Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο θυμός μας πρέπει να είναι απέναντι στο σύστημα

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Οι συνε­χι­ζό­με­νες δολο­φο­νί­ες Αφρο­α­με­ρι­κα­νών πολι­τών, για ψύλ­λου πήδη­μα, από αστυ­νο­μι­κούς στις ΗΠΑ θέτουν προ των ευθυ­νών του όχι μόνο τον πολι­τι­κό κόσμο, που δεν ιδρώ­νει εύκο­λα το αυτί του από τέτοια μικρά πράγ­μα­τα, αλλά κάθε άλλο διά­ση­μο, που μπο­ρεί να ακου­στεί η φωνή του. Και δε θα μπο­ρού­σε να αφή­σει αδιά­φο­ρο το (μαγι­κό, όπως συνη­θί­σα­με να τον λέμε) κόσμο του ΝΒΑ, όπου οι έγχρω­μοι παί­κτες είναι η μεγά­λη πλειο­ψη­φία. Την αρχή είχε κάνει ο θρυ­λι­κός βετε­ρά­νος Καρίμ Αμπ­ντούλ Τζα­μπάρ (ο πρώ­τος σκό­ρερ στην ιστο­ρία του ΝΒΑ), κάνο­ντας λόγο το 14′, στη διάρ­κεια των μαχη­τι­κών δια­δη­λώ­σε­ων στο Φέρ­γκιου­σον, για μια κατά­στα­ση που πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί “όχι ως άλλη μια πρά­ξη του συστη­μι­κού ρατσι­σμού, αλλά και ως κάτι άλλο: ως ταξι­κός πόλε­μος”. Την ίδια περί­που περί­ο­δο, ξεκί­νη­σε μια καμπά­νια, με παί­κτες εν ενερ­γεία που περ­νού­σαν το μήνυ­μα “I can’t breathe”, “δεν μπο­ρώ να ανα­πνεύ­σω” μέσα από τις φανέ­λες τους, για την ασφυ­κτι­κή κατά­στα­ση που αντι­με­τω­πί­ζει η μαύ­ρη φυλή στο κέντρο του “ελεύ­θε­ρου, δημο­κρα­τι­κού κόσμου”.

Φέτος ήταν η σει­ρά του Καρ­μέ­λο Άντο­νι (από τους μεγα­λύ­τε­ρους εν ενερ­γεία αστέ­ρες) να πει τα πράγ­μα­τα με το όνο­μά τους, και να μη μεί­νει απα­θής στο περι­θώ­ριο, επει­δή έχει λύσει το (οικο­νο­μι­κό) πρό­βλη­μα της ζωής του.

Tο σύστη­μα έχει καταρ­ρεύ­σει. Τελεία και παύ­λα. Έτσι ήταν πάντα. Ο Μάρ­τιν Λού­θερ Κινγκ δια­δή­λω­σε. Ο Μάλ­κολμ Χ επα­να­στά­τη­σε. Ο Μοχά­μεντ Άλι πάλε­ψε πραγ­μα­τι­κά για τις ΗΠΑ.

Ο θυμός μας θα πρέ­πει να είναι απέ­να­ντι στο σύστη­μα. Αν το σύστη­μα δεν αλλά­ξει θα συνε­χί­σου­με ν’ ανοί­γου­με την τηλε­ό­ρα­ση και να παρα­κο­λου­θού­με το ίδιο πράγ­μα. Οφεί­λου­με να πιέ­σου­με τους υπεύ­θυ­νους προ­κει­μέ­νου αυτό το πράγ­μα που λέγε­ται ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ να λει­τουρ­γή­σει σωστά.

Μια πορεία δεν έχει απο­τέ­λε­σμα. Το δοκι­μά­σα­με. Το δοκί­μα­σα. Μερι­κές αναρ­τή­σεις στα social media δεν έχουν απο­τέ­λε­σμα. Τα έχου­με δοκι­μά­σει όλα. Το να πυρο­βο­λείς 11 αστυ­νο­μι­κούς και να σκο­τώ­νεις 5 ΔΕΝ θα έχει αποτέλεσμα.

Μολο­νό­τι δεν έχω κάποια λύση, και είμαι σίγου­ρος πως πολ­λοί επί­σης δεν έχε­τε, πρέ­πει να ενω­θού­με περισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλη φορά τώρα. Χρεια­ζό­μα­στε ο ένας τον άλλον. Οι πολι­τι­κοί πρέ­πει να σηκω­θούν και να παλέ­ψουν για αλλα­γή. Καλώ τους συνα­θλη­τές μου να βγουν μπρο­στά και ν’ ανα­λά­βουν την ευθύ­νη. Πηγαί­νε­τε στους επι­κε­φα­λής των κοι­νω­νιών, στους ηγέ­τες, στα μέλη του κογκρέ­σου, στους νομο­θέ­τες και απαι­τή­στε αλλαγή.

Δεν υπάρ­χει πλέ­ον το καθό­μα­στε πίσω και φοβό­μα­στε να κατα­πια­στού­με και ν’ αντι­με­τω­πί­σου­με τα πολι­τι­κά ζητή­μα­τα. Εκεί­νες οι ημέ­ρες πέρα­σαν. Πρέ­πει να βγού­με μπρο­στά και ν’ ανα­λά­βου­με την ευθύ­νη. Δεν μπο­ρού­με ν’ ανη­συ­χού­με μήπως χάσου­με την απο­δο­χή ή για το ποιος θα μας κοι­τά­ει σαν τρε­λούς. Χρειά­ζο­μαι τις φωνές σας ν’ ακου­στούν. Οφεί­λου­με ν’ απαι­τή­σου­με αλλα­γή. Πρέ­πει να το θέλου­με. Η ΩΡΑ ΕΦΤΑΣΕ. Είμαι σε όλα μέσα. Ανα­λά­βα­τε την ευθύ­νη. Δρά­στε. ΑΠΑΙΤΗΣΤΕ ΑΛΛΑΓΕΣ”.

Θα μπο­ρού­σε να προ­σθέ­σει πως ούτε καν ένας μαύ­ρος Αμε­ρι­κα­νός πρό­ε­δρος δεν είχε απο­τέ­λε­σμα (τον δοκί­μα­σαν και τον άκου­σαν να κάνει απα­ρά­δε­κτες δηλώ­σεις, μόλις άρχι­σαν οι εκδι­κη­τι­κές δολο­φο­νί­ες αστυ­νο­μι­κών από τους ελεύ­θε­ρους σκο­πευ­τές). Παρά τις όποιες τυχόν αντι­φά­σεις του όμως, και τους περιο­ρι­σμούς της θέσης του, ο Άντο­νι είναι πολύ πιο μπρο­στά από διά­φο­ρους πολι­τι­κούς παρά­γο­ντες, που πασχί­ζουν να απο­κρύ­ψουν τα αυτο­νό­η­τα που σημειώνει.

Ότι ο θυμός μας πρέ­πει να είναι απέ­να­ντι στο σύστη­μα. Και ότι έχει έρθει η ώρα να βγού­με μπρο­στά και να δράσουμε

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο