Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Για τη Ρωσία με μίσος μόνο

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Στη χτε­σι­νή Μαρα­θώ­νια Πορεία Ειρή­νης, μπο­ρεί οι ομι­λη­τές να στη­λί­τευ­σαν τον ιμπε­ρια­λι­σμό, τους αντα­γω­νι­σμούς των ιμπε­ρια­λι­στών και ανά­με­σά τους την καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία, αλλά μετα­ξύ των πεζο­πό­ρων, υπήρ­χε και μια ομά­δα ρωσό­φω­νων ασπρο­μάλ­λη­δων, που κρα­τού­σε μια ρωσι­κή σημαία, που ‘χε νομί­ζω και το αυτο­κρα­το­ρι­κό έμβλη­μα της Россия. Κι ήταν τόσο σου­ρε­άλ όλο αυτό, σαν σκη­νι­κό, που θα μπο­ρού­σε να είναι ακό­μα και σχό­λιο γι τον προ­χτε­σι­νό δια­γω­νι­σμό της Γιουροβίζιον.

Για τον οποίο (φρό­ντι­σα και) δεν άκου­σα τίπο­τα, και φαντά­ζο­μαι κανείς από τους πεζο­πό­ρους που είχαν πρω­ι­νό ξύπνη­μα για να βρε­θούν στο Μαρα­θώ­να. Αλλά και να θες, δε σε αφή­νει η επι­και­ρό­τη­τα να αγιά­σεις. Με το δια­γω­νι­σμό να απο­κτά προ­φα­νείς πολι­τι­κές προ­ε­κτά­σεις, την Ευρώ­πη να συγκι­νεί­ται από το δρά­μα κάποιων Τατά­ρων που εκτο­πί­στη­καν επί Στά­λιν (κι όσο ακό­μα διαρ­κού­σε ο πόλε­μος) για­τί συνερ­γά­στη­καν ενερ­γά με τους Ναζί, και το φτη­νό αντι­κομ­μου­νι­σμό να σπά­ει πολύ εύκο­λα το δόγ­μα “no politica” που ακο­λου­θεί θεω­ρη­τι­κά η Γιου­ρο­βί­ζιον και το οποίο είχε αντι­δρά­σει παλιό­τε­ρα για ένα τρα­γού­δι της Μαρί­ζας Κωχ, που ανα­φε­ρό­ταν στην Κύπρο και τον Αττίλα.

Υπάρ­χουν μάλι­στα καταγ­γε­λί­ες πως οι ψήφοι του κοι­νού δεν έβγα­λαν πρώ­το το ουκρα­νι­κό μοι­ρο­λόι για τους Τατά­ρους, που κέρ­δι­σε τελι­κά χάρη στη γνώ­μη των… ειδι­κών επι­τρο­πών και το χαντά­κω­μα της Ρωσί­ας (αυτοί ξέρουν). Ακό­μα και το 04′ με τους άγριους χορούς της κάτι-σαν-Ζήνα Ρου­σλά­νας και κάποιους χρω­μα­τι­σμούς που παρέ­πε­μπαν συμ­βο­λι­κά στην τότε “πορ­το­κα­λί επα­νά­στα­ση”, η πολι­τι­κή σκο­πι­μό­τη­τα δεν ήταν τόσο απροκάλυπτη!

Το καλύ­τε­ρο της υπό­θε­σης, είναι ότι ο “πολι­τι­σμέ­νος, δυτι­κός κόσμος” αντι­με­τω­πί­ζει με ψυχρο­πο­λε­μι­κή υστε­ρία τους σύγ­χρο­νους Ρώσους, κοντεύ­ο­ντας να τους κατα­στή­σει με το ζόρι συμπα­θείς. Και τους παρου­σιά­ζει κάπως σαν συνέ­χεια της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, τελεί­ως ανι­στό­ρη­τα, περί­που όπως αυτό το σατι­ρι­κό στιγ­μιό­τυ­πο από τους Σίμπσονς.

Αν όμως η φετι­νή Γιου­ρο­βί­ζιον ήταν η χαρά της ΟΑΚΚΕ και της απά­λευ­της πάλης της ενά­ντια στο ρωσό­δου­λο μπλοκ, το Φάι­ναλ Φορ της Ευρω­λί­γκα ήταν ο εφιάλ­της της. Με δύο Έλλη­νες προ­πο­νη­τές στο τιμό­νι δύο ρωσι­κών ομά­δων και την ΤΣΣΚΑ να σηκώ­νει την κού­πα, ξορ­κί­ζο­ντας την κατά­ρα των τελευ­ταί­ων ετών. Και στο χτε­σι­νό τελι­κό υπήρ­χαν κάποια φαλ­τσο­σφυ­ρίγ­μα­τα, που θα έκα­ναν τον Ομπρά­ντο­βιτς μελι­τζα­νί-παν­τζα­ρί από ντρο­πή (ή κι οργή), αλλά αυτό δικαιο­λο­γεί­ται βασι­κά από τον επί­ση­μο χορη­γό της Ευρω­λί­γκας, που δεν είναι άλλος από τις Turkish Airlines.

Ήταν η μάχη μιας ομά­δας που είχε χάσει με κάθε πιθα­νό τρό­πο (παρα­λί­γο να το ξανα­κά­νει)  και έφτα­νε στη βρύ­ση, χωρίς να πιει ποτέ νερό, απέ­να­ντι στον προ­πο­νη­τή που έχει κερ­δί­σει με κάθε πιθα­νό τρό­πο το τρό­παιο κι έχει βαρε­θεί να πίνει σαμπά­νια από Κύπελ­λα. Η ανα­τρο­πή έγι­νε κι ένα φάντα­σμα (της Πόλης) πλα­νιό­ταν πάνω από τα κεφά­λια των Ρώσων, αλλά έμει­νε λει­ψή, στου δρό­μου τα μισά, με την ΤΣΣΚΑ να βρί­σκει στο τέλος το κου­ρά­γιο και τα απα­ραί­τη­τα ψυχι­κά απο­θέ­μα­τα για να κρα­τή­σει, σαν τους… ξεπο­δα­ρια­σμέ­νους συντρό­φους χτες, που βρή­καν παρό­λα αυτά τη δύνα­μη να ρίξουν μερι­κά σου­τά­κια στο ανοι­χτό γήπε­δο της Παλ­λή­νης, σε ένα διά­λειμ­μα, όπου ξαποσταίναμε.

Ο Ιτού­δης κατά­φε­ρε να γίνει μόλις ο δεύ­τε­ρος Έλλη­νας προ­πο­νη­τής που κατα­κτά το θεσμό (μετά τον Μπαρ­τζώ­κα, που τον νίκη­σε στον ημι­τε­λι­κό της Παρα­σκευ­ής), πετυ­χαί­νο­ντας βασι­κά το ακα­τόρ­θω­το: να πάρει Ευρω­λί­γκα με τον Μίλος Τεό­ντο­σιτς, που είχε φύγει έξι φορές με άδεια χέρια από Φάι­ναλ Φορ, και να κάνει τον πρό­ε­δρο Βατού­τιν να σκά­σει χαμό­γε­λο ανα­κού­φι­σης στο τέλος του αγώ­να. Στο τέλος κάτι μέσα μου έλε­γε ότι θα έβγαι­νε με μπλου­ζά­κι του Στά­λιν να αφιε­ρώ­σει τη νίκη στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό. Αλλά εντά­ξει, δεν μπο­ρού­με να τα έχου­με όλα δικά μας.

Και στο Μου­ντιάλ του 18′ στη Ρωσία, θα γίνει της μουρ­λής. Αν γίνει (το Μου­ντιάλ) δηλ…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο