Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης, μια σκηνή που ενώνει τον κόσμο… (με αφορμή μια διαφορετική παράσταση)

Γρά­φει η ofisofi //

Έχουν περά­σει πάρα πολ­λά χρό­νια από τότε που σίγη­σε ο λόγος των τρα­γι­κών στο Αρχαίο Θέα­τρο της Δωδώ­νης, το μεγα­λύ­τε­ρο της αρχαιό­τη­τας. Οι εργα­σί­ες ανα­στή­λω­σης του θεά­τρου ανέ­στει­λαν για πολύ τις παρα­στά­σεις αρχαί­ου δρά­μα­τος και άλλες εκδη­λώ­σεις. Η αρχή είχε γίνει το περα­σμέ­νο καλο­καί­ρι με την παρά­στα­ση Προ­μη­θεύς Δεσμώτης.

Όμως η παρά­στα­ση που δόθη­κε την Τετάρ­τη (20/7) το βρά­δυ είχε κάτι δια­φο­ρε­τι­κό. Δεν ήταν ένα έργο, αλλά απο­σπά­σμα­τα από αρχαί­ες τρα­γω­δί­ες που τα ερμή­νευ­σαν ηθο­ποιοί από οκτώ δια­φο­ρε­τι­κές χώρες, σε οκτώ δια­φο­ρε­τι­κές γλώσ­σες. Η ιδέα της διορ­γά­νω­σης ανή­κει στο Δήμο Δωδώ­νης και στο Πνευ­μα­τι­κό του Κέντρο υπο­βοη­θού­με­νοι από φορείς και χορηγούς.

Αν και ο Δήμος Δωδώ­νης είναι ένας φτω­χός δήμος θα πρέ­πει όχι μόνο να του ανα­γνω­ρι­σθεί η προ­σπά­θεια της επα­να­λει­τουρ­γί­ας του αρχαί­ου θεά­τρου αλλά και η δωρε­άν είσο­δος των θεα­τών. Μια προ­σφο­ρά πολύ­τι­μη που έδω­σε την ευκαι­ρία σε εκα­το­ντά­δες ανθρώ­πους, ανά­με­σά τους πάρα πολ­λοί νέοι, να ζήσουν μια ξεχω­ρι­στή εμπει­ρία και να βιώ­σουν πρω­τό­γνω­ρη συγκίνηση.

Η παρά­στα­ση δόθη­κε στο ανα­στη­λω­μέ­νο μέρος του πρώ­του δια­ζώ­μα­τος που κατα­κλύ­στη­κε ασφυ­κτι­κά από θεα­τές αν και ο χώρος περιο­ρι­σμέ­νος. Η βρα­διά ήταν ζεστή, ο χώρος υπο­βλη­τι­κός και οι συντε­λε­στές έδω­σαν τον καλύ­τε­ρό τους εαυτό.

Την Τετάρ­τη βρά­δυ οι αρχαί­οι τρα­γι­κοί έγι­ναν σύγ­χρο­νοι, ενώ­θη­καν με τις φωνές των ηθο­ποιών από την Ελλά­δα, τη Σου­η­δία, τη Γερ­μα­νία, τη Χιλή, τη Γαλ­λία, την Αίγυ­πτο, τη Νιγη­ρία και τη Ζιμπά­μπουε και κατόρ­θω­σαν να μετα­τρέ­ψουν τη Δωδώ­νη σε «μια σκη­νή του κόσμου» μετα­φέ­ρο­ντας το παναν­θρώ­πι­νο μήνυ­μά τους και ενώ­νο­ντας ανθρώ­πους από δια­φο­ρε­τι­κά σημεία του κόσμου. Μαζί τους νιώ­σα­με ότι «Ο πόνος και το πάθος δεν έχουν χρώ­μα· δεν έχουν φύλο· δεν έχουν γλωσ­σι­κά όρια…».