Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

365 μέρες κυβέρνησης της «αριστεράς» — Τι μάθαμε

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας* // 

Στις 25 Γενά­ρη συμπλη­ρώ­νε­ται ένας χρό­νος από την εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και το θριαμ­βευ­τι­κό ερχο­μό της «αρι­στε­ράς» στη δια­κυ­βέρ­νη­ση του τόπου. ‘Ενας χρό­νος από την περί­φη­μη «Πρώ­τη φορά Αρι­στε­ρά», τότε που η «ελπί­δα έρχο­νταν» και η «Ελλά­δα προ­χω­ρού­σε» όπως έγρα­φαν τα σλό­γκαν του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμε­ρα, θα ήταν κανείς το λιγό­τε­ρο αχά­ρι­στος αν δεν ανα­γνώ­ρι­ζε ότι αυτός ο ένας χρό­νος της αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης απο­τε­λεί πηγή πλού­σιων συμπε­ρα­σμά­των από τα οποία οφεί­λου­με να διδαχθούμε.

Τι μάθα­με, λοι­πόν, μετα­ξύ άλλων, μέσα σε αυτό το διάστημα;

  • Μάθα­με ότι το δια­βό­η­το «σκί­σι­μο των μνη­μο­νί­ων» του κ. Τσί­πρα δεν σήμαι­νε τελι­κά απε­μπλο­κή απ’ τα μνη­μό­νια, αλλά- αντι­θέ­τως- σήμαι­νε επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση και τελι­κά επι­βο­λή νέου, επα­χθέ­στε­ρου μνημονίου.
  • Μάθα­με ότι η- κατά τον κ.Τσίπρα- κατάρ­γη­ση «με ένα νόμο και σε ένα άρθρο» όλων των μέτρων λιτό­τη­τας των προη­γού­με­νων κυβερ­νή­σε­ων ήταν τελι­κά «σχή­μα λόγου». Έτσι, στα φού­μα­ρα και τις μετα­ξω­τές κορ­δέ­λες που ο αρχη­γός του ΣΥΡΙΖΑ που­λού­σε στο λαό προ­ε­κλο­γι­κά ήρθαν, μετε­κλο­γι­κά, να προ­στε­θούν νέα μέτρα λιτό­τη­τας. Το δε «Πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης», με τα λιγο­στά ψίχου­λα που έδι­νε για την ακραία φτώ­χεια, πήγε κι’ αυτό περίπατο…
  • Μάθα­με πως μπο­ρεί η δημιουρ­γι­κή ασά­φεια της «πρώ­της φοράς αρι­στε­ρά» να επι­νο­ή­σει μια σει­ρά λέξεις και φρά­σεις όπως πρό­γραμ­μα-γέφυ­ρα, πρό­γραμ­μα-πακέ­το, συμ­φω­νία, έντι­μος συμ­βι­βα­σμός, αμοι­βαία επω­φε­λής συμ­φω­νία κλπ με έναν και μόνο στό­χο: Να ρίξει στά­χτη στα μάτια του λαού, κρύ­βο­ντας πίσω από την ασά­φεια και τους λεκτι­κούς ακρο­βα­τι­σμούς το απε­χθές, αντι­λαϊ­κό πρό­σω­πο του ανα­πό­φευ­κτου συμ­βι­βα­σμού της.

Tsipras PHOTO 2

  • Μάθα­με πως, στο πλαί­σιο της κρί­σης, πρέ­πει να συμ­βι­βα­στού­με με το «λιτό βίο» (Βαρου­φά­κης) και τα «γεμι­στά» (Φωτί­ου). Με λίγα λόγια, να χει ο λαός μειω­μέ­νες προσ­δο­κί­ες, να κρα­τά χαμη­λά το κεφά­λι απέ­να­ντι στην άρχου­σα τάξη, να συμ­βι­βά­ζε­ται με τις ταξι­κές ανι­σό­τη­τες. Αυτή είναι η συντα­γή κάποιων που παρι­στά­νουν τους «αρι­στε­ρούς».
  • Μάθα­με ότι, στη διά­λε­κτο της «αρι­στε­ράς» του ΣΥΡΙΖΑ, το «ΌΧΙ» σημαί­νει «ΝΑΙ». Είναι η ίδια διά­λε­κτος, που συνο­δευό­με­νη από μεγά­λες δόσεις πολι­τι­κής απα­τε­ω­νιάς, κάνει το άσπρο-μαύ­ρο, μετα­τρέ­πο­ντας την αντι­μνη­μο­νια­κή ψήφο της λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας σε… υπο­γρα­φή νέου μνημονίου.
  • Μάθα­με ότι η Τρόι­κα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα έδιω­χνε με τις κλω­τσιές απ’ την Ελλά­δα, παρέ­μει­νε στη χώρα αλλά­ζο­ντας όνο­μα: από Τρόι­κα μετο­νο­μά­στη­κε σε «θεσμοί». Το «ορι­στι­κό τέλος» που η κυβέρ­νη­ση του κ.Τσίπρα θα έβα­ζε στην Τρόι­κα και τις πολι­τι­κές της πήγε περί­πα­το και η λαϊ­κή φρά­ση «άλλα­ξε ο Μανω­λιός κι’ έβα­λε τα ρού­χα του αλλιώς» επι­βε­βαιώ­θη­κε και πάλι στην πράξη.
  • Μάθα­με ότι ο ΕΝΦΙΑ, την κατάρ­γη­ση του οποί­ου ο ΣΥΡΙΖΑ υπό­σχο­νταν προ­ε­κλο­γι­κά σε όλους τους τόνους, όχι μόνο δεν καταρ­γή­θη­κε αλλά συνε­χί­ζει, εδώ και ένα χρό­νο «αρι­στε­ρής κυβέρ­νη­σης», να επι­βα­ρύ­νει τα λαϊ­κά νοικοκυριά.
  • Μάθα­με ότι μια «κυβέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς», αν είναι αρκού­ντως αδί­στα­κτη όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, μπο­ρεί να κάνει με επι­τυ­χία τη δου­λειά που σκλη­ρές δεξιές, νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες κυβερ­νή­σεις ενδε­χο­μέ­νως να δυσκο­λεύ­ο­νταν να βγά­λουν σε πέρας. Κάπως έτσι να ξεπου­λού­νται σε επι­χει­ρη­μα­τι­κούς κολοσ­σούς 14 περι­φε­ρεια­κά αερο­δρό­μια και να βρί­σκο­νται στα σκα­ριά ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις λιμα­νιών, σιδη­ρο­δρό­μων, τομείς της ενέρ­γειας κλπ.
  • Μάθα­με πως μια κυβέρ­νη­ση – αυτής της υπο­τι­θέ­με­νης αρι­στε­ράς – μπο­ρεί να εφαρ­μό­ζει όσα προη­γου­μέ­νως κατήγ­γει­λε. Όπως, για παρά­δειγ­μα, την εφαρ­μο­γή Πρά­ξης Νομο­θε­τι­κού Περιε­χο­μέ­νου (ΠΝΠ) για τη δέσμευ­ση των ταμεια­κών δια­θέ­σι­μων. Το 2012, σύμ­φω­να με τον τους κ.κ. Τσί­πρα και Βού­τση, οι ΠΝΠ «συρ­ρί­κνω­ναν τη δημο­κρα­τία» και ήταν «χου­ντι­κής έμπνευ­σης». Το 2015 οι ίδιοι, ως κυβέρ­νη­ση, εφάρ­μο­σαν τέτοιες πρακτικές.
  • Μάθα­με τι σημαί­νει «πολύ­πλευ­ρη και πολυ­διά­στα­τη εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή» στη διά­λε­κτο του ΣΥΡΙΖΑ. Σημαί­νει πίστη και υπο­τα­γή σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές οργα­νώ­σεις όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Σημαί­νει βαθύ­τε­ρη εμπλο­κή της χώρας στο καζά­νι των ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κών, ευρω­α­τλα­ντι­κών αντα­γω­νι­σμών που σιγο­βρά­ζει στην περιο­χή. Σημαί­νει διπλω­μα­τι­κά πάρε-δώσε με ανοι­χτά ακρο­δε­ξιές, φασι­στι­κές κυβερ­νή­σεις όπως αυτή της Ουκρα­νί­ας. Σημαί­νει, επι­πλέ­ον, συμ­με­το­χή, χαμό­γε­λα και δημό­σιες σχέ­σεις σε διά­ση­μα ιμπε­ρια­λι­στι­κά φόρουμ και think tank, όπως τα ινστι­τού­τα Brookings, Levy και Κλί­ντον. Σημαί­νει, πως οι — άλλο­τε- «φονιά­δες των λαών» είναι τώρα οι καλύ­τε­ροι μας φίλοι, οι σύμ­μα­χοι και προ­στά­τες μας.
  • Μάθα­με ότι η «κυβέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» — που τόσο νοιά­ζε­ται για την κοι­νω­νι­κή δικαιο­σύ­νη και την υπε­ρά­σπι­ση των αδυ­νά­των- βρή­κε τους ενό­χους της φορο­δια­φυ­γής. Όχι βέβαια στο μεγά­λο κεφά­λαιο ‑αλοί­μο­νο!- αλλά σε πλα­νό­διους καστα­νά­δες και καρ­κι­νο­πα­θείς που προ­σπα­θούν να βγά­λουν ένα μεροκάματο.

Tsipras Mnimonia 3

  • Μάθα­με ότι το χτύ­πη­μα του αστυ­νο­μι­κού κλομπ δε δια­χω­ρί­ζε­ται σε «δεξιό» και «αρι­στε­ρό». Είδα­με, έτσι, τα «αρι­στε­ρά» ΜΑΤ του κ. Τσί­πρα και του κ. Τόσκα να τσα­κί­ζουν δια­δή­λω­ση συντα­ξιού­χων, χτυ­πώ­ντας στο ψαχνό από­μα­χους της ζωής που διεκ­δι­κούν το αυτο­νό­η­το – μια αξιο­πρε­πή σύντα­ξη. Είδα­με τα ΜΑΤ της ίδιας αυτής αρι­στε­ρής κυβέρ­νη­σης να επι­τί­θε­νται σε αγρό­τες, να παρε­μπο­δί­ζουν απερ­γί­ες (Γιάν­νε­να, SKOT Μάν­δρα κλπ) απο­δει­κνύ­ο­ντας πως το αστι­κό κρά­τος, ως όργα­νο ταξι­κής κυριαρ­χί­ας, εκφρά­ζει την κοι­νω­νι­κή εκεί­νη τάξη που βρί­σκε­ται στην εξου­σία και τα συμ­φέ­ρο­ντα της οποί­ας προασπίζει.
  • Μάθα­με πως οι αγω­νι­στι­κές περ­γα­μη­νές στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΔΣΕ μπο­ρούν να μπαί­νουν στο χρη­μα­τι­στή­ριο των αγο­ραί­ων πολι­τι­κών συναλ­λα­γών για να δικαιο­λο­γή­σουν μαζι­κούς διο­ρι­σμούς. Προ­φα­νώς έτσι αντι­λαμ­βά­νο­νται και «τιμούν» την ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ- ξεπου­λώ­ντας τους αγώ­νες των προ­γό­νων τους για βολέ­μα­τα και ρου­σφε­το­λο­γι­κούς διο­ρι­σμούς. «Για ένα κομ­μά­τι ψωμί, θα χεις ξεχά­σει πολλά…».

Αυτά είναι ορι­σμέ­να απ’ τα διδάγ­μα­τα ενός χρό­νου «κυβέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς». Μιας Αρι­στε­ράς που ετοι­μά­ζε­ται, σε λίγο και­ρό, να επι­φέ­ρει το τελειω­τι­κό χτύ­πη­μα στην κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, μέσω του νομο­σχε­δί­ου για το Ασφα­λι­στι­κό. Αυτή, λοι­πόν, η περί­φη­μη «Πρώ­τη φορά Αρι­στε­ρά» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν ούτε «πρώ­τη», ούτε πολύ περισ­σό­τε­ρο «αρι­στε­ρά». Ήταν ένα κάκι­στο ριμέϊκ του ’81, μια ξινι­σμέ­νη σού­πα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής έμπνευ­σης φτιαγ­μέ­νη με τα ίδια υλι­κά πολι­τι­κής απα­τε­ω­νιάς, αμο­ρα­λι­σμού και φαυ­λο­κρα­τί­ας. Ήταν, εν τέλει, ένας κανι­βα­λι­σμός της ίδιας της έννοιας της «Αρι­στε­ράς» από τον κ.Τσίπρα και την παρέα του. 

Αν είναι, λοι­πόν, κάτι που πρέ­πει να μας μεί­νει, ως κατα­στά­λαγ­μα των παρα­πά­νω «μαθη­μά­των», αυτό είναι το εξής ένα: πως «αρι­στε­ροί σωτή­ρες» του λαού ούτε υπήρ­ξαν, ούτε θα υπάρ­ξουν. Και πως το ταξι­κό, εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα δεν καλ­λω­πί­ζε­ται και δεν χωρά φιλο­λαϊ­κής δια­χεί­ρι­σης, όσα αρι­στε­ρά στο­λί­δια κι’ αν του βάλεις, παρά μονά­χα συντρί­βε­ται και ανα­τρέ­πε­ται από τον ίδιο το λαό και την πάλη του.

 

* υπο­ψήφ. Διδά­κτωρ Πολι­τι­κών Επι­στη­μών και Ιστορίας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο