Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αιέν αριστεύειν

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρίτσας //

Οι αγώ­νες του Ρίο ήταν μια καλή αφορ­μή, για να ξεδι­πλω­θεί η (νεο)φιλελεύθερη αφή­γη­ση περί αρι­στεί­ας και του (αρι­στε­ρού) κρα­τι­σμού — εξι­σω­τι­σμού που την κατα­πο­λε­μά, την υπο­νο­μεύ­ει και δεν την αφή­νει να ανα­δει­χτεί. Η περι­βό­η­τη αφί­σα ενός τοπι­κού παραρ­τή­μα­τος της ΝΔ έσπευ­σε να καπη­λευ­τεί την αγω­νι­στι­κή επι­τυ­χία της Άννας Κορα­κά­κη και να δώσει το ιδε­ο­λο­γι­κό στίγ­μα του χώρου. Κι αν κατα­δι­κά­στη­κε τελι­κά από τα κεντρι­κά, αυτό έγι­νε για το επι­κοι­νω­νια­κό κομ­μά­τι της υπό­θε­σης, κι όχι ως προς την ουσία και το περιε­χό­με­νό της.

Η αφή­γη­ση είναι σχε­τι­κά απλή. Οι καλοί κι οι άξιοι προ­χω­ρούν μπρο­στά σε αυτή τη ζωή. Οι υπό­λοι­ποι, εφό­σον δεν επι­λέ­γουν από μόνοι τους να πέσουν στον Καιά­δα, για να μην μπαί­νουν εμπό­διο στην επι­τυ­χία, μπο­ρούν απλώς να χρη­σι­μεύ­σουν ως βάθρο για όσους πατά­νε επί πτω­μά­των κι ανε­βαί­νουν στην ιεραρ­χία. Όταν αντι­δρούν όμως, τότε εκφρά­ζουν τη μετριο­κρα­τία του όχλου, που φθο­νεί τους ικα­νούς και προ­σπα­θεί να τους φέρει στα μέτρα της, βάζει προ­σκόμ­μα­τα στην πρό­ο­δο και την ανά­πτυ­ξη, αδυ­να­τεί να δει ‑σε κάθε τομέα- το “σαξές στό­ρι”, τη θετι­κή πλευ­ρά των πραγ­μά­των, την Ελλά­δα που ξεγλι­στρά από την κατή­φεια, τη μιζέ­ρια και τη μελαγ­χο­λία, που κατα­ξιώ­νε­ται και θριαμ­βεύ­ει, αντε­πι­τί­θε­ται και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Όλοι έχου­με ευκαι­ρί­ες σε αυτή τη ζωή (προ­φα­νώς ίσες, χωρίς ταξι­κό πρό­ση­μο και καθο­ρι­σμό), αλλά μόνο οι άξιοι τις άρπα­ξαν και τις εκμε­ταλ­λεύ­τη­καν, για­τί ήταν ικα­νοί κι έξυ­πνοι, σε αντί­θε­ση με τους άλλους, τους απο­τυ­χη­μέ­νους κι ηττο­πα­θείς, τους άνερ­γους, τους μερο­κα­μα­τιά­ρη­δες, τους άστε­γους, τους πρό­σφυ­γες, τους σύγ­χρο­νους αβρά­κω­τους, που δεν έχουν στον ήλιο μοί­ρα ‑αλλά αυτό είναι καθα­ρά δική τους ευθύ­νη. Οι άρι­στοι οφεί­λουν να μας κυβερ­νούν (αρι­στο­κρα­τία) μακριά από χρο­νο­βό­ρες και λαν­θα­σμέ­νες συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις (όπως τα δημο­ψη­φί­σμα­τα για την ΕΕ, σε όλη την Ευρώ­πη). Είναι αυτοί που κινούν μπρο­στά τον τρο­χό της ιστο­ρί­ας κι όχι οι άβου­λες μάζες, οι τάξεις, το κοι­νω­νι­κό σύνολο.

Στον αθλη­τι­σμό μπερ­δεύ­ο­νται λίγο, για­τί το γνω­στό ιδε­ο­λό­γη­μα περί κρα­τι­σμού έρχε­ται σε κραυ­γα­λέα αντί­θε­ση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τα μειω­μέ­να κον­δύ­λια και τις αθλη­τι­κές ομο­σπον­δί­ες που φυτο­ζω­ούν. Αλλά το κρά­τος είναι σε κάθε περί­πτω­ση ίδιο, τόσο όταν αφή­νει ουσια­στι­κά αβο­ή­θη­τους τους πρω­τα­θλη­τές, όσο και όταν έχει την επι­στα­σία ενός προ­γράμ­μα­τος “παρα­γω­γής πρω­τα­θλη­τών και μεταλ­λί­ων”, με το λεγό­με­νο “κρα­τι­κό πρω­τα­θλη­τι­σμό”. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομί­σμα­τος και της νοση­ρής κατά­στα­σης που επι­κρα­τεί στο σύγ­χρο­νο πρω­τα­θλη­τι­σμό. Όσο για το άνο­στο κλι­σέ περί της “τελευ­ταί­ας σοβιε­τι­κής χώρας στην Ευρώ­πη” ανα­ρω­τιέ­ται κανείς τι σχέ­ση έχουν όλα αυτά με το σοβιε­τι­κό αθλη­τι­σμό και τις δομές μαζι­κού λαϊ­κού αθλη­τι­σμού, που κάλυ­πταν μια βασι­κή ανά­γκη για όλο τον πλη­θυ­σμό κι όλες τις ηλικίες.

Οι φιλε­λεύ­θε­ροι παίρ­νουν απλώς από τους σοβιε­τι­κούς τη λογι­κή της δια­λε­κτι­κής σχέ­σης “περισ­σό­τε­ρο κρά­τος, για να μην υπάρ­χει κρά­τος” (για­τί θα πάψει να είναι δύνα­μη πάνω από την κοι­νω­νία, θα κατα­στεί περιτ­τό και θ’ αρχί­σει να απο­νε­κρώ­νε­ται) και την αντι­στρέ­φουν, με το σύν­θη­μα: “λιγό­τε­ρο κρά­τος, για να υπάρ­χει περισ­σό­τε­ρο κρά­τος”, δηλ λιγό­τε­ρα δημό­σια αγα­θά και περιο­ρι­σμοί, για να δρα ανε­ξέ­λεγ­κτα η εκμε­ταλ­λεύ­τρια τάξη και να εδραιώ­σει την εξου­σία της.

Όσο για το αθλη­τι­κό κομ­μά­τι της υπό­θε­σης, την καλύ­τε­ρη απά­ντη­ση την δίνουν οι δηλώ­σεις της μητέ­ρας του χρυ­σού Ολυ­μπιο­νί­κη, Λευ­τέ­ρη Πετρούνια.

Είναι απα­ρά­δε­κτο που τα ΜΜΕ δεν παρου­σί­α­σαν τις προ­σπά­θειες όλων των Ελλή­νων αθλη­τών. Είμαι περή­φα­νη για το παι­δί μου, αλλά και για όλους τους αθλη­τές που πήγαν στο Ρίο και προ­σπά­θη­σαν, είτε πήραν μετάλ­λιο, είτε όχι. Πρέ­πει να συνε­χι­στεί ο ερα­σι­τε­χνι­κός αθλη­τι­σμός, να ενι­σχυ­θεί μέσα από τα μέσα μαζι­κής δικτύ­ω­σης όλος ο αθλητισμός.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο