«Δημοκρατία» είναι, θα περάσει

Γρά­φει ο Cogito ergo sum //

«Συνε­λή­φθη και παρε­πέμ­φθη εις τον Βασι­λι­κόν Επί­τρο­πον του Εκτά­κτου Στρα­το­δι­κεί­ου Αθη­νών η Αθα­να­σία Π. Πανα­γο­πού­λου, ετών 23. Εις την οικί­αν της, επί της οδού Ευελ­πί­δων 37, είχεν τοπο­θε­τή­σει εις το πικ απ της δίσκους τού κομ­μου­νι­στού συν­θέ­του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη και μετέ­δι­δεν αυτούς εις μεγά­λην έντα­σιν. Εις χεί­ρας της κατε­σχέ­θη­σαν 12 δίσκοι» (Δημο­σί­ευ­μα της ακραιφ­νώς φιλο­δι­κτα­το­ρι­κής εφη­με­ρί­δας “Ελεύ­θε­ρος Κόσμος”, 12/9/1967).

Κατά την διάρ­κεια της χού­ντας, πολί­της βαδί­ζει αμέ­ρι­μνος σιγο­τρα­γου­δώ­ντας τρα­γού­δια τού Μίκη. Άλλος πολί­της τον ακού­ει και αρχί­ζει να τον παρα­κο­λου­θεί με σκο­πό να τον κατα­δώ­σει μόλις συνα­ντή­σουν αστυ­νο­μι­κό. Δεν χρειά­στη­κε να περι­μέ­νει πολύ, καθώς εκεί­νη την επο­χή οι αστυ­νο­μι­κοί απο­τε­λού­σαν είδος εν επαρ­κεία. Πριν προ­λά­βει όμως να ανοί­ξει το στό­μα του, ακού­ει τον προ­πο­ρευό­με­νο να απευ­θύ­νε­ται στον αστυ­νο­μι­κό: «Συλ­λά­βε­τε αυτόν που με ακο­λου­θεί, κύριε αστυ­φύ­λαξ. Ακού­ει Θεο­δω­ρά­κη.» (Ανέκ­δο­το της πρώ­ι­μης μετα­πο­λι­τευ­τι­κής περιό­δου).

Τα παρα­πά­νω, τόσο η είδη­ση όσο και το ανέκ­δο­το, είναι πολύ δύσκο­λο να τα κατα­λά­βει κανείς σήμε­ρα. Βλέ­πε­τε, όποιος είναι κάτω από 55 ετών δεν ξέρει τι σημαί­νει να ζη κανείς σε καθε­στώς δικτα­το­ρί­ας. Γι’ αυτό, άλλω­στε, οι πολι­τι­κοί μας δεν παύ­ουν να μας υπεν­θυ­μί­ζουν ότι ναι μεν ορι­σμέ­να μέτρα είναι σκλη­ρά αλλά δεν έχου­με δα και χού­ντα. Ορι­σμέ­νοι, μάλι­στα, (όπως π.χ. ο πρώ­ην πρό­ε­δρος του ΠαΣοΚ Ευάγ­γε­λος Βενι­ζέ­λος) δεν δίστα­ζαν να κατα­κε­ραυ­νώ­σουν όποιον τολ­μού­σε να υπαι­νι­χθεί κάτι τέτοιο, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι ο ισχυ­ρι­σμός πως με κυβέρ­νη­ση Σημί­τη, Σαμα­ρά κλπ είχα­με χού­ντα, είναι ύβρις. Μέχρι και ο Άδω­νις είχε εκρα­γεί κάπο­τε στην βου­λή, ωρυό­με­νος κατά των βου­λευ­τών τού ΣυΡι­ζΑ επει­δή τάχα χαρα­κτή­ρι­ζαν την κυβέρ­νη­ση ως χού­ντα. Τις προ­άλ­λες κάποιοι άλλοι αγα­νά­χτη­σαν με τον Λοβέρ­δο όταν τόλ­μη­σε να παρο­μοιά­σει το κοι­νο­βού­λιο με εκεί­νο της Βόρειας Κορέ­ας, διό­τι, ως γνω­στόν (και λυπά­μαι αν δεν το ξέρε­τε), η Βόρεια Κορέα έχει χού­ντα. Και, μόλις την περα­σμέ­νη εβδο­μά­δα, λυτοί και δεμέ­νοι χύμη­ξαν στον Βασί­λη Λεβέ­ντη επει­δή ο τελευ­ταί­ος, ανά­με­σα στις τόσες ανοη­σί­ες που ξεστο­μί­ζει καθη­με­ρι­νά, μίλη­σε για «αριθ­μη­τι­κή δικτατορία».

Όμως, έστω κι αν υπο­θέ­σου­με ότι μπο­ρού­με να κατα­λά­βου­με τον Άδω­νι, είναι όντως ακα­τα­νό­η­τη η σπου­δή με την οποία πολ­λοί άνθρω­ποι του ‑υπο­τί­θε­ται- πνεύ­μα­τος σπεύ­δουν να υπερ­θε­μα­τί­σουν ακρι­βώς την ίδια άπο­ψη. Δημο­σιο­γρά­φοι, οικο­νο­μο­λό­γοι, συγ­γρα­φείς, καλ­λι­τέ­χνες… όλοι στον ίδιο παρο­νο­μα­στή: ναι στον διά­λο­γο, όχι στις άναρ­θρες κραυ­γές και στους αφο­ρι­σμούς. Κι όπως είπε κάποιος απ’ αυτούς, «σήμε­ρα κανέ­νας δεν απα­γο­ρεύ­ει τον Ρίτσο».

Κατά κάποιον τρό­πο, όλοι αυτοί έχουν ένα δίκιο. Όντως η χρή­ση τής λέξης «χού­ντα» είναι αδό­κι­μη για την σημε­ρι­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Επειδή:
— Χού­ντα σημαί­νει απα­γό­ρευ­ση της μου­σι­κής τού Μίκη, όχι απα­ξί­ω­ση εκεί­νων για τα οποία πάλε­ψε ο Μίκης.
— Χού­ντα σημαί­νει να βγαί­νουν τανκς στους δρό­μους, όχι να πλα­κώ­νουν οι αστυ­νο­μι­κοί τους δια­δη­λω­τές ή τους απερ­γούς με ρόπα­λα και χημικά.
— Χού­ντα σημαί­νει στο Πολυ­τε­χνείο να μπαί­νει το τανκ, όχι οι πεζές διμοι­ρί­ες των ΜΑΤ.
— Χού­ντα σημαί­νει ελλη­νορ­θό­δο­ξη παρά­δο­ση, όχι νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ηθική.
— Χού­ντα σημαί­νει να γαμείς τον λαό βάζο­ντας την δημο­κρα­τία στον γύψο και όχι εμφα­νι­ζό­με­νος ως υπε­ρα­σπι­στής της.
— Χού­ντα σημαί­νει να στέλ­νεις τον αντι­φρο­νού­ντα εξο­ρία, όχι να του λες «τι να μας πεις μωρέ κι εσύ;», γελώ­ντας κοροϊδευτικά.
— Χού­ντα σημαί­νει κατάρ­γη­ση των εκλο­γών, όχι χαρα­κτη­ρι­σμός τους ως επι­κίν­δυ­νων για τον τόπο και την οικονομία.
— Χού­ντα σημαί­νει να κάνεις δημο­ψή­φι­σμα και να νοθεύ­εις το απο­τέ­λε­σμα, όχι να κάνεις δημο­ψή­φι­σμα και να γρά­φεις στα παπά­ρια σου το αποτέλεσμα.
— Χού­ντα σημαί­νει τσά­κι­σμα των κομ­μου­νι­στών, όχι τσά­κι­σμα των συν­δι­κα­λι­στι­κών και των λοι­πών λαϊ­κών διεκδικήσεων.
— Χού­ντα σημαί­νει να κάνουν κάποιοι δικτά­το­ρες ό,τι γου­στά­ρουν ερή­μην του λαού, όχι να κάνουν κάποιοι εκλεγ­μέ­νοι ό,τι γου­στά­ρουν ερή­μην του λαού.
— Χού­ντα σημαί­νει «απο­φα­σί­ζο­μεν και δια­τάσ­σο­μεν», όχι πρά­ξεις νομο­θε­τι­κού περιεχομένου.
— Χού­ντα σημαί­νει να διδά­σκε­ται η ιστο­ρία όπως βολεύ­ει κάποιους, όχι να διδά­σκε­ται όπως βολεύ­ει κάποιους άλλους.
— Χού­ντα σημαί­νει να καταρ­γού­νται οι φοι­τη­τι­κοί σύλ­λο­γοι, όχι να κλεί­νουν τα πανεπιστήμια.
— Χού­ντα σημαί­νει να μη μπο­ρείς να μιλή­σεις, όχι να μη μπο­ρείς να φας.
— Χού­ντα σημαί­νει να μη βρί­σκουν δου­λειά οι αρι­στε­ροί και τα παι­διά τους, όχι να μη βρί­σκουν δου­λειά οι πάντες και τα παι­διά τους.
— Χού­ντα σημαί­νει να κυβερ­νιέ­ται η χώρα κατά πως θέλουν οι ΗΠΑ, όχι κατά πως θέλει η Ευρω­παϊ­κή Ένωση.
— Χού­ντα σημαί­νει να πλη­ρώ­νεις επει­δή μιλάς, όχι να πλη­ρώ­νεις δίχως να μιλάς.
— Χού­ντα σημαί­νει Παπα­δό­που­λος και Ιωαν­νί­δης, όχι Σαμα­ράς και Τσίπρας.
— Χού­ντα σημαί­νει να δια­γου­μί­ζεις την χώρα κλεί­νο­ντας την βου­λή, όχι χρη­σι­μο­ποιώ­ντας την ως άλλοθι.
— Χού­ντα σημαί­νει να ξεστο­μί­ζουν μαλα­κί­ες οι δικτά­το­ρες, όχι οι πρω­θυ­πουρ­γοί και οι υπουργοί.

Όντως, σήμε­ρα στον τόπο δεν υπάρ­χει χού­ντα. Σήμε­ρα υπάρ­χει η δημο­κρα­τία ΤΟΥΣ. Αλλά εμείς εξα­κο­λου­θού­με να ελπί­ζου­με. «Δημο­κρα­τία» είναι, θα περά­σει.