Εφ-Συν: αιχμή της κυβερνητικής προπαγάνδας

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Δεν είναι κάτι και­νού­ριο, για να μας εκπλήσ­σει, αλλά όταν η πρό­κλη­ση ξεπερ­νά κάποια όρια, δεν μπο­ρεί να μένει ασχο­λί­α­στη. Η “αυτο­δια­χει­ρι­ζό­με­νη” (;) Εφη­με­ρί­δα των Συντα­κτών έχει εξε­λι­χθεί, και­ρό τώρα, σε άτυ­πη Εφη­με­ρί­δα της Κυβερ­νή­σε­ως, δίνο­ντας κάθε φορά στο ανα­γνω­στι­κό της κοι­νό μια εφ-σύν-οπτη εκδο­χή της κυρί­αρ­χης προπαγάνδας.

Ας δού­με δύο χαρα­κτη­ρι­στι­κά παρα­δείγ­μα­τα αυτών των ημερών.

Ο Δ. Τρί­μης, πρώ­ην πρό­ε­δρος της ΕΣΗΕΑ κι επι­κε­φα­λής της ομά­δας του Ιού, ανέ­λα­βε τη βρώ­μι­κη δου­λειά να αθω­ώ­σει την κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή στο ζήτη­μα της ανερ­γί­ας (που παρα­μέ­νει στα ύψη, σε αντί­θε­ση με το επί­δο­μα ανερ­γί­ας), εξη­γώ­ντας μας σε ένα κεί­με­νό του γιατί:

-η διά­θε­ση του επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας στον εργο­δό­τη, που θα προ­σλά­βει έναν άνεργο
‑κι η ισό­πο­ση επι­δό­τη­ση των νέων ανέρ­γων, που θα αμεί­βο­νται με (κου­τσου­ρε­μέ­νο) μισθό μαθητείας

δεν είναι παρά­δο­ση ζεστού κρα­τι­κού χρή­μα­τος στους καπι­τα­λι­στές, αλλά “εύστο­χες παρεμ­βά­σεις”, “πρω­το­πο­ρια­κές” και “με ταξι­κό πρό­ση­μο” που θα “ανα­θερ­μά­νουν την εγχώ­ρια ζήτη­ση”, αυξά­νο­ντας το μέσο εισό­δη­μα, για να φέρουν την πολυ­πό­θη­τη ανάπτυξη!

Αυτό που δε μας εξη­γεί ωστό­σο είναι τι ταξι­κό πρό­ση­μο έχουν (που όντως έχουν) αυτές οι ρυθ­μί­σεις, για­τί θεω­ρού­νται “πρω­το­πο­ρια­κές”, εφό­σον είναι κλα­σι­κή νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρη συντα­γή, τι δια­φο­ρε­τι­κό έκα­ναν τόσα χρό­νια οι προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις και για­τί η κυβέρ­νη­ση της ΔΦΑ θα φέρει τα απο­τε­λέ­σμα­τα που δεν είχαν εκείνες.

Η δεύ­τε­ρη περί­πτω­ση είναι ένα κεί­με­νο του Μ. Διο­νέλ­λη (“κανέ­να σπί­τι στα χέρια μετα­νά­στη”) σχε­τι­κά με τους πλει­στη­ρια­σμούς κατοι­κιών, που παρου­σιά­ζει τους οφει­λέ­τες ως δεξα­με­νή ψήφων για τους φασί­στες, ιδί­ως μετά την αλλα­γή στά­σης του κυβερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος ‑που παρου­σιά­ζε­ται ήπια, χωρίς ίχνος κρι­τι­κής. Το βασι­κό συμπέ­ρα­σμα είναι: όσο ο ΣΥΡΙΖΑ στή­ρι­ζε αυτά τα κινή­μα­τα, “κανέ­να σπί­τι στα χέρια τρα­πε­ζί­τη”, ήταν καλά και προ­ο­δευ­τι­κά, τώρα όμως γίνο­νται επι­κίν­δυ­να και φλερ­τά­ρουν με το φασισμό.

Ο συντά­κτης πιά­νε­ται από μια σει­ρά δευ­τε­ρεύ­ο­ντα ή άσχε­τα στοι­χεία, για να κάνει την πιο επι­κίν­δυ­νη γενί­κευ­ση, που παρου­σιά­ζει τους οφει­λέ­τες ως εν δυνά­μει φασί­στες. Κι αφού έχει καλ­λιερ­γή­σει το κατάλ­λη­λο κλί­μα, πετά­ει για ξεκάρ­φω­μα ένα “ασφα­λώς δε μετα­τρά­πη­καν ξαφ­νι­κά όλοι οι οφει­λέ­τες σε ακρο­δε­ξιούς”, που το ακο­λου­θεί βέβαια το απα­ραί­τη­το “αλλά…”. (Μπο­ρεί­τε να δεί­τε κι εδώ μια κρι­τι­κή, που πιά­νει το κεί­με­νο παρά­γρα­φο προς παρά­γρα­φο, για να το αποδομήσει).

Το βασι­κό συμπέ­ρα­σμα είναι πως όσοι δε συμ­φω­νούν με την πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης κιν­δυ­νεύ­ουν να χαρα­κτη­ρι­στούν από αντι­δρα­στι­κοί έως ακρο­δε­ξιοί. Η ανε­ξάρ­τη­τη, πολυ­φω­νι­κή δημο­σιο­γρα­φία στα καλύ­τε­ρά της, ως θερα­παι­νί­δα της εξουσίας…