Ντέμης Κωνσταντινίδης: Passo a tempo (δύο ποιήματα)

Παρου­σιά­ζει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Πρώ­τη μας γνω­ρι­μία με τον ποι­η­τή Ντέ­μη Κων­στα­ντι­νί­δη στο Ατέ­χνως ήταν στο αφιέ­ρω­μα με τίτλο “Η εναλ­λα­γή των επο­χών / πάντα σε βάρος των φτω­χών” (12/2/15), όπου είχα­με παρα­θέ­σει κι ένα ανα­λυ­τι­κό­τε­ρο σχό­λιο για τον δημιουργό.

Σήμε­ρα ξανα­συ­να­ντιό­μα­στε για άλλη μια φορά, με ακό­μα δύο ποι­ή­μα­τα του (ένα ποί­η­μα για τους πρό­σφυ­γες, passo a tempo), που σηκώ­νουν το γάντι της κοι­νω­νι­κής πρό­κλη­σης και μιλούν με εκεί­νη την καυ­στι­κή και ειρω­νι­κή διά­θε­ση, τη σχε­δόν μελαγ­χο­λι­κή διά­θε­ση που βρί­σκου­με στο σύνο­λο της δου­λειάς του ποι­η­τή. Καλή ανάγνωση.

ένα ποί­η­μα για τους πρόσφυγες

Βαθιά αλλη­λέγ­γυοι
Οι ευσυ­γκί­νη­τοι εκδότες
Οι τσι­με­ντα­ρι­σμέ­νοι κριτικοί
Οι πολ­λά υπο­σχό­με­νοι “νέοι δημιουργοί”
Σε καρ­να­βα­λι­κά μνημόσυνα
Διαρ­ρη­γνύ­ουν τα ιμάτια
Χωρίς μια μύγα στο ποτό τους.

passo a tempo

Αφού δε μένει κάτι άλλο ν’ αποδείξεις
Προς τι ακό­μη επι­μέ­νεις, ποιητή;
Δε σου ‘ναι κιό­λας αρκε­τή συγκομιδή
Τόσων ψυχών λησμο­νη­μέ­νων οι αφίξεις;

Αυτούς τους σκέ­πα­σε το κύμα, μα εσύ
Σπρώ­χνεις το στί­χο με το ζόρι, σα σκυλί
Πικρά και άνο­στα σπο­ρά­κια σε χαρτί
Οι λέξεις-πλήξεις.