Σχολιάζει ο Σφυροδρέπανος //
Έχουν κι οι καπηλευτές τις αντιφάσεις τους.
Σου λέει, ο ΕΛΑΣ ήταν ηρωικός, αλλά ο ΔΣΕ σκέτος τυχοδιωκτισμός.
Η απελευθέρωση ήταν σπουδαία στιγμή, αλλά να την κρατήσουμε χωρίς τα Δεκεμβριανά που ακολούθησαν, λες και είναι ξεχωριστό κεφάλαιο, στην πραγματικότητα.
Να κρατήσουμε την ομελέτα, καταδικάζοντας τα σπασμένα αυγά, απ’ όπου κι αν προέρχονται.
Κάπου-κάπου όμως πετάνε καμιά κορόνα για εσωτερική κατανάλωση. Ένα αντάρτικο στο πιάνο, ένα σύνθημα για να θυμηθούν τα παλιά ‑αν κι αυτοί λένε πως “ξεμπέρδεψαν με το παλιό, και σε ό,τι έχει να κάνει με την αγωνιστική κληρονομιά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τους πιστέψουμε.
Καλή ώρα όπως χτες στο Φάληρο, που ο Τσίπρας έλεγε από το βήμα του 2ου Συνεδρίου του Σύριζα πως δε λύγισαν και δε θα λυγίσουν στις δυνάμεις του παγκόσμιου καπιταλισμού (σκέψου δηλαδή και να λύγιζαν). Ενώ την ώρα που παρουσιαζόταν το “τιμητικό προεδρείο” του Συνεδρίου, σύνεδροι και οπαδοί φώναζαν:
-Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσανε οι κομμουνιστές!
Οι κομμουνιστές, ναι! Αλλά εσείς, τι σχέση έχετε με αυτούς; Ούτε καν απλή συνωνυμία, όπως το ΠΑΣΟΚ με το σοσιαλισμό…
Άλλοι τιμούν τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, σαν τον Πλουμπίδη (όπου αναφέρεται το συγκλονιστικό ιστόρημα “ο Αλύγιστος” του Κ. Κοτζιά). Κι άλλοι μας προσφέρουν το τρίτο μνημόνιο (το μακρύερο) αλύγιστο, επώδυνο και στα όρθια, γιατί έτσι πρέπει να είναι η κοινωνία. Το παν είναι θέμα στάσης και αυτοί μας καλούν να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε, αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Και θυμούνται πότε-πότε την τακτική ευλυγισία του Λένιν, που τη συγχέουν σκόπιμα με την οσφυοκαμψία, για να τη φέρουν στα μέτρα τους.
Έχουν όμως και μια σταθερά που δεν μπορούμε παρά να την αναγνωρίσουμε ‑δεν μπορεί κανείς να τους την πάρει. Είναι όντως αταλάντευτοι στον ευρωμονόδρομο και την υπηρεσία του συστήματος, που ξέρει να επιβραβεύει αυτήν τη… χρήσιμη “Αριστερά”. Σε αυτό είναι όντως αλύγιστοι και δεν κάνουν βήμα πίσω (ούτε καν για να πάρουν φόρα).
