E.U: Should I stay or should I go

Γρά­φει ο ΠΑΡΑ-ΛΟΓΟΣ //

Από το 2008 που ξέσπα­σε η κρί­ση μέχρι σήμε­ρα έχουν περά­σει οκτώ χρό­νια. Δεν χρειά­ζε­ται κάποιος να έχει σπου­δά­σει στο London School of Economics για να κατα­νο­ή­σει ότι αυτή είναι προ­πα­ντός  μία κρί­ση ανθρω­πι­στι­κή. Σε πολ­λά μέρη της Ευρώ­πης, κυρί­ως στο νότο, και δη στην Ελλά­δα, τα μεσαία στρώ­μα­τα εξα­φα­νί­ζο­νται και προ­λε­τα­ριο­ποιού­νται, ενώ όλα τα θεμε­λιώ­δη δικαιώ­μα­τα της ανθρω­πό­τη­τας, καρ­ποί αιώ­νων αγώ­νων, όπως η υγεία, η δια­τρο­φή, η στέ­γα­ση, το δικαί­ω­μα στην εργα­σία, το οκτά­ω­ρο, η ασφά­λι­ση  κ.λπ. θεω­ρού­νται απαρ­χαιω­μέ­να και καταρ­γού­νται ετσι­θε­λι­κά. Έτσι, γυρί­ζου­με πίσω, στη μεσαιω­νι­κή επο­χή, όταν η ζωή των φτω­χών και των αδύ­να­μων δεν είχε καμία παντε­λώς αξία.

Υπάρ­χουν φωνές που ασκούν δρι­μεία κρι­τι­κή  στο βου­λευ­τή­ριο των Βρυ­ξελ­λών, χαρα­κτη­ρί­ζο­ντας τούς εκπρο­σώ­πους του  άσχε­τους και ανί­κα­νους γρα­φειο­κρά­τες που αδυ­να­τούν να δώσουν λύση σε μια σει­ρά καθη­με­ρι­νών προ­βλη­μά­των των Ευρω­παί­ων πολι­τών.  Είναι, όμως, έτσι; Είναι δηλα­δή, ανί­κα­νοι και άχρη­στοι ή μήπως δρουν ως μια δρά­κα μεγα­λο­α­πα­τε­ώ­νων που ενώ έχουν εγκλω­βί­σει όλη την Ευρώ­πη στην μέγ­γε­νη της μονο­λι­θι­κής λιτό­τη­τας, ταυ­τό­χρο­να εξα­σφα­λί­ζουν προ­νό­μια για αυτούς και τους πιστούς αυλι­κούς τους;

Κατά την γνώ­μη μου, η γερ­μα­νι­κής (διά­βα­ζε αμε­ρι­κα­νι­κής) εμπνεύ­σε­ως μονε­τα­ρι­στι­κή συντα­γή που επι­κρά­τη­σε ολο­σχε­ρώς, δεν έχει ως στό­χο την ανά­πτυ­ξη των κοι­νω­νιών, αλλά την πλή­ρη κατα­στρο­φή τους. Τα παρα­δείγ­μα­τα είναι πολ­λά. Ας δού­με μερι­κά από αυτά. Υπήρ­χε άρα­γε, καλύ­τε­ρος εκφρα­στής των καπι­τα­λι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων της Ουά­σινγ­κτον, του Βερο­λί­νου και των λοι­πών αρπα­κτι­κών του διε­θνούς κεφα­λαί­ου, από τον απερ­χό­με­νο πρω­θυ­πουρ­γό της Μ.Βρετανίας, Ντ. Κάμε­ρον, που μπρο­στά στο «μεταρ­ρυθ­μι­στι­κό» του έργο η Θάτσερ φαντά­ζει σοσια­λί­στρια; Υπήρ­χε άρα­γε, καταλ­λη­λό­τε­ρο πρό­σω­πο από τον Άδω­νι Γεωρ­γιά­δη για να κατα­στρέ­ψει συθέ­με­λα το δημό­σιο σύστη­μα υγεί­ας; Τέλος, υπήρ­χε καταλ­λη­λό­τε­ρος άνθρω­πος από τον ιδε­ο­λο­γι­κό από­γο­νο του Φρί­ντμαν, τον μύστη του νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού του 21ου αιώ­να και στρα­τη­γό της «αγο­ραί­ας απο­χα­λί­νω­σης», Β. Σόι­μπλε, που αφού απορ­ρύθ­μι­σε κατ’ εντο­λή των κεφα­λαιού­χων την ευρω­παϊ­κή αγο­ρά, βού­λια­ξε στα από­νε­ρα της καπι­τα­λι­στι­κής Στυ­γός 33 εκατ. πολίτες;

Ήταν οι ιδα­νι­κοί άνθρω­ποι, στις ιδα­νι­κές θέσεις. Ήταν εκεί­νοι που στο δόγ­μα των Reaganomics και των Thachernomics έβλε­παν το « ιερό ευαγ­γέ­λιο» της μονε­τα­ρι­στι­κής παγκοσμιοποίησης.

Όλα τα παρα­πά­νω, λοι­πόν, έλα­βε υπό­ψη του μεγά­λο μέρος του βρε­τα­νι­κού λαού που τάχθη­κε στο πρό­σφα­το δημο­ψή­φι­σμα υπέρ της εξό­δου της Αγγλί­ας από την Ε.Ε. Ας γαυ­ριούν ενα­ντί­ον τους τα καλο­πλη­ρω­μέ­να παπα­γα­λά­κια της ευρω­παϊ­κής πλου­το­κρα­τί­ας και οι απα­ντα­χού «μενου­μευ­ρω­παϊ­στές», που ό,τι δεν χωρά στο λιπα­ρό συνα­ξά­ρι τους το βαφτί­ζουν «λαϊ­κί­στι­κο», «δημα­γω­γι­κό», «ξενο­φο­βι­κό», «ρατσι­στι­κό»· για­τί, ακό­μη κι αν δεχθού­με ότι ισχύ­ον όλα αυτά- περί ξενο­φο­βι­κού- φασι­στι­κού ρεύ­μα­τος υπέρ του «Έξω»- τότε οι ίδιοι θα πρέ­πει να κοι­τά­ξουν στον καθρέ­πτη τους  να δουν τι δημιούργησαν.

Δεν εμφα­νί­στη­καν από μόνοι τους οι φασί­στες, οι ευρω­σκε­πτι­κι­στές και  εν τέλει οι εκφρα­στές των πιο μαύ­ρων ιδε­ο­λο­γιών της ανθρωπότητας.

Όσοι τώρα μετο­νο­μά­ζουν την ετυ­μη­γο­ρία των Βρε­τα­νών σε «ξενο­φο­βι­κό γλέ­ντι του λαϊ­κι­σμού», ας μάς πουν για­τί ποτέ δεν κατα­δί­κα­σαν, σε κάποιο απ΄ τα χρυ­σο­ποί­κιλ­τα φουα­γιέ των μαζώ­ξε­ων τους, δημό­σια το ναζι­σμό και το φασι­σμό, την ίδια ώρα μάλι­στα που βοού­σε  ο τόπος για τον βρώ­μι­κο ρόλο τους στην ουκρα­νι­κή υπόθεση;

Ας μάς πουν ακό­μη, για­τί όταν ο Τόνι Μπλέρ δήλω­νε με τον γνω­στό κυνι­σμό του: «Πρέ­πει να παρα­μεί­νου­με στην Ε.Ε. για να ηγού­μα­στε, διό­τι είμα­στε τόσο καλοί σ’ αυτό» — μια «εκπορ­θη­τι­κή» πολι­τι­κή θέση που έθρε­ψε το βρε­τα­νι­κό σωβι­νι­σμό- κανείς από τους τωρι­νούς «έκπλη­κτους» με την «αφέ­λεια» του βρε­τα­νι­κού λαού που πίστε­ψαν τους ‘’ακδρο­δε­ξιούς λαϊ­κι­στές’’ δεν παρε­νέ­βαι­νε; Δεν έβλε­παν τι κλί­μα καλ­λιερ­γεί­ται; Σαφώς και έβλε­παν·  ήταν οι ίδιοι άνθρω­ποι ή καλύ­τε­ρα τα ίδια συμ­φέ­ρο­ντα που δια­κυ­βεύ­ο­νταν στους ολο­νύ­χτιους «μυστι­κούς δεί­πνους»- παζά­ρια για το ποιος θα λάβει μεγα­λύ­τε­ρο κομ­μά­τι από την πίττα.

Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η Ευρώ­πη τους· ένα καθε­στώς αδια­φά­νειας και μυστι­κο­πά­θειας στη λήψη απο­φά­σε­ων, που συν­θέ­τει τη βάση της ανα­ξιο­πι­στί­ας των πολι­τών απέ­να­ντί της, της πολι­τι­κής ανα­πη­ρί­ας και του δημο­κρα­τι­κού ελλείμ­μα­τος της.

***

Το Βrexit θα απο­τε­λέ­σει  τη θρυαλ­λί­δα της μεγα­λύ­τε­ρης σει­σμι­κής δόνη­σης του κεφα­λαιο­κρα­τι­κού συστή­μα­τος, μεγα­λύ­τε­ρου από αυτό του 2008, στην μετα­πο­λε­μι­κή επο­χή. Καμία ένε­ση ρευ­στό­τη­τας δεν πρό­κει­ται να τονώ­σει  τις «πεθα­μέ­νες» αγο­ρές και τα υπερ­χρε­ω­μέ­να κρά­τη. Ο καπι­τα­λι­σμός, όπως έλε­γε ενά­μι­ση αιώ­να πριν ο Μαρξ, θρέ­φε­ται από τις κρί­σεις του. Όσο πιο μεγά­λο το «συμ­βάν» τόσο μεγα­λύ­τε­ρες οι προ­ο­πτι­κές να ξεπη­δή­σει μια νέα χού­φτα χρυ­σο­καν­θά­ρων που θα θελή­σουν να δια­φε­ντεύ­ουν τις ζωές των ανθρώπων.

Εκτί­μη­σή μου, χωρίς να είμαι οικο­νο­μο­λό­γος, είναι ότι θα είμα­στε στο ίδιο έργο θεα­τές: κατάρ­ρευ­ση των μεγά­λων χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών οίκων, κρί­ση φερεγ­γυό­τη­τας και εμπι­στο­σύ­νης, νομι­σμα­τι­κές-στα πλαί­σια του αντα­γω­νι­σμού- υπο­τι­μή­σεις, αύξη­ση των επι­το­κί­ων, χρε­ο­κο­πί­ες και άλλα πολ­λά. Αυτό θα είναι το σκη­νι­κό από εδώ και πέρα. Μόνο έτσι μπο­ρεί να ανα­γεν­νη­θεί  από τα συντρίμ­μια του, το σαθρό –κερ­δο­σκο­πι­κό- οικο­δό­μη­μα τους.

Κι εδώ έρχε­ται η Αριστερά.

Σε προη­γού­με­νο άρθρο μου (Ατέ­χνως 15/6/2016) είχα επι­ση­μά­νει ότι η αρι­στε­ρή πρό­τα­ση είναι ανα­γκαίο να ριζώ­σει, αν θέλει να εκφρά­σει την κοι­νω­νία, μέσα σ’ αυτήν. Να κάνει κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, ενώ παράλ­λη­λα, να προ­ε­τοι­μά­ζει το λαό για όλα τα ενδε­χό­με­να. Στη βάση αυτής της σκέ­ψης, θα προ­σθέ­σω ότι, η Ιστο­ρία έδει­ξε, πως ο εκδη­μο­κρα­τι­σμός εκ των έσω της Ε.Ε των ολι­γαρ­χών δεν είναι εφι­κτός. Άρα, απέ­να­ντι στο χαρ­τί του φασι­σμού, στο οποίο ποντά­ρει πολ­λά σε πανευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο το ιδιω­τι­κό κεφά­λαιο, (η Αρι­στε­ρά) οφεί­λει να ξεδι­πλώ­σει το οικο­νο­μι­κό της πλά­νο- όχι μόνο για να επου­λώ­σει τις πλη­γές των ανθρώ­πων από τη νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση, αλλά για να αντα­πο­κρι­θεί στις επεί­γου­σες ανά­γκες της κοι­νω­νί­ας, ενθαρ­ρύ­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να την πρω­το­βου­λία και την εφευ­ρε­τι­κό­τη­τα στη βάση του συλ­λο­γι­κού συμ­φέ­ρο­ντος· εν ολί­γοις, ένα οικο­νο­μι­κό μοντέ­λο γοη­τευ­τι­κό και άμε­σα υλο­ποι­ή­σι­μο, ικα­νό να κινη­το­ποι­ή­σει πλα­τιές μάζες πολι­τών, οι οποί­οι βου­τηγ­μέ­νοι στο σκο­τά­δι της απελ­πι­σί­ας βρί­σκουν απά­γκιο στη ρητο­ρι­κή του μίσους και της παρα­πλά­νη­σης.  Ο δρό­μος είναι μακρύς και δύσκο­λος. Πότε, όμως, οι αγω­νι­στές φοβή­θη­καν τη μάχη;