Δεκαέξι αποφθέγματα από μουσικούς της τζαζ

Ο Louis Armstrong, μη θέλο­ντας να κου­ρά­σει, είπε με απλά λόγια την αλή­θεια για τη μου­σι­κή που έπαι­ζε. «Φίλε μου, αν ρωτή­σεις τι είναι, δεν θα μάθεις ποτέ». Είχε δίκιο (όσοι ασχο­λού­νται με αυτή, το κατα­λα­βαί­νουν). Η τζαζ δε χωρά­ει σε λέξεις, δε χωρά­ει σε ανα­λύ­σεις, δε χωρά­ει που­θε­νά. Αν κάποιος ακού­ει τζαζ, ακού­ει τζαζ. Δε ρωτά­ει. Απλά ακούει.

Thelonious Monk: Κάποιες φορές, είναι πλε­ο­νέ­κτη­μα να νομί­ζουν οι άλλοι πως είσαι τρελός.

Charles Mingus: Ο καθέ­νας μπο­ρεί να κάνει το απλό να μοιά­ζει περί­πλο­κο. Η πραγ­μα­τι­κή δημιουρ­γι­κό­τη­τα, είναι να κάνεις το περί­πλο­κο να μοιά­ζει απλό.

-Η τζαζ είναι η γλώσ­σα των συναι­σθη­μά­των μας.

Art Blakey: Η μου­σι­κή της τζαζ, διώ­χνει τη σκό­νη από την καθη­με­ρι­νή ρουτίνα.

George Gershwin: Η ζωή μοιά­ζει με τη τζαζ, είναι καλύ­τε­ρη όταν αυτοσχεδιάζεις.

Miles Davis: Όταν δημιουρ­γείς κάτι δικό σου, τότε, ούτε ο ουρα­νός δεν έχει όρια.

-So what? (από το δίσκο Kind of Blue)

-Κάποιες φορές, χρειά­ζε­ται αρκε­τό και­ρό για να είσαι σε θέση να παί­ζεις σαν τον εαυ­τό σου.

Duke Ellington: Η τζαζ ήταν πάντα σαν το αγό­ρι που η κόρη σου δεν θα ήθε­λες να κάνει παρέα.

-Υπάρ­χουν δύο είδη μου­σι­κής. Η καλή μου­σι­κή και… η άλλη.

Louis Armstrong: (Για τη μου­σι­κή της τζαζ) Φίλε μου, αν ρωτή­σεις τι είναι, δεν θα μάθεις ποτέ.

-Αυτό που παί­ζου­με, είναι η ζωή.

Chet Baker: Τι κορόι­δο που ήμουν όταν πίστε­ψα πως η ραγι­σμέ­νη μου καρ­διά μπο­ρού­σε να ξεγε­λά­σει το φεγγάρι.

Dizzy Gillespie: Μου πήρε μια ολό­κλη­ρη ζωή για να μάθω τι δεν πρέ­πει να παίζω.

Billie Holiday: Δεν τρα­γου­δώ ποτέ το ίδιο κομ­μά­τι με τον ίδιο τρό­πο δύο φορές.

Charlie Parker: Μη παί­ζεις το σαξό­φω­νο, άσε εκεί­νο να παί­ξει εσένα.