Nα ‘χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ’ το παράθυρο έξω!

Φωτο­γρα­φία: Ελπί­δα Πουρναρά

Κάθε σπί­τι έχει παρά­θυ­ρα. Άλλοι βλέ­πουν μπε­τό, κεραί­ες και λίγο ουρα­νό στο βάθος. Σε άλλους, πάλι, το μάτι χορ­ταί­νει με τον ουρα­νό κι έτσι οτι­δή­πο­τε άλλο υπάρ­χει στο κάδρο εκμηδενίζεται.

Σε κάθε περί­πτω­ση, παρα­φρά­ζο­ντας τον Ελύ­τη, τον ουρα­νό αν δεν τον βρεις τον φτιά­χνεις. Έτσι είχε γρά­ψει για την άνοι­ξη. Όπως επί­σης είχε γρά­ψει: «Δεν αντέ­χω τα παρά­θυ­ρα χωρίς θέα».

Ο. Ελύ­της: [Δεν αντέ­χω τα παρά­θυ­ρα χωρίς θέα]

«Είμαι ένας απλός, καθη­με­ρι­νός, αισιό­δο­ξος άνθρωπος.
Αλλά, δεν αντέ­χω τα παρά­θυ­ρα χωρίς θέα.
Τα παρά­θυ­ρα βρί­σκο­νται εκεί για να ταξι­δεύ­ουν τη ματιά.
Για ν’ απο­κα­λύ­πτουν ορίζοντες.
Για να υπό­σχο­νται το «παρα­πέ­ρα».
Για να λού­ζουν στο αλη­θι­νό φώς τ’ άδεια δωμάτια.
Για να φτιά­χνουν σκιές με χρώ­μα πάνω στους λευ­κούς τοίχους…»

Ο τίτλος απο­τε­λεί τον πρώ­το στί­χο του ποι­ή­μα­τος «Εκεί­νο που δε γίνε­ται» του Οδυσ­σέα Ελύ­τη. Το έργο αυτό ανή­κει στη συλ­λο­γή «Το Φωτό­δε­ντρο και η Δέκα­τη Τέταρ­τη Ομορ­φιά» που κυκλο­φό­ρη­σε το 1971 από τις εκδό­σεις Ίκαρος.

Επι­μέ­λεια: Ελπί­δα Πουρναρά