Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής δεν έστησαν καρτέρι στους κομμουνιστές και τα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέραμα, επειδή είχαν πολιτικές διαφορές, γενικά και αόριστα, ή γιατί είναι αντικομμουνιστές από θέση αρχής και πολιτικής ιδεολογίας, ούτε επειδή ερεθίστηκαν από τις κόκκινες αφίσες του Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή. Λειτούργησαν κατ’ εντολή των αφεντικών τους, για να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα, να τσακίσουν κάθε οργανωμένη συλλογική αντίσταση στη Ζώνη του Περάματος. Για αυτό αναζητούσαν λυσσασμένα τον πρόεδρο του Συνδικάτου Μετάλλου, για αυτό έλεγαν δημόσια πως πρέπει να καθαρίσουν τη Ζώνη από το απόστημα του ΠΑΜΕ, για αυτό έστησαν ένα “σωματείο” που λειτουργεί σαν υπεργολαβία, εν είδει γραφείου εύρεσης εργασίας, με εξευτελιστικούς όρους -“δουλειά για όλους τους Έλληνες με 15 ευρώ μεροκάματο ήταν ο διακηρυγμένος στόχος τους.
Οι φασίστες δε δρουν ως οργανωμένες ομάδες περιφρούρησης, αλλά ως τάγματα εφόδου και μπράβοι της νύχτας, που χτυπάνε μαφιόζικα και φεύγουν, κατόπιν ειδοποίησης από τι αστυνομικές πλάτες που έχουν. Δεν είναι κάποιου είδους παρεκτροπή από το αστικό, συνταγματικό τόξο, αλλά ο εγκληματικός, εκτελεστικός του βραχίονας, η πιο ωμή, επιθετική έκφρασή του. Πότε ως χίτες-ταγματασφαλίτες, πότε ως βασανιστές και πρωτεργάτες της χούντας, πότε ως χρυσαυγίτες με τα σύγχρονα τάγματα εφόδου, είναι διαχρονικά το όπλο του συστήματος ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Λυσσασμένα μαντρόσκυλα, που γλείφουν τα πόδια του αφεντικού, για να τους πετάξει μερικά κοκαλάκια, και γαβγίζουν απειλητικά όποιον το απειλεί. Αλλά δαγκώνουν θρασύδειλα εκ του ασφαλούς, μόνο όταν τους παίρνει κι έχουν ευνοϊκούς συσχετισμούς. Κι ύστερα κατεβάζουν την ουρά στα σκέλια και κρύβονται στις τρύπες τους ή τους τραβάει το αφεντικό από το λουράκι, για να τους προστατεύσει.
Ο ναζιστικός υπόκοσμος λειτουργεί συμπληρωματικά προς τον “υψηλό κόσμο” και την εξουσία του. Είναι δολοφόνοι γιατί είναι νεοναζί και τσιράκια του συστήματος που τους γέννησε, κι όχι λόγω κάποιας “εκτροπής” ή “διαστροφής” ‑όπως είναι δηλ η κυρίαρχη αφήγηση για τον “παρανοϊκό Χίτλερ”, τον ηττημένο του 45′ που είναι ο ιδεολογικός τους πατέρας.
Οι οργανικές σχέσεις των νεοναζί με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής δείχνουν, από μία άποψη, και τα όρια της “ανεξάρτητης” συστημικής δικαιοσύνης, σε αυτή τη δίκη. Μπορεί τελικά να αναγκαστούν να θυσιάσουν κάποια πιόνια ‑πάντα έτσι λειτουργεί το παιχνίδι της “κάθαρσης”- αλλά δε θα βάλουν ποτέ στο στόχαστρο το χέρι που τους όπλισε και τους μίσθωσε ή τα όργανα της (κυρίαρχης) τάξης, που τους έκαναν τις πλάτες και τους παρέχουν υψηλή προστασία σε διάφορες περιστάσεις. Εξάλλου για το δικαστήριο, δεν υπάρχουν “χειροπιαστές αποδείξεις” για αυτή τη σχέση. Οι πιθανοί μάρτυρες φοβούνται για τη σωματική ακεραιότητα και την ίδια τη ζωή τους. Και αυτό ακριβώς ήταν το βασικό μήνυμα της δολοφονικής επίθεσης στο Πέραμα. “Δες τι έπαθαν τα οργανωμένα μέλη του σωματείου και ο πρόεδρός του και φαντάσου τι θα πάθεις εσύ, μόνος κι απροστάτευτος, αν δε σκύψεις το κεφάλι, να κάνεις ό,τι σου λέμε”.
Αυτές οι σχέσεις και η γενναία κατάθεση του Σ. Πουλικόγιαννη που τις κατέδειξε, θα υπαγορεύσουν λογικά και το περιεχόμενο της επίθεσης που θα επιχειρήσουν να του κάνουν οι φασίστες στη συνέχεια της δίκης, για να μειώσουν την αξία των όσων λέει (ήδη από τώρα έχουν δώσει δείγματα γραφής, διακόπτοντας συχνά τη ροή της διαδικασίας, με άναρθρες κραυγές). Και δε θα είναι τυχαίο ούτε έκπληξη αν τους δούμε να χρησιμοποιούν επιχειρήματα από όλο το φάσμα του αντικομμουνιστικού οπλοστασίου (πχ διάφορων “αντιεξουσιαστών” για την 20ή Οκτώβρη του 11′).
Χρειάζεται πολύ κουράγιο και δύναμη, για να μπει κανείς στο μάτι των φασισταριών και να σηκώσει το ανάστημά του απέναντι σε πληρωμένους δολοφόνους και το νεοναζιστικό υπόκοσμο. Αλλά αυτή η δύναμη δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε είναι υπεράνθρωπη, αλλά βαθιά ανθρώπινη. Είναι η δική μας δράση, η χτεσινή μαζική παρουσία έξω από το δικαστήριο, η δύναμη της εργατικής τάξης, της ταξικής αλληλεγγύης και της συλλογικής οργανωμένης πάλης. Του μόνου αγώνα που μπορεί να τσακίσει το φασισμό και το σύστημα που το γεννάει, όπως έχει κάνει άλλωστε και στο παρελθόν.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ