Αντικομμουνισμός: ένα καθημερινό φαινόμενο

Γρά­φει ο Κων­στα­ντί­νος Δέδες //

Οι αντι­κομ­μου­νι­στές θεω­ρούν ανά­ξιο να κρύ­βουν τις από­ψεις τους(;) και τις προ­θέ­σεις τους. Από νεα­ρή ηλι­κία ακού­νε διά­φο­ρες, ισο­πε­δω­τι­κές ιστο­ρί­ες, γεμί­ζουν το κεφά­λι τους με έναν άγνω­στο φόβο, κατα­πί­νουν ‑μαζί με το φαγη­τό τους- τις ιδέ­ες των γονιών τους. Ξυπνούν και κοι­μού­νται με την τηλε­ό­ρα­ση ανοι­χτή, μία τηλε­ό­ρα­ση που έχει άπλε­το χρό­νο για αντι­κομ­μου­νι­σμό και ελά­χι­στο για ενημέρωση.

Σε μία συζή­τη­ση μαζί τους, θα ακού­σεις το γνω­στό: «ναι, αλλά». Αυτό σημαί­νει πως έχουν κατα­λά­βει τι ακρι­βώς τους έχεις πει, αλλά δεν τους επι­τρέ­πει η αντι­κομ­μου­νι­στι­κή ηθι­κή τους να το απο­δε­χθούν. Το «αλλά» θα υπάρ­χει. Πάντα.

Θα υπάρ­χει για­τί ακό­μα προ­ω­θεί­ται η δια­στρέ­βλω­ση της πραγ­μα­τι­κής Ιστο­ρί­ας. Θα υπάρ­χει για­τί μέσα από ντο­κι­μα­ντέρ, ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νες ται­νί­ες, μιλούν για εγκλή­μα­τα. Θα υπάρ­χει για­τί όλοι οι αντι­κομ­μου­νι­στές (πριν από τους ίδιους) μιλού­σαν για μια ουτο­πία. Θα υπάρ­χει για­τί ο Μαρ­ξι­σμός-Λενι­νι­σμός είναι κάτι το ξεπε­ρα­σμέ­νο, εμείς θέλου­με εκσυγ­χρο­νι­σμό, νέες ιδέες.

«Μα ο Στά­λιν…» θα πουν και θα λάμ­ψουν τα ματά­κια τους. «Είσαι άθε­ος;» θα ρωτή­σουν και θα χαμη­λώ­σουν το βλέμ­μα τους σαν να ντρέ­πο­νται για σένα. Θα μιλή­σουν για πεί­να, φτώ­χεια, αίμα. Ύστε­ρα πάλι για τον Στά­λιν. Μια ρόδα άστο­χων επι­χει­ρη­μά­των που γυρί­ζει συνε­χώς. Ανα­κύ­κλω­ση μαση­μέ­νης αντι­κομ­μου­νι­στι­κής τρο­φής. Το «αλλά» τους θα υπάρ­χει. Πάντα. Θα υπάρ­χει για­τί ακό­μα «τρέ­μουν οι κυρί­αρ­χες τάξεις μπρο­στά σε μία κομ­μου­νι­στι­κή επανάσταση».