Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δίκη Χρυσής Αυγής — Επισημάνσεις και πρώτα συμπεράσματα

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Τα φασι­στα­ριά της Χρυ­σής Αυγής δεν έστη­σαν καρ­τέ­ρι στους κομ­μου­νι­στές και τα μέλη του ΠΑΜΕ στο Πέρα­μα, επει­δή είχαν πολι­τι­κές δια­φο­ρές, γενι­κά και αόρι­στα, ή για­τί είναι αντι­κομ­μου­νι­στές από θέση αρχής και πολι­τι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας, ούτε επει­δή ερε­θί­στη­καν από τις κόκ­κι­νες αφί­σες του Φεστι­βάλ ΚΝΕ-Οδη­γη­τή. Λει­τούρ­γη­σαν κατ’ εντο­λή των αφε­ντι­κών τους, για να χτυ­πή­σουν το εργα­τι­κό κίνη­μα, να τσα­κί­σουν κάθε οργα­νω­μέ­νη συλ­λο­γι­κή αντί­στα­ση στη Ζώνη του Περά­μα­τος. Για αυτό ανα­ζη­τού­σαν λυσ­σα­σμέ­να τον πρό­ε­δρο του Συν­δι­κά­του Μετάλ­λου, για αυτό έλε­γαν δημό­σια πως πρέ­πει να καθα­ρί­σουν τη Ζώνη από το από­στη­μα του ΠΑΜΕ, για αυτό έστη­σαν ένα “σωμα­τείο” που λει­τουρ­γεί σαν υπερ­γο­λα­βία, εν είδει γρα­φεί­ου εύρε­σης εργα­σί­ας, με εξευ­τε­λι­στι­κούς όρους -“δου­λειά για όλους τους Έλλη­νες με 15 ευρώ μερο­κά­μα­το ήταν ο δια­κη­ρυγ­μέ­νος στό­χος τους.

Οι φασί­στες δε δρουν ως οργα­νω­μέ­νες ομά­δες περι­φρού­ρη­σης, αλλά ως τάγ­μα­τα εφό­δου και μπρά­βοι της νύχτας, που χτυ­πά­νε μαφιό­ζι­κα και φεύ­γουν, κατό­πιν ειδο­ποί­η­σης από τι αστυ­νο­μι­κές πλά­τες που έχουν. Δεν είναι κάποιου είδους παρε­κτρο­πή από το αστι­κό, συνταγ­μα­τι­κό τόξο, αλλά ο εγκλη­μα­τι­κός, εκτε­λε­στι­κός του βρα­χί­ο­νας, η πιο ωμή, επι­θε­τι­κή έκφρα­σή του. Πότε ως χίτες-ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες, πότε ως βασα­νι­στές και πρω­τερ­γά­τες της χού­ντας, πότε ως χρυ­σαυ­γί­τες με τα σύγ­χρο­να τάγ­μα­τα εφό­δου, είναι δια­χρο­νι­κά το όπλο του συστή­μα­τος ενά­ντια στο λαϊ­κό κίνη­μα. Λυσ­σα­σμέ­να μαντρό­σκυ­λα, που γλεί­φουν τα πόδια του αφε­ντι­κού, για να τους πετά­ξει μερι­κά κοκα­λά­κια, και γαβγί­ζουν απει­λη­τι­κά όποιον το απει­λεί. Αλλά δαγκώ­νουν θρα­σύ­δει­λα εκ του ασφα­λούς, μόνο όταν τους παίρ­νει κι έχουν ευνοϊ­κούς συσχε­τι­σμούς. Κι ύστε­ρα κατε­βά­ζουν την ουρά στα σκέ­λια και κρύ­βο­νται στις τρύ­πες τους ή τους τρα­βά­ει το αφε­ντι­κό από το λου­ρά­κι, για να τους προστατεύσει.

Ο ναζι­στι­κός υπό­κο­σμος λει­τουρ­γεί συμπλη­ρω­μα­τι­κά προς τον “υψη­λό κόσμο” και την εξου­σία του. Είναι δολο­φό­νοι για­τί είναι νεο­να­ζί και τσι­ρά­κια του συστή­μα­τος που τους γέν­νη­σε, κι όχι λόγω κάποιας “εκτρο­πής” ή “δια­στρο­φής” ‑όπως είναι δηλ η κυρί­αρ­χη αφή­γη­ση για τον “παρα­νοϊ­κό Χίτλερ”, τον ηττη­μέ­νο του 45′ που είναι ο ιδε­ο­λο­γι­κός τους πατέρας.

Οι οργα­νι­κές σχέ­σεις των νεο­να­ζί με το εφο­πλι­στι­κό κεφά­λαιο και τους κρα­τι­κούς μηχα­νι­σμούς κατα­στο­λής δεί­χνουν, από μία άπο­ψη, και τα όρια της “ανε­ξάρ­τη­της” συστη­μι­κής δικαιο­σύ­νης, σε αυτή τη δίκη. Μπο­ρεί τελι­κά να ανα­γκα­στούν να θυσιά­σουν κάποια πιό­νια ‑πάντα έτσι λει­τουρ­γεί το παι­χνί­δι της “κάθαρ­σης”- αλλά δε θα βάλουν ποτέ στο στό­χα­στρο το χέρι που τους όπλι­σε και τους μίσθω­σε ή τα όργα­να της (κυρί­αρ­χης) τάξης, που τους έκα­ναν τις πλά­τες και τους παρέ­χουν υψη­λή προ­στα­σία σε διά­φο­ρες περι­στά­σεις. Εξάλ­λου για το δικα­στή­ριο, δεν υπάρ­χουν “χει­ρο­πια­στές απο­δεί­ξεις” για αυτή τη σχέ­ση. Οι πιθα­νοί μάρ­τυ­ρες φοβού­νται για τη σωμα­τι­κή ακε­ραιό­τη­τα και την ίδια τη ζωή τους. Και αυτό ακρι­βώς ήταν το βασι­κό μήνυ­μα της δολο­φο­νι­κής επί­θε­σης στο Πέρα­μα. “Δες τι έπα­θαν τα οργα­νω­μέ­να μέλη του σωμα­τεί­ου και ο πρό­ε­δρός του και φαντά­σου τι θα πάθεις εσύ, μόνος κι απρο­στά­τευ­τος, αν δε σκύ­ψεις το κεφά­λι, να κάνεις ό,τι σου λέμε”.

Αυτές οι σχέ­σεις και η γεν­ναία κατά­θε­ση του Σ. Που­λι­κό­γιαν­νη που τις κατέ­δει­ξε, θα υπα­γο­ρεύ­σουν λογι­κά και το περιε­χό­με­νο της επί­θε­σης που θα επι­χει­ρή­σουν να του κάνουν οι φασί­στες στη συνέ­χεια της δίκης, για να μειώ­σουν την αξία των όσων λέει (ήδη από τώρα έχουν δώσει δείγ­μα­τα γρα­φής, δια­κό­πτο­ντας συχνά τη ροή της δια­δι­κα­σί­ας, με άναρ­θρες κραυ­γές). Και δε θα είναι τυχαίο ούτε έκπλη­ξη αν τους δού­με να χρη­σι­μο­ποιούν επι­χει­ρή­μα­τα από όλο το φάσμα του αντι­κομ­μου­νι­στι­κού οπλο­στα­σί­ου (πχ διά­φο­ρων “αντιε­ξου­σια­στών” για την 20ή Οκτώ­βρη του 11′).

Χρειά­ζε­ται πολύ κου­ρά­γιο και δύνα­μη, για να μπει κανείς στο μάτι των φασι­στα­ριών και να σηκώ­σει το ανά­στη­μά του απέ­να­ντι σε πλη­ρω­μέ­νους δολο­φό­νους και το νεο­να­ζι­στι­κό υπό­κο­σμο. Αλλά αυτή η δύνα­μη δεν έπε­σε από τον ουρα­νό, ούτε είναι υπε­ράν­θρω­πη, αλλά βαθιά ανθρώ­πι­νη. Είναι η δική μας δρά­ση, η χτε­σι­νή μαζι­κή παρου­σία έξω από το δικα­στή­ριο, η δύνα­μη της εργα­τι­κής τάξης, της ταξι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης και της συλ­λο­γι­κής οργα­νω­μέ­νης πάλης. Του μόνου αγώ­να που μπο­ρεί να τσα­κί­σει το φασι­σμό και το σύστη­μα που το γεν­νά­ει, όπως έχει κάνει άλλω­στε και στο παρελθόν.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Δεν ξεχνώ – Σεπτέμ­βρης 2013

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο