Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κατίνα Μανιτάρα: για τις σχέσεις των δύο φύλων στο αντάρτικο

Από χτες το μεση­μέ­ρι, η φωτο­γρα­φία της Κατί­νας Μανι­τά­ρα, παλαί­μα­χης μαχή­τριας του ΔΣΕ, να στέ­κε­ται αγέ­ρω­χη απέ­να­ντι στα ΜΑΤ, έχο­ντας πάντα το τραύ­μα στο χέρι της ως παρά­ση­μο για τους αγώ­νες της, κάνει δικαιο­λο­γη­μέ­να το γύρο του διαδικτύου.
manitara
Πριν από μερι­κές μέρες, η συντρό­φισ­σα Κατί­να είχε μιλή­σει (εκτός προ­γράμ­μα­τος) την τρί­τη μέρα του Φεστι­βάλ ΚΝΕ-Οδη­γη­τή, στα πλαί­σια της έκθε­σης για τα 70χρονα του ΔΣΕ, κερ­δί­ζο­ντας το θαυ­μα­σμό το κοι­νό με τον άμε­σο κι αυθόρ­μη­το λόγο της. Μετα­φέ­ρου­με εδώ την αφή­γη­ση ενός συντρό­φου, που αφη­γεί­ται το περι­στα­τι­κό και μας δίνει μερι­κές απο­στρο­φές του λόγου της.
Η συντρό­φισ­σα Κατί­να έθι­ξε μετα­ξύ άλλων το φλέ­γον ζήτη­μα, “που όλοι το έχουν στο μυα­λό τους, αλλά κανείς δεν τολ­μά­ει να ρωτή­σει”, για τις σχέ­σεις μετα­ξύ γυναι­κών κι αντρών μέσα στις τάξεις του στρα­τού. Απέ­δω­σε στον Άρη τη φρά­ση “το που­λί σας το έχε­τε μόνο για κατού­ρη­μα” και την εντο­λή “όποιος αντάρ­της προ­σβάλ­λει μαχή­τρια, αυτή έχει δικαί­ω­μα να τον χτυ­πή­σει με το όπλο και να τον σκο­τώ­σει, ή αν δεν θέλει η ίδια να το κάνει, να μας το ανα­φέ­ρει για να τον στή­σου­με στα 6 βήμα­τα για παρα­δειγ­μα­τι­σμό”, που τις παρέ­λα­βε πιθα­νό­τα­τα ως αφή­γη­ση από τους συνα­γω­νι­στές της στο ΔΣΕ, καθώς λόγω ηλι­κί­ας (17 ετών όταν πιά­στη­κε στο τέλος του εμφυ­λί­ου) δεν πρέ­πει να πρό­λα­βε η ίδια τον Άρη στο βουνό.
Στη συνέ­χεια, μετά από επί­μο­νη προ­τρο­πή μιας άλλης συντρό­φισ­σας, η Κατί­να Μανι­τά­ρα μίλη­σε ταπει­νά για το πώς πιά­στη­κε με κάποιες άλλες μαχή­τριες και πώς πέρα­σε απάν­θρω­πη ανά­κρι­ση ως διμοι­ρί­τισ­σα για να απο­κα­λύ­ψει από πόσους απο­τε­λεί­ται το τμή­μα της και σε ποια κατεύ­θυν­ση πηγαίνει.
Στο τέλος διη­γή­θη­κε το εξής εκπλη­κτι­κό περι­στα­τι­κό: αφού κατα­δι­κά­στη­κε σε 3,5 χρό­νια φυλα­κή ως ανή­λι­κη από το έκτα­κτο στρα­το­δι­κείο Λαμί­ας, ένας γαλο­νάς χωρο­φύ­λα­κας (του οποί­ου τη φάτσα ακό­μα θυμό­ταν) της πρό­τει­νε να την βγά­λει από τη φυλα­κή, να ζήσουν μαζί και να τα ‘κονο­μή­σουν. Ήθε­λε να γίνει ντα­βα­τζής της! Και τότε του λέει η Κατί­να μας “Νόμι­ζες ότι επει­δή είμαι αντάρ­τισ­σα, το τέτοιο μου το έχω εδώ (δεί­χνο­ντας το κου­τε­λό της); Εγώ του κού­τε­λό μου το έχω καθα­ρό! Σα δεν ντρέ­πε­σαι!” Και πήγε με την αξιο­πρέ­πειά της δέκα φορές πιο ψηλά στη φυλακή.

Όταν κάποιος σύντρο­φος τη ρώτη­σε τι γινό­ταν αν ένας μαχη­τής και μια μαχή­τρια αγα­πη­θούν, απά­ντη­σε τα εξής: “Έρω­τας μπο­ρού­σε να υπάρ­χει, αλλά όχι επα­φή. Τότε πολε­μού­σα­με, έπρε­πε να έχου­με άλλα στο μυα­λό μας. Μετά το γάμο θα τους παντρεύ­α­με. Και στο κάτω κάτω όταν είχες 10–20 καλα­μπό­κο­σπο­ρα για να περά­σεις 10 και 20 μέρες, πως μπο­ρού­σες να σκέ­φτε­σαι τέτοια”;

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο