Φιλοξενούμενος ο Θανάσης Κριτσινιώτης //
Αν τέχνη είναι η επικοινωνία με το διαφορετικό, τότε οι Έλληνες καλλιτέχνες και ο Γιαν Φαμπρ (παραιτήθηκε τελικά ) που δήλωσε ”δεν γνωρίζω τον ελληνικό πολιτισμό ”, δεν κατάφεραν να επικοινωνήσουν.
Οι μεν εξεγέρθηκαν, όπως ποτέ δεν εξεγέρθηκαν ως τώρα. Ακόμα και το Δεκέμβρη του 08, τα πιο πολλά θέατρα λειτουργούσαν, και δεν κάνανε καμιά αναφορά σ’ αυτό που γινοταν έξω από την πόρτα τους, όπως και για πολλά άλλα προβλήματα που ταλάνισαν την ελληνική κοινωνία. Ο δε Φαμπρ, θεώρησε καλό την πρώτη χρονιά, να την αφιερώσει στο Βέλγιο, δηλ. στον εαυτό του και στους φίλους του!!
Βέβαια εκφράζονται με την τέχνη, αλλά να που έρχονται στιγμές που αυτό δεν φτάνει. Η επικοινωνία λοιπόν απέτυχε. Βέβαια αυτή η επικοινωνία δεν γίνεται σε κενό οξυγόνου. Ολοι έρχονται φορτωμένοι με τις ιδέες τους, την αισθητική τους, τα συμφέροντα τους,αλλά και το ένστικτο επιβίωσης ‚που κανέναν δεν εγκαταλείπει.
Οι Ελληνες καλλιτέχνες του Θεάτρου κυρίως, Κρατικού και ελεύθερου, ζούσαν σε ένα σχετικά προστατευμένο περιβάλλον από τις κρατικές (μίζερες η όχι) επιδοτήσεις και άλλες χορηγίες, γινόταν βέβαια αξιόλογες παραστάσεις, αλλά οι καλλιτέχνες, τουλάχιστον οι πιο προβεβλημένοι, ζούσαν σε ένα συννεφάκι, από όπου ‘’διαμαρτύρονταν.’’
Από το συννεφάκι αυτό, εξαιρούνται οι χιλιάδες άνεργοι ηθοποιοί και άλλοι άνθρωποι του χώρου. Και εξαιρούνται επίσης και οι λογοτέχνες κυρίως οι ποιητές, που μένουν στη σκιά του ελληνικού καλλιτεχνικού γίγνεσθαι, παρόλο που τώρα τελευταία υπάρχουν και εκεί πολλά ”φεστιβάλ”, αυτοσχέδια τα πιο πολλά,και καλώς.
Αν και η κίνηση τους, να συγκεντρωθούν να διαμαρτυρηθούν και να εκφραστούν μέσα από κείμενα, ήταν καθαρά πολιτική κίνηση, είχαν ακόμα την αυταπάτη ότι η τέχνη είναι κάτι άλλο έξω απ την πολιτική , ότι δεν είναι πολιτική με άλλα μέσα,και γιαυτό ακούστηκαν απόψεις όπως ”δεξιά και αριστερά είναι ξεπερασμένα σχήματα”, τη στιγμή ακριβώς που η ελληνική κοινωνία υποφέρει από τις πιο δεξιές καπιταλιστικές πολιτικές ‚τη στιγμή που και η ρεφορμιστική ”ψευτο-αριστερά” μεταλλάχτηκε σε νεοφιλεύθερο κόμμα με αυταρχικές τάσεις μάλιστα, εκείνοι επιμένουν να σφυρίζουν αδιάφορα ‚για να μη θίξουν τους προστάτες τους ίσως, η, την αυταπάτη της τέχνης έξω απ την πολιτική.(χωρίς να ταυτίζεται εντελώς ‚φυσικά).
Αν αυτή η κινητοποίηση τους ήταν μόνο για τα συντεχνιακά συμφέροντα τους, αδιαφορώντας πάλι για την γενικότερη κατάσταση του πολιτισμού και της κοινωνίας στην Ελλάδα, τότε, δεν πάνε μακριά, θα ξαναγυρίσουν πάλι στο ατομικό η ομαδικό συννεφάκι,εκτός από μερικούς που θα συνειδητοποιήσουν τα γενικότερα κοινωνικά προβλήματα, και πιθανόν θα χαράξουν μια άλλη γραμμή στο έργο τους και στη δράση τους, πιο κοντά στην κοινωνία, στην οποία άλλωστε απευθύνονται.
ΥΓ: Μπορείς να είσαι διεθνής ‚αφού ριζώσεις καλά σε ένα έδαφος.…
Αν οι ρίζες πάνε βαθιά,τότε θα βρεις το κοινό έδαφος όλων…