Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μαρία Πολυδούρη: Ο τρελός

Ο τρε­λός

Ένας τρε­λός καθό­τα­νε στην είσοδο
τη νύχτα από­ψε και μιλούσε,
μιλού­σε βια­στι­κά κι όταν απόσταινε
κάπο­τε, σκε­φτι­κά χαμογελούσε.

Μιλού­σε για τη γνώ­ση, την ονόμαζε
την πρώ­τη αδυ­να­μία των ανθρώπων.
«Μα θα μιλή­σω από­ψε κι ας με δέσουνε,
ξέρω τα μυστι­κά των άγιων τόπων!

»Ξέρω όλο μυστι­κά και γύρω μου άφοβα
θα τα βρο­ντο­φω­νή­σω πάλι.
Α, ήμουν τρε­λός τόσον και­ρό που σώπαινα
κι αυτά μου ’χουν βαρύ­νει το κεφάλι.

»Φίλε μου,  να ’σαι απλώς πολυλογάς
χωρίς ουσία, θα ’σαι βάρος.
Φρό­ντι­ζε να ’σαι ο πιο επικίνδυνος
και μόνος σου να παίρ­νεις θάρρος.

»Να ’χεις καρ­διά κι όλο να ευφραίνεται
μ’ αίσθη­μα και φιλοτιμία,
είναι… να καρ­τε­ράς το θάνατο
και να ’ρθει μια λιποθυμία!!!

»Είδες ο φου­κα­ράς ο τζίτζικας
ψόφη­σε εχτές από ειλικρίνεια.
Τα ’λεγε αλη­θι­νά κ επίμονα
και μεις τα παίρ­να­με για γκρίνια.

»Στο τέλος έσκα­σε από ευγένεια
κι επί­ση­μα κυλί­στη­κε στο χώμα…
Α φαύ­λοι, δε θα μου το κλείσετε
ποτέ τ’ αχρείο μου το στόμα!»

Και τα ’λεγε τόσο ήρεμα
τόσο γλυ­κά η ματιά του εφωτοβόλει,
γελού­σε ξαφ­νι­κά κι έτσι χαρούμενα
σα να ’ταν η καρ­διά του περιβόλι!

1929

Η Μαρία Πολυ­δού­ρη γεν­νή­θη­κε την 1η Απρί­λη του 1902 στην Καλα­μά­τα και έφυ­γε από τη ζωή, στις 29 Απρί­λη του 1930, σε μια κλι­νι­κή όπου νοση­λευό­ταν για φυμα­τί­ω­ση. Το ποί­η­μά της Ο τρε­λός περι­λαμ­βά­νε­ται στην έκδο­ση Μαρία Πολυ­δού­ρη-Κώστας Καρυω­τά­κης, Στη σκιά της Ποί­η­σης, σε επι­μέ­λεια-ανθο­λό­γη­ση Γιάν­νη Η. Παπ­πά, από τις εκδό­σεις Μεταίχ­μιο (2009).

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο