Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΕΠΟΝίτες ΗΡΩΕΣ (5) – Άκης Μπάτζιος: «Συνεχίστε τη δουλειά που εγώ αφήνω στη μέση»

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος //

Η σημε­ρι­νή  σελί­δα της σει­ράς «ΕΠΟ­Νί­τες ΗΡΩΕΣ» είναι αφιε­ρω­μέ­νη στον Άκη Μπά­τζιο, τον επο­νί­τη από τη Λάρι­σα που ταπεί­νω­σε τους βασα­νι­στές του, δεν λύγι­σε μπρος στο θάνα­το, κι έστει­λε μήνυ­μα στους συντρό­φους του να συνε­χί­σουν τον αγώ­να που αφή­νει στη μέση. Της γενιάς εκεί­νης των αγω­νι­στών που μη έχο­ντας άλλο να δώσουν στο λαό, του προ­σφέ­ρουν όταν χρεια­στεί, σεμνά κι αθό­ρυ­βα, τη ζωή τους.

Το κεί­με­νο που ακο­λου­θεί πρω­το­δη­μο­σιεύ­τη­κε στο περιο­δι­κό Επο­νί­της, «μηνιά­τι­κη έκδο­ση της νεο­λαί­ας», Μάρ­της 1952. Από τα Αρχεία Σύγ­χρο­νης Κοι­νω­νι­κής Ιστορίας.

«Συνε­χί­στε τη δου­λειά που εγώ αφή­νω στη μέση». Αυτά ήταν τα τελευ­ταία λόγια που  είπε  ξεψυ­χώ­ντας στην αγκα­λιά της μάνας του.

Είκο­σι μέρες στα μπου­τρού­μια της ασφά­λειας της Λάρι­σας δοκί­μα­σε όλα τα φρι­κτά βασα­νι­στή­ρια. Τρεις μέρες βρι­σκό­ταν σε αφα­σία. Μάταια τον ανα­ζη­τού­σε η μάνα του. Αυτο­κτό­νη­σε απα­ντού­σαν οι δήμιοί του. Και χρειά­στη­κε η επέμ­βα­ση του σοβιε­τι­κού αντι­προ­σώ­που στη βαλ­κα­νι­κή επι­τρο­πή που τότε βρι­σκό­ταν στη Λάρι­σα για να τον παραδώσουν.

Τρεις μέρες αργό­τε­ρα η παρά­νο­μη εφη­με­ρί­δα «Αλή­θεια» της οργά­νω­σης Λάρι­σας καλού­σε τους κομ­μου­νι­στές, τους Επο­νί­τες, τους αγω­νι­στές ν’ ακο­λου­θή­σουν το παρά­δειγ­μα του θαρ­ρα­λέ­ου Επο­νί­τη Άκη. Να παίρ­νουν τα μυστι­κά της οργά­νω­σης μαζί τους, όπως τα πήρε κι ο Άκης, να εμπνέ­ο­νται απ’ το παρά­δειγ­μά του και να αντι­με­τω­πί­ζουν έτσι θαρ­ρα­λέα, πιστοί στο λαό και στα ιδα­νι­κά μας, την ασφά­λεια, τα βασανιστήρια.

Άκης Μπάτζιος (1925-1947)

Άκης Μπά­τζιος (1925–1947)

Ο Άκης γεν­νή­θη­κε το 1925 στη Λάρι­σα. Τέλειω­σε το Γυμνά­σιο με άρι­στα. Οι  συμ­μα­θη­τές του τον αγα­πού­σαν για τον ευθύ χαρα­κτή­ρα του, την ειλι­κρί­νειά του, την αγά­πη που έτρε­φε γι’ αυτούς. Μισού­σε την αδι­κία. Όταν το 1912 οι καθη­γη­τές ζητού­σαν σιτά­ρι για να δώσουν στο μαθη­τή το απο­λυ­τή­ριο, αυτός αγα­νά­κτη­σε, δια­μαρ­τυ­ρή­θη­κε στο Γυμνα­σιάρ­χη αψη­φώ­ντας αν αυτό θα του  κόστι­ζε πολλά.

Αγα­πού­σε το βιβλίο και το είχε για καλύ­τε­ρη συντρο­φιά. Γρή­γο­ρα γνώ­ρι­σε τα βιβλία που μιλού­σαν για την αδι­κία, για το σάπιο κοι­νω­νι­κό καθε­στώς κα( προ­σα­να­το­λί­στη­κε σ’ αυτό.

Το 1942 οργα­νώ­θη­κε στο Θεσ­σα­λι­κό Ιερό λόχο και με την ίδρυ­ση της ΕΠΟΝ έγι­νε φλο­γε­ρός τρα­γου­δι­στής της. Γραμ­μα­τέ­ας πρώ­τα μαθη­τι­κού τμή­μα­τος, ύστε­ρα της συνοι­κί­ας Άγιος Κων­στα­ντί­νος κι αργό­τε­ρα μέλος του Συμ­βου­λί­ου Λάρισας.

Πρω­το­στα­τεί στην κινη­το­ποί­η­ση της νεο­λαί­ας για το ψωμί, ενά­ντια στην τρο­μο­κρα­τία, γρά­φει συν­θή­μα­τα, βγά­ζει την παρά­νο­μη εφη­με­ρί­δα της ΕΠΟΝ Λάρι­σας, οργα­νώ­νει ένο­πλη ομά­δα επο­νι­τών στις συνοι­κί­ες της  Λάρισας.

Η απε­λευ­θέ­ρω­ση της Λάρι­σας απ’ τον ΕΛΑΣ τον βρί­σκει επι­κε­φα­λής της οργά­νω­σης νεο­λαί­ας. Μετά τη Βάρ­κι­ζα πιά­νε­ται για τη δρά­ση του 4 φορές απ’ την ασφά­λεια, βασα­νί­ζε­ται μα δεν λυγίζει.

Όταν το 1946 η επο­νί­τι­κη οργά­νω­ση της Λάρι­σας δέχε­ται τα πρώ­τα χτυ­πή­μα­τα και παθαί­νει ζημιές ανα­λαμ­βά­νει γραμ­μα­τέ­ας της. Δου­λεύ­ει για την ανα­συ­γκρό­τη­ση της. Δου­λεύ­ει στο παρά­νο­μο τυπο­γρα­φείο της Κ. Ο. Λάρι­σας, βγά­ζει προ­κη­ρύ­ξεις, τρικ και καλεί τη νεο­λαία της Λάρι­σας ν’ ακο­λου­θή­σει το παρά­δειγ­μα των θαρ­ρα­λέ­ων επο­νι­τών π’ άρπα­ξαν τα όπλα και μάχο­νται στα βουνά.

Μαζί μ’ άλλους επο­νί­τες τα ξημε­ρώ­μα­τα της 23 του Φλε­βά­ρη 1947 κρέ­μα­σαν πάνω στην έδρα του Β’ Σώμα­τος στρα­τού τη σημαία της ΕΠΟΝ και γέμι­σαν τη Λάρι­σα σπό τρικ και προ­κη­ρύ­ξεις. Τη μέρα αυτή προ­δό­θη­κε και πιά­στη­κε απ’ την ασφάλεια.

***

Από τότε η νεο­λαία της Λάρι­σας κι ο λαός έχα­σαν ένα απ’ τα καλύ­τε­ρα παι­διά της. Οι επο­νί­τες της Λάρι­σας, όταν έμα­θαν το θάνα­τό του βγά­λαν τρικ και γρά­ψαν στα συν­θή­μα­τα «θα εκδι­κη­θού­με το θάνα­τό σου». Στην παρά­νο­μη εφη­με­ρί­δα τους γρά­φαν «μας εμψυ­χώ­νει το παρά­δειγ­μα του Άκη».

Λίγες μέρες αργό­τε­ρα μια ομά­δα επο­νί­τες απ’ τη Λάρι­σα έφτα­σαν στο βου­νό  και ζητού­σαν όπλα, ακο­λού­θη­σαν κι άλλοι.      Άλλοι μιλού­σαν για τον Άκη το γραμ­μα­τέα τους, τον αρχη­γό τους. Πολ­λοί απ’ αυτούς ζού­νε σήμε­ρα και μαζί με τους νέους και τις νέες στην Ελλά­δα συνε­χί­ζουν την παρά­νο­μη δρά­ση του Άκη, κι αυτοί που φιλο­ξε­νού­νται στις Λ. Δημο­κρα­τί­ες θα τιμή­σουν την επι­τα­γή πού άφη­σε ο Άκης όταν ξεψυ­χού­σε στα χέρια της μάνας του. «Συνε­χί­στε τη δου­λειά που εγώ αφή­νω στη μέση».

Για τη σει­ρά του ΑΤΕΧΝΩΣ «ΕΠΟ­Νί­τες ΗΡΩΕΣ»

Έχου­με χρέ­ος να μην ξεχνά­με το παρελ­θόν. Να μελε­τά­με τα ιστο­ρι­κά γεγο­νό­τα, τις νίκες και τις ήττες του λαϊ­κού κινή­μα­τος, να διδα­σκό­μα­στε από τη δρά­ση των ηρώ­ων του. Χιλιά­δες λαϊ­κοί αγω­νι­στές έπε­σαν νεκροί την περί­ο­δο της Κατο­χής και τα χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση. Χιλιά­δες αγό­ρια και κορί­τσια πέρα­σαν στις γραμ­μές της ΕΠΟΝ και των Αετό­που­λων έχο­ντας μονα­δι­κό κίνη­τρο τη δίψα για λευ­τε­ριά και μια καλύ­τε­ρη ζωή, χωρίς να λογα­ριά­ζουν ότι μπο­ρεί και να χάσουν τη δική τους ζωή, χωρίς να προσ­δο­κούν σε ανταλ­λάγ­μα­τα ή ανα­γνώ­ρι­ση της προ­σφο­ράς τους. Απέ­να­ντι στη θυσία του ανθού της ελλη­νι­κής νεο­λαί­ας εκεί­να τα χρό­νια, το δικό μας χρέ­ος στέ­κει αξόφλητο.

Στο ΑΤΕΧΝΩΣ ξεκι­νή­σα­με μια νέα ενό­τη­τα δημο­σιεύ­σε­ων κάτω από τον τίτλο «ΕΠΟ­Νί­τες ΗΡΩΕΣ». Αντλώ­ντας υλι­κό κυρί­ως από το περιο­δι­κό της ΕΠΟΝ «Νέα Γενιά», αλλά και αλλού, φιλο­δο­ξού­με να φέρου­με στο φως, μέσω του δια­δι­κτύ­ου, μικρά αφιε­ρώ­μα­τα-πορ­τραί­τα μεγά­λων ηρώ­ων. Αρω­γούς σε αυτή την προ­σπά­θεια θα έχου­με την έκδο­ση-λεύ­κω­μα της Σύγ­χρο­νης Επο­χής από το αρχείο της «Νέας Γενιάς», το Επι­μορ­φω­τι­κό Κέντρο Βιβλιο­θή­κη – Αρχείο «Χαρί­λα­ος Φλω­ρά­κης», τα Αρχεία Σύγ­χρο­νης Κοι­νω­νι­κής Ιστο­ρί­ας, ανα­μνή­σεις αγω­νι­στών και άλλες πηγές.

Τα ήδη αναρ­τη­μέ­να αφιε­ρώ­μα­τα θα ενη­με­ρώ­νο­νται-εμπλου­τί­ζο­νται με νέα στοι­χεία όταν αυτά ανακαλύπτονται.

Στην ίδια σειρά:

ΕΠΟ­Νί­τες ΗΡΩΕΣ: Νεί­λος Μαστρα­ντώ­νης (Κλέ­αρ­χος), όπως οι ωραί­οι νεκροί της Ιστορίας…

ΕΠΟ­Νί­τες ΗΡΩΕΣ (2): Κώστας Κορ­δά­τος, νέος ηθο­ποιός που δεν ήξε­ρε τι θα πει συμβιβασμός

ΕΠΟ­Νί­τες ΗΡΩΕΣ (3): Χαρί­λα­ος Κατσού­λης, την ώρα που τον του­φέ­κι­ζαν τραγουδούσε

ΕΠΟ­Νί­τες ΗΡΩΕΣ (4): Αθη­νά Μαύ­ρου, δέχτη­κε με το κεφά­λι ψηλά το θάνα­το στο Μπλό­κο της Κοκκινιάς

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο