Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ντέμης Κωνσταντινίδης: «Κονσερβοποίηση»

Παρου­σιά­ζει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Η επι­και­ρό­τη­τα συνε­χί­ζει να εμπνέ­ει τους νεό­τε­ρους ποι­η­τές μας, οι οποί­οι εκφρά­ζο­νται με γλώσ­σα αιχ­μη­ρή και με σατυ­ρι­κή διά­θε­ση, που κρύ­βει μέσα της θυμό και δημιουρ­γι­κή πνοή. Χρή­σι­μη η σάτυ­ρα στην ποί­η­ση των ημε­ρών μας και δια­χρο­νι­κά, δεν απα­λύ­νει κατα­στά­σεις αλλά με τρό­πο καί­ριο και στο­χευ­μέ­νο ανα­δει­κνύ­ει αδυ­να­μί­ες, πάθη και επι­λο­γές που δεν μπο­ρούν να αντι­με­τω­πι­στούν δια­φο­ρε­τι­κά παρά μόνο με θυμό κι οργή ή ενί­ο­τε με ένα βλέμ­μα κι ένα χαμό­γε­λο που μπο­ρεί χωρίς φόβο και πάθος να ταρα­κου­νή­σει καθε­στώ­τα και να τα τρομάξει.

Ο ποι­η­τής Ντέ­μης Κων­στα­ντι­νί­δης με τα δύο, νέα του ποι­ή­μα­τα που δημο­σιεύ­ου­με σήμε­ρα στις στή­λες του περιο­δι­κού Ατέ­χνως δεί­χνει τον δρό­μο, με άνε­τη χρή­ση της γλώσ­σας και βλέμ­μα κοφτε­ρό για τα πάθη των ημε­ρών μας.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Κον­σερ­βο­ποί­η­ση

Αντι­στά­θη­καν, μα στην πορεία
Ξεπου­λή­θη­καν στην εταιρεία.
Βρή­καν βολι­κή δικαιολογία
Ξεμπερ­δέ­ψαν κι από απεργία.

Η εται­ρεία ξέρει όλους τους τρόπους
Έχει τους δικούς της τους ανθρώπους
Μάτια και αυτιά σ’ όλα τα πόστα
Όταν πάρει βρά­ση η κομπόστα…

«Τώρα όλοι τα κεφά­λια μέσα
Για να δέσει ωραία η μπουγιαμπέσα!»
Η διεύ­θυν­ση, αυτή η παλιομετραίσσα
Τους πιέ­ζει τα κεφά­λια μες στην πρέσα.

Στά­μπα επί­ση­μη, απαραιτήτως
Θυρεό στο κού­τε­λο ή στο στήθος
Να τον φέρει πρέ­πει υπερηφάνως
Στο τελά­ρο του ο κάθε χάνος.

Τις συμ­βά­σεις τους ‑μ’ αίμα παρθένας!-
Υπο­γρά­ψαν όλοι, μα ένας ένας…
Ιστο­ρί­ες ιππο­τών οι εναντιώσεις
Που θα θέλεις δυο μηνιά­τι­κα να εκδώσεις.

~ ~

Εrection

Nα βγει, λέει, ο άντρας σου, ο γελαδάρης
Του κόσμου ο και­νούρ­γιος μακελάρης
Κι εσύ, απα­στρά­πτου­σα Μελάνια
Να σβή­νεις με στη­θό­δε­σμο τα δάνεια…

Ψηλή κι ωραία στη σιλι­κό­νη σου
Να στή­σεις κάπου την αγχό­νη σου
Και να κρε­μάς καου­μπό­η­δες λεχρίτες
Αρχί­ζο­ντας από τους τραπεζίτες.

Και πρώ­το να ξεφορ­τω­θείς το γελαδάρη
Που στον και­ρό του πια, σωστό θρεφτάρι
Με τη μεγά­λη οικο­νο­μι­κή επιφάνεια
―Απ’ τον ιδρώ­τα των φτω­χών, Μελάνια―

Και το αχυ­ρέ­νιο αντι­πα­θη­τι­κό μαλλί·
Ιέρεια πλα­στι­κή κι ερωτική!
Ονεί­ρω­ξη, απ’ τη μακρι­νή Αμερική…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο