Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Για τις τρεις δασκάλες του ΔΣΕ. Λαϊκό Διδασκαλείο Πελοποννήσου (Τρόπαια Αρκαδίας)

tropaia1

Κερ­πι­νή, η Δασκα­λο­πού­λου στη φωτο­γρα­φία, η γελα­στή δασκά­λα με τα γυαλιά

Γρά­φει η Ελέ­νη Κακνα­βά­του //

Σμί­λε­ψε πάλι, δάσκα­λε, ψυχές!
Κι ότι σ’ απέ­μει­νε ακό­μη στη ζωή σου,
μην τ’ αρνη­θείς! Θυσί­α­σε το ως τη στερ­νή πνοή σου!
Χτισ’ το παλά­τι, δάσκα­λε σοφέ!

                                ( Κ. Παλαμάς )

Στα Τρό­παια την Κυρια­κή 29/5 συγκε­ντρώ­θη­καν μέλη και στε­λέ­χη του ΚΚΕ, εκπαι­δευ­τι­κοί και νεο­λαί­οι,  μέλη της ΠΕΑΦΕ και φίλοι της Αντί­στα­σης  για να τιμή­σουν τους αγω­νι­στές, μαχη­τές του ΔΣΕ, δασκά­λους και μαθη­τές του ΛΑΪΚΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟΥ ΤΡΟΠΑΙΩΝ ΑΡΚΑΔΙΑΣ.  Την προη­γού­με­νη μέρα είχαν γίνει τα απο­κα­λυ­πτή­ρια μνη­μεί­ου στο χωριό Κερ­πι­νή, ιδιαί­τε­ρη πατρί­δα του δ/ντή του διδα­σκα­λεί­ου Π.  Γεωρ­γό­που­λου, ενώ το βρά­δυ της ίδιας μέρας στο χωριό Βυζί­κι κοντά στα Τρό­παια παρου­σιά­στη­κε το βιβλίο για το Διδα­σκα­λείο  που εκδό­θη­κε από τις Επι­τρο­πές Περιο­χών Πελο­πον­νή­σου και  Δ. Ελλά­δας του ΚΚΕ.

Μετα­ξύ των ονο­μά­των των κατα­ξιω­μέ­νων δασκά­λων αλλά και ηρω­ι­κών μαχη­τών του ΔΣΕ  που πολε­μά­γα­νε και συγ­χρό­νως  δίδα­σκαν μέσα στα δύσκο­λα χρό­νια του εμφυ­λί­ου πολέ­μου και κάτω από συν­θή­κες παρα­νο­μί­ας και άγριου κυνη­γη­τού από δυνά­μεις του κυβερ­νη­τι­κού στρα­τού,  ξεχω­ρί­σα­με τα ονό­μα­τα τριών γυναικών.

ΑΣΠΑΣΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ: Γεν­νή­θη­κε το 1924 στο Βαλ­τε­σι­νί­κο Γορ­τυ­νί­ας. Φοι­τή­τρια της Παι­δα­γω­γι­κής Ακα­δη­μί­ας Τρί­πο­λης  εντά­χθη­κε στο ΕΑΜ και μετά τον πόλε­μο ως φοι­τή­τρια της Νομι­κής Αθή­νας εργά­στη­κε στον παρά­νο­μο μηχα­νι­σμό του ΚΚΕ. Το 1947 κατα­τάσ­σε­ται στο ΔΣΕ και γίνε­ται καπε­τά­νισ­σα του 2ου τάγ­μα­τος του Αρχη­γεί­ου Μαι­νά­λου. Το 1948 πήρε τη θέση της Αθη­νάς Μπε­νέ­κου, που εκτε­λέ­στη­κε τότε, ενώ ένα χρό­νο πριν η Δασκα­λο­πού­λου  ήταν υπεύ­θυ­νη της προ­ώ­θη­σης εθε­λο­ντών ανταρ­τών από την Αθή­να στην Πελο­πόν­νη­σο.  Το 1948 είναι ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος του Γρα­φεί­ου Πελο­πον­νή­σου του ΚΚΕ.  Όμορ­φη, πάντα γελα­στή όπως θυμού­νται οι μαθη­τές της (ομι­λία Θ. Βαλ­κα­νά από εκδή­λω­ση Αρκά­δων για το ΔΣΕ στα ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, αφιέ­ρω­μα στο Λαϊ­κό διδα­σκα­λείο Τρο­παί­ων, τ. 25) περ­νού­σε μαχή­τρια του ΔΣΕ από τα χωριά και όλοι την άκου­γαν με προ­σο­χή να μιλά­ει για το σκο­πό του αγώ­να και τη λευ­τε­ριά.  Σκο­τώ­θη­κε το Φλε­βά­ρη του ‘49 από κυβερ­νη­τι­κές δυνά­μεις  ή αυτο­κτό­νη­σε πριν πέσει στα χέρια τους. Πρό­σφε­ρε ανε­κτί­μη­τες υπη­ρε­σί­ες στην οργά­νω­ση του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο.

Κατασκηνώσεις ΔΣΕ στην Πελοπήννησο. Γεωγόπουλος και Κιντή

Κατα­σκη­νώ­σεις ΔΣΕ στην Πελο­πήν­νη­σο. Γεω­γό­που­λος και Κιντή

ΚΟΥΛΑ ΚΙΝΤΗ: Από τα Τρό­παια Αρκα­δί­ας. Υπεύ­θυ­νη των παι­δι­κών κατα­σκη­νώ­σε­ων που λει­τούρ­γη­σαν με από­φα­ση της υπη­ρε­σί­ας Λαϊ­κής Υγεί­ας και Πρό­νοιας το καλο­καί­ρι του 1948 στην Κοντο­βά­ζαι­να Αρκα­δί­ας. Εκεί φιλο­ξε­νή­θη­καν παι­διά ηλι­κί­ας 7–13 χρό­νων για να ξεκου­ρα­στούν από τα μαθή­μα­τα και να φάνε άφθο­νο φαγη­τό. Η κατα­σκή­νω­ση ήταν ένα σημα­ντι­κό δια­παι­δα­γω­γι­κό μέσο, όπου ανα­πτύσ­σο­νταν διά­φο­ρες δεξιό­τη­τες των παι­διών, βοη­θού­σε παράλ­λη­λα στην ανά­πτυ­ξη υγιούς κοι­νω­νι­κής δρά­σης και της προ­σω­πι­κό­τη­τας του παι­διού.  Ο κυβερ­νη­τι­κός στρα­τός δε δίστα­σε να χτυ­πή­σει και να δια­λύ­σει τις κατα­σκη­νώ­σεις αυτές, συκο­φα­ντώ­ντας μάλι­στα το ΔΣΕ για δήθεν παι­δο­μά­ζω­μα ή χρη­σι­μο­ποί­η­ση των παι­διών ως  προ­πέ­τα­σμα για τις εκκα­θα­ρι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις. Ευτυ­χώς τα παι­διά είχαν προ­λά­βει να οδη­γη­θούν στα σπί­τια τους με ασφά­λεια από τους δασκά­λους τους.

Μαντά - Παπαϊωάννου

Μαντά — Παπαϊωάννου

ΓΩΓΩ ΜΑΝΤΑ: Γεν­νή­θη­κε στην Τρί­πο­λη το 1916. Κατα­τά­χθη­κε στο ΔΣΕ το 1947 και ήταν στέ­λε­χος του λαϊ­κού διδα­σκα­λεί­ου  και επι­θε­ω­ρή­τρια των δημο­τι­κών σχο­λεί­ων Αρκα­δί­ας. Δίδα­ξε διά­φο­ρα μαθή­μα­τα, όπως Ηθι­κή, Ωδι­κή και χορό, Πολι­τι­στι­κές εκδη­λώ­σεις και Τεχνι­κά. Συκο­φα­ντή­θη­κε ότι  «δίδα­σκε την κατάρ­γη­ση της παρ­θε­νί­ας» στις νεα­ρές μαθή­τριές της, όπως έγρα­ψε η εφη­με­ρί­δα  «Αλη­θεια», όταν η Γωγώ στάλ­θη­κε στη φυλα­κή με τον σύζυ­γό της Γ. Παπαϊ­ω­άν­νου τον Απρί­λη του 1949. Ακό­μη και στη φυλα­κή έρι­ξαν οι  κατή­γο­ροί της λάσπη και θέλη­σαν να τη σπι­λώ­σουν,  λέγο­ντας ότι δίδα­σκε τον «ελεύ­θε­ρο έρω­τα» και ότι είχε εξώ­γα­μο παι­δί ενώ το ζεύ­γος Μαντά- Παπαϊ­ω­άν­νου δεν είχε παι­δί. Εκτε­λέ­στη­καν κι οι δυο στην Τρί­πο­λη με από­φα­ση στρατοδικείου.

Τίπο­τε όμως δεν μπό­ρε­σε στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα να σπι­λώ­σει τις προ­σω­πι­κό­τη­τες, την προ­σφο­ρά και τη θυσία των τριών αυτών γυναι­κών αλλά και των αντρών συντρό­φων τους στον αγώ­να για τη λαϊ­κή εξου­σία και τη λευ­τε­ριά. Οι μαθη­τές κι ο λαός της περιο­χής θυμά­ται τις αγω­νί­στριες δασκά­λες, που έδω­σαν μέχρι και την τελευ­ταία ρανί­δα του αίμα­τός τους και τίμη­σαν τον τίτλο των μαχη­τριών του ΔΣΕ και των Δασκά­λων των παι­διών του λαού. Απο­τε­λούν και σήμε­ρα φωτει­νά παρα­δείγ­μα­τα για κάθε εκπαι­δευ­τι­κό που παλεύ­ει για την πραγ­μα­τι­κή μόρ­φω­ση των παι­διών του λαού μας και συγ­χρό­νως πολε­μά­ει με  την εργα­τι­κή τάξη για να γίνουν τα σκο­τά­δια φως, να πάψει να υπάρ­χει εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, να ξημε­ρώ­σει λεύ­τε­ρη μέρα για όλους τους βασα­νι­σμέ­νους ανθρώ­πους, για τους μαχη­τές της ζωής και του δίκιου.

 

Βιβλιο­γρα­φία :

Λαϊ­κό Διδα­σκα­λείο Πελο­πον­νή­σου, έκδο­ση Επι­τρο­πών Περιο­χής Πελο­πον­νή­σου και Δ. Στε­ρε­άς Ελλά­δας του ΚΚΕ

Περιο­δι­κό ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, Λαϊ­κό Διδα­σκα­λείο Πελο­πον­νή­σου ( 1948), τ.  25 , Άνοι­ξη, 2006.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο