Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Για κάθε Στιβ, υπάρχουν 100 σαν την Κατίνα Μανιταρά

Θα ανα­ρω­τη­θεί κάποιος, μα πως θα μπο­ρέ­σεις αυτός ο άνθρω­πος να μιλή­σει στους μη Έλλη­νες παί­κτες του; Μα είπα­με, κομ­μέ­να τα αστειά­κια. Και θα μιλή­σει και θα γελά­σει και πανη­γυ­ρί­σει. Το πρό­βλη­μα δεν είναι ο ξένος. Το πρό­βλη­μα είναι ο φτω­χός ξένος. Το πρό­βλη­μα είναι καθα­ρά ταξι­κό και στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το πιο μεγά­λο πρό­βλη­μα, είναι ότι δεν έχου­με αντι­λη­φθεί την ρίζα του. Αυτό το “ναι” στον του­ρί­στα που στ’ ακου­μπά­ει και μπο­ρεί να σου κάψει το σπί­τι και το “όχι” στον πρό­σφυ­γα που του έκα­ψαν το σπί­τι και τρέ­χει να σωθεί, είναι μεγά­λο κοι­νω­νι­κό πλήγ­μα. Είναι η τρα­νή από­δει­ξη της χρη­μα­το­λα­γνεί­ας και του εκφα­σι­σμού που εξα­πλώ­νε­ται, αλλά για κακή του τύχη βρί­σκει απέ­να­ντί του πολύ κόσμο και ένα λαμπρό αντι­φα­σι­στι­κό κίνημα.

Συγ­χω­ρή­στε με λοι­πόν, αλλά για να φτά­σου­με στην ουσία του πράγ­μα­τος, Στιβ Για­τζό­γλου υπάρ­χουν αρκε­τοί ανά­με­σά μας, όμως δεν είναι και δεν θα γίνουν ποτέ περισ­σό­τε­ροι απόανθρώ­πους όπως η Κατί­να Μανι­τα­ρά . Η συντα­ξιού­χος, που έχει πολε­μή­σει τους Γερ­μα­νούς, έχει περά­σει πεί­να, έχει βιώ­σει στο πετσί της τον εθνι­κό διχα­σμό και εχθές, στα 85 της χρό­νια δέχτη­κε τα χημι­κά των ΜΑΤ. Πιο νέα, πιο ζωντα­νή, πιο άνθρω­πος απ’ όλους μας. Με τη φλό­γα του αγώ­να για επι­βί­ω­ση να λαμπυ­ρί­ζει στα μάτια της και την ελπί­δα πως κάτι θ’ αλλά­ξει, να της δίνει δύνα­μη να συνε­χί­ζει ακό­μα και στα 85. Αυτός ο κόσμος έχει ανά­γκη από ανθρώ­πους. Κανο­νι­κούς ανθρώ­πους. Κι όσο οι Κατί­νες θα είναι περισ­σό­τε­ρες από τους Στιβ, να κοι­μά­στε ήσυ­χοι τα βράδια.

Από­σπα­σμα από άρθρο του Γρη­γό­ρη Μπά­τη στο Sport24
Πατή­στε το σύν­δε­σμο για να δια­βά­στε όλο το άρθρο

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο