Γράφει ο Οικοδόμος //
Μια είδηση προξένησε εντύπωση ανάμεσα στα ρεπορτάζ για τον εκλογικό νόμο που σχεδιάζει η κυβέρνηση και τις αλχημείες για τη χορήγηση των νέων τηλεοπτικών αδειών. Ταυρομάχος έπεσε νεκρός από τα κέρατα ταύρου –που αλλού;– στην Ισπανία. Κάτι τέτοιο είχε να συμβεί τριάντα χρόνια.
Στις εκκλήσεις για κατάργηση των ταυρομαχιών κάποιοι ισχυρίζονται ότι αν δεν είσαι Ισπανός δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει η ταυρομαχία για τους Ισπανούς (δεν ισχύει βέβαια το ίδιο για όλους τους Ισπανούς, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας).
Ας σκεφτούμε για λίγο τη σκηνή.
Ο ταύρος να βρίσκεται στο κέντρο της αρένας, εν μέσω αλαλαγμών του πλήθους που ζητάει τη θανάτωσή του.
Μόνος, με την κάθε του κίνηση να είναι προδιαγεγραμμένη, σα να ακολουθεί τις οδηγίες ενός αόρατου σκηνοθέτη.
Ο ταυρομάχος να ελίσσεται περιπαιχτικά μπροστά του, δίπλα του, πίσω του και σε κάθε ευκαιρία να του καταφέρνει κι από ένα μοβόρικο χτύπημα στον τράχηλο.
Να είναι τόσο δυνατός και όμως το δικό του αίμα να στάζει και να βάφει την άμμο της αρένας.
Όλα να μοιάζουν χαμένα και όλοι να μετρούν το χρόνο που απέμεινε μέχρι το τέλος του… και ο ταύρος να τους χαλάει τη συνταγή! Όχι μόνο ν’ αντέχει και να μη λυγίζει στα χτυπήματα του ταυρομάχου αλλά να καταφέρνει να ρίξει αυτός στη γη τον επίδοξο δολοφόνο του και να τον αποτελειώνει!
Όσο θα συνεχίζεται η πάλη μεταξύ ταύρου και ταυρομάχου και το τέλος του ταύρου θα συνεχίσει να μοιάζει προδιαγεγραμμένο. Μόνο που κάθε φορά που το συμπαθές γιγαντόσωμο τετράποδο θα παίρνει την «εκδίκησή» του, οι άγραφοι νόμοι της εξέλιξης θα «φωνάζουν» ότι σε μια μάχη ζωής και θανάτου κάθε εμπόδιο είναι δυνατό να συντριβεί και κάθε εχθρός να νικηθεί, αν ο –φαινομενικά– «χαμένος» εκμεταλλευτεί μαζί με τη δύναμή του τις υπερεκτιμήσεις και τα λάθη εκείνου που θα τον υποτιμήσει επιχειρώντας να του στερήσει το ιερότερο δικαίωμα: της ζωής.
Σε μια μάχη δεν κερδίζει πάντα ο πιο ισχυρός (ή αυτός που φαντάζει πιο ισχυρός). Μένει και να αποδειχτεί πότε θα το ξαναθυμηθούν αυτό οι άνθρωποι…
