Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ασύμμετρες σημειώσεις. Ο Φαμπρ και οι άλλοι

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Θανά­σης Κρι­τσι­νιώ­της //

Αν τέχνη είναι η επι­κοι­νω­νία με το δια­φο­ρε­τι­κό, τότε οι Έλλη­νες καλ­λι­τέ­χνες και ο Γιαν Φαμπρ (παραι­τή­θη­κε τελι­κά ) που δήλω­σε ”δεν γνω­ρί­ζω τον ελλη­νι­κό πολι­τι­σμό ”, δεν κατά­φε­ραν να επικοινωνήσουν.

Οι μεν εξε­γέρ­θη­καν, όπως ποτέ δεν εξε­γέρ­θη­καν ως τώρα. Ακό­μα και το Δεκέμ­βρη του 08, τα πιο πολ­λά θέα­τρα λει­τουρ­γού­σαν, και δεν κάνα­νε καμιά ανα­φο­ρά σ’ αυτό που γινο­ταν έξω από την πόρ­τα τους, όπως και για πολ­λά άλλα προ­βλή­μα­τα που ταλά­νι­σαν την ελλη­νι­κή κοι­νω­νία. Ο δε Φαμπρ, θεώ­ρη­σε καλό την πρώ­τη χρο­νιά, να την αφιε­ρώ­σει στο Βέλ­γιο, δηλ. στον εαυ­τό του και στους φίλους του!!

Βέβαια εκφρά­ζο­νται με την τέχνη, αλλά να που έρχο­νται στιγ­μές που αυτό δεν φτά­νει. Η επι­κοι­νω­νία λοι­πόν απέ­τυ­χε. Βέβαια αυτή η επι­κοι­νω­νία δεν γίνε­ται σε κενό οξυ­γό­νου. Ολοι έρχο­νται φορ­τω­μέ­νοι με τις ιδέ­ες τους, την αισθη­τι­κή τους, τα συμ­φέ­ρο­ντα τους,αλλά και το ένστι­κτο επι­βί­ω­σης ‚που κανέ­ναν δεν εγκαταλείπει.

Οι Ελλη­νες καλ­λι­τέ­χνες του Θεά­τρου κυρί­ως, Κρα­τι­κού και ελεύ­θε­ρου, ζού­σαν σε ένα σχε­τι­κά προ­στα­τευ­μέ­νο περι­βάλ­λον από τις κρα­τι­κές (μίζε­ρες η όχι) επι­δο­τή­σεις και άλλες χορη­γί­ες, γινό­ταν βέβαια αξιό­λο­γες παρα­στά­σεις, αλλά οι καλ­λι­τέ­χνες, του­λά­χι­στον οι πιο προ­βε­βλη­μέ­νοι, ζού­σαν σε ένα συν­νε­φά­κι, από όπου ‘’δια­μαρ­τύ­ρο­νταν.’’

Από το συν­νε­φά­κι αυτό, εξαι­ρού­νται οι χιλιά­δες άνερ­γοι ηθο­ποιοί και άλλοι άνθρω­ποι του χώρου. Και εξαι­ρού­νται επί­σης και οι λογο­τέ­χνες κυρί­ως οι ποι­η­τές, που μένουν στη σκιά του ελλη­νι­κού καλ­λι­τε­χνι­κού γίγνε­σθαι, παρό­λο που τώρα τελευ­ταία υπάρ­χουν  και εκεί πολ­λά ”φεστι­βάλ”, αυτο­σχέ­δια τα πιο πολλά,και καλώς.

Αν και η κίνη­ση τους, να συγκε­ντρω­θούν να δια­μαρ­τυ­ρη­θούν και να εκφρα­στούν μέσα από κεί­με­να, ήταν καθα­ρά πολι­τι­κή κίνη­ση, είχαν ακό­μα την αυτα­πά­τη ότι η τέχνη είναι κάτι άλλο έξω απ την πολι­τι­κή , ότι δεν είναι πολι­τι­κή με άλλα μέσα,και γιαυ­τό  ακού­στη­καν από­ψεις όπως ”δεξιά και αρι­στε­ρά είναι ξεπε­ρα­σμέ­να σχή­μα­τα”, τη στιγ­μή ακρι­βώς που η ελλη­νι­κή κοι­νω­νία υπο­φέ­ρει από τις πιο δεξιές καπι­τα­λι­στι­κές πολι­τι­κές ‚τη στιγ­μή που και η ρεφορ­μι­στι­κή ”ψευ­το-αρι­στε­ρά” μεταλ­λά­χτη­κε σε νεο­φι­λεύ­θε­ρο κόμ­μα με αυταρ­χι­κές τάσεις μάλι­στα, εκεί­νοι επι­μέ­νουν να σφυ­ρί­ζουν αδιά­φο­ρα ‚για να μη θίξουν τους προ­στά­τες τους ίσως, η, την αυτα­πά­τη της τέχνης έξω απ την πολιτική.(χωρίς να ταυ­τί­ζε­ται εντε­λώς ‚φυσι­κά).

Αν αυτή η κινη­το­ποί­η­ση τους ήταν μόνο για τα συντε­χνια­κά συμ­φέ­ρο­ντα τους, αδια­φο­ρώ­ντας πάλι για την γενι­κό­τε­ρη κατά­στα­ση του πολι­τι­σμού και της κοι­νω­νί­ας στην Ελλά­δα, τότε, δεν πάνε μακριά, θα ξανα­γυ­ρί­σουν πάλι στο ατο­μι­κό η ομα­δι­κό συννεφάκι,εκτός από μερι­κούς που θα συνει­δη­το­ποι­ή­σουν τα γενι­κό­τε­ρα κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα, και πιθα­νόν θα χαρά­ξουν μια άλλη γραμ­μή στο έργο τους και στη δρά­ση τους, πιο κοντά στην κοι­νω­νία, στην οποία άλλω­στε απευθύνονται.

ΥΓ: Μπο­ρείς να είσαι διε­θνής ‚αφού ριζώ­σεις καλά σε ένα έδαφος.…

Αν οι ρίζες πάνε βαθιά,τότε θα βρεις το κοι­νό έδα­φος όλων…

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο