Ο πραγματικός τους φόβος…

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

«Αλλά η χώρα αυτή δεν θα γίνει Λαϊ­κή Δημο­κρα­τία. Λαϊ­κά δικα­στή­ρια εδώ δεν θα στη­θούν. Τη λύσα­με αυτή την εκκρε­μό­τη­τα ιστο­ρι­κά και δεν πρό­κει­ται να γυρί­σου­με πίσω στο παρελ­θόν». Αυτό είπε ανά­με­σα στ’ άλλα ο πρό­ε­δρος της Ν.Δ κατά τη διάρ­κεια της προ ημε­ρη­σί­ας συζή­τη­σης για τη δια­φθο­ρά στη βου­λή τη Δευ­τέ­ρα 10/10 το βράδυ.

Προ­φα­νώς και δεν πρό­κει­ται  για μία «συνη­θι­σμέ­νη» για αστό πολι­τι­κό αντι­κομ­μου­νι­στι­κή «ατά­κα». Είναι ένα καλά μεθο­δευ­μέ­νο «χτύ­πη­μα» με πολ­λούς απο­δέ­κτες και κυρί­ως τον ίδιο τον λαό και την επα­να­στα­τι­κή πρω­το­πο­ρία του το ΚΚΕ.

1. Προ­σπα­θεί για μία ακό­μη φορά να παρου­σιά­σει τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολι­τι­κή του ως «κομ­μου­νι­στι­κή», επι­διώ­κο­ντας έτσι να συκο­φα­ντή­σει τα ιδα­νι­κά και τις αξί­ες της αρι­στε­ράς, των κομ­μου­νι­στών μιας και πολύ καλά γνω­ρί­ζει ότι η σημε­ρι­νή κυβέρ­νη­ση είναι αστι­κής δια­χεί­ρι­σης που απλά εφαρ­μό­ζει άλλο «μείγ­μα» από αυτό που προ­τεί­νει η Ν.Δ. Έτσι δηλα­δή πάρα τις φρα­στι­κές «κόντρες», «βγά­ζει λάδι» και την ουσία της ακο­λου­θου­μέ­νης κυβερ­νη­τι­κής πολιτικής
2. Η επί­κλη­ση της ιστο­ρί­ας γίνε­ται αντε­στραμ­μέ­να. Η ανα­φο­ρά στη Λαϊ­κή Δημο­κρα­τία, στην επι­δί­ω­ξη δηλα­δή του λαού να πάρει στα χέρια του το οικο­νο­μι­κό και πολι­τι­κό τιμό­νι της χώρας, στη δεκα­ε­τία του ’40 εμφα­νί­ζε­ται ως κάτι «κακό» και «απο­κρου­στι­κό» που τότε καλώς (με τη βοή­θεια φυσι­κά και των όπλων των «συμ­μά­χων» μας Άγγλων, ΗΠΑ) από­κρου­σε το αστι­κό σύστη­μα. Η ανα­φο­ρά στα «Λαϊ­κά Δικα­στή­ρια» προ­σπα­θεί να σβή­σει από την ιστο­ρι­κή μνή­μη τη μεγά­λη προ­σφο­ρά των τότε λαο­γέν­νη­των θεσμών (π.χ Λαϊ­κή Αυτο­διοί­κη­ση, Λαϊ­κή Δικαιο­σύ­νη) και τις συγκρί­σεις με αυτό που ισχύ­ει σήμερα…
3. Ταυ­τό­χρο­να στέλ­νει και μία προει­δο­ποί­η­ση ως γνή­σιος εκπρό­σω­πος της αστι­κής τάξης και για το μέλ­λον. Ότι δηλα­δή «δεν πρό­κει­ται να γυρί­σου­με στο παρελ­θόν». Πολύ απλά  στέλ­νει μήνυ­μα προς το λαό να «κάτσει στ’ αυγά του» για­τί θα αντι­με­τω­πι­στεί κάθε από­πει­ρά αλλα­γής της εξου­σί­ας με τον τρό­πο του παρελ­θό­ντος. Είναι όμως και μήνυ­μα προς την ίδια την άρχου­σα τάξη να επα­γρυ­πνά» για κάθε ενδε­χό­με­νο γνω­ρί­ζο­ντας πολύ καλά ότι υπάρ­χει το εξε­γερ­τι­κό «λίπα­σμα» και αυτό είναι η καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση, αλλά και η κρί­ση των αστι­κών πολι­τι­κών κομμάτων…
4. Η ανα­φο­ρά της επί­λυ­σης της «εκκρε­μό­τη­τας ιστο­ρι­κά » κυρί­ως εκφρά­ζει ευχή. Και αυτό για­τί πολύ καλά γνω­ρί­ζει ότι η ταξι­κή πάλη συνε­χί­ζε­ται και δεν αντι­με­τω­πί­ζε­ται, ούτε στα­μα­τά με ευχές ή δια­τάγ­μα­τα. Το «τέλος της ιστο­ρί­ας» δεν έχει έρθει ακό­μη. Οι ήττες ακό­μη και οι πιο οδυ­νη­ρές δεν στα­μά­τη­σαν την σπει­ροει­δή πορεία της ιστο­ρί­ας. Τα πισω­γυ­ρί­σμα­τα είναι προ­σω­ρι­νά. Επο­μέ­νως οι αστοί και οι εκπρό­σω­ποι τους μπο­ρεί να παίρ­νουν τα μέτρα τους, όμως και οι «από κάτω» θάρ­θει ο και­ρός που θα πάρουν… τα δικά τους!