Η Ουάσιγκτον πιέζει για μια φιλο-ιμπεριαλιστική κυβέρνηση στη Βενεζουέλα

Γρά­φει ο Τζωρτζ Μεχρα­μπιάν //

Ο Πρό­ε­δρος των ΗΠΑ Μπα­ράκ Ομπά­μα υπέ­γρα­ψε διά­ταγ­μα τον περα­σμέ­νο Μάρ­τη που χαρα­κτη­ρί­ζει την κυβέρ­νη­ση Μαδού­ρο ως «ασυ­νή­θι­στη και εξαι­ρε­τι­κή απει­λή για την εθνι­κή ασφά­λεια και την εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών». Η Γερου­σία των ΗΠΑ έχει δηλώ­σει ότι πρέ­πει να επι­βλη­θούν κυρώ­σεις σε διά­φο­ρους παρά­γο­ντες της κυβέρ­νη­ση της Βενε­ζου­έ­λας για «παρα­βιά­σεις των ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των». Αυτά δεν είναι παρά τα πιο πρό­σφα­τα μέτρα που έχει ανα­λά­βει η Ουά­σιγ­κτον ενα­ντί­ον της κυβέρ­νη­σης της Βενε­ζου­έ­λας. (The Militant, 30 Μάη 2016).

Η Οργά­νω­ση Αμε­ρι­κα­νι­κών Κρα­τών (ΟΑΚ), μέλη της οποί­ας είναι όλες οι χώρες της ηπεί­ρου εκτός από την Κού­βα, συσκέ­φτη­καν εκτά­κτως την 1η Ιού­νη με θέμα την κατά­στα­ση στην Βενε­ζου­έ­λα. Κάνο­ντας ένα ακό­μη βήμα στην από­πει­ρα απο­μό­νω­σης της βενε­ζου­ε­λά­νι­κης κυβέρ­νη­σης και αντα­να­κλώ­ντας τους στό­χους και τους πόθους της Ουά­σιγ­κτον, η New York Times, ανα­φέ­ρει ότι η ΟΑΚ έχει «αρχί­σει να παίρ­νει μέτρα κατά της Βενε­ζου­έ­λας ώστε να υπε­ρα­σπι­στεί τη δημο­κρα­τία στην περιο­χή». (The New York Times, 2 Ιού­νη 2016). Η ΟΑΚ, που ιστο­ρι­κά υπε­ρα­σπί­ζε­ται τις πολι­τι­κές της Ουά­σιγ­κτον, απέ­πεμ­ψε την Κού­βα τα πρώ­τα χρό­νια της επα­νά­στα­σης εκεί. Ο ιμπε­ρια­λι­σμός των ΗΠΑ δεν παί­ζει τον ίδιο κυρί­αρ­χο ρόλο σήμε­ρα όπως στη δεκα­ε­τία του 1960. Μπο­ρού­με να περι­μέ­νου­με ότι θα υπάρ­ξει ένας αγώ­νας στον ΟΑΚ γύρω από τη Βενεζουέλα.

Ο Τσά­βες έρχε­ται στην εξου­σία, επι­διώ­κει να βελ­τιώ­σει τις συν­θή­κες ζωής του λαού
Ο Ούγκο Τσά­βες εξε­λέ­γη πρό­ε­δρος της Βενε­ζου­έ­λας το 1998. Η κυβέρ­νη­σή του ανέ­πτυ­ξε στε­νούς δεσμούς με την επα­να­στα­τι­κή Κού­βα και εφάρ­μο­σε πολι­τι­κές που ήταν ανε­ξάρ­τη­τες από τις απαι­τή­σεις και τις ανά­γκες του ιμπε­ρια­λι­σμού των ΗΠΑ. Αυτή η στά­ση εξα­σφά­λι­σε το μίσος των κυρί­αρ­χων των ΗΠΑ προς την κυβέρ­νη­σή του. Δια­δο­χι­κές κυβερ­νή­σεις των ΗΠΑ έχουν δου­λέ­ψει σκλη­ρά για την υπο­νό­μευ­ση και την ανα­τρο­πή της κυβέρ­νη­σης Τσά­βες και στη συνέ­χεια του Νικο­λάς Μαδού­ρο. Η προ­σπά­θεια αυτή κορυ­φώ­θη­κε με το στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα και τη σύλ­λη­ψη του προ­έ­δρου Τσά­βες το 2002.
Τότε είχαν κινη­το­ποι­η­θεί στους δρό­μους δεκά­δες χιλιά­δες εργα­ζό­με­νοι και νεο­λαία, και κατά­φε­ραν να απο­τρέ­ψουν την από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, οδη­γώ­ντας στην απο­κα­τά­στα­ση της κυβέρ­νη­σης Τσά­βες λίγες μέρες αργότερα.
Ο Τσά­βες και ο Μαδού­ρο έχουν χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τον τερά­στιο πλού­το από τις εξα­γω­γές πετρε­λαί­ου για την επι­δό­τη­ση τρο­φί­μων, για τη στέ­γα­ση, την υγειο­νο­μι­κή περί­θαλ­ψη και άλλα κοι­νω­νι­κά προ­γράμ­μα­τα. Αυτό έχει αφαι­ρέ­σει κέρ­δη που αλλιώς θα έμπαι­ναν στις τσέ­πες της καπι­τα­λι­στι­κής τάξης της Βενε­ζου­έ­λας. Πολ­λά από αυτά τα κοι­νω­νι­κά προ­γράμ­μα­τα έχουν υλο­ποι­η­θεί με τη βοή­θεια της επα­να­στα­τι­κής Κού­βας. Η Κού­βα έχει στεί­λει δεκά­δες χιλιά­δες διε­θνι­στές εθε­λο­ντές για­τρούς, νοση­λευ­τές και εκπαι­δευ­τι­κούς στις φτω­χό­τε­ρες και πιο απο­μα­κρυ­σμέ­νες περιο­χές της Βενε­ζου­έ­λας. Η Βενε­ζου­έ­λα έχει επί­σης προ­σφέ­ρει διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη στην Κού­βα, παρέ­χο­ντάς της πετρέ­λαιο σε επι­δο­τού­με­νες τιμές, πολύ χαμη­λό­τε­ρες από τις τιμές της παγκό­σμιας αγοράς.

Η παγκό­σμια οικο­νο­μι­κή κρί­ση χτυ­πά τη Βενεζουέλα
Η παγκό­σμια καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μι­κή κρί­ση με τη συνα­κό­λου­θη συρ­ρί­κνω­ση της παρα­γω­γής και του εμπο­ρί­ου είχε κατα­στρο­φι­κές συνέ­πειες για την οικο­νο­μία της Βενε­ζου­έ­λας. Το 95% των εσό­δων της Βενε­ζου­έ­λας προ­έρ­χε­ται από τις εξα­γω­γές πετρε­λαί­ου. Με τη δρα­μα­τι­κή πτώ­ση των τιμών του πετρε­λαί­ου από τα 130 $ / βαρέ­λι το 2011στα 46 $ / βαρέ­λι στις αρχές του 2016 (Http://www.wtrg.com/prices.htm) η οικο­νο­μία της Βενε­ζου­έ­λας χτυ­πή­θη­κε σαν από ένα τσου­νά­μι. Δυσχε­ραί­νε­ται πολύ η δια­τή­ρη­ση των επι­δο­τή­σε­ων και των κοι­νω­νι­κών προ­γραμ­μά­των που είναι στο επί­κε­ντρο του προ­γράμ­μα­τος της κυβέρνησης.
Ως απά­ντη­ση, η κυβέρ­νη­ση Μαδού­ρο τύπω­σε χρή­μα­τα και επέ­βα­λε ελέγ­χους στις τιμές. Αυτό τρο­φο­δό­τη­σε μια έκρη­ξη υπερ-πλη­θω­ρι­σμού. Η κερ­δο­σκο­πία και η απο­θη­σαύ­ρι­ση εμπο­ρευ­μά­των από πολ­λές επι­χει­ρή­σεις και καπι­τα­λι­στές έγι­νε ανε­ξέ­λεγ­κτη. Ο πλη­θω­ρι­σμός ανέρ­χε­ται σήμε­ρα στο 720%. Οι ελλεί­ψεις σε καύ­σι­μα, ηλε­κτρι­κή ενέρ­γεια, τρό­φι­μα και ιατρι­κές προ­μή­θειες έχουν γίνει μέρος της καθη­με­ρι­νής ζωής του εργα­ζό­με­νου λαού και οι ουρές για τρό­φι­μα είναι πλέ­ον συνη­θι­σμέ­νες. Οι καπι­τα­λι­στές βρί­σκουν ότι είναι πιο κερ­δο­φό­ρο να κερ­δο­σκο­πούν από το να παρά­γουν, εντεί­νο­ντας περε­ταί­ρω τις  ελλείψεις.
Ως απά­ντη­ση, ο Μαδού­ρο έχει απει­λή­σει ότι θα εθνι­κο­ποι­ή­σει τις επι­χει­ρή­σεις που στα­μα­τούν να παρά­γουν. Στο παρελ­θόν, οι λίγες αριθ­μη­τι­κά εθνι­κο­ποι­ή­σεις που έχουν πραγ­μα­το­ποι­η­θεί έγι­ναν χωρίς την ιδιαί­τε­ρη κινη­το­ποί­η­ση και τη συμ­με­το­χή των εργα­ζο­μέ­νων. Τέτοιες προ­σπά­θειες από μόνες τους δεν προ­ά­γουν τη σοσια­λι­στι­κή συνεί­δη­ση ​​ή τη δυνα­τό­τη­τα αυτε­νέρ­γειας της εργα­τι­κής τάξης, έτσι ώστε από μόνες τους δεν συνι­στούν ανα­γκα­στι­κά βήμα­τα προς τον σοσιαλισμό.

Η καπι­τα­λι­στι­κή τάξη και ο ιμπε­ρια­λι­σμός κλι­μα­κώ­νουν τις επιθέσεις
Με τέτοιες δυσκο­λί­ες να τρα­ντά­ζουν τη χώρα, η φιλο-ιμπε­ρια­λι­στι­κή Στρογ­γυ­λή Τρά­πε­ζα Δημο­κρα­τι­κής Ενό­τη­τας κέρ­δι­σε την πλειο­ψη­φία των εδρών στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του περα­σμέ­νου Γενά­ρη. Από τότε έχουν στή­σει μια εκστρα­τεία συλ­λο­γής υπο­γρα­φών ζητώ­ντας δημο­ψή­φι­σμα για την καθαί­ρε­ση του Προ­έ­δρου Μαδού­ρο. Ισχυ­ρί­ζο­νται ότι έχουν υπο­βά­λει 1 εκα­τομ­μύ­ριο υπο­γρα­φές. Ο Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΟΑΚ, Λουίς Αλμά­γκρο δήλω­σε σύμ­φω­να με τους The New York Times ότι, «Το να αρνη­θείς στον λαό αυτή την ψηφο­φο­ρία, να του αρνεί­σαι αυτή τη δυνα­τό­τη­τα να απο­φα­σί­σει, θα σε έκα­νε άλλον έναν δικτα­το­ρί­σκο …» (The New York Times, 2 Ιού­νη 2016). Ο Ενρί­κε Καπρί­λες, ο οποί­ος έχα­σε από τον Μαδού­ρο στις τελευ­ταί­ες προ­ε­δρι­κές εκλο­γές, κάλε­σε τις ένο­πλες δυνά­μεις να ανα­λά­βουν δρά­ση, λέγο­ντας ότι πρέ­πει «να απο­φα­σί­σε­τε αν είστε με το Σύνταγ­μα ή είστε με τον Μαδού­ρο». (The Militant, 30 Μάη 2016)
Η The Militant γρά­φει ότι, «Σε μια ξεκά­θα­ρη ένδει­ξη των ελπί­δων που τρέ­φει η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ, το Reuters ανα­φέ­ρει, ύστε­ρα από επί­ση­μη ενη­μέ­ρω­ση, ότι ‘ένα «εύλο­γο» σενά­ριο θα ήταν το ίδιο το κόμ­μα του Μαδού­ρο ή ισχυ­ρές πολι­τι­κές προ­σω­πι­κό­τη­τες να τον απο­μά­κρυ­ναν, ενώ δεν απο­κλεί­ει την πιθα­νό­τη­τα ενός στρα­τιω­τι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος». Η εφη­με­ρί­δα συνε­χί­ζει την ανα­φο­ρά της, παρα­θέ­το­ντας ότι μη ταυ­το­ποι­η­μέ­νος αξιω­μα­τού­χος των ΗΠΑ δήλω­σε στην Washington Post πως, «ήδη μπο­ρεί κανείς να ακού­σει ήδη τον πάγο να σκάει».
Απέ­να­ντι στις κινή­σεις του ιμπε­ρια­λι­σμού των ΗΠΑ ενα­ντί­ον της Βενε­ζου­έ­λας, η Άλι­σον Κένε­ντι, εργα­ζό­με­νη στα Walmart, κομ­μά­τι του αγώ­να για «$ 15 ελά­χι­στο / ώρα μισθό και συν­δι­κά­το» και υπο­ψή­φια του Σοσια­λι­στι­κού Εργα­τι­κού Κόμ­μα­τος για την προ­ε­δρία των ΗΠΑ, δήλω­σε: «Απαι­τού­με η Ουά­σιγ­κτον να τερ­μα­τί­σει τις κυρώ­σεις και αντι­τασ­σό­μα­στε σε οποια­δή­πο­τε κίνη­ση κατά της κυριαρ­χί­ας της Βενε­ζου­έ­λας … στε­κό­μα­στε αλλη­λέγ­γυοι με τον εργα­ζό­με­νο λαό της Βενε­ζου­έ­λας». (The Militant, 30 Μάη 2016)
Η μαζι­κή αντί­θε­ση στο στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα του 2002 και η νίκη των ανθρώ­πων του μόχθου σημα­το­δό­τη­σε μια κρί­σι­μη καμπή και οδή­γη­σε στην περαι­τέ­ρω ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση των εργα­ζο­μέ­νων στη Βενε­ζου­έ­λα σε μια αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή και δυνη­τι­κά αντι-καπι­τα­λι­στι­κή κατεύ­θυν­ση. Η κυβέρ­νη­ση Τσά­βες δεν έχτι­σε πάνω σε αυτό. Δεν συνέ­βα­λε στην καθο­δή­γη­ση της κινη­το­ποί­η­σης και της οργά­νω­σης των εργα­ζό­με­νων ώστε να πάρουν τον έλεγ­χο των εργο­στα­σί­ων, να πάρουν στα χέρια τους τη γη και να φέρουν σε πέρας μια βαθιά αγρο­τι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση. Δεν προ­σπά­θη­σε να οργα­νώ­σει τους ανθρώ­πους του μόχθου προ­κει­μέ­νου να ανα­λά­βουν τον έλεγ­χο της οικο­νο­μί­ας. Δεν όπλι­σε τους εργά­τες και τους αγρό­τες ως κομ­μά­τι μιας μαζι­κής λαϊ­κής πολι­το­φυ­λα­κής. Με άλλα λόγια, δεν τέθη­κε επι­κε­φα­λής του εργα­ζό­με­νου λαού σε έναν αγώ­να για να πάρουν την πολι­τι­κή και την οικο­νο­μι­κή εξου­σία από τα χέρια των καπι­τα­λι­στών και των γαιο­κτη­μό­νων Βενε­ζου­έ­λας. Αυτό έρχε­ται σε έντο­νη αντί­θε­ση με την κατεύ­θυν­ση που πήραν οι Κου­βα­νοί επα­να­στά­τες οι οποί­οι, σε κάθε κλι­μά­κω­ση από την πλευ­ρά του ιμπε­ρια­λι­σμού και της καπι­τα­λι­στι­κής τάξης στην Κού­βα, στη­ρί­χθη­καν στην κινη­το­ποί­η­ση των ανθρώ­πων του μόχθου για να αφαι­ρέ­σουν κάθε οικο­νο­μι­κή και πολι­τι­κή εξου­σία από τα χέρια των εκμε­ταλ­λευ­τών. Και κατα­νο­ού­σαν ότι τα μέτρα αυτά, σε συν­δυα­σμό με τον εξο­πλι­σμό των εργα­ζο­μέ­νων, ήταν η καλύ­τε­ρη και η μόνη απο­τε­λε­σμα­τι­κή άμυ­να απέ­να­ντι στον κίν­δυ­νο της αντε­πα­να­στα­τι­κής και φιλο-ιμπε­ρια­λι­στι­κής παλινόρθωσης.
Ο Τσά­βες ακο­λού­θη­σε μια δια­φο­ρε­τι­κή κατεύ­θυν­ση, αυτή της προ­σπά­θειας να δια­χει­ρι­στεί την καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία της αγο­ράς με τρό­πο που θα ωφε­λή­σει τους εργά­τες. Αυτό βέβαια επέ­τρε­ψε στην καπι­τα­λι­στι­κή τάξη να δια­τη­ρή­σει την οικο­νο­μι­κή της δύνα­μη. Δια­τη­ρεί τα μέσα για να σαμπο­τά­ρει την οικο­νο­μία και, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τα ΜΜΕ που επί­σης κατέ­χει, έχει τη δυνα­τό­τη­τα να παρα­πλα­νεί εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους. Ο Μαδού­ρο επί­σης ακο­λου­θεί την ίδια πορεία.
Με την καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση σε πλή­ρη εξέ­λι­ξη, η προ­ο­πτι­κή της δια­χεί­ρι­σης της καπι­τα­λι­στι­κής αγο­ράς προς όφε­λος του εργα­ζό­με­νου λαού με δεν κατα­φέρ­νει να καλύ­ψει τις λαϊ­κές ανάγκες.

Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα!
Η καπι­τα­λι­στι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, η οποία προ­σπα­θεί να προ­σελ­κύ­σει πλα­τιά στρώ­μα­τα του πλη­θυ­σμού στη μάχη της ενά­ντια στην κυβέρ­νη­ση Μαδού­ρο, δεν προ­σφέ­ρει καμία διέ­ξο­δο για το εργα­ζό­με­νο λαό. Το πρό­γραμ­μά της είναι να δια­λύ­σει τελι­κά ό,τι έχουν κερ­δί­σει οι εργα­ζό­με­νοι από την εκλο­γι­κή νίκη του Τσά­βες το 1998 και μετά. Θα εξα­πο­λύ­σει βαθιές επι­θέ­σεις λιτό­τη­τας, ακρι­βώς όπως έχουν κάνει οι ομό­λο­γοί της σε άλλες χώρες. Είναι ένας θανά­σι­μος εχθρός για τους εργα­ζό­με­νους της πόλης και της υπαίθρου.
Το δια­κύ­βευ­μα για τον εργα­ζό­με­νο λαό σε αυτή τη μάχη που εκτυ­λίσ­σε­ται στη Βενε­ζου­έ­λα είναι τερά­στιο. Ο κόσμος της εργα­σί­ας σε όλο τον κόσμο θα πρέ­πει να στα­θεί στο πλευ­ρό των αδερ­φών μας στη Βενε­ζου­έ­λα απέ­να­ντι στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές από­πει­ρες επα­να­φο­ράς ενός φιλο-ιμπε­ρια­λι­στι­κού καθε­στώ­τος. Οι πρω­το­πό­ροι αγω­νι­στές της εργα­τι­κής τάξης στη Βενε­ζου­έ­λα θα χρεια­στούν χρό­νο για να συνά­γουν τα ανα­γκαία πολι­τι­κά συμπε­ρά­σμα­τα και να προ­χω­ρή­σουν μπρο­στά στη μάχη ενά­ντια στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή κυριαρ­χία, στη μάχη για την ανε­ξαρ­τη­σία, την κοι­νω­νι­κή δικαιο­σύ­νη και την ανά­πτυ­ξη. Με αυτό το δεδο­μέ­νο, μια ενω­μέ­νη απά­ντη­ση, χωρίς σεχτα­ρι­σμούς, από τις οργα­νώ­σεις της εργα­τι­κής τάξης, από δια­φο­ρε­τι­κά κομ­μά­τια της «αρι­στε­ράς» και άλλους απαι­τώ­ντας «Κάτω τα χέρια του ιμπε­ρια­λι­σμού από τη Βενε­ζου­έ­λα» γίνε­ται ακό­μα πιο σημαντική.

Η μία και μονα­δι­κή πολι­τι­κή δια­δι­κα­σία που στά­θη­κε ικα­νή να το επι­τύ­χει αυτό –και αντι­στά­θη­κε επί 57 χρό­νια απέ­να­ντι στις πιο εχθρι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­θέ­σεις, οι οποί­ες πήραν τη μορ­φή του αντε­πα­να­στα­τι­κού αντάρ­τι­κου, των εισβο­λών, του στρα­τιω­τι­κού απο­κλει­σμού, απει­λών πυρη­νι­κού ολέ­θρου, απο­πει­ρών δολο­φο­νί­ας, τρο­μο­κρα­τι­κών επι­θέ­σε­ων και οικο­νο­μι­κού, χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού και εμπο­ρι­κού απο­κλει­σμού– υπήρ­ξε η ζωντα­νή κου­βα­νι­κή σοσια­λι­στι­κή επανάσταση.

Όπως είπε ο Φιντέλ Κάστρο στο Η Πρώ­τη και η Δεύ­τε­ρη Δια­κή­ρυ­ξη της Αβά­νας, «Τι διδά­σκει η κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση; … ότι η επα­νά­στα­ση είναι εφικτή».