€-θνικός Διχασμός

Γρά­φει ο 2310net //

Και μόνο η σπα­νιό­τη­τα του δημο­ψη­φί­σμα­τος αρκεί για να το χαρα­κτη­ρί­σου­με ιστο­ρι­κό. Ωστό­σο η σημα­σία του όσο παιρ­νούν οι μέρες φθί­νει. Από απαύ­γα­σμα δημο­κρα­τί­ας και λαϊ­κή φωνή αξιο­πρέ­πειας έγι­νε δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό χαρ­τί και τελι­κά κανείς δεν ξέρει τι θα κατα­λή­ξει να σημαί­νει. Οι εξε­λί­ξεις τρέ­χουν και από την ώρα που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές μέχρι την ώρα που θα δημο­σιευ­θούν και θα δια­βα­στούν πολ­λά μπο­ρούν να αλλά­ξουν. Γι’αυτό επέ­λε­ξα να γρά­ψω για κάτι που συντε­λεί­ται πριν και μετά το δημο­ψή­φι­σμα, τον περί­φη­μο εθνι­κό διχα­σμό ο οποί­ος έγι­νε μόδα.

Κάθε διχα­σμός στον καπι­τα­λι­σμό είναι, σε τελι­κή ανά­λυ­ση, ταξι­κός διχα­σμός. Ωστό­σο εκδη­λώ­νε­ται ορι­σμέ­νες φορές και με άλλες μορ­φές, πολι­τι­σμι­κές, ηθι­κές, πολι­τι­κές. Ο τρό­πος με τον οποίο κορυ­φώ­νε­ται ο διχα­σμός στις μέρες μας έχει στο επί­κε­ντρό το την παρα­μο­νή της χώρας στην Ευρω­ζώ­νη και την ΕΕ. Ή όπως λαν­θα­σμέ­να αλλά σκό­πι­μα συνη­θί­ζε­ται να λέγε­ται την παρα­μο­νή της Ελλά­δας στην Ευρώ­πη, λες και μπο­ρεί να πάρου­με την χώρα και να την κάνου­με απο­κο­πή-επι­κόλ­λη­ση στην Ασία ή την Αφρική.

Έτσι, δημιουρ­γεί­ται ο ένας πόλος του διχα­σμού, ας τον πού­με φιλοευρωπαϊκό.

Πρό­κει­ται για μια επα­να­συ­γκρό­τη­ση της παρα­δο­σια­κής κεντρο­δε­ξιάς με νέους όρους και μεγα­λύ­τε­ρες πηγές διεύ­ρυν­σης. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μιλά­με για μια νέα Δεξιά η οποία εσχά­τως, μετά το Μακε­δο­νι­κό, προ­σπα­θεί να απο­κτή­σει χαρα­κτη­ρι­στι­κά κινή­μα­τος. Σε αυτή συσπει­ρώ­νο­νται κεντρο­δε­ξιοί από αυτούς που λέμε Καρα­μαν­λι­κούς, λαϊ­κο­δε­ξιοί τύπου Σαμα­ρά, νεο­φι­λε­λεύ­θε­ροι Μητσο­τα­κι­κοί, παλαιο­κε­ντρώ­οι του εκσυγ­χρο­νι­στι­κού ΠΑΣΟΚ, προ­ερ­χό­με­νοι από την άκρα δεξιά, συντη­ρη­τι­κοί τύπου Άνθι­μου, δήθεν ακομ­μά­τι­στοι τύπου Μπου­τά­ρη-Καμί­νη. Εννο­εί­ται ότι σε αυτό τον πόλο εντάσ­σε­ται το ναζο­φι­λε­λεύ­θε­ρο Ποτά­μι, τα υπο­λεί­μα­τα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αλλά και μεμο­νω­μέ­νοι ψηφο­φό­ροι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποί­οι ψήφι­σαν ΣΥΡΙΖΑ από αγα­νά­κτη­ση αλλά και βεβαιό­τη­τα ότι δεν θα συγκρου­στεί με την Ε.Ε. Σε αυτό τον πόλο αθροί­ζε­ται φυσι­κά και η Χρυ­σή Αυγή παρά την ρητο­ρεία της για το ΌΧΙ στο δημοψήφισμα.

Είναι προ­φα­νές πως το κυρί­αρ­χο τμή­μα της αστι­κής τάξης της χώρας έχει επι­λέ­ξει την παρα­μο­νή στην Ευρω­ζώ­νη. Εφο­πλι­στές, τρα­πε­ζί­τες, μεγα­λο­βιο­μή­χα­νοι, κατα­σκευα­στές, κανα­λάρ­χες βρί­σκο­νται πίσω από την «με κάθε κόστος παρα­μο­νή στο Ευρώ». Και αυτοί έχουν να κερ­δί­σουν και από το «με κάθε κόστος» αλλά και από το «ευρώ». Το ευρώ ως σκλη­ρό νόμι­σμα είναι το νόμι­σμα που εξυ­πη­ρε­τεί καλύ­τε­ρα τα συμ­φέ­ρο­ντά τους, αλλά και το κόστος παρα­μο­νής σε αυτό για αυτούς είναι κέρ­δος καθώς σημαί­νει μειώ­σεις μισθών, κατάρ­γη­ση εργα­σια­κών δικαιω­μά­των, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις κτλ.

Αιχ­μή της πολι­τι­κής αυτού του φιλο­ευ­ρω­παϊ­κού εσμού είναι η ελευ­θε­ρία της αγο­ράς. Διαν­θί­ζε­ται με το «κακό δημό­σιο», την συνή­θειά μας να ζού­με πάνω από τις δυνα­τό­τη­τές μας, τον πονη­ρό τεμπέ­λη Έλλη­να, τον σατα­νι­κό και παρω­χη­μέ­νο μαρ­ξι­σμό που δει­λά επα­νέρ­χε­ται στο δημό­σιο λόγο, την ανά­γκη κατάρ­γη­σης του συν­δι­κα­λι­σμού και κάθε συλ­λο­γι­κό­τη­τας. Γενι­κό­τε­ρα η ρητο­ρεία του δεν είναι δια­φο­ρε­τι­κή με αυτή που εξέ­θρε­ψε μια Θάτσερ, έναν Ρέη­γκαν ή ακό­μα και έναν Χίτλερ.

Πολι­τι­σμι­κά εκφρά­ζε­ται από ένα λου­μπε­να­ριό τύπου Μαστο­ρά­κη, εκπρο­σώ­πους της μαζι­κής κουλ­τού­ρας τύπου Ρου­βά, αλλά και καλ­λι­τέ­χνες που φλερ­τά­ρουν ανοι­χτά με το χιψ­τε­ρι­λί­κι της ελεύ­θε­ρης οικο­νο­μί­ας τύπου Αθερίδη.

Σε αυτόν τον πόλο συσπει­ρώ­νε­ται μεγά­λο μέρος του λαού που δεν ανή­κει στην αστι­κή τάξη αλλά πιστεύ­ει ή εξα­να­γκά­ζε­ται να πιστέ­ψει ότι η μοί­ρα του ως εργα­ζό­με­νου ταυ­τί­ζε­ται με τα συμ­φέ­ρο­ντα του αφε­ντι­κού του. Ελπί­ζει πραγ­μα­τι­κά πως η ΕΕ είναι εγγυ­η­τής μιας κάποιας ασφά­λειας. Πως ο άνερ­γος θα βρει δου­λειά με κάποιο voucher ή κάποιο πρό­γραμ­μα ΕΣΠΑ, πως θα πάρει κάποια επι­δό­τη­ση ή κάποιο πακέ­το βοή­θειας. Πεί­θε­ται πως οι επεν­δύ­σεις γίνο­νται για το καλό του.

Στο όνο­μα της ευρω­παϊ­κής ταυ­τό­τη­τας της χώρας εκφρά­ζε­ται μια λου­μπε­νο­βλα­χιά, ένας φτη­νός επαρ­χιω­τι­σμός. Μια αντιαι­σθη­τι­κή αισθη­τι­κή που κάνει πολι­τι­κή πότε με όρους εμφυ­λί­ου πολέ­μου και πότε με χοντρο­κομ­μέ­νη προπαγάνδα.

Ο άλλος πόλος είναι εκεί­νος που συσπει­ρώ­νει αυτούς που εδώ και λίγα χρό­νια θεω­ρού­νται αντι­μνη­μο­νια­κοί. Και μόνο που ακό­μα, μετά από 5 χρό­νια κρί­σης και μνη­μο­νιων μιλά­με για απλά αντι­μνη­μο­νια­κό πόλο είναι ένδει­ξη ότι μεγά­λες μάζες του λαού που θέλουν να αντι­στα­θούν, έχουν μεί­νει σε μια επι­δερ­μι­κή αντι­με­τώ­πι­ση των γεγο­νό­των. Χωρίς ουσια­στι­κή εμβά­θυν­ση, χωρίς ανά­πτυ­ξη αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών χαρα­κτη­ρι­στι­κών, μάζες κόσμου παρα­μέ­νουν εγκλω­βι­σμέ­νες σε επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία που δεν βγαί­νει έξω από τα όρια του συστή­μα­τος και εκτο­νώ­νε­ται με εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κές κορώ­νες. Στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση ψελ­λί­ζο­νται αιτή­μα­τα για έξο­δο από το ευρώ (πολ­λές φορές με εντε­λώς ανε­δα­φι­κά επι­χει­ρή­μα­τα τύπου «και η σουηδία/αγγλία δεν έχουν ευρώ αλλά δεν έπα­θαν τίπο­τα) αλλά και αυτά ακό­μα συν­θλί­βο­νται πίσω από τις κυβερ­νη­τι­κές ρητο­ρεί­ες χωρίς να αφή­νουν χώρο να τεθεί επί της ουσί­ας έστω και το ζήτη­μα της παρα­μο­νής ή όχι στην Ευρωζώνη.

Σαφώς, και πρέ­πει να διευ­κρι­νι­στεί, ότι ο κόσμος που συσπει­ρώ­νε­ται σε αυτόν τον πόλο και ανή­κει ιδε­ο­λο­γι­κά ή οργα­νι­κά στην ευρύ­τε­ρη Αρι­στε­ρά έχει σαφώς δια­φο­ρε­τι­κό πολι­τι­σμι­κό υπό­βα­θρο και δεν μπαί­νει καν σε σύγκρι­ση με τον άλλο πόλο.

Το βασι­κό πρό­βλη­μα αυτού του πόλου, που κυρί­ως εκφρά­ζε­ται από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι δεν φαί­νε­ται να έχει καμία διά­θε­ση σύγκρου­σης με την αστι­κή τάξη ούτε φυσι­κά με τη  βασι­κή επι­λο­γή της, την παρα­μο­νή δηλα­δή της χώρας στο ευρώ. Συνει­δη­τά απο­φεύ­γει οποια­δή­πο­τε συζή­τη­ση για την ταμπα­κιέ­ρα και αντί να ανα­πτύ­ξει ριζο­σπα­στι­κή, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή συνεί­δη­ση στον κόσμο δίνει μάχη στο όνο­μα των «ευρω­παϊ­κών αξιών». Με άλλα λόγια, εγκλω­βί­ζει κόσμο ιδε­ο­λο­γι­κά, πολι­τι­σμι­κά, πολι­τι­κά, ηθι­κά, αισθη­τι­κά δια­φο­ρε­τι­κό από τον «φιλο­ευ­ρω­παϊ­κό» πόλο στις ίδιες δεσμεύ­σεις, στις ίδιες τελι­κά πολι­τι­κές. Με αυτόν τον τρό­πο, όπως έκα­νε ανέ­κα­θεν η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, θάβει τον πραγ­μα­τι­κό διχα­σμό, τον ταξι­κό διχα­σμό της κοι­νω­νί­ας. Ανά­γει το φαι­νό­με­νο, δηλα­δή τις μορ­φές εκδή­λω­σης αυτού του διχα­σμού σε ουσία.

Αν ο λαός δεν κατα­λά­βει ότι το «εμείς και οι άλλοι» είναι η αιώ­νια μάχη κεφα­λαί­ου και εργα­σί­ας, θα συνε­χί­σει να εξο­ντώ­νε­ται, να διχά­ζε­ται με τον ταξι­κό του αδερ­φό, να εκτο­νώ­νε­ται είτε μου­τζώ­νο­ντας είτε τρο­λά­ρο­ντας, να υπο­φέ­ρει με αρι­στε­ρά και δεξιά μνημόνια.

Ένα ΟΧΙ στο δημο­ψή­φι­σμα δεν φτά­νει. Αυτό που πραγ­μα­τι­κά δια­κυ­βεύ­ε­ται, αυτό που πραγ­μα­τι­κά έχου­με να κερ­δί­σου­με είναι η ίδια μας η ζωή. Και αυτή δεν μπαί­νει σε κου­τά­κια ΝΑΙ/ΟΧΙ.