Η ΕΕ και τα δεσμά της Αριστεράς

Γρά­φει ο Κόκ­κι­νος Ρύπος //

Με αφορ­μή το Βρε­τα­νι­κό δημο­ψή­φι­σμα, ανα­πτύ­χθη­κε πλού­σια δια­πά­λη για το ζήτη­μα της ΕΕ μετα­ξύ αρθρο­γρά­φων εφη­με­ρί­δων, site αλλά και στα ραδιό­φω­να και τις τηλεοράσεις.

Παρα­κο­λού­θη­σα με ενδια­φέ­ρον τη θέση ενά­ντια στην παρα­μο­νή του ΗΒ στην ΕΕ από διά­φο­ρες πλευ­ρές που εγκα­λού­σαν το ΚΚΕ ότι δεν πήρε σαφή αντιΕΕ στά­ση. Οι αρθρο­γρά­φοι και οι οργα­νώ­σεις αυτές κινή­θη­καν στη θέση ότι μια άμε­ση έξο­δος απ’ την ΕΕ θα ήταν θετι­κό και ελπι­δο­φό­ρο βήμα για το Βρε­τα­νι­κό λαό. Βέβαια αυτή τη φορά δεν ήταν δυνα­τόν να ειπω­θεί το γνω­στό κλι­σέ «Έξο­δος από τα κάτω και Αρι­στε­ρά», καθώς και ο πλέ­ον ανί­δε­ος κατα­λα­βαί­νει ότι το BREXIT είναι μια αστι­κή πρω­το­βου­λία που κινεί­ται από εθνι­κι­στι­κές-ρατσι­στι­κές δυνά­μεις του πολι­τι­κού φάσματος.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΣΤΟ ΗΒ;

Υπάρ­χει πλή­ρης απο­δό­μη­ση των εργα­τι­κών δικαιω­μά­των με συμ­βά­σεις μηδε­νι­κών ωρών, ευέ­λι­κτα ωρά­ρια απα­σχό­λη­σης, κατα­κερ­μα­τι­σμός του εργά­σι­μου χρό­νου και γλί­σχρα απο­μει­νά­ρια του όποιου κοι­νω­νι­κού κρά­τους, καθώς έχει προ­χω­ρή­σει η φιλε­λευ­θε­ρο­ποί­η­ση όλων των τομέ­ων όπως η Υγεία και η Παι­δεία. Τού­των δοθέ­ντων το εργα­τι­κό κίνη­μα περιο­ρί­ζε­ται σε ισχνές αντι­δρά­σεις και οι όποιες απερ­για­κές κινη­το­ποι­ή­σεις προ­έρ­χο­νται κυρί­ως από το Δημό­σιο Τομέα. Η δε πολι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση γίνε­ται με ταμπέ­λες και κλι­σέ από το μακρι­νό παρελ­θόν και δεν αφο­ρούν καθό­λου τα προ­βλή­μα­τα και τη ζωή των εργα­ζο­μέ­νων. Κοι­νώς η εργα­τι­κή τάξη νοιώ­θο­ντας προ­δο­μέ­νη από τους Εργα­τι­κούς προ­σβλέ­πει πότε στους Συντη­ρη­τι­κούς και πότε στους Εθνικιστές.

Σε αυτό το φόντο αντι­πα­ρα­τι­θέ­με­νες μερί­δες της Αστι­κής Τάξης του ΗΒ έχουν τη γνω­στή δια­μά­χη για την παρα­μο­νή της χώρας στην ΕΕ κυρί­ως για το κατά πόσο θα απο­λαμ­βά­νει κάποια ειδι­κή σχέ­ση με αυτήν ή όχι . Σημειω­τέ­ον ότι η Βρε­τα­νία είναι η 5η ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη και έχει σοβα­ρές οικο­νο­μι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες στις πρώ­ην αποι­κί­ες της, αλλά και ειδι­κές σχέ­σεις με τις ΗΠΑ που στο πέρας των ετών έχουν φανεί σχε­δόν αδιατάραχτες.

Στο πλαί­σιο αυτό, το δημο­ψή­φι­σμα δεν επι­βλή­θη­κε από τη μαζι­κή ταξι­κή αντε­πί­θε­ση των προ­λε­τα­ρια­κών μαζών του ΗΒ αλλά από τη σφο­δρή ενδο­α­στι­κή δια­πά­λη. Αυτό ανα­δει­κνύ­ε­ται και μετά το απο­τέ­λε­σμα, το οποίο πυρο­δό­τη­σε εξε­λί­ξεις εθνο­τι­κών δια­χω­ρι­σμών μέσα στο ίδιο το ΗΒ και συντη­ρη­τι­κή ανα­δί­πλω­ση των εργα­τι­κών λαϊ­κών ανθρώ­πων που συνέ­χι­σαν να είναι θεα­τές στην ενδο­α­στι­κή δια­πά­λη. Σαφώς  τα εργα­τι­κά-λαϊ­κά στρώ­μα­τα απ’ την μεριά τους έκα­ναν τη μισή δια­δρο­μή, καθώς η δυσα­ρέ­σκεια τους για την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή τους οδή­γη­σε στο BREXIT μαζι­κά, όμως αυτό είναι ακρι­βώς το μισό βήμα, καθώς η κατά­στα­ση του εργα­τι­κού κινή­μα­τος μόνο θετι­κές εξε­λί­ξεις δεν προ­οιω­νί­ζει για τους ανθρώ­πους του μόχθου.

Η θέση λοι­πόν όποιου θέλει να λέγε­ται Αριστερός‑ή δεν μπο­ρεί να προ­σβλέ­πει παρά στην άνο­δο της ταξι­κής πάλης και της οργά­νω­σης του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, πολ­λώ δε μάλ­λον που το ΗΒ είναι Κέντρο Ιμπε­ρια­λι­στι­κό και μπο­ρεί να στα­θεί στον Παγκό­σμιο χάρ­τη με μια αυτό­νο­μη αστι­κή πολι­τι­κή, χωρίς κατ’ ανά­γκην την από­λυ­τη πρόσ­δε­σή του σε κάποιο άρμα συμ­μα­χιών. Αυτός που θέλει να λέγε­ται Μαρ­ξι­στής δε μπο­ρεί να δια­λέ­γει ανά­με­σα στη Reebok και την Goldman Sachs ή ανά­με­σα στο παρα­σι­τι­κό Χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κεφά­λαιο και το δήθεν παρα­γω­γι­κό Βιο­μη­χα­νι­κό, για­τί εγκλω­βί­ζει την πάλη του λαού στην εναλ­λα­γή κυβερ­νή­σε­ων ή ακό­μα και στην εναλ­λα­γή ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών και δια­μορ­φώ­νει συνει­δή­σεις που θεω­ρούν απα­ραί­τη­τη την ύπαρ­ξη Κεφα­λαιο­κρα­τών που θα κινούν την οικο­νο­μία, στην οποία απλά οι εργα­ζό­με­νοι θα έχουν λίγο καλύ­τε­ρη  μετα­χεί­ρι­ση. Αυτό είναι το παλαιό σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό μοντέ­λο σε μετα­μο­ντέρ­να βερ­σιόν που όλοι γνω­ρί­ζουν την κατά­λη­ξή του. Οι «Μαρ­ξι­στές» αυτοί κάνουν ζημιά στο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα όταν θέτουν σα στό­χο την άμε­ση έξο­δο απ’ την ΕΕ χωρίς την απο­τί­να­ξη του ζυγού των μονο­πω­λί­ων, για­τί προ­σβλέ­πουν σε μια ανε­ξάρ­τη­τη Αστι­κή Δημο­κρα­τία που απλώς θα πιέ­ζε­ται απ’ το Εργα­τι­κό Κίνη­μα. Η θέση αυτή ακό­μα και αν νοη­θεί σαν τακτι­κή συγκέ­ντρω­σης δυνά­με­ων με στό­χο το Σοσια­λι­σμό, δίνει όλο το χρό­νο στην εθνι­κή αστι­κή τάξη να κάνει τις απα­ραί­τη­τες συμ­μα­χί­ες στο Εξω­τε­ρι­κό, αλλά και τις απα­ραί­τη­τες μεταρ­ρυθ­μί­σεις ενσω­μά­τω­σης στο εσω­τε­ρι­κό, που απο­μα­κρύ­νει την πάλη για το Σοσια­λι­σμό μέχρι και τη Δευ­τέ­ρα Παρουσία.

Το δίλημ­μα λοι­πόν υψώ­νε­ται από την Ιστο­ρία για ακό­μα μια φορά: Μεταρ­ρύθ­μι­ση με Κυβέρ­νη­ση Ή Επα­νά­στα­ση και Σοσιαλισμός;

Και ο καθέ­νας κρί­νε­ται για την απά­ντη­ση που δίνει!