Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Γονείς» στο Ωραιόκαστρο: Δεν είμαστε ρατσιστές, αυτά είναι παιδιά προσφύγων

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Με ομό­φω­νη από­φα­σή του ο Σύλ­λο­γος Γονέ­ων και Κηδε­μό­νων του 5ου Δημο­τι­κού Σχο­λεί­ου Ωραιο­κά­στρου (δηλα­δή μάνες  και πατε­ρά­δες που έφε­ραν στον κόσμο και μεγα­λώ­νουν παι­διά), δηλώ­νει ότι δεν θα επι­τρέ­ψει σε παι­διά προ­σφύ­γων την έντα­ξη και παρα­κο­λού­θη­ση μαθη­μά­των στο σχο­λείο και απει­λεί ότι σε αντί­θε­τη περί­πτω­ση τα μέλη του θα προ­βούν σε κατά­λη­ψη του σχο­λι­κού κτιρίου.

Η ανα­κοί­νω­ση του συλλόγου:

oraiokastro

Παράλ­λη­λα ο πρό­ε­δρος του Συλ­λό­γου μιλώ­ντας σε μέσα ενη­μέ­ρω­σης, προ­σπα­θώ­ντας να δικαιο­λο­γη­θεί και να «δια­σκε­δά­σει» τις αντι­δρά­σεις που έχει προ­κα­λέ­σει η απα­ρά­δε­κτη αυτή από­φα­ση δηλώ­νει ότι στα σχο­λεία του Δήμου Ωραιο­κά­στρου οι μισοί μαθη­τές δεν έχουν κάνει το εμβό­λιο της φυμα­τί­ω­σης, διό­τι έχει δια­κο­πεί ο εμβο­λια­σμός και «διευ­κρι­νί­ζει» ότι δεν είναι ρατσι­στής αλλά διεκ­δι­κεί «ισό­τι­μη μετα­χεί­ρι­ση»! (Με ποιους; Με …τους προ­νο­μιού­χους πρόσφυγες!!!)

Δεν διεκ­δι­κεί δηλα­δή ο Σύλ­λο­γος Γονέ­ων και δεν προει­δο­ποιεί με δυνα­μι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις για την ολο­κλή­ρω­ση του εμβο­λια­σμού όλων των παι­διών· δεν διεκ­δι­κεί καλύ­τε­ρες συν­θή­κες ζωής για όλα τα παι­διά και τις οικο­γέ­νειές τους, παρά «διεκ­δι­κεί» υπο­κρι­τι­κά δήθεν «ισό­τι­μη μετα­χεί­ρι­ση» με τους κυνη­γη­μέ­νους από τις βόμ­βες  και ανέστιους…

Όπως ένα ποτή­ρι είναι μισο­ά­δειο ή μισο­γε­μά­το, κατά πώς το βλέ­πει κανείς, έτσι και το συγκε­κρι­μέ­νο ζήτη­μα έχει δυο όψεις. Η απαι­σιό­δο­ξη: οι συγκε­κρι­μέ­νοι «γονείς»  ―παι­διά οι ίδιοι μιας κοι­νω­νί­ας που δηλη­τη­ριά­ζει, δια­φθεί­ρει και «τρώ­ει» τα παι­διά της― με το παρά­δειγ­μά τους δίνουν μαθή­μα­τα στα δικά τους παι­διά. Η αισιό­δο­ξη: Οι γονείς που η αγκα­λιά τους χωρά­ει, δίπλα στα δικά τους, κάθε παι­δί που έχει ανά­γκη μια αγκαλιά.

Δύσκο­λο να είσαι γονιός και, δυσκο­λό­τε­ρο, άνθρωπος.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο