­χό­με­νο και τα προ­βλή­μα­τα πολι­τι­κο­ποί­η­σης του κινή­μα­τος, στα κρι­τή­ρια δια­μόρ­φω­σης των στό­χων πάλης, στα κρι­τή­ρια αξιο­λό­γη­σης της απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας των αγώ­νων. Ανα­φέ­ρε­ται στο ρόλο και στο περιε­χό­με­νο της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής δου­λειάς ως βασι­κό όρο για τη συσπεί­ρω­ση εργα­τι­κών λαϊ­κών μαζών, για την οικο­δό­μη­ση της λαϊ­κής συμμαχίας.”

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

14) ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ, ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
Συγ­γρα­φέ­ας: Απο­στό­λης Κουφάκης
Εκδό­σεις Α/συνέχεια

Ο μαχη­τής του ΔΣΕ και για πολ­λά χρό­νια πολι­τι­κός πρό­σφυ­γας Απο­στό­λης Κου­φά­κης άρχι­σε να γρά­φει το βιβλίο του σε ηλι­κία 82 χρό­νων. «Το κεφά­λι μου δεν δού­λευε όπως το 1950. Οι πρό­χει­ρες σημειώ­σεις που είχα με βοή­θη­σαν, αλλά δεν ήταν αρκε­τές. Αυτά που τώρα μολο­γάω μετριό­φρο­να, το ξέρω, δεν έχω αμφι­βο­λία, δεν είναι για ιστο­ρι­κούς, είναι για τη νεο­λαία τους νέους και τις νέες οι οποί­οι παρα­δειγ­μα­τί­ζο­νται από τα φωτει­νά γεγο­νό­τα. Γρά­φω για πραγ­μα­τι­κά συμ­βά­ντα, γεγο­νό­τα που βάφτη­καν με αίμα. Δεν θέλω να τους πω να πρά­ξουν το ίδιο, αλλά αυτό που απαι­τεί η κάθε περί­πτω­ση ― ανά­λο­γα με τις δυνα­τό­τη­τες που έχει, ο καθέ­νας ή η καθε­μιά μπο­ρεί να βρει τη θέση του. Αυτός ο αγώ­νας στον οποίο βοή­θη­σα και εγώ, ήταν πάρα πολύ δύσκο­λος, υπερ­κου­ρα­στι­κός. Δεν απο­κλεί­ε­ται και οι ερχό­με­νοι αγώ­νες να είναι δύσκο­λοι, αλλά αυτός, αυτή που πιστεύ­ει στο δίκιο και τη λαο­κρα­τία, πάντα νικη­τής θα είναι στις δυσκο­λί­ες. Εγώ νικη­τής αισθά­νο­μαι». (Απ. Κουφάκης)

Περισ­σό­τε­ρα για το βιβλίο ΕΔΩ.

15) ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Συγ­γρα­φέ­ας: Ρατζα­νί Πάλ­με Ντατ
Εκδό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή

Πώς γεν­νιέ­ται και ισχυ­ρο­ποιεί­ται ο φασι­σμός; Πώς αντι­με­τω­πί­ζε­ται; Σε αυτά τα ερω­τή­μα­τα δίνει απα­ντή­σεις αυτό το βιβλίο που εκδί­δε­ται πρώ­τη φορά στα Ελλη­νι­κά από τη «Σύγ­χρο­νη Επο­χή». Εκδό­θη­κε για πρώ­τη φορά το 1934 και απο­τε­λεί ένα ντο­κου­μέ­ντο του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, γραμ­μέ­νο από ένα στέ­λε­χος της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, τον Ρ. Π. Ντατ, που υπήρ­ξε ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής της ΚΔ και στέ­λε­χος του ΚΚ Μεγά­λης Βρε­τα­νί­ας. Στο βιβλίο «Φασι­σμός και Κοι­νω­νι­κή Επα­νά­στα­ση» ανα­δει­κνύ­ε­ται πως η αδυ­να­μία της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής πολι­τι­κής σε σχέ­ση με όσα υπό­σχε­ται, φέρ­νει πιο κοντά το φασι­σμό στη δια­κυ­βέρ­νη­ση. Ανα­λύ­ο­νται οι χαρα­κτη­ρι­στι­κές περι­πτώ­σεις της Γερ­μα­νί­ας από το 1918 έως το 1933, αλλά και της Ιτα­λί­ας. Το βιβλίο προ­σφέ­ρει γνώ­ση για την ανά­γκη πάλης του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, τόσο με το φασι­σμό όσο και με το ρεφορ­μι­σμό — οπορ­του­νι­σμό, που, σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση, εξί­σου υπη­ρε­τούν τη δια­τή­ρη­ση της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης, του συστήματος.

Περισ­σό­τε­ρα για το βιβλίο ΕΔΩ.

16) Ο ΚΡΑΒΑΡΙΤΗΣ
(Μυθι­στό­ρη­μα)
Συγ­γρα­φέ­ας: Κώστας Μπό­σης
Εκδό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή

«Δυο επο­χές δια­τρέ­χουν τις σελί­δες του βιβλί­ου. Ο Μεσο­πό­λε­μος και η δικτα­το­ρία του Μετα­ξά από τη μια, η Κατο­χή και η Αντί­στα­ση όπως αυτή οργα­νώ­θη­κε από το ΚΚΕ με την ίδρυ­ση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Δυο κόσμοι ανα­δύ­ο­νται συγ­χρό­νως και συγκρού­ο­νται μετα­ξύ τους. Οι φτω­χοί, οι μερο­κα­μα­τιά­ρη­δες, οι άνθρω­ποι του μόχθου, οι ξωμά­χοι, οι δου­λευ­τά­δες της γης και οι άνθρω­ποι της εξου­σί­ας, ο πρό­ε­δρος του χωριού, ο παπάς, ο δάσκα­λος, οι απα­τε­ώ­νες, οι κερ­δο­σκό­ποι, οι εκμε­ταλ­λευ­τές. Η μιζέ­ρια, η μοι­ρο­λα­τρεία, ο φόβος, η υπο­τα­γή, οι προ­κα­τα­λή­ψεις δένουν τη ζωή των φτω­χών και δεν τους αφή­νουν να σκε­φθούν. Έτσι η καθη­με­ρι­νή εκμε­τάλ­λευ­ση, η αδι­κία, η κατά­χρη­ση της εξου­σί­ας, τα «εθνι­κά» ιδε­ώ­δη, η θρη­σκο­λη­ψία στέ­κο­νται από πάνω τους και τους πατούν όσο πιο δυνα­τά μπο­ρούν. Δίπλα στο Θανά­ση και γύρω από αυτόν ζουν και κινού­νται διά­φο­ροι άλλοι άνθρω­ποι, άνδρες, γυναί­κες, παι­διά. Αλλά και οι δικοί του άνθρω­ποι, ο πατέ­ρας, η μάνα, οι αδελ­φές του. Όλοι αυτοί είναι «σκλά­βοι στα δεσμά τους». Δέσμιοι μιας άδι­κης κοι­νω­νί­ας που οι ίδιοι διαιω­νί­ζουν για­τί έμα­θαν να τη θεω­ρούν φυσιολογική.»

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

17) ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΘΕΡΟΣ ΤΟΥ 1882
(Ιστο­ρι­κό δοκίμιο)
Συγ­γρα­φέ­ας: Γιώρ­γος Χ. Παπασωτηρίου
Έκδο­ση: Ηπει­ρω­τι­κή Εται­ρεία Πολι­τι­σμού Τεχνών & Επιστημών

«1882: Οι καλ­λιερ­γη­τές του Πέτα και του Κομπο­τί­ου αρνή­θη­καν να πλη­ρώ­σουν το μερί­διο (ίμο­ρο) στον επι­στά­τη του Καρα­πά­νου, Γ. Βαρ­ζέ­λη. Δυο νεκροί Κομπο­ταί­οι μικρο­καλ­λιερ­γη­τές. Ο Καρα­πά­νος αρχί­ζει να που­λά­ει τα τσι­φλί­κια του το φθι­νό­πω­ρο του 1882, διό­τι εκδη­λώ­θη­καν κινή­σεις μετα­νά­στευ­σης ηπει­ρω­τών καλ­λιερ­γη­τών προς τις οθω­μα­νι­κές επαρ­χί­ες. Οι αγρό­τες λέγα­νε το γνω­στό «που΄σαι κατα­καη­μέ­νο τούρκικο».

Το αρτι­νό αγρο­τι­κό ξεσή­κω­μα απο­τε­λεί την αρχή του αγρο­τι­κού κινή­μα­τος στη χώρα μας. Ένα αιώ­να μετά το Κιλε­λέρ και 130 χρό­νια μετά το ματω­μέ­νο θέρος του 1882 στην Άρτα , οι κυβερ­νή­σεις εξα­κο­λου­θούν να αντι­με­τω­πί­ζουν με τον ίδιο τρό­πο , και πάντο­τε σύμ­φω­να με τα συμ­φέ­ρο­ντα των «από πάνω» τα προ­βλή­μα­τα των τοπι­κών κοι­νω­νιών (Σκου­ριές Χαλ­κι­δι­κής, Κερα­τέα κ.α.) , των κοι­νω­νι­κών επαγ­γελ­μα­τι­κών ομά­δων ‚των «από κάτω» , όταν αυτοί δια­μαρ­τύ­ρο­νται ή ακό­μα κι όταν εξε­γεί­ρο­νται .Χρη­σι­μο­ποιούν τους ίδιους μηχα­νι­σμούς , κατα­σταλ­τι­κούς ή ιδε­ο­λο­γι­κούς , ψελ­λί­ζουν τα ίδια ιδε­ο­λο­γή­μα­τα , τις ίδιες συκοφαντίες…».

Παρου­σί­α­ση για το βιβλίο ΕΔΩ.

18) ΠΙΚΡΗ ΖΩΗ και άλλα πεζογραφήματα
Συγ­γρα­φέ­ας: Γιώρ­γος Κοτζιούλας
Εκδό­σεις Νηρέας

29 κεί­με­να του Τζου­μερ­κιώ­τη ποι­η­τή και συγ­γρα­φέα Γιώρ­γου Κοτζιού­λα (ενός λογο­τέ­χνη που ελά­χι­στα, μέχρι τις μέρες μας, είναι γνω­στός ως πεζο­γρά­φος και μάλι­στα τόσο αξιό­λο­γος), που καλύ­πτουν όλη την περί­ο­δο της συγ­γρα­φι­κής δημιουρ­γί­ας του, από τα οποία δώδε­κα έχουν δημο­σιευ­τεί κατά και­ρούς (τα περισ­σό­τε­ρα δυσεύ­ρε­τα σήμε­ρα) και δεκα­ε­φτά δημο­σιεύ­ο­νται για πρώ­τη φορά.

Ανά­με­σα στις λέξεις, τις τόσο μαστο­ρι­κά χτι­σμέ­νες από τον Κοτζιού­λα, εναλ­λάσ­σο­νται η τρυ­φε­ρό­τη­τα με τη σκλη­ρά­δα, το κωμι­κό με το τρα­γι­κό στοι­χείο, η πίκρα, η πίστη, η συγκί­νη­ση, η αισιο­δο­ξία. Ξεπρο­βάλ­λει η «πικρή ζωή», ξεχα­σμέ­νη από πολ­λούς παλαιό­τε­ρους και άγνω­στη στις νεώ­τε­ρες ηλι­κί­ες. Ένα παρελ­θόν απάν­θρω­πο, γκρί­ζο, συχνά απο­κρου­στι­κό, σκλη­ρό σαν πάγος, που εικό­νες του βλέ­που­με και βιώ­νου­με και σήμε­ρα, στην Ελλά­δα της «κρί­σης». Ένα παρελ­θόν που κάποιοι λένε πως επι­στρέ­φει, όμως σήμε­ρα φαί­νε­ται όλο και πιο καθα­ρά πως ποτέ δεν έφυ­γε από δίπλα μας, ποτέ δε έγι­νε στ’ αλή­θεια παρελ­θόν. Οι σελί­δες του βιβλί­ου άλλο­τε σαν γου­λιές δρο­σε­ρού νερού ξεδι­ψούν τον ανα­γνώ­στη και του δίνουν κου­ρά­γιο για να αντέ­ξει στην σημε­ρι­νή «άνυ­δρη» πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που βιώ­νει και άλλο­τε σαν λαμπε­ροί φάροι φωτί­ζουν τα μονο­πά­τια που οδη­γούν σ’ εκεί­νες τις ζωο­δό­τρες πηγές-μνή­μες που χωρίς αυτές είναι αδύ­να­τη η πορεία του προς ένα καλύ­τε­ρο μέλλον.

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

19) ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ ’44 – ΚΡΙΣΙΜΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ
Επι­μέ­λεια: Τμή­μα Ιστο­ρί­ας της ΚΕ του ΚΚΕ
Εκδό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή

«Η έκδο­ση απευ­θύ­νε­ται ιδιαί­τε­ρα στις νέες γενιές της εργα­τι­κής τάξης και γενι­κό­τε­ρα στη νεο­λαία που βιώ­νει την καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα, με την πεποί­θη­ση που απο­πνέ­ουν τα λόγια του Β. Ι. Λένιν: “Εμείς παλεύ­ου­με καλύ­τε­ρα από τους πατε­ρά­δες μας. Τα παι­διά μας θα παλεύ­ουν ακό­μα καλύ­τε­ρα και θα νική­σουν”.» Στην «Εισα­γω­γή» δια­βά­ζου­με, μετα­ξύ άλλων: «Ο Δεκέμ­βρης του 1944, απο­τε­λεί συνέ­χεια της πάλης του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ στην Κατο­χή, του εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού κινή­μα­τος στο οποίο ηγή­θη­κε το ΚΚΕ. Ηταν το προ­οί­μιο της τρί­χρο­νης επο­ποι­ί­ας του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας (ΔΣΕ), της κορυ­φαί­ας ταξι­κής σύγκρου­σης στην Ελλά­δα κατά τον 20ό αιώ­να. Η λαϊ­κή ένο­πλη πάλη το Δεκέμ­βρη υπήρ­ξε φαι­νό­με­νο μονα­δι­κό σε όλη την καπι­τα­λι­στι­κή Ευρώ­πη μετά το Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο, όπως μονα­δι­κός υπήρ­ξε και ο αγώ­νας του ΔΣΕ. Η σύγκρου­ση του Δεκέμ­βρη πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε σε δια­φο­ρε­τι­κές συν­θή­κες από εκεί­νες της τρι­πλής φασι­στι­κής Κατο­χής, σε μια φάση που ο Β’ Παγκό­σμιος Πόλε­μος δεν είχε ακό­μα τελειώ­σει, αν και η έκβα­σή του είχε κρι­θεί. Η γερ­μα­νι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή μηχα­νή και τα συμ­μα­χι­κά της κρά­τη βρί­σκο­νταν σε από­λυ­τη υπο­χώ­ρη­ση, ενώ ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός προ­έ­λαυ­νε ακά­θε­κτος, έχο­ντας ήδη παί­ξει καθο­ρι­στι­κό ρόλο στη συντρι­βή του φασι­σμού στην ευρω­παϊ­κή σκη­νή του πιο αιμα­τη­ρού πολέ­μου που γνώ­ρι­σε η ανθρω­πό­τη­τα. Η αντί­θε­ση κεφα­λαί­ου — εργα­σί­ας, που εξ αντι­κει­μέ­νου δια­περ­νού­σε την ελλη­νι­κή κοι­νω­νία και τα προη­γού­με­να χρό­νια, το Δεκέμ­βρη πρό­βα­λε με μεγα­λύ­τε­ρη οξύ­τη­τα, καθώς είχε φύγει από τη μέση ο παρά­γο­ντας της ξένης Κατο­χής. Στις μάχες των 33 ημε­ρών πρω­ταρ­χι­κά ανα­δεί­χτη­καν η μαζι­κή οργά­νω­ση και αυτε­νέρ­γεια, η συλ­λο­γι­κό­τη­τα, η αλλη­λεγ­γύη και η πολι­τι­κή επα­γρύ­πνη­ση, μαζί με την αυτο­θυ­σία σ’ έναν αγώ­να που δόθη­κε με πρω­τα­γω­νι­στή την εργα­τι­κή τάξη και το κόμ­μα της, το ΚΚΕ».

Παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου ΕΔΩ.

20) Οι Ανα­το­λι­κές Συνοι­κί­ες τον Δεκέμ­βρη του 1944
Έκδο­ση της 6ης Αχτί­δας της ΚΟΑ που πρω­το­κυ­κλο­φό­ρη­σε το 1945 και επα­νεκ­δό­θη­κε από τη Σύγ­χρο­νη Εποχή

«Ο Δεκέμ­βρης του 1944, συνέ­χεια της πάλης του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ και προ­οί­μιο της τρί­χρο­νης επο­ποι­ί­ας του ΔΣΕ, υπήρ­ξε φαι­νό­με­νο μονα­δι­κό σε ολό­κλη­ρη την Ευρώ­πη μετά το Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο. Και­σα­ρια­νή, Βύρω­νας, Υμητ­τός, Λόφος Αρδητ­τού, Μετς, Παγκρά­τι, Κατσι­πό­δι (Δάφ­νη), Δρου­γού­τι (τμή­μα του Ν. Κόσμου), Κου­πό­νια (Κάτω Ιλί­σια): Οι φτω­χο­γει­το­νιές της Ανα­το­λι­κής Αθή­νας είχαν τη δική τους συμ­βο­λή στο γνή­σιο λαϊ­κό ξέσπα­σμα μετά τη «ματω­μέ­νη Κυρια­κή» της 3ης του Δεκέμ­βρη και κατα­γρά­φο­νται στο βιβλίο που επα­νεκ­δό­θη­κε και κυκλο­φο­ρεί από τη «Σύγ­χρο­νη Επο­χή». Η συμ­βο­λή του λαού της περιο­χής στις 33 μέρες των μαχών υπήρ­ξε γιγά­ντια. Πλάι στους ένο­πλους μαχη­τές πήραν μέρος χιλιά­δες, ως τραυ­μα­τιο­φο­ρείς, νοσο­κό­μοι, σύν­δε­σμοι κ.ά.

«Καθη­με­ρι­νά είχε απώ­λειες ο ΕΛΑΣ αλλά τα ντου­φέ­κια ποτέ δε στα­μά­τη­σαν να κελαη­δούν. Πίσω από κάθε μαχη­τή παρα­μό­νευε και ένας άμα­χος για να πάρει τη θέση του. Το Σύνταγ­μα των Ανα­το­λι­κών Συνοι­κιών, που είχε τις πρώ­τες μέρες του Δεκέμ­βρη 1.300 μαχη­τές, είχε απώ­λειες σε νεκρούς και τραυ­μα­τί­ες οκτα­κό­σιους! Κι όμως την τελευ­ταία μέρα του Δεκέμ­βρη βρέ­θη­κε με δύνα­μη 1.800!».

Περισ­σό­τε­ρα για το βιβλίο ΕΔΩ.

21) Με τον ασύρ­μα­το της 123^ης Ταξιαρ­χί­ας του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού στον Όλυ­μπο – ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΟΠΩΣ ΤΑ ΕΖΗΣΑ
Συγ­γρα­φέ­ας: Νίτσα Τάσου
Εκδό­σεις Σοκόλη-Κουλεδάκη

Ανα­μνή­σεις μιας μαχή­τριας του ΔΣΕ. «Για μένα αυτά δεν είναι ακό­μα ιστο­ρία. Χρό­νια ολό­κλη­ρα με πίε­ζαν ο άνδρας μου, φίλοι, συνα­γω­νι­στές, να τα γρά­φω. Όλοι επέ­με­ναν. Δεν το άντε­χα. Τώρα, μετά από τόσα χρό­νια, σκέ­φτη­κα ότι δεν πρέ­πει να τα πάρω μαζί μου. Όταν γρά­φεις για γεγο­νό­τα που τα έζη­σες και έχεις ακό­μα ζωντα­νή την εικό­να τους, τότε είσαι υπο­χρε­ω­μέ­νη να γρά­ψεις όχι μόνον ό,τι σου αρέ­σει, αλλά και τ’ άλλα, που όχι μόνο εσέ­να αλλά και όποιον τα δια­βά­σει θα γεμί­σουν πίκρα. Αυτά προ­σπά­θη­σα να κάνω μετά από τόσα χρό­νια. Να γρά­ψω αυτά που έζη­σα, χωρίς να προ­σθέ­σω τίπο­τα. Με σεβα­σμό στη μνή­μη αυτών που χάθη­καν. Κάνο­ντας το χρέ­ος μου απέ­να­ντι σ’ αυτές τις ομά­δες ανταρ­τών, στις ομά­δες των νέων παι­διών της θυσί­ας, της ανι­διο­τέ­λειας και της παλι­κα­ριάς. Που πάλε­ψαν μέχρι την τελευ­ταία στιγ­μή της ζωής τους σε απί­στευ­τα δύσκο­λες συν­θή­κες, εκεί ψηλά στον παγω­μέ­νο Όλυ­μπο, χωρίς να λιπο­ψυ­χή­σουν. Και που πάντα έλε­γαν: «Η κοι­νω­νία κάπο­τε θα γίνει καλύ­τε­ρη. Πρέ­πει να γίνει καλύ­τε­ρη». (Νίτσα Τάσου)

Για το βιβλίο ανα­μέ­νε­τε ανάρ­τη­ση από τον Οικοδόμο.

22) Πολι­τι­στι­κά και ευτρά­πε­λα από τα στρα­τό­πε­δα εξορίστων
Συγ­γρα­φέ­ας: Γιώρ­γος Φαρσακίδης
Αθή­να 2014

«Το γέλιο στά­θη­κε ένας πολύ­τι­μος σύντρο­φος σε δύσκο­λες ώρες. Θυμά­μαι στο Μακρο­νή­σι γελού­σα­με συχνά, γελού­σα­με πολύ. Με τη λύσ­σα του αλφα­μί­τη, με την κού­ρα­σή του να μας χτυ­πά­ει. Με την τρέ­λα, με τον πόνο, με τις πλη­γές μας. Με ό,τι σήμε­ρα πια δε θα γελού­σες ποτέ. Με το γέλιο δεμέ­νες και οι πρώ­τες από­πει­ρες για ψυχα­γω­γία. Τα ανέκ­δο­τα, το αστείο, το πεί­ραγ­μα, στά­θη­καν το ζωο­γό­νο αντί­δο­το στις κατα­λυ­τι­κές επι­πτώ­σεις μιας πολύ­χρο­νης κρά­τη­σης. Και μπή­κα στον πει­ρα­σμό, να κατα­γρά­ψω, ξανα­ζώ­ντας ό,τι έχει περι­σώ­σει η μνή­μη. Και μέσα απ’ αυτά και η πλη­ρο­φό­ρη­ση του ανυ­πο­ψί­α­στου ανα­γνώ­στη, για κάποιες ιδιαι­τε­ρό­τη­τες της στρα­το­πε­δι­κής μας ζωής αλλά και τη σφυ­ρη­λα­τη­μέ­νη, σε ώρες δοκι­μα­σί­ας, συντρο­φι­κό­τη­τα. Δια­βά­ζο­ντας τού­τα τα κεί­με­να, φίλος μου, για­τρός και ταξί­αρ­χος, μου είχε πει με συγκί­νη­ση: ‘Θαύ­μα­ζα πάντα την ανι­διο­τε­λή προ­σφο­ρά σας και σας είχα κατα­τά­ξει σ’ ένα ξεχω­ρι­στό είδος ανθρώ­πων, ρομα­ντι­κών και από­μα­κρων. Τώρα όμως, είναι σαν να σας έζη­σα και να σας έχω νοιώ­σει τόσο, μα τόσο, κοντι­νούς και οικεί­ους’!». (Γιώρ­γος Φαρσακίδης).

23) ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ – Το θέα­τρο του αγώνα
Συγ­γρα­φέ­ας: Γιώρ­γος Κοτζιούλας
Εκδό­σεις Δρόμων

«Το βιβλίο αυτό εμπε­ριέ­χει ιστο­ρι­κά ντο­κου­μέ­ντα, που απο­τέ­λε­σαν αντι­κεί­με­νο έρευ­νας και σχο­λια­σμού στη διε­θνή βιβλιο­γρα­φία, για­τί αφο­ρούν μια από τις ελά­χι­στες περι­πτώ­σεις αντάρ­τι­κου θεά­τρου στα παγκό­σμια χρο­νι­κά. Περιέ­χο­νται σ’ αυτό θεα­τρι­κά έργα, εκθέ­σεις και ημε­ρο­λό­για της ίδρυ­σης και λει­τουρ­γί­ας ενός θιά­σου, της “Λαϊ­κής Σκη­νής”, ερα­σι­τε­χνών ηθο­ποιών-αγω­νι­στών της Εθνι­κής μας Αντί­στα­σης 1941–45 που περιό­δευε σε περιο­χές της απε­λευ­θε­ρω­μέ­νης Ελλά­δας για να ψυχα­γω­γεί και να τονώ­νει το φρό­νη­μα των αγω­νι­ζό­με­νων Ελλή­νων και να προ­βάλ­λει τον πολι­τι­σμό στους χει­μα­ζό­με­νους πνευ­μα­τι­κά χωρι­κούς, πολ­λοί από τους οποί­ους για πρώ­τη φορά έβλε­παν θέα­τρο. Ο Γιώρ­γος Κοτζιού­λας ‑ήδη ανα­γνω­ρι­σμέ­νος λογο­τέ­χνης- υπήρ­ξε ο δημιουρ­γός και η ψυχή αυτής της προ­σπά­θειας, ως καλ­λι­τε­χνι­κός διευ­θυ­ντής της 8ης μεραρ­χί­ας του ΕΛΑΣ. Με ενάρ­γεια και απλό­τη­τα οργά­νω­σε την αντάρ­τι­κη ομά­δα ηθο­ποιών-καλ­λι­τε­χνών και με θεα­τρι­κά έργα που έγρα­φε επι­τό­που, ανά­λο­γα με τις συν­θή­κες, κατέ­θε­σε το δικό του αγώ­να στην κοι­νή προ­σπά­θεια για την εθνι­κή απελευθέρωση.»

Περισ­σό­τε­ρα για το βιβλίο ΕΔΩ.

24) Για­τί η ποί­η­ση δεν είναι νανού­ρι­σμα, η ποί­η­ση είναι σάλπισμα!
(ποι­ή­μα­τα)
Συγ­γρα­φέ­ας: Μαριάν­να Γιαννουράκου
Εκδό­σεις Vakxikon.gr

Για­τί στην ποί­η­ση ανοί­γο­νται δρό­μοι και η ποί­η­ση ανοί­γει δρό­μους όταν την υπη­ρε­τούν με ειλι­κρί­νεια και ξεκά­θα­ρες προ­θέ­σεις νέοι δημιουρ­γοί. Δείγ­μα γρα­φής της πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νης ποι­ή­τριας Μαριάν­νας Γιαννουράκου:

Ήταν που φύσα­γε τόσο πολύ που νόμιζες
ότι θα φύγει ο κόσμος από τη θέση του.
Φεύ­γα­νε φύλλα,
κλα­διά και
ό,τι δεμέ­νο με το αύριο δεν ήταν.
«Ακα­ραία και­ρι­κά φαινόμενα
λένε…
Μα…
είναι μονά­χα άνεμος,
αγέρας…
Και ο κόσμος δεν έφυ­γε από τη θέση του.
Μονά­χα μέρη του, θέση άλλαξαν…

Περισ­σό­τε­ρα για το βιβλίο και την ποι­ή­τρια ΕΔΩ.

Καλή ανά­γνω­ση!

(Κεντρι­κή φωτο­γρα­φία: “Νεκρή φύση με βιβλίο και υδρό­γειο σφαί­ρα”, του Δημή­τρη Γαλάνη)