Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Maya

Η Σοφία Μπαρ­δά­νη — Σημα­ντή­ρη γεν­νή­θη­κε στην Απεί­ραν­θο Νάξου. Μεγά­λω­σε στην Αθή­να. Σπού­δα­σε κλα­σι­κή φιλο­λο­γία Μπαρδανηστο Πανε­πι­στή­μιο Αθηνών.
Υπη­ρε­τεί στη Β/θμια Εκπαί­δευ­ση καθη­γή­τρια στην Άρτα, στο 1ο Λύκειο Αγί­ων Αναρ­γύ­ρων, Δ/ντρια στο 6ο Γυμνά­σιο Ν. Λιο­σί­ων και από το 1994 Προϊ­στα­μέ­νη του 4ου Γρα­φεί­ου Β/θμιας Εκπαί­δευ­σης Γ΄ Δ/νσης Αθήνας.

Μέλος, οργα­νω­τι­κή Γραμ­μα­τέ­ας, Γεν. Γραμ­μα­τέ­ας, επί σει­ρά ετών του Δ.Σ. της Πανελ­λή­νιας Ένω­σης Φιλο­λό­γων και Πρό­ε­δρος από το 1994 της Ένω­σης Φιλο­λο­γί­ας Δυτι­κής Αθήνας.
Συν­δι­κα­λί­στρια με μακρά θητεία. Μέλος, Γεν. Γραμ­μα­τέ­ας, Πρό­ε­δρος, για πολ­λά χρό­νια του Δ.Σ. της Γ΄ ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής.

Μέλος της Επι­τρο­πής Κρί­σε­ων Νέων Μελών της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Λογοτεχνών.

Maya

Κάθε πρωί μια δυνα­τή ανάσα
μα πριν ναρ­θεί το μεσημέρι
κόμπος οδυ­νη­ρός που σφίγ­γει το λαιμό
και τρέμουν
– δεν θ’ αντέ­ξου­με ως το βράδυ.

Δεν δώσα­νε απ’ την καρ­διά τους
και σκύ­ψα­νε μπρο­στά στη Σφίγγα
άβου­λοι, τρο­μαγ­μέ­νοι και λειψοί.

Εμείς νική­σα­με τη Maya.
στην λεία των ανέμων
σώσα­με το ρού­χο μας
και ξεπε­ρά­σα­με τις συμπληγάδες.

Προ­σγειω­μέ­νοι, σταθεροί
με τα αντάρ­τι­κα παπού­τσια μας
τη γη πατάμε.

Στον Οδυσ­σέα στέλ­νου­με σινιάλο
η κόκ­κι­νη πλα­τεία της Ιθάκης
στην προ­ο­πτι­κή μας.

Ευγνω­μο­σύ­νη
Ευχα­ρι­στώ τη χάρη σας
καλοί συμπο­λί­τες μου
που μου δώσατε
αυτή τη μονα­δι­κή βεβαιότητα
Μια ζωή μικρός σπιθαμιαίος
στη χώρα των σαραντάπηχων
μια ζωή μικρός
και ουδέ­πο­τε προσκυνημένος.
Πώς η Γελ­τρού­δη μεγα­λώ­νει τα παι­διά της
Χιονοσκεπής
και οδό­ντων άνευ
πλην άρπαξ
της καρ­δί­ας ημών και του νοός
μετά του πατρός, υιού και αγίου
του πνεύματος
μετα­λα­μπα­δευο­μέ­νου και άνευ φωτός
η Γελ­τρού­δη μεγα­λώ­νει τα παι­διά της
και παι­διά μας
Βοή­θειά μας!

Οιδί­πο­δος τέκνα
Εκεί­νος ο καταραμένος
την περό­νη μες το φως του
να μη βλέ­πει τη ντροπή.
εδώ και δυο χιλιά­δες χρόνια
τα παι­διά του
βγά­ζουν τα μάτια τους
χωρίς να ντρέπονται.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο