Ανερυθρίαστα…

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Αυτός ο τόπος είναι μικρός κι όλοι γνω­ρι­ζό­μα­στε μετα­ξύ μας λίγο-πολύ. Όλοι έχουν ονο­μα­τε­πώ­νυ­μο και ποιόν, που μας ακο­λου­θούν σαν τον ίσκιο μας και δεν αντι­κα­θί­στα­νται με δανει­κά κοστούμια.

Όποια πέτρα κι αν σηκώ­σει κανείς σε αυτόν τον τόπο, θα βρει από κάτω το χνά­ρι του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, το απο­τύ­πω­μα του ΚΚΕ και του λαϊ­κού κινήματος.

Όπως είναι γνω­στό το πρό­σω­πο και η πολι­τι­κή ταυ­τό­τη­τα της μαύ­ρης αντί­δρα­σης, που μπή­κε απέ­να­ντι σε αυτούς τους αγώ­νες, είναι γνω­στή κι η έντα­ξη όσων θέλη­σαν να τους καπη­λευ­τούν και να αντλή­σουν εντυ­πω­σιο­θη­ρι­κά πολι­τι­κή υπε­ρα­ξία από το ιστο­ρι­κό κεφά­λαιο της Αντίστασης.

Αν ο Σύρι­ζα και η ΔΦΑ διεκ­δι­κεί κάποια ιστο­ρι­κή συνέ­χεια, αυτή δεν είναι του ΕΑΜ και των 200 κομ­μου­νι­στών της Και­σα­ρια­νής, αλλά του ΠΑΣΟΚ και το Ανδρέα Παπαν­δρέ­ου, που λεη­λά­τη­σε την ΕΑΜι­κή βάση με δημα­γω­γι­κά συνθήματα.

Αυτά τα κόκ­κι­να σημά­δια στους τοί­χους μπο­ρεί να είναι κι από αίμα. Αίμα που σφρά­γι­σε ανε­ξί­τη­λα την ιστο­ρία αυτής της γωνιάς, πότι­σε το χώμα της και το μπό­λια­σε με αγω­νι­στι­κές αξί­ες και παραδόσεις.

Αυτά τα κόκ­κι­να σημά­δια δεν μπο­ρεί να είναι από την κυβέρ­νη­ση, που είναι ανε­ρυ­θρί­α­στη, από πολι­τι­κή άπο­ψη. Και δεν έχει ίχνος ντρο­πής για να στή­σει φιέ­στες που φτιά­χνουν τη λεζά­ντα της, σε μια βδο­μά­δα που έδω­σε γη και ύδωρ στο… υπερ­τα­μείο (κι ενώ σει­ρά παίρ­νουν τα εργα­σια­κά κι η κατε­δά­φι­σή τους). Ή να βάλει ‑λέει- face control στις εισό­δους του Σκο­πευ­τη­ρί­ου, για να γιορ­τά­σει σε ελεγ­χό­με­νο περι­βάλ­λον, μη τυχόν ξεφύ­γει κανείς και χαλά­σει την παράσταση.

Μια κυβέρ­νη­ση που εκτε­λεί λέξεις, αξί­ες και ορά­μα­τα. Τις στή­νει στον τοί­χο, για να τις φέρει στα μέτρα της και να τις μικρύ­νει στο μέγε­θος μιας κού­φιας φρά­σης ή ενός ψηφο­δελ­τί­ου, που θα πέσει ξανά στην κάλπη.

Που καπη­λεύ­ε­ται τους αγώ­νες του λαού της Και­σα­ρια­νής για το Σκο­πευ­τή­ριο και ιστο­ρι­κές μορ­φές, όπως τον Μακρή, τον παλιό κομ­μου­νι­στή δήμαρ­χο της πόλης, για να παρου­σιά­σει ως ευγε­νι­κή, κυβερ­νη­τι­κή χορη­γία, αυτό που είναι λαϊ­κή κατά­κτη­ση και καρ­πός μακρο­χρό­νιων αγώνων.

Που ο πρω­θυ­πουρ­γός της έκα­νε λόγο για “δολο­φο­νία ενός αξιω­μα­τι­κού των ναζί από τον ΕΛΑΣ”! Κι έβα­λε στην ίδια πρό­τα­ση για τον ελλη­νι­κό λαό και την ιστο­ρία του, τις κορυ­φές του Γράμ­μου, αλλά και τα χαμέ­να νιά­τα της Κορέας!

Και που όσο εκστό­μι­ζε δεκά­ρι­κους λόγους για δημο­κρα­τία και κοι­νω­νι­κή δικαιο­σύ­νη, έστει­λε τις δυνά­μεις κατα­στο­λής να υπο­δε­χτούν τους δια­δη­λω­τές της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αρι­στε­ράς και την πορεία δια­μαρ­τυ­ρί­ας τους ενά­ντια στην προ­κλη­τι­κή φιέ­στα, φωνά­ζο­ντας “με αγώ­νες τιμά­με τη μνή­μη των νεκρών και όχι με ξεπού­λη­μα των πολυεθνικών”.

Τα “δημο­κρα­τι­κά ΜΑΤ” (που θα καταρ­γού­νταν υπο­τί­θε­ται) χτύ­πη­σαν απρό­κλη­τα κι εξ επα­φής τους δια­δη­λω­τές, πνί­γο­ντας μια πυκνο­κα­τοι­κη­μέ­νη περιο­χή (στη συμ­βο­λή των οδών Πανιω­νί­ου και Χρυ­σο­στό­μου Σμύρ­νης) με χημι­κά και δακρυγόνα.

Το έργο μιας αντι­λαϊ­κής κυβέρ­νη­σης δεν μπο­ρεί παρά να δένει με την κατα­στο­λή και την υψη­λή προ­στα­σία ενά­ντια στον “εχθρό-λαό”. Γι’ αυτό και χρειά­ζο­νται τέτοιες παρά­τες, για να ανορ­θώ­νουν το εκφυ­λι­σμέ­νο “αρι­στε­ρό προ­φίλ” τους. Αλλά οι μάσκες έχουν πέσει και η ΔΦΑ δεν ξεγε­λά πια κανέ­ναν. Ο κύκλος της εξα­πά­τη­σης, που άνοι­ξε το Γενά­ρη του 15′ με την προ­κλη­τι­κή επί­σκε­ψη Τσί­πρα στο Σκο­πευ­τή­ριο, κοντεύ­ει να κλεί­σει τώρα, με την επι­στρο­φή του δολο­φό­νου στον τόπο του εγκλήματος…