Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

60 χρόνια από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Χτες συμπλη­ρώ­θη­καν εξή­ντα χρό­νια από το κλεί­σι­μο των εργα­σιών του 20ού Συνε­δρί­ου του ΚΚΣΕ, που διήρ­κε­σε από τις 14 ως τις 25 Φλε­βά­ρη, αλλά πέρα­σε στην ιστο­ρία για την τελευ­ταία ημέ­ρα του, όταν ο Νική­τας Χρου­τσόφ διά­βα­σε στους συνέ­δρους τη μυστι­κή έκθε­ση για την προ­σω­πο­λα­τρία, που ανα­πτύ­χθη­κε κατά την περί­ο­δο Στά­λιν και τα θύμα­τά της.

Θα ήταν αφε­λές όμως να πιστέ­ψει κανείς πως ο σκο­πός της έκθε­σης ήταν να ανα­λύ­σει βαθύ­τε­ρα τα αίτια του φαι­νο­μέ­νου και να τα εξα­λεί­ψει, χωρίς να κρύ­βει άλλες πολι­τι­κές σκο­πι­μό­τη­τες. Ιδω­μέ­νο από αυτή τη σκο­πιά, το εικο­στό συνέ­δριο μπο­ρεί να μην περιε­λάμ­βα­νε τις ριζι­κές αλλα­γές-ανα­τρο­πές που περιεί­χε το 22ο, μια πεντα­ε­τία αργό­τε­ρα, αλλά σημα­το­δό­τη­σε την έναρ­ξη αυτής της δια­δι­κα­σί­ας κι απο­τέ­λε­σε το “πρώ­το σοκ”, που θα προϊ­δέ­α­ζε για όσα θα ακολουθούσαν.

Ποια ήταν αυτή η δια­δι­κα­σία; Στο επί­πε­δο της οικο­νο­μι­κής βάσης, σήμα­νε τη στρο­φή στα αγο­ραία κρι­τή­ρια του κέρ­δους και το αδυ­νά­τι­σμα του κεντρι­κού σχε­δια­σμού, που έγι­νε η βάση για τη στα­δια­κή επι­κρά­τη­ση της παλι­νόρ­θω­σης. Ως προς το πολι­τι­κό εποι­κο­δό­μη­μα σήμα­νε τη δια­δι­κα­σία της “απο­στα­λι­νο­ποί­η­σης” στην ΕΣΣΔ και την “εξα­γω­γή” της στα άλλα αδελ­φά κόμ­μα­τα, όπως στην περί­πτω­ση του ΚΚΕ και της καθαί­ρε­σης-δια­γρα­φής του Ν. Ζαχα­ριά­δη. Καθώς επί­σης τη σκό­πι­μη δια­στρέ­βλω­ση του λενι­νι­στι­κού συν­θή­μα­τος για την “ειρη­νι­κή συνύ­παρ­ξη” με τον καπι­τα­λι­σμό και την υιο­θέ­τη­ση της θέσης για “ειρη­νι­κό, κοι­νο­βου­λευ­τι­κό πέρα­σμα στο σοσια­λι­σμό”, στις χώρες του δυτι­κού κόσμου.

Κάποιοι σοβιε­τι­κοί ονό­μα­σαν τη χρου­τσο­φι­κή περί­ο­δο και τη χαλά­ρω­ση της αυστη­ρής κρα­τι­κής οργα­νω­τι­κής δομής, των ελεγ­κτι­κών μηχα­νι­σμών, κτλ, “λιώ­σι­μο των πάγων”. Από την άλλη ωστό­σο, ο Χρου­τσόφ απο­δεί­χτη­κε ουσια­στι­κά πρό­δρο­μος της Περε­στρόι­κα του Γκορ­μπα­τσόφ και, κατά μία έννοια, του ευρω­κομ­μου­νι­στι­κού ρεύ­μα­τος, που άσκη­σε μάλι­στα κρι­τι­κή στον ιδε­ο­λο­γι­κό του πατέ­ρα, για­τί περιό­ρι­σε το φαι­νό­με­νο του “στα­λι­νι­σμού” στην έννοια της προ­σω­πο­λα­τρί­ας, αντί να το δει και να το κατα­δι­κά­σει συνολικά.

Παρό­λα αυτά, κανείς από αυτούς δε φάνη­κε να προ­βλη­μα­τί­ζε­ται και να οδη­γεί­ται σε συμπε­ρά­σμα­τα, ακό­μα και από μικρές λεπτο­μέ­ρειες, όπως πχ την άμε­ση διαρ­ροή του περιε­χο­μέ­νου της απόρ­ρη­της έκθε­σης στη Δύση, όπου και δημο­σιεύ­τη­κε για πρώ­τη φορά. Και με την οποία Δύση συνέ­πι­πτε βασι­κά στον αντι­στα­λι­νι­σμό και το μηδε­νι­σμό μιας ολό­κλη­ρης περιό­δου της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και της σοβιε­τι­κής ιστορίας.

Στα καθ’ ημάς, το ΚΚΕ βαδί­ζει προς το δικό του 20ό Συνέ­δριο, πιθα­νό­τα­τα μες στο 17′, έχο­ντας μελε­τή­σει την ιστο­ρία και βγά­ζο­ντας χρή­σι­μα συμπε­ρά­σμα­τα για την πολι­τι­κή και τη στρα­τη­γι­κή του. Κι είναι σε αυτήν ακρι­βώς την περί­ο­δο που διά­φο­ροι τιμη­τές του το εγκα­λούν πότε για στρο­φή στο “στα­λι­νι­σμό”, πότε για εγκα­τά­λει­ψή του και προ­σχώ­ρη­ση στον τρο­τσκι­σμό. Ενώ θυμού­νται και ουσια­στι­κά υιο­θε­τούν ‑με το απα­ραί­τη­το επα­να­στα­τι­κό πασπά­λι­σμα- μια σει­ρά θέσεις του χρε­ο­κο­πη­μέ­νου ρεβι­ζιο­νι­σμού και του ευρω­κομ­μου­νι­στι­κού ρεύ­μα­τος, όπως το δια­βό­η­το ειρη­νι­κό, κοι­νο­βου­λευ­τι­κό πέρα­σμα στο σοσια­λι­σμό και τα διά­φο­ρα ενδιά­με­σα μετα­βα­τι­κά στά­δια ή τους κυβερ­νη­τι­κούς κρί­κους, που θα το κατα­στή­σουν τάχα επί­και­ρο κι εφικτό…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο