Κρεμάλα

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Η είδη­ση πέρα­σε στα ψιλά γράμ­μα­τα της επι­και­ρό­τη­τας. Ενώ κάποιοι ονειροπολούν/με τη στιγ­μή που θα κρε­μά­σου­με τον τελευ­ταίο καπι­τα­λι­στή με το σχοι­νί που θα μας που­λή­σει (ή με τα σωθι­κά του τελευ­ταί­ου γρα­φειο­κρά­τη, κατά μια πιο γκρο­τέ­σκα εκδο­χή), στη Λάρι­σα ένας πρό­σφυ­γας ασια­τι­κής κατα­γω­γής έβα­λε τέλος στη ζωή του, καθώς κρε­μά­στη­κε από ένα δέντρο, σε έναν από τους κεντρι­κούς δρό­μους της πόλης. Φημο­λο­γεί­ται ότι είχε φτά­σει στα όρια της απελ­πι­σί­ας, για­τί είχε μεί­νει πέντε μέρες νηστι­κός και κανείς δεν του είχε δώσει κάτι να φάει.

Μπο­ρεί εδώ να μην κρε­μά­στη­κε κάποιος Ιού­δας, ωστό­σο υπάρ­χει μια γεύ­ση προ­δο­σί­ας για όλους εμάς, προς τα ταξι­κά μας αδέρ­φια, για­τί όσα κι αν δώσα­με από το υστέ­ρη­μά μας, δεν κατα­φέ­ρα­με να στη­ρί­ξου­με επαρ­κώς της γης τους κολα­σμέ­νους και τους αφή­σα­με ξεκρέ­μα­στους, για να τους κρε­μά­σει το απάν­θρω­πο, εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα, που τους ξερί­ζω­σε από τον τόπο τους και τους γάνω­σε το μυα­λό με τον δυτι­κό παρά­δει­σο, τον “τόπο των ευκαι­ριών”. Δεν υπάρ­χουν καν τριά­ντα αργύ­ρια, για να δικαιο­λο­γή­σουν την εξα­γο­ρά των συνει­δή­σε­ων, παρά μόνο φόβος και το δηλη­τή­ριο της απά­θειας, που παρα­λύ­ει κάθε αγω­νι­στι­κή δρά­ση ή έστω μια εκδή­λω­ση της ανθρώ­πι­νης υπό­στα­σης, απέ­να­ντι σε όσους υπο­φέ­ρουν. Υπάρ­χουν όμως αρκε­τοί Γραμ­μα­τείς και Φαρι­σαί­οι, που κατέ­χουν τα κυβερ­νη­τι­κά οφί­τσια και χρη­σι­μο­ποί­η­σαν κυνι­κά το προ­σφυ­γι­κό ως επι­κοι­νω­νια­κό αντι­πε­ρι­σπα­σμό, για να ξεγλι­στρή­σουν από τη δύσκο­λη θέση, να κατευ­νά­σουν την οργή του κόσμου και να τον απο­προ­σα­να­το­λί­σουν. Και ας μη φορά­νε γρα­βά­τες, για να κρέ­μο­νται σε άδεια καρδιά.

Όσοι δεν κατά­φε­ραν να βρουν το άλφα της Αλλη­λεγ­γύ­ης και της Ανθρω­πιάς για τους πρό­σφυ­γες (λες και παί­ζου­με κάποιο επι­τρα­πέ­ζιο παι­χνί­δι), θα νιώ­σουν σύντο­μα τη θηλιά να σφίγ­γει γύρω κι από το δικό τους λαι­μό, ως ‘τιμω­ρία’ για­τί ξέχα­σαν πως

Ο πρό­σφυ­γας εσύ είσαι ο επόμενος
του φασι­σμού το θύμα εσύ είσαι το επόμενο

Κι όσοι κυκλο­φο­ρού­σαν μέχρι χτες με κρε­μά­λες και συν­θή­μα­τα για το Γου­δή μπρο­στά από τη βου­λή, αλλά σήμε­ρα ψηφί­ζουν τους δήμιους που θα εφαρ­μό­σουν καλύ­τε­ρα το πρό­γραμ­μα για τη σωτη­ρία του, αυτο­κτο­νούν πολι­τι­κά και περ­νά­νε μόνοι τους τη θηλιά, όσο δεν οργα­νώ­νουν τον αγώ­να τους σε ταξι­κή κατεύ­θυν­ση, όσο ξεσπά­νε την οργή και το μίσος τους απέ­να­ντι στους πρό­σφυ­γες κι όχι στους πραγ­μα­τι­κούς τους δυνάστες.