Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Για τις “10 καλύτερες σειρές” και το Game of Thrones

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Μανώ­λης Καλ­πε­νί­δης //

Να ξεκι­νή­σω λέγο­ντας ότι κατα­λα­βαί­νω πως μια λίστα όπου κατα­γρά­φο­νται οι καλύ­τε­ρες σει­ρές είναι προ­σω­πι­κή και από­λυ­τα σεβαστή.
Η ένστα­ση μου βρί­σκε­ται στο ότι ο λόγος για τον οποίο απορ­ρί­πτε­ται ολο­κλη­ρω­τι­κά η σει­ρά Game of Thrones είναι τα στοι­χεία φαντα­σί­ας που χρη­σι­μο­ποιού­νται, όπως οι δρά­κοι, κάτι που την κατα­τάσ­σει (σύμ­φω­να με τον συντά­κτη) κατάλ­λη­λη για top 10 του Disney Club και τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο. Είναι σαν να απορ­ρί­πτου­με την Οδύσ­σεια, επει­δή έχει μέσα κύκλω­πες και μάγισσες.
Η σει­ρά κάθε άλλο παρά παι­δι­κή είναι. Από τα πιο ώρι­μα σενά­ρια που έχουν γρα­φτεί, με εξαι­ρε­τι­κούς χαρα­κτή­ρες (ανδρι­κούς και γυναι­κεί­ους). Οι συν­θή­κες μπο­ρεί να εμπλου­τί­ζο­νται με συμ­βο­λι­κά στοι­χεία φαντα­σί­ας, αλλά οι αντι­δρά­σεις και οι συμπε­ρι­φο­ρές είναι ρεα­λι­στι­κές και μπο­ρεί κανείς να βρει συσχε­τι­σμούς και να απο­κτή­σει μια νέα οπτι­κή για πραγ­μα­τι­κά ιστο­ρι­κά γεγο­νό­τα. Τα παι­χνί­δια εξου­σί­ας και η πολύ­πλο­κη ηθι­κή των χαρα­κτή­ρων που ξεφεύ­γει από τα πρό­τυ­πα και την ολο­κλη­ρω­τι­κή αντί­λη­ψη των καλών και κακών ανθρώ­πων που έχου­με συνη­θί­σει την κάνουν ιδιαί­τε­ρη. Ακό­μη περισ­σό­τε­ρο όταν η ηθι­κή αυτή δεν ορί­ζει παράλ­λη­λα και τη μοί­ρα του χαρα­κτή­ρα, αλλά οι χει­ρι­σμοί των κατα­στά­σε­ων και οι απο­φά­σεις που παίρ­νο­νται έχουν τις πραγ­μα­τι­κές συνέ­πειες που θα συνα­ντού­σα­με στη ζωή.
Τι εννοώ;
Το σύνη­θες είναι οι „καλοί“ ήρω­ες να συμπε­ρι­φέ­ρο­νται πάντα „καλά“ και αυτό να μην τους δημιουρ­γεί ποτέ προ­βλή­μα­τα, συγκρού­σεις με ισχυ­ρά κατε­στη­μέ­να κτλ. Αντι­θέ­τως, όταν χρειά­ζε­ται, θα βάλει το χερά­κι της και η τύχη και θα μπο­ρέ­σουν να ξεπε­ρα­στούν τα εμπό­δια. Για παρά­δειγ­μα ήταν σύνη­θες στις ται­νί­ες, ιδιαί­τε­ρα της δεκα­ε­τί­ας του ’90, στο απο­κο­ρύ­φω­μα του έργου και την τελι­κή μάχη ο καλός να μην σκο­τώ­νει τον κακό, αλλά να πεθαί­νει μόνος του από ατύχημα.
Στη ζωή δεν είναι έτσι, όμως. Ο ήρω­άς μας θα αντι­με­τω­πί­σει ισχυ­ρές δυνά­μεις που θα τον πολε­μή­σουν αδί­στα­κτα για να μη χάσουν όσα κατέ­κτη­σαν και (νιώ­θουν ότι) δικαιού­νται, οι αντί­πα­λοί του θα έχουν και αυτοί σχέ­διο και θα αντι­δρά­σουν στις κινή­σεις του, συχνά ξεπερ­νώ­ντας κάθε όριο, δε θα είναι αφε­λείς και ο ήρω­άς μας θα βρε­θεί μπρο­στά σε αδιέ­ξο­δα. Η τρα­γι­κό­τη­τα της κατά­στα­σης θα τον οδη­γή­σει να πάρει δύσκο­λες και σκλη­ρές απο­φά­σεις. Τέτοιες που ενδε­χο­μέ­νως να δημιουρ­γούν κακή εντύ­πω­ση. Η σει­ρά κατα­φέρ­νει, όμως, να παρου­σιά­σει έτσι το κλί­μα, όπου να δεί­χνει πως μια σωστή, ηθι­κή και φρό­νι­μη απά­ντη­ση μπο­ρεί να έχει τρο­μα­κτι­κές συνέ­πειες, πολύ πιο κατα­στρο­φι­κές από τη σκλη­ρή από­φα­ση που κλή­θη­κε να πάρει αρχικά.
Το ακρι­βώς ανά­πο­δο λοι­πόν από τη Disney και την υπε­ρα­πλου­στευ­μέ­νη αυτή λογι­κή που μας έχουν ταΐ­σει εδώ και δεκα­ε­τί­ες, όπου οι απα­ντή­σεις και οι δρά­σεις των χαρα­κτή­ρων δεν ορί­ζο­νται από τις συν­θή­κες και την ανά­λυ­σή τους, αλλά από μια υπο­τι­θέ­με­νη εγγε­νή ηθι­κή, που απλά αθω­ώ­νει και κατα­δι­κά­ζει κατά βούληση.
Και κάτι για να κλεί­σου­με: οι δρά­κοι είναι απλώς σύμ­βο­λα για τον εξο­πλι­σμό που αλλά­ζει τα δεδο­μέ­να σε μια μάχη, όπως ακρι­βώς ήταν ιστο­ρι­κά τα κανό­νια σε μια πολιορ­κία. Οι νεκροί που απει­λούν τη χώρα παί­ζουν το ρόλο μιας τερά­στιας απει­λής, που ουσια­στι­κά ακυ­ρώ­νει (εν αγνοία των χαρα­κτή­ρων) το παι­χνί­δι της εξου­σί­ας για το ποιος θα καθί­σει στο θρό­νο, όπως θα ήταν για παρά­δειγ­μα στη ζωή μια τερά­στια πυρη­νι­κή καταστροφή.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο