Γκράφιτι αντίστασης και ελπίδας στους δρόμους της Βενεζουέλας

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος //

Όταν το γκρά­φι­τι από προ­σω­πι­κός τρό­πος έκφρα­σης γίνε­ται εκφρα­στής των πόθων για ελευ­θε­ρία και κοι­νω­νι­κά δικαιώ­μα­τα, για καλύ­τε­ρη ζωή· τέχνη στρα­τευ­μέ­νη στο πλευ­ρό των κατα­πιε­σμέ­νων που ανα­ζη­τούν ένα κομ­μά­τι περισ­σό­τε­ρο ουρα­νό. Στους τοί­χους της πρω­τεύ­ου­σας Καρά­κας και άλλων πόλε­ων της Βενε­ζου­έ­λας καθρε­φτί­ζο­νται τα αισθή­μα­τα εκα­τομ­μυ­ρί­ων Βενε­ζου­ε­λά­νων.  Αισθή­μα­τα αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά, εχθρι­κά προς την παντο­δύ­να­μη αυτο­κρα­το­ρία του αμε­ρι­κα­νι­κού βορ­ρά που επι­βου­λεύ­ε­ται τις πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πηγές της μεγά­λης χώρας της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής και επι­χει­ρεί με διά­φο­ρα μέσα να απο­μο­νώ­σει και να ανα­τρέ­ψει την κυβέρ­νη­ση Μαδού­ρο. Το ρόλο του πρώ­του βιο­λιού στην ενορ­χη­στρω­μέ­νη προ­σπά­θεια του ιμπε­ρια­λι­σμού κατέ­χει η ντό­πια αντι­δρα­στι­κή αντιπολίτευση.

Η επί­θε­ση αυτή που στο­χεύ­ει να τσα­κί­σει κάθε «από­κλι­ση» από τον δρό­μο της υπο­τα­γής στους ιμπε­ρια­λι­στές και στο κεφά­λαιο, που προ­βάλ­λε­ται παγκο­σμί­ως σήμε­ρα ως ο μόνος «ρεα­λι­στι­κός» δρό­μος των λαών, έρχε­ται να εκμε­ταλ­λευ­τεί τη δυσα­ρέ­σκεια των λαϊ­κών στρω­μά­των της Βενε­ζου­έ­λας για τις ουρές στα κατα­στή­μα­τα και τις ελλεί­ψεις, που οφεί­λο­νται στην καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση και στην πτώ­ση της τιμής του πετρε­λαί­ου (του βασι­κού εξα­γω­γι­κού προ­ϊ­ό­ντος της χώρας), αλλά και στη δυνα­τό­τη­τα των ντό­πιων καπι­τα­λι­στών, που ελέγ­χουν την παρα­γω­γή ειδών δια­τρο­φής και πρώ­της ανά­γκης, και δημιουρ­γούν αυτές τις ελλεί­ψεις.  Έρχε­ται να εκμε­ταλ­λευ­τεί επί­σης και τα αδιέ­ξο­δα του «ειρη­νι­κού» δρό­μου  προς τον σοσια­λι­σμό. Οι εξε­λί­ξεις των τελευ­ταί­ων βδο­μά­δων στη Βενε­ζου­έ­λα κατα­δει­κνύ­ουν ότι ο καπι­τα­λι­σμός, παρά τις όποιες δια­κη­ρύ­ξεις και τα σημα­ντι­κά φιλο­λαϊ­κά μέτρα κατά τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας από Τσά­βες και Μαδού­ρο, δεν ανα­τρέ­πε­ται αν δεν συντρι­βεί η  οικο­νο­μι­κή του βάση, όπως συνέ­βη στη γει­το­νι­κή σοσια­λι­στι­κή Κούβα.

Στους τοί­χους της Βενε­ζου­έ­λας οι μορ­φές του ελευ­θε­ρω­τή Μπο­λί­βαρ, του ορα­μα­τι­στή Τσά­βες, αλλά και του επα­να­στά­τη Από­στο­λου της Ανε­ξαρ­τη­σί­ας Χοσέ Μαρ­τί, του ηγέ­τη του παγκό­σμιου προ­λε­τα­ριά­του Λένιν και του μιση­τού “γκρίν­γκο-γιάν­κη” ενσαρ­κώ­νουν τα ορά­μα­τα και την πάλη για ελευ­θε­ρία, ανε­ξαρ­τη­σία και δικαιο­σύ­νη και για το δικαί­ω­μα ο λαός της Βενε­ζου­έ­λας και οι λαοί όλου του κόσμου να δια­χει­ρί­ζο­νται τις τύχες τους χωρίς επεμ­βά­σεις από αφε­ντι­κά και «προ­στά­τες». Η δοκι­μα­ζό­με­νη σήμε­ρα Βενε­ζου­έ­λα δεν μπο­ρεί παρά να έχει αλλη­λέγ­γυους τους εργα­ζό­με­νους και το λαό της Ελλάδας.

Δεί­τε ακόμα:
“Κάτω τα χέρια από τη Βενε­ζου­έ­λα!” – ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ (27/5)