Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η αντεπανάσταση του 1956 στην Ουγγαρία και οι ετερόκλητοι υποστηριχτές της

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Με αφορ­μή τη συμπλή­ρω­ση των 60 χρό­νων από την εκδή­λω­ση της αντε­πα­νά­στα­σης στην τότε Λ.Δ της Ουγ­γα­ρί­ας έχου­με και στη χώρα μας μία πλού­σια αρθρο­γρα­φία αλλά και εκδη­λώ­σεις (π.χ ΣΕΚ 30/10 στην ΑΣΟΕE!) γι’αυτήν.

Στην ίδια την Ουγ­γα­ρία όπως ανα­φέ­ρουν τα διε­θνή ΜΜΕ δεκά­δες εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ δαπά­νη­σε φέτος το ουγ­γρι­κό κρά­τος για τον εορ­τα­σμό των 60 χρό­νων της «επα­νά­στα­σης». Για παρά­δειγ­μα στις  23 Οκτω­βρί­ου ο πρό­ε­δρος Viktor Orbán μίλη­σε στη κεντρι­κή συγκέ­ντρω­ση στη Βου­δα­πέ­στη. Μάλι­στα ολό­κλη­ρη η Βου­δα­πέ­στη είχε δια­κο­σμη­θεί με φωτο­γρα­φί­ες από την «εξέ­γερ­ση» ενώ στα κινη­τά όλως των Ούγ­γρων παρα­δό­θη­κε μήνυ­μα με πρό­σκλη­ση για την ομι­λία του Προέδρου.

Γύρω από τα γεγο­νό­τα αυτά, το τελευ­ταίο διά­στη­μα σε μια σει­ρά άρθρα που ξεκι­νούν από δια­φο­ρε­τι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές-πολι­τι­κές αφε­τη­ρί­ες φαί­νε­ται να κατα­λή­γουν στα ίδια (αντι­ι­στο­ρι­κά) συμπε­ρά­σμα­τα για τον χαρα­κτή­ρα των γεγο­νό­των. Ας πάρου­με τρία από αυτά:

1.Από την ιστο­σε­λί­δα της «Χρυ­σής Αυγής: (xryshaygh.com-23/10): «Στα μέσα της δεκα­ε­τί­ας του ‘50 στην Ουγ­γα­ρία κυβέρ­νη­ση ήταν το Εργα­τι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα με τις πλά­τες του κόκ­κι­νου στρα­τού που έκα­νε την εμφά­νι­ση του στη χώρα το Σεπτέμ­βριο του 1944.Τον Οκτώ­βριο του 1956 η επα­νά­στα­ση σάρω­σε την Ουγ­γα­ρία. Ήταν μια γνή­σια πατριω­τι­κή επα­νά­στα­ση της νεο­λαί­ας που έδω­σε τον αγώ­να της στους δρό­μους και τις πλα­τεί­ες όσο και στα εργα­τι­κά συμ­βού­λια. Οι νέοι εργά­τες ήταν τα πιο αυθόρ­μη­τα και επα­να­στα­τι­κά στοι­χεία στα εργο­στά­σια. Αν οι μεγα­λύ­τε­ροι εργά­τες σκέ­φτο­νταν τις συνέ­πειες και τα αντί­ποι­να του Ρώσι­κου κολοσ­σού, οι νεο­λαί­οι επάν­δρω­σαν με ενθου­σια­σμό και θάρ­ρος την επα­να­στα­τι­κή δρά­ση και ταυ­τό­χρο­να απο­τέ­λε­σαν την κινη­τή­ρια δύνα­μη για την οργά­νω­ση των συμβουλίων.Αλλά και ο χαρα­κτή­ρας της επα­νά­στα­σης καθό­ρι­σε ότι τον κύριο ρόλο στην επα­νά­στα­ση τον είχε η νεο­λαία. Απ’ την αρχή της εξέ­γερ­σης οι νέοι δεν περιο­ρί­στη­καν σε δια­δη­λώ­σεις αλλά προ­χώ­ρη­σαν στην εξου­δε­τέ­ρω­ση των σωμά­των ασφα­λεί­ας και των ρώσι­κων τανκς. Για την στα­λι­νι­κή αρι­στε­ρά η επα­νά­στα­ση του ‘56 θεω­ρεί­ται μια  αντε­πα­να­στα­τι­κή συνω­μο­σία  στη­μέ­νη απ’ τη Δύση που στό­χο είχε την ακμή του καπι­τα­λι­σμού, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως ήταν μια εξέ­γερ­ση ενά­ντια στον «κόκ­κι­νο ολο­κλη­ρω­τι­σμό» με πρω­τα­γω­νι­στές τους Ούγ­γρους εργά­τες να παλεύ­ουν για την δικιά τους δημο­κρα­τία, γι’ αυτό η άρχου­σα τάξη της Ρωσί­ας έπνι­ξε στο αίμα την επα­νά­στα­ση αυτή και γι’ αυτό η «ελεύ­θε­ρη» Δύση  έμει­νε στο πλάι κοι­τώ­ντας.»

2

2. Σε σχε­τι­κό άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (25/10- Κατε­ρί­να Τσέ­κου) ανα­φέ­ρει: «…Μετά τον Β΄ Παγκό­σμιο Πόλε­μο, η Ουγ­γα­ρία βρέ­θη­κε στη σφαί­ρα επιρ­ρο­ής της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης (στις 13 Φεβρουα­ρί­ου 1945 η παρά­δο­ση της Βου­δα­πέ­στης στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό). Ως «Λαϊ­κή Δημο­κρα­τία» βίω­νε άκαμπτο/σκληρό γρα­φειο­κρα­τι­κό μονο­κομ­μα­τι­κό καθε­στώς, υπό τον Ματί­ας Ράκο­σι, γενι­κό γραμ­μα­τέα του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ουγ­γα­ρί­ας, τον «καλύ­τε­ρο Ούγ­γρο μαθη­τή του Στά­λιν» που εφάρ­μο­ζε πιστά τη «μέθο­δο του σαλα­μιού» (στα­δια­κή ‑φέτα φέτα- εξό­ντω­ση των αντι­κομ­μου­νι­στών και των θεσμών του αστι­κού κρά­τους)… Οι περιο­ρι­σμέ­νες ελευ­θε­ρί­ες που παρα­χώ­ρη­σε, στον από­η­χο και του 20ού Συνε­δρί­ου του ΚΚΣΕ (Φεβρουά­ριος του 1956), επέ­τρε­ψαν σε ομά­δες δια­νο­ου­μέ­νων και νεο­λαί­ων (π.χ. Ενω­ση Συγ­γρα­φέ­ων, «Κύκλος Πέτο­φι») διά­δο­ση της κρι­τι­κής και των διεκ­δι­κή­σε­ών τους (ιδε­ο­λο­γι­κή προ­ε­τοι­μα­σία). Έτσι, η φοι­τη­τι­κή κινη­το­ποί­η­ση στη Βου­δα­πέ­στη, τον Οκτώ­βριο του 1956, πήρε δια­στά­σεις. .. Όμως η ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση (εκτός από «αντε­πα­νά­στα­ση» αντι­σο­βιε­τι­κή, αντι­γρα­φειο­κρα­τι­κή) θεω­ρή­θη­κε και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή «αυθε­ντι­κή εργα­τι­κή επα­νά­στα­ση», αφού επι­δί­ω­ξε εργα­τι­κή αυτο­δια­χεί­ρι­ση, εργα­τι­κή δια­χεί­ρι­ση παραγωγής-διανομής…»

3. Από την ιστο­σε­λί­δα «ΞΕΚΙΝΗΜΑ» (11/10/2016): «Η Ουγ­γρι­κή πολι­τι­κή επα­νά­στα­ση του 1956 (23 Οκτώ­βρη – 10 Νοέμ­βρη) από­δει­ξε ότι η εργα­τι­κή τάξη των χωρών του «Υπαρ­κτού Σοσια­λι­σμού», πριν προ­κύ­ψει η καπι­τα­λι­στι­κή παλι­νόρ­θω­ση του 1989–1991, έδω­σε μεγά­λους αγώ­νες, αγώ­νες επα­να­στα­τι­κούς, για να απαλ­λα­γεί από το στα­λι­νι­κό γρα­φειο­κρα­τι­κό καρ­κί­νω­μα και να ανοί­ξει το δρό­μο για τον σοσια­λι­σμό με εργα­τι­κή εξου­σία και εργα­τι­κή δημοκρατία….»

Ας δού­με ορι­σμέ­να ζητήματα:

α. Μπο­ρεί τα χρό­νια να έχουν περά­σει, η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση στην Ευρώ­πη να έχει ανα­τρα­πεί, όμως η προ­σπά­θεια του συστή­μα­τος για να εξα­λει­φθεί κάθε θετι­κή σκέ­ψη σε σχέ­ση με το τότε, κάθε παρά­δειγ­μα ότι υπάρ­χει άλλος δρό­μος για το σήμε­ρα, συνε­χί­ζε­ται με την ίδια έντα­ση. Το «φάντα­σμα του κομ­μου­νι­σμού» και μάλι­στα σε περί­ο­δο κρί­σης του συστή­μα­τος, εξα­κο­λου­θεί να είναι επι­κίν­δυ­νο για το σύστη­μα και τους μηχα­νι­σμούς του, γι’αυτό και παίρ­νει τα μέτρα του! Φυσι­κά η μελέ­τη των γεγο­νό­των από τη σημε­ρι­νή από­στα­ση απαι­τεί όχι υπο­κει­με­νι­σμό αλλά ολό­πλευ­ρη απο­κά­λυ­ψη των αντι­κει­με­νι­κών και υπο­κει­με­νι­κών γεγο­νό­των που το δημιούρ­γη­σαν κάτι που οι τρεις παρα­πά­νω «εκτι­μή­σεις» το απο­φεύ­γουν, κατα­φεύ­γουν όμως σε κάποια ιδε­ο­λο­γι­κά στε­ρε­ό­τυ­πα που αν και χρη­σι­μο­ποιούν δια­φο­ρε­τι­κά φρα­σε­ο­λο­γία κατα­λή­γουν σε ίδια συμπεράσματα…

3

β. Και στις τρεις τοπο­θε­τή­σεις –πέρα από τους χαρα­κτη­ρι­σμούς του- υπάρ­χει η σαφής αντί­θε­ση στον κοι­νω­νι­κό καθε­στώς που χτι­ζό­ταν στην Ουγ­γα­ρία. Στην Ουγ­γα­ρία μετα­πο­λε­μι­κά, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώ­πης έγι­νε προ­σπά­θεια μέσα από αμέ­τρη­τες δυσκο­λί­ες, προ­βλή­μα­τα, λάθη, αδυ­να­μί­ες, αντι­φά­σεις και σε συν­θή­κες ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης- επι­θε­τι­κό­τη­τας να οικο­δο­μη­θεί η νέα σοσια­λι­στι­κή κοι­νω­νία. Σε μία χώρα αγρο­το­βιο­μη­χα­νι­κή. Σε μία χώρα που το Κ.Κ είχε ηρω­ι­κές παρα­δό­σεις αλλά και 25 χρό­νια παρα­νο­μί­ας, που προ­ήλ­θε ως ΟΥΣΕΚ από τη συνέ­νω­ση με την σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, με έντο­νη την παρου­σία του κλή­ρου. Το 1948, όταν ουσια­στι­κά ολο­κλη­ρώ­νε­ται η μετα­πο­λε­μι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση, και οι νέες σοσια­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής ήδη αρχί­ζουν και κυριαρ­χούν, τα νέα καθή­κο­ντα που προ­κύ­πτουν βρί­σκουν και το συγκε­κρι­μέ­νο κυβερ­νη­τι­κό πια κόμ­μα με σοβα­ρές αδυ­να­μί­ες ως ανα­φο­ρά τις ιδε­ο­λο­γι­κές του επε­ξερ­γα­σί­ες, γεγο­νός που δημιουρ­γεί και μετά το 20ο συνέ­δριο το έδα­φος για την εμφά­νι­ση παρεκ­κλί­σε­ων-οπορ­του­νι­σμού. Πάνω στα στοι­χεία αυτά πατούν οι κοι­νω­νι­κές δυνά­μεις που ήθε­λαν την καπι­τα­λι­στι­κή παλινόρθωση.

γ. Και στις τρεις παρεμ­βά­σεις δεν απο­κα­λύ­πτε­ται ο ρόλος του «διε­θνούς παρά­γο­ντα» και της πολύ­μορ­φης παρέμ­βα­σης της στα γεγο­νό­τα, ενώ ως «κακός της ιστο­ρί­ας» εμφα­νί­ζε­ται η ΕΣΣΔ που έπρα­ξε το διε­θνι­στι­κό της καθή­κον. Στην αντι­πα­ρά­θε­ση ιμπε­ρια­λι­σμού — σοσια­λι­σμού, που στην Ουγ­γα­ρία του ’56 εκφρά­στη­κε με μια από τις πιο οξυ­μέ­νες μορ­φές, την ένο­πλη πάλη, τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα σύσ­σω­μα και άμε­σα τάχθη­καν στο πλευ­ρό της αντε­πα­νά­στα­σης. Οχι μόνο τη στή­ρι­ξαν πολι­τι­κά, αλλά και την εξό­πλι­σαν. Οχι μόνο διευ­κό­λυ­ναν τη λαθραία είσο­δο στη χώρα σε διά­φο­ρους αστούς φυγά­δες του ’45/’46 αλλά, καθο­δή­γη­σαν και συντό­νι­σαν τις αντε­πα­να­στα­τι­κές δυνά­μεις. Η κατά τ’ άλλα «ουδέ­τε­ρη» Αυστρία δέχτη­κε πρό­θυ­μα να γίνει έδα­φος για την εξα­γω­γή της αντε­πα­νά­στα­σης, πριν καν συμπλη­ρω­θεί ένα έτος από την από­συρ­ση των σοβιε­τι­κών στρα­τευ­μά­των και την αντί­στοι­χη δέσμευ­σή της για «ουδε­τε­ρό­τη­τα». Υπήρ­χαν στοι­χεία υπο­στή­ρι­ξης της αντε­πα­νά­στα­σης ή και απο­δεί­ξεις ιμπε­ρια­λι­στι­κής επί­δρα­σης; Το ζήτη­μα τέθη­κε και στον ΟΗΕ με επιμονή.Επανειλημμένα το ουγ­γρι­κό πρό­βλη­μα μπή­κε τόσο στην έκτα­κτη, όσο και στην τακτι­κή 11η Σύνο­δο του ΟΗΕ για συζή­τη­ση και παρ’ όλη την άρνη­ση της Ουγ­γα­ρί­ας ψηφί­στη­κε τελι­κά το σχέ­διο της αμε­ρι­κα­νι­κής από­φα­σης, για απο­στο­λή παρα­τη­ρη­τών στις γει­το­νι­κές χώρες της Ουγ­γα­ρί­ας που είχαν σκο­πό τη συλ­λο­γή πλη­ρο­φο­ριών ενά­ντια στο λαϊ­κο­δη­μο­κρα­τι­κό καθε­στώς. Αρα­γε, για­τί ενδιέ­φε­ρε τόσο πολύ τις ΗΠΑ, ώστε να επι­μέ­νουν για παρα­τη­ρη­τές; Μήπως για να δημιουρ­γή­σουν προ­γε­φύ­ρω­μα πιο άμε­σης επέμ­βα­σης στο μέλ­λον; Την ίδια περί­ο­δο σε άρθρο της εφη­με­ρί­δας «Πράβ­ντα» ανα­φέ­ρο­νται τα εξής: «Οι δυτι­κές αστι­κές εφη­με­ρί­δες γρά­φουν με αρκε­τή ειλι­κρί­νεια πως τα γεγο­νό­τα της Ουγ­γα­ρί­ας τα προ­ε­τοί­μα­ζε από πολύν και­ρό και με επι­μέ­λεια η αντί­δρα­ση, τόσο στο εσω­τε­ρι­κό, όσο κι απ’ έξω, πως από την αρχή έβλε­πε κανείς σε όλα το έμπει­ρο χέρι των συνω­μο­τών. Ο καθο­δη­γη­τής της αμε­ρι­κα­νι­κής κατα­σκο­πί­ας Αλεν Ντά­λες δήλω­σε ανοι­χτά πως “ξέρα­με” από πριν τι θα γινό­ταν στην Ουγ­γα­ρία. Ο αντα­πο­κρι­τής της δυτι­κο­γερ­μα­νι­κής εφη­με­ρί­δας “Βέλι Αου­τζό­νταγκ” γρά­φει για έναν απ’ τους στα­σια­στές: “Το πρώ­το που είδα πάνω του ήταν το παρά­ση­μο του γερ­μα­νι­κού σιδη­ρού σταυ­ρού”. Η εφη­με­ρί­δα “Φρανς-Σουάρ” δηλώ­νει πως οι αμε­ρι­κα­νι­κοί ραδιο­σταθ­μοί που μετα­δί­δουν τις “εκκλή­σεις για ανταρ­σί­ες, έκα­ναν μεγά­λο κακό” στην Ουγ­γα­ρία. Η ίδια εφη­με­ρί­δα παρα­δέ­χε­ται πως στα γεγο­νό­τα της Ουγ­γα­ρί­ας έπαι­ξαν καθο­δη­γη­τι­κό ρόλο “τα πιο αντι­δρα­στι­κά και έκδη­λα φασι­στι­κά στοιχεία”».Η εκτί­μη­ση αυτή έρχε­ται να επι­βε­βαιω­θεί ύστε­ρα από 40 ακρι­βώς χρό­νια. «Ο Βρε­τα­νός αξιω­μα­τού­χος» — του οποί­ου η ταυ­τό­τη­τα δεν απο­κα­λύ­πτε­ται — λέει στο βιβλίο του Μάικλ Σμιθ, που κυκλο­φό­ρη­σε στην Ελλά­δα στις 7 Νοέμ­βρη 1996: «Το 1954, “παίρ­να­με πρά­κτο­ρες από τα ουγ­γα­ρέ­ζι­κα σύνο­ρα”, τους οποί­ους οδη­γού­σα­με στην υπό βρε­τα­νι­κό έλεγ­χο περιο­χή της Αυστρί­ας. “Τους πηγαί­να­με στα βου­νά και τους δίνα­με μαθή­μα­τα μάχης… Μετά, αφού τους εκπαι­δεύ­α­με με εκρη­κτι­κά και όπλα, τους γύρι­ζα πίσω… Τους εκπαι­δεύ­α­με για την εξέγερση”».Ποιος, λοι­πόν, έκα­νε την επέμ­βα­ση; Η ΕΣΣΔ ή ο ιμπε­ρια­λι­σμός; Ηταν ανα­γκαία η διε­θνι­στι­κή βοή­θεια της ΕΣΣΔ; Ας αφή­σου­με να απα­ντή­σει ο Τίτο σ’ αυτό, που δεν ήταν και υπέρ­μα­χος, της με τέτοιο τρό­πο έκφρα­σης του διε­θνι­σμού μετα­ξύ των σοσια­λι­στι­κών χωρών. Άλλω­στε, αν και είχε αρχί­σει η επα­να­προ­σέγ­γι­ση τότε των Γιου­γκο­σλά­βων με τους Σοβιε­τι­κούς, ο Τίτο και το καθε­στώς της Γιου­γκο­σλα­βί­ας ουδέ­πο­τε εγκα­τέ­λει­ψε τη φιλο­δυ­τι­κή του εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή, που ξεκί­νη­σε ήδη από το 1948:«Τα γεγο­νό­τα στην Ουγ­γα­ρία, πήραν τέτοια έκτα­ση που έγι­νε φανε­ρό ότι εκεί θα γίνει τρο­με­ρή σφα­γή, τρο­με­ρός εμφύ­λιος πόλε­μος, που σαν απο­τέ­λε­σμά του μπο­ρεί να ξοφλού­σε ο σοσια­λι­σμός πέρα για πέρα και τα πράγ­μα­τα να τέλειω­ναν μ’ έναν τρί­το παγκό­σμιο πόλε­μο. Αν κι εμείς είμα­στε ενά­ντια στις επεμ­βά­σεις, δήλω­σε ο Τίτο, η σοβιε­τι­κή επέμ­βα­ση ήταν ανα­γκαία». Και κάτι ακό­μη: Όπως τόνι­ζε η κυβέρ­νη­ση της Ουγ­γα­ρί­ας, που συγκρο­τή­θη­κε στις 3 Νοέμ­βρη του 1956, σε ανα­κοί­νω­σή της (6/1/57) «τα μέτρα της επα­να­στα­τι­κής κυβέρ­νη­σης των εργα­τών και αγρο­τών έγι­ναν δεκτά με αχα­λί­νω­τη κακία και μίσος απ’ την αντε­πα­νά­στα­ση κι απ’ το διε­θνή ιμπε­ρια­λι­σμό που την πατρο­νά­ρει. Η κακία και το μίσος τους οφεί­λο­νται στο γεγο­νός ότι η κυβέρ­νη­σή μας δεν είναι κυβέρ­νη­ση των τσι­φλι­κά­δων, των καπι­τα­λι­στών και των ιμπε­ρια­λι­στών του δολα­ρί­ου, μα κυβέρ­νη­ση της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης, των εργα­τών και των αγρο­τών, κυβέρ­νη­ση της δικτα­το­ρί­ας του προλεταριάτου».

4

δ. Και στις τρεις παρεμ­βά­σεις δια­στρε­βλώ­νε­ται ο χαρα­κτή­ρας των γεγο­νό­των και έτσι η αντε­πα­νά­στα­ση παρου­σιά­ζε­ται ως…επανάσταση! Τα γεγο­νό­τα απο­δει­κνύ­ουν ότι στην πρώ­τη φάση, μετα­ξύ 23 και 30 Οκτώ­βρη, οι αντε­πα­να­στα­τι­κές δυνά­μεις δεν τόλ­μη­σαν να εμφα­νι­στούν ανοι­χτά με αντι­σο­σια­λι­στι­κά συν­θή­μα­τα και προ­πα­γάν­δα για την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας. Πρό­βα­λαν αιτή­μα­τα, όπως π.χ. «απο­στα­λι­νο­ποί­η­ση», «εκδη­μο­κρα­τι­σμός και απο­κέ­ντρω­ση», «ουγ­γρι­κός εθνι­κός κομμουνισμός»1 κλπ. «Μεταρ­ρυθ­μί­σεις» δηλα­δή, για ένα «δημο­κρα­τι­κό σοσια­λι­σμό με ελευ­θε­ρία», στο όνο­μα των εθνι­κών ιδιο­μορ­φιών. Στη δεύ­τε­ρη φάση του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος φάνη­κε ανοι­χτά ποιοι κρύ­βο­νται πραγ­μα­τι­κά πίσω τους. Η αντί­δρα­ση, ενθαρ­ρυ­μέ­νη από την εξω­τε­ρι­κή υπο­στή­ρι­ξη, καθώς κι από την προ­δο­τι­κή πολι­τι­κή του Ιμρε Νάγκι, πέρα­σε μετά τις 30 Οχτώ­βρη στην ανοι­χτή τρο­μο­κρα­τία. Στους δρό­μους της Βου­δα­πέ­στης κυριαρ­χού­σε η αντε­πα­να­στα­τι­κή τρο­μο­κρα­τία, ομα­δι­κά δολο­φο­νού­νταν κομ­μου­νι­στές και προ­ο­δευ­τι­κοί άνθρω­ποι. Κατά χιλιά­δες φυλα­κί­ζο­νταν σ’ όλη τη χώρα αγω­νι­στές του Κόμ­μα­τος, πρό­ε­δροι αγρο­τι­κών ενώ­σε­ων, πρό­ε­δροι συμ­βου­λί­ων, οπα­δοί του σοσια­λι­σμού και προ­ε­τοι­μα­ζό­ταν η σφα­γή τους. Στον πολι­τι­κό στί­βο είχαν επα­νεμ­φα­νι­στεί οι καπι­τα­λι­στές, γαιο­κτή­μο­νες, τρα­πε­ζί­τες, πρί­γκι­πες και κόμη­τες, με επι­κε­φα­λής τον Μίν­τσε­ντι. Εμφα­νί­στη­καν στη Βου­λή, ίδρυ­σαν μέσα σε δύο μέρες 28 αντε­πα­να­στα­τι­κά κόμ­μα­τα. Ένα πολυ­φω­το­γρα­φη­μέ­νο γεγο­νός είναι αυτό της κατά­λη­ψης του κτη­ρί­ου των κομ­μα­τι­κών γρα­φεί­ων της Επι­τρο­πής Πόλης της Βου­δα­πέ­στης ενώ η «εξέ­γερ­ση» υπο­τί­θε­ται ότι στρε­φό­ταν κατά της κρα­τι­κής ασφά­λειας, Για να γίνει κατορ­θω­τό κάτι τέτοιο χρειά­στη­κε πάλι σύσ­σω­μη η ντό­πια και διε­θνής αντε­πα­να­στα­τι­κή προ­πα­γάν­δα να δια­δώ­σει σε ελά­χι­στο χρό­νο, ότι στα υπό­γεια των γρα­φεί­ων στε­γά­ζο­νται μονά­δες της AVO, ή φυλα­κές όπου «βασα­νί­ζο­νται αντι­φρο­νού­ντες» ή και τα δύο μαζί. Το ότι (αφού κατέ­σφα­ξαν τους υπε­ρα­σπι­στές του κτι­ρί­ου) δε βρή­καν παρό­μοια υπό­γεια δεν τους πτό­η­σε! Για να καλ­λιερ­γή­σουν την αγα­νά­κτη­ση των συνο­δοι­πό­ρων τους έφε­ραν σκα­πτι­κά μηχα­νή­μα­τα για να σκά­ψουν το χώρο μπρο­στά από τα γρα­φεία, όπου δήθεν βρί­σκο­νταν σίγου­ρα αυτές οι απάν­θρω­πες φυλακές!

Στις 3 Νοέμ­βρη 1956 δημιουρ­γή­θη­κε ‑με επι­κε­φα­λής τον Γιά­νος Κάνταρ- η επα­να­στα­τι­κή εργα­το­α­γρο­τι­κή κυβέρ­νη­ση, για να υπε­ρα­σπί­σει τη λαϊ­κή εξου­σία. Το Ουγ­γρι­κό Σοσια­λι­στι­κό Εργα­τι­κό Κόμ­μα και η νέα εργα­το­α­γρο­τι­κή κυβέρ­νη­ση απευ­θύν­θη­καν στην ουγ­γρι­κή εργα­τι­κή τάξη, κάνο­ντας έκκλη­ση για υπε­ρά­σπι­ση της λαϊ­κής εξου­σί­ας από την αντί­δρα­ση. Η Σοβιε­τι­κή Ενω­ση αντα­πο­κρί­θη­κε στην παρά­κλη­ση της νέας ουγ­γρι­κής κυβέρ­νη­σης για διε­θνι­στι­κή βοή­θεια και συνέ­βα­λε στη συντρι­βή των ένο­πλων αντε­πα­να­στα­τι­κών ομά­δων. Με τη βοή­θεια του Κόκ­κι­νου Στρα­τού απο­σο­βή­θη­κε στην Ουγ­γα­ρία ένας μακρο­χρό­νιος εμφύ­λιος πόλε­μος ενά­ντια στην αντεπανάσταση.

5

ε. Τα αντε­πα­να­στα­τι­κά γεγο­νό­τα επι­βε­βαιώ­νουν τις θεω­ρη­τι­κές επε­ξερ­γα­σί­ες των κλα­σι­κών για τα ζητή­μα­τα της αντε­πα­νά­στα­σης. Έγρα­φε σχε­τι­κά ο Β.Ι ΛΕΝΙΝ: «Η ιστο­ρι­κή… αλή­θεια συνί­στα­ται στο ότι κανό­νας κάθε βαθιάς επα­νά­στα­σης είναι η μακρό­χρο­νη, επί­μο­νη, απε­γνω­σμέ­νη αντί­στα­ση των εκμε­ταλ­λευ­τών, που δια­τη­ρούν για πολ­λά χρό­νια μεγά­λα και ουσια­στι­κά πλε­ο­νε­κτή­μα­τα απέ­να­ντι στους εκμε­ταλ­λευό­με­νους. Ποτέ — έξω από τη γλυ­κα­νά­λα­τη φαντα­σία του γλυ­κα­νά­λα­του κου­τε­ντέ Κάου­τσκι — οι εκμε­ταλ­λευ­τές δε θα υπο­τα­χθούν στην από­φα­ση της πλειο­ψη­φί­ας των εκμε­ταλ­λευο­μέ­νων, χωρίς να δοκι­μά­σουν σε μια σει­ρά μάχες, σε μια τελευ­ταία, απε­γνω­σμέ­νη μάχη, τα πλε­ο­νε­κτή­μα­τά τους… Και ύστε­ρα από την πρώ­τη σοβα­ρή ήττα, οι εκμε­ταλ­λευ­τές που ανα­τρά­πη­καν, μα δεν περί­με­ναν την ανα­τρο­πή τους, δεν πίστευαν σε κάτι τέτοιο και δε δέχο­νταν ούτε σκέ­ψη γι’ αυτό, ρίχνο­νταν στη μάχη με δεκα­πλα­σια­σμέ­νη ενερ­γη­τι­κό­τη­τα, με έξαλ­λο πάθος, με εκα­το­ντα­πλά­σιο μίσος, για να πάρουν πίσω το χαμέ­νο “παρά­δει­σο”… Και… πίσω από τους εκμε­ταλ­λευ­τές — καπι­τα­λι­στές σέρ­νε­ται η μεγά­λη μάζα της μικρο­α­στι­κής τάξης, που, όπως δεί­χνουν δεκά­δες χρό­νια ιστο­ρι­κής πεί­ρας σε όλες τις χώρες, διστά­ζει και ταλα­ντεύ­ε­ται, σήμε­ρα πάει με το προ­λε­τα­ριά­το, αύριο τη φοβί­ζουν οι δυσκο­λί­ες της επα­νά­στα­σης, πανι­κο­βάλ­λε­ται από την πρώ­τη ήττα ή μισο-ήττα των εργα­τών, εκνευ­ρί­ζε­ται, παρα­δέρ­νει, μυξο­κλαί­ει, μετα­πη­δά από το ένα στρα­τό­πε­δο στο άλλο…» (Β.Ι.Λένιν: Απα­ντα, ελλ. έκδ., «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», τομ. 37, σελ. 264–265).Τα παρα­πά­νω επι­βε­βαιώ­θη­καν αρχι­κά στη ΓΛΔ τον Ιού­νη του 1953, να κάνει το ίδιο πράγ­μα το φθι­νό­πω­ρο του 1956 στην Ουγ­γα­ρία και μετά πάλι το 1968 στην Τσε­χο­σλο­βα­κία, μέχρι και την ανα­τρο­πή συνο­λι­κά της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην Ευρώ­πη κ.α

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο