Μερικά σχόλια για το «λουκέτο» της Ελευθερουδάκης ΑΕ

Μερι­κά σχό­λια για το «λου­κέ­το» της Ελευ­θε­ρου­δά­κης ΑΕ
από το Σύλ­λο­γο Υπαλ­λή­λων Βιβλί­ου – Χάρ­του – Ψηφια­κών Μέσων Αττικής

Αυτοί που βρί­σκο­νται ψηλά
Θεω­ρού­νε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχου­νε κιό­λας φάει

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Μόνο έτσι μπο­ρεί να απα­ντή­σει κανείς στην ανα­κοί­νω­ση της Ελευ­θε­ρου­δά­κης ΑΕ, η οποία έτρε­χε στο δρό­μο των τρα­πε­ζι­κών χρη­μα­το­δο­τή­σε­ων και των επεν­δυ­τι­κών σχε­δί­ων και έχα­σε την πνευ­μα­τι­κό­τη­τα των ανθρώ­πων του μόχθου, των εργα­ζο­μέ­νων της, των ανα­γνω­στών που την εμπι­στεύ­τη­καν και τη στή­ρι­ξαν, όλων όσοι βλέ­πουν τις πραγ­μα­τι­κές αξί­ες της ζωής, τη γνώ­ση και τον αγώ­να, και όχι τις φτη­νές χρη­μα­τι­στη­ρια­κές αξίες.

«Έξω από το κου­τί» είναι η εται­ρεία Ελευ­θε­ρου­δά­κης, όπως γρά­φει στην ανα­κοί­νω­σή της. Μέσα στο κου­τί είναι οι απλή­ρω­τοι εργα­ζό­με­νοί της που, παρά το γεγο­νός ότι έχουν δικα­στι­κές απο­φά­σεις οι οποί­ες τους δικαιώ­νουν ακό­μη και κατά της ίδιας της διευ­θύ­νου­σας συμ­βού­λου, αυτή κατα­στρώ­νει νέα επι­χει­ρη­μα­τι­κά σχέ­δια με τις φίλιες και συγ­γε­νείς επι­χει­ρή­σεις της. Τι κι αν έτα­ξε στην επι­θε­ώ­ρη­ση εργα­σί­ας ότι θα εξο­φλή­σει τους εργα­ζο­μέ­νους, τί κι αν πρό­τει­νε στο δικα­στή­ριο για τη δήθεν εξυ­γί­αν­ση στα­δια­κή εξό­φλη­ση των δανεί­ων; Ούτε ένα ευρώ δεν κατέ­βα­λε.

Οι ιδιο­κτή­τες της εται­ρεί­ας δεν λένε κου­βέ­ντα για τα χρέη της (εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες ευρώ, δεδου­λευ­μέ­να και απο­ζη­μιώ­σεις από­λυ­σης) προς αρκε­τούς εργα­ζο­μέ­νους που απα­σχο­λού­σε η εται­ρεία τα προη­γού­με­να χρό­νια και βρέ­θη­καν στο δρό­μο. Δεν ανα­φέ­ρει επί­σης λέξη για τα χρέη προς τους προ­μη­θευ­τές της, πολ­λοί από τους οποί­ους μετα­κυ­λί­ουν το πρό­βλη­μα στους δικούς τους εργα­ζο­μέ­νους αφή­νο­ντάς τους απλή­ρω­τους. Και το σημειώ­νου­με αυτό για­τί οι ιδιο­κτή­τες της εται­ρεί­ας δεν μοι­ρά­στη­καν τα κέρ­δη τους την επο­χή των μεγά­λων τζί­ρων, την «πεντα­ε­τία 1995–2000 που ήταν η πιο φωτει­νή περί­ο­δος», όπως τονί­ζει η κ. Ελευ­θε­ρου­δά­κη, αλλά δεν δίστα­σαν να απο­λύ­σουν, να μειώ­σουν μισθούς, να ελα­στι­κο­ποι­ή­σουν τις εργα­σια­κές σχέ­σεις όταν τα χρή­μα­τα της πλα­σμα­τι­κής ευμά­ρειας την επο­χή της φού­σκας χάθηκαν.

Όμως αυτός είναι νόμος για τους εργο­δό­τες, για αυτούς μόνο ένας στό­χος υπάρ­χει: να δια­σω­θούν τα κέρ­δη τους, να γλι­τώ­σει η «περιου­σία τους». Οι εργα­ζό­με­νοι είναι οι ανα­λώ­σι­μοι. Οι εργα­ζό­με­νοι, όση «καλή θέλη­ση» κι αν έδει­ξαν, όσες υπο­χω­ρή­σεις και αν έκα­ναν, τελι­κά στο δρό­μο έμει­ναν, απλή­ρω­τοι παρέμειναν.

Η ιδιο­κτή­τρια της εται­ρεί­ας σε συνέ­ντευ­ξή της δήλω­σε ότι τους κόστι­σαν τα capital controls. Αν όμως θυμό­μα­στε καλά, η εται­ρεία έκα­νε αίτη­ση υπα­γω­γής στον Πτω­χευ­τι­κό Κώδι­κα στις 14/7/2014 κατα­θέ­το­ντας και το αντί­στοι­χο Σχέ­διο Εξυ­γί­αν­σης, δηλα­δή ένα χρό­νο πριν την εφαρ­μο­γή των capital controls. Τότε, οι βασι­κοί πιστω­τές, δηλα­δή οι τρά­πε­ζες, αλλά και αρκε­τοί εκδό­τες-προ­μη­θευ­τές συναί­νε­σαν στο σχέ­διο. Ωστό­σο, όταν συζη­τή­θη­κε το σχέ­διο στο αρμό­διο δικα­στή­ριο, η εται­ρεία δεν προ­σκό­μι­σε ως όφει­λε τα απα­ραί­τη­τα οικο­νο­μι­κά στοι­χεία, έτσι το “σχέ­διο εξυ­γί­αν­σης” έμει­νε στα χαρ­τιά.

Δύο χρό­νια υπο­σχέ­σεις και ελπί­δες για κατα­βο­λή των μισθών σε νέους ανθρώ­πους με αυξη­μέ­νες ανά­γκες. Και όταν το δικα­στή­ριο που απο­φά­σι­ζε την υπα­γω­γή στο 99 ζήτη­σε πρό­σθε­τα στοι­χεία, καμία αντα­πό­κρι­ση. Δεν πλη­ρώ­νω, δεν συμ­μορ­φώ­νο­μαι με δικα­στι­κές απο­φά­σεις, δεν προ­σκο­μί­ζω στοι­χεία και συνε­χί­ζω το επι­χει­ρη­μα­τι­κό μου έργο με τις αξί­ες και τις μεθό­δους που ποτί­στη­καν από τα χρό­νια της χρη­μα­τι­στη­ρια­κής φού­σκας. Ούτε ένα δάκρυ λοι­πόν από την εται­ρεία ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ για τη χαμέ­νη τιμή του βιβλί­ου και της πνευματικότητας.

Να σημειώ­σου­με εδώ και ένα γενι­κό­τε­ρο ζήτη­μα. Οι επι­χει­ρή­σεις, με την υπα­γω­γή τους στις δια­τά­ξεις του πτω­χευ­τι­κού κώδι­κα, απο­κτούν μια ιδιό­τυ­πη ποι­νι­κή και αστι­κή ασυ­λία για τα χρέη τους προς το δημό­σιο, τα ασφα­λι­στι­κά ταμεία και τους εργα­ζο­μέ­νους. Έτσι, οι βασι­κοί μέτο­χοί τους κερ­δί­ζουν χρό­νο για να οργα­νώ­σουν άλλα επι­χει­ρη­μα­τι­κά σχέ­δια, να προ­στα­τεύ­σουν την προ­σω­πι­κή περιου­σία τους και να ξεπλύ­νουν τις ευθύ­νες τους για τη χρε­ω­κο­πία των εται­ρειών τους.

Στη συνέ­ντευ­ξή της η κ. Ελευ­θε­ρου­δά­κη ανα­φέ­ρει ότι «είμα­στε έτοι­μοι για το επό­με­νο βήμα, αλλά αρνού­μα­στε να το κάνου­με όσο δεν υπάρ­χει θετι­κό και στα­θε­ρό επι­χει­ρη­μα­τι­κό περι­βάλ­λον». Ανα­ρω­τιό­μα­στε αν αυτό σημαί­νει ότι υπάρ­χουν χρή­μα­τα και τα κρα­τούν για τα επό­με­να επι­χει­ρη­μα­τι­κά σχέ­δια, τη στιγ­μή που υπάρ­χουν ακό­μα απλή­ρω­τοι εργα­ζό­με­νοι.

Αρχι­κά δεν υπήρ­χε ο βωβός κινη­μα­το­γρά­φος, ούτε τα 45ντάρια και τα 33lp. Αρχι­κά υπήρ­χε η εργα­σία και μετά υπήρ­χε το κεφά­λαιο και τα κέρ­δη του. Αυτό είναι το εμπό­ρευ­μα, η εργα­σία και οι άνθρω­ποι του μόχθου και όχι το περι­τύ­λιγ­μα που βου­λιά­ζουν και ανα­δύ­ο­νται μέσα από τα οικο­νο­μι­κά στοι­χεία που εμφα­νί­ζουν για να μπο­ρούν να εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά την εργα­σία των ανθρώ­πων. Αλλά η Ελευ­θε­ρου­δά­κης ΑΕ δεν μιλά­ει γι’ αυτό το εμπό­ρευ­μα. Μιλά­ει για τα νέα επι­χει­ρη­μα­τι­κά σχέ­δια που όχι μόνο τα απερ­γά­ζε­ται αλλά μπο­ρεί να τα έχει κιό­λας υλο­ποι­ή­σει. Φαί­νε­ται ξεκά­θα­ρα αυτό άλλω­στε από την πρό­σκλη­ση στους συγ­γρα­φείς να εκδώ­σουν το βιβλίο τους, τους φορείς να φτιά­ξουν βιβλιο­θή­κες, τους επαγ­γελ­μα­τί­ες για τα επαγ­γελ­μα­τι­κά δώρα. Συγκε­κρι­μέ­να πράγ­μα­τα. Αθά­να­τη επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα! Με τα χρή­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων, συστή­νεις στο πρό­σω­πο άλλου, συνή­θως συγ­γε­νούς προ­σώ­που εται­ρεία και, σιγά σιγά, στέλ­νεις τους απο­γοη­τευ­μέ­νους και απλή­ρω­τους πελά­τες σου προς τα εκεί, αφού πρώ­τα έχουν δια­γρά­ψει τις απαι­τή­σεις τους.

Η ιδιο­κτη­σία της εται­ρεί­ας Ελευ­θε­ρου­δά­κης θέλει να κρύ­ψει τις όποιες ευθύ­νες της, και τις όποιες λάθος επι­λο­γές της πίσω από τη φλυα­ρία για τη «διε­θνή κρί­ση», τις επι­πτώ­σεις από την εξέ­λι­ξη της τεχνο­λο­γί­ας στο χώρο του βιβλί­ου και τις αλλα­γές των κατα­να­λω­τι­κών συνη­θειών. Ευθύ­νες και κακές επι­λο­γές που έχουν να κάνουν με την υπερ­βο­λι­κή διό­γκω­ση της εται­ρεί­ας, την αδυ­να­μία να προ­σαρ­μο­στεί στις συν­θή­κες της κρί­σης και στον εντει­νό­με­νο αντα­γω­νι­σμό. Για­τί το μόνο που ήξε­ραν να κάνουν ήταν να περιο­ρί­ζουν το εργα­τι­κό κόστος και να «φεσώ­νουν» τους προ­μη­θευ­τές.

Δυστυ­χώς ο καθη­γη­τής Ν. Χαρι­τά­κης, σύζυ­γος της κ. Σ. Ελευ­θε­ρου­δά­κη, έμπει­ρος οικο­νο­μο­λό­γος, παλαιό­τε­ρα Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας Απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σε­ων στο Υπουρ­γείο Βιο­μη­χα­νί­ας, πρό­ε­δρος της Ένω­σης Ελλη­νι­κών Εται­ρειών Επι­χει­ρη­μα­τι­κών Κεφα­λαί­ων, οικο­νο­μι­κός σύμ­βου­λος του ΣΕΒ και του Ευρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου, δεν κατά­φε­ρε να προ­φυ­λά­ξει την εται­ρεία από τη φού­σκα που δημιούρ­γη­σε. Βέβαια, η Ελευ­θε­ρου­δά­κης ΑΕ δεν ήταν η μόνη εται­ρεία που ακο­λού­θη­σε αντί­στοι­χη τακτι­κή. Στον ίδιο δρό­μο βάδι­σε και η Παπα­σω­τη­ρί­ου ΑΕ, που επί­σης χρω­στά στους εργα­ζό­με­νους που απα­σχο­λού­σε, ενώ έρι­ξε ηχη­ρό «κανό­νι» στην αγο­ρά του βιβλίου.

Οι εργα­ζό­με­νοι στον κλά­δο του βιβλί­ου είναι «θεα­τές στο ίδιο έργο» πολ­λές φορές τα τελευ­ταία χρό­νια. (Θυμί­ζου­με τα «Ελλη­νι­κά Γράμ­μα­τα», τον «Παπα­σω­τη­ρί­ου», τον «Σάκ­κου­λα», τον «Απόλ­λω­να», τον «Φλω­ρά» και τόσους άλλους…) Εται­ρεί­ες «κλεί­νουν», «πτω­χεύ­ουν», υπά­γο­νται στην προ­πτω­χευ­τι­κή δια­δι­κα­σία και υπο­βάλ­λουν σχέ­δια «εξυ­γί­αν­σης». Οι εργο­δό­τες έχουν κάνει τα «κου­μά­ντα» τους, έχουν μετα­γρά­ψει τα βασι­κά περιου­σια­κά στοι­χεία τους σε άλλα ονό­μα­τα ή νέες εται­ρεί­ες, έχουν φρο­ντί­σει να βάλουν σε «καλά χαρ­τιά» τα κέρ­δη τους. Η πρό­σφα­τη περί­πτω­ση των σου­περ­μάρ­κετ Μαρι­νό­που­λος είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή. Χωρίς βέβαια να ξεχνά­με ότι τα προη­γού­με­να χρό­νια οι συναλ­λα­γές των επι­χει­ρή­σε­ων με τα χρη­μα­το­πι­στω­τι­κά ιδρύ­μα­τα (δάνεια, χορη­γή­σεις, παι­χνί­δια με τις μετο­χές στο Χρη­μα­τι­στή­ριο) υπήρ­ξαν εργα­λείο συσ­σώ­ρευ­σης κεφα­λαί­ου με αμοι­βαίο όφε­λος για τους επι­χει­ρη­μα­τί­ες και τους τραπεζίτες.

Μαζί με τους εργο­δό­τες τερά­στια είναι η ευθύ­νη και όλων των κυβερ­νή­σε­ων των τελευ­ταί­ων χρό­νων, μαζί και της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έχουν δημιουρ­γή­σει ένα νομι­κό πλαί­σιο που επι­τρέ­πει τις αυθαι­ρε­σί­ες των εργο­δο­τών, τις κάθε είδους «εξυ­γιάν­σεις» και «πτω­χεύ­σεις» που προ­στα­τεύ­ουν τα κέρ­δη τους, τις τρά­πε­ζες και όχι βέβαια τους εργαζομένους.

Το πρό­βλη­μα δεν είναι νομι­κό. Αφο­ρά στη φύση της εργο­δο­σί­ας και της αγο­ράς, στη λογι­κή του κέρ­δους. Για τους εργο­δό­τες είναι νόμος το «πρώ­τα το ξεζού­μι­σμα» και μετά οι απο­λύ­σεις. Πάντα στο όνο­μα της κρί­σης, με πρό­σχη­μα το «δεν βγαί­νου­με» κ.λπ. Και θα το ξανα­το­νί­σου­με: Τόσα χρό­νια τα κέρ­δη από τον ιδρώ­τα και τη δου­λειά μας δεν τα μοι­ρα­ζό­μα­σταν. Δεν θα μοι­ρα­στού­με τις ζημιές, δεν θα κάνου­με πλά­τες στις «εξυ­γιάν­σεις» και τη διευ­θέ­τη­ση των χρε­ών σας με το δικό μας μεροκάματο!

Για εμάς τους εργα­ζο­μέ­νους, το «λου­κέ­το» στον Ελευ­θε­ρου­δά­κη προ­σθέ­τει άλλη μια αρά­δα στο μακρύ κατά­λο­γο αντερ­γα­τι­κών αυθαι­ρε­σιών πολ­λών εται­ρειών του κλά­δου του βιβλί­ου και όχι μόνο. Οι εργα­ζό­με­νοι πλη­ρώ­νουν τα σπα­σμέ­να της κρί­σης και γίνο­νται όμη­ροι της εργο­δο­σί­ας, με κατα­στρα­τή­γη­ση όλων των εργα­σια­κών δικαιω­μά­των τους, με απλή­ρω­τη εργα­σία, πιέ­σεις και εκβια­σμούς, ατο­μι­κές συμ­βά­σεις, μειώ­σεις μισθών, εκ περι­τρο­πής εργα­σία, σκύ­βο­ντας το κεφά­λι μπρο­στά στη λαί­λα­πα της ανεργίας.

Η υπό­θε­ση δεν έκλει­σε. Δεν θα στα­μα­τή­σου­με. Θα παλέ­ψου­με μέχρι τέλους για την πλή­ρη κατα­βο­λή των μισθών και των απο­ζη­μιώ­σε­ων των συνα­δέλ­φων μας, απο­κα­λύ­πτο­ντας το σαθρό πεδίο λει­τουρ­γί­ας των επι­χει­ρή­σε­ων και απαλ­λα­γής τους από τις υπο­χρε­ώ­σεις ένα­ντι των εργα­ζο­μέ­νων. Ζητού­με την άμε­ση κατα­βο­λή και εξό­φλη­ση των εργα­τι­κών απαι­τή­σε­ων και τη συμ­μόρ­φω­ση στις δικα­στι­κές αποφάσεις.

Με συνα­δελ­φι­κή αλλη­λεγ­γύη, οργά­νω­ση και αντί­στα­ση σε κάθε κατά­στη­μα, κάθε γρα­φείο και απο­θή­κη, να διεκ­δι­κή­σου­με όλοι μαζί όλα όσα μας χρω­στά­νε, να αγω­νι­στού­με για το μέλ­λον μας. Μαζί με το Σύλ­λο­γό μας και το εργα­τι­κό κίνη­μα έχου­με μεγα­λύ­τε­ρη δύνα­μη. Κανέ­νας μόνος του στην κρί­ση. Στους αγώ­νες και τη συλ­λο­γι­κό­τη­τα η δική μας απά­ντη­ση και λύση!

Το ταξί­δι στο μέλ­λον δεν περ­νά­ει από το πρό­σφα­το παρελ­θόν σας. Τα όνει­ρα και οι αγω­νί­ες μιας ολό­κλη­ρης γενιάς θα γίνουν βιβλία, μου­σι­κή και ται­νί­ες από τους δημιουρ­γούς του κοι­νω­νι­κού πλού­του και όχι από τους τεχνο­κρά­τες και τους τρα­πε­ζί­τες. Οι ανά­γκες μας δεν πτω­χεύ­ουν, αλλά θα σας στοι­χειώ­νουν μέχρι να βρουν δικαίωση.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ – ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ
Λόντου 6, Εξάρ­χεια – Αθή­να | 210–3820537 | sylyp_vivliou@yahoo.gr |bookworker.wordpress.com

ΥΓ: Η σκέ­ψη μας και η στε­νο­χώ­ρια μας δεν αφο­ρά στο κλεί­σι­μο μιας «ιστο­ρι­κής» βιτρί­νας. Στρέ­φε­ται κυρί­ως στους συνα­δέλ­φους μας που έχουν χάσει τη δου­λειά τους απο­λυ­μέ­νοι από τα 450 βιβλιο­πω­λεία και εκδο­τι­κούς οίκους που έχουν κλεί­σει στα χρό­νια της κρί­σης. Η ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή και προ­σφο­ρά, μεγά­λη πράγ­μα­τι, του εκδο­τι­κού οίκου Ελευ­θε­ρου­δά­κης δεν έχει καμιά σχέ­ση με τις επι­χει­ρη­μα­τι­κές φού­σκες που έκα­ναν οι ιδιο­κτή­τες της την τελευ­ταία 20ετία. Ο τζί­ρος του βιβλί­ου πέφτει για­τί οι ανα­γνώ­στες δεν έχουν λεφτά για αγο­ρές και το βιβλίο έχει κατα­ντή­σει είδος πολυ­τε­λεί­ας. Το κρά­τος δεν στη­ρί­ζει πολι­τι­κές διεύ­ρυν­σης του ανα­γνω­στι­κού κοι­νού,  αλλά εφαρ­μό­ζει μέτρα της εργα­λειο­θή­κης του ΟΟΣΑ (κατάρ­γη­ση ενιαί­ας τιμής, αύξη­ση ΦΠΑ κ.ά.) που πλήτ­τουν το βιβλίο. Οι σχο­λι­κές βιβλιο­θή­κες, από τη δημιουρ­γία των οποί­ων επω­φε­λή­θη­κε ο Ελευ­θε­ρου­δά­κης ‑και άλλοι- ως προ­μη­θευ­τής τους, ουσια­στι­κά υπο­λει­τουρ­γούν. Στη ρίζα του κακού βρί­σκο­νται οι πολι­τι­κές λιτό­τη­τας και φτω­χο­ποί­η­σης του λαού, οι πολι­τι­κές που εφαρ­μό­ζουν οι μνη­μο­νια­κές κυβερ­νή­σεις μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ για να ωφε­λεί­ται το κεφά­λαιο. Η ιδιο­κτη­σία της Ελευ­θε­ρου­δά­κης ΑΕ ξεχνά να το πει, αφού ο κ. καθη­γη­τής είναι ένθερ­μος υπο­στη­ρι­κτής τους.