Μικρό δοξαστικό ελεγείο, στο Σωτήρη Πέτρουλα

Σαν σήμε­ρα, στις 21 Ιού­λη του 1965, εν μέσω μεγά­λων αντι­λαϊ­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων κατά των ανα­κτό­ρων (Ιου­λια­νά), η αστυ­νο­μία δολο­φο­νεί τον φοι­τη­τή Σωτή­ρη Πέτρου­λα, ηγε­τι­κό στέ­λε­χος του φοι­τη­τι­κού κινή­μα­τος και της Δημο­κρα­τι­κής Νεο­λαί­ας Λαμπράκη.

Μικρό δοξα­στι­κό ελε­γείο, στο Σωτή­ρη Πέτρουλα

Είχες το κάλ­λος  και το φως, το δίκιο και τα νιάτα
κι ορθός τη στρά­τα τρά­βα­γες κι ας σου ‘κρα­ζαν «στα­μά­τα».
Σπα­θά­κι- λεϊ­μο­νό­φυλ­λο στο χέρι σου όλο κι όλο,
μπρος στη δαγκά­να του σκορ­πιού και της οχιάς το δόλο.
Μα η λεβε­ντιά σου βρό­ντα­γε ψηλά στα χρυσαλώνια
χίλια κανό­νια κι άλλα δυο- της λευ­τε­ριάς κανόνια.
Κι αγάλ­λο­νταν οι κορα­σιές στα ρόδι­να περγιάλια
και μες στις σκο­τει­νές μονιές λου­φά­ζαν τα τσακάλια.
Αχ, πώς σε βρή­κε το κακό με το καυ­τό μολύβι
και τ’ ανθι­σμέ­νο θώρι σου μ’ ωχρόν αχνό μας κρύβει;
Για δες, καλέ μας, γύρω σου τι γήλιος και τι μύρα
και τι σημαί­ες και τι καρ­διές- τη νίκη­σες τη μοίρα.
Για­τί όποιος πράτ­τει το καλό κι όποιος γι αυτό πεθαίνει,
πίνει τ’ αθά­να­το νερό και στο καλό απομένει.
Και με τα νιά­τα η νιό­τη σου ζυμώ­νε­ται κι αντρειεύει,
σπα­θί- δαφ­νό­φυλ­λο από φως που κατα­λύ­ει τα ερέβη.

Γιάν­νης Ρίτσος