Γιώργος Ζωγράφος — Μία από τις μορφές του νέου κύματος

Επι­μέ­λεια Βασί­λης Κρί­τσας //

Ο Γιώρ­γος Ζωγρά­φος ήταν ένας από τους πιο χαρα­κτη­ρι­στι­κούς εκπρο­σώ­πους του νέου κύμα­τος και των μπουάτ, κατά τις δεκα­ε­τί­ες του 60′ και του 70′. Χαρα­κτη­ρί­στη­κε και ως “ιερα­πό­στο­λος” αυτού του ρεύ­μα­τος, εξαι­τί­ας της αφο­σί­ω­σής του στην τέχνη που υπη­ρε­τού­σε και της συνή­θως αυστη­ρής μαύ­ρης αμφί­ε­σής του (που θύμι­ζε ιερω­μέ­νο). Ο φίλος και συνερ­γά­της του, Νότης Μαυ­ρου­δής, γρά­φει στο στο βιβλίο του Δημή­τρη Μπα­γέ­ρη «Γιώρ­γος Ζωγρά­φος – Θα πού­με το τρα­γού­δι του που ξεκι­νά απ’ τον ήλιο» (με κεί­με­να, φωτο­γρα­φί­ες κι ένα cd με 25 γνω­στά τρα­γού­δια του καλ­λι­τέ­χνη) πως “ήταν ο πιο σπα­ρα­χτι­κός τρα­γου­δι­στής της επο­χής του, με ένα από τα ιδιό­μορ­φα ηχοχρώματα”.

Layout 1

Γεν­νή­θη­κε στις 4 Αυγού­στου του 1936 (ακρι­βώς την ημέ­ρα που επι­βλή­θη­κε η δικτα­το­ρία του Μετα­ξά) κι απο­φοί­τη­σε από τη Δρα­μα­τι­κή Σχο­λή του Θεά­τρου Τέχνης Καρό­λου Κουν, ακο­λου­θώ­ντας τα χνά­ρια των γονιών του (που ήταν κι οι δύο ηθο­ποιοί). Πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε σε μια μπουάτ στη Μύκο­νο, και στα­δια­κά “κατέ­κτη­σε” αυτές της Πλά­κας, συμ­βάλ­λο­ντας στην ακμή της “χρυ­σής επο­χής” τους. Παρέ­μει­νε ενερ­γός σχε­δόν για τρεις δεκα­ε­τί­ες, συν­δέ­ο­ντας το όνο­μά του με δια­χρο­νι­κά τρα­γού­δια και σημα­ντι­κούς συν­θέ­τες (όχι μόνο του Νέου Κύμα­τος). Τρα­γού­δη­σε το 62–63 με το Δήμο Μού­τση, τη Ντό­ρα Γιαν­να­κο­πού­λου και το Διο­νύ­ση Σαβ­βό­που­λο, ενώ έχει ερμη­νεύ­σει Θεο­δω­ρά­κη, Λοΐ­ζο και συνερ­γα­στεί με Χατζι­δά­κι, Μαυ­ρου­δή, Αρλέ­τα, Γκαϊ­φύλ­λια, Χωμα­τά και άλλα σπου­δαία ονόματα.

Βρέ­θη­κε νεκρός στο δια­μέ­ρι­σμά του από τους οικεί­ους του, μια μέρα σαν και σήμε­ρα, στις 12 Αυγού­στου του 2005, αφού είχε αρκε­τές μέρες να δώσει σημά­δια ζωής.