Οι προσπάθειες για ξεχωριστή συνθηκολόγηση των Χιτλερικών με τους «δυτικούς» ενώ οι σοβιετικοί προελαύνανε στο Βερολίνο…

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Μία σχε­τι­κή άγνω­στη πλευ­ρά του Β’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, είναι οι προ­σπά­θειες που έκα­ναν ηγέ­τες της Χιτλε­ρι­κής Γερ­μα­νί­ας για ξεχω­ρι­στή συν­θη­κο­λό­γη­ση με τους «δυτι­κούς συμ­μά­χους», ενώ ο κόκ­κι­νος στρα­τός προ­χω­ρού­σε με μεγά­λες απώ­λειες προς το Βερολίνο.

Πλη­σιά­ζο­ντας στο Βερολίνο

Ο Β’ Παγκό­σμιος πόλε­μος δεν έπαυ­σε σε όλη του τη διάρ­κεια του, να πατά σε μια κοι­νω­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αυτή της ύπαρ­ξης δύο στρα­το­πέ­δων, του σοσια­λι­στι­κού και του καπι­τα­λι­στι­κού. Επο­μέ­νως παρά την «αντι­φα­σι­στι­κή συμ­μα­χία» της ΕΣΣΔ με τις ΗΠΑ, Αγγλία κ.α δεν έπαυε να υπάρ­χει ως μετα­πο­λε­μι­κό ζήτη­μα, η πάλη για το ποιο κοι­νω­νι­κό σύστη­μα θα κυριαρ­χή­σει. Δεν είναι άλλω­στε τυχαία η γενι­κό­τε­ρη στά­ση της «δύσης» για συντρι­βή της ΕΣΣΔ (π.χ με την αργο­πο­ρία ανοίγ­μα­τος του δεύ­τε­ρου μετώ­που κ.α) κατά τη διάρ­κεια του, αλλά και η πολύ­μορ­φη προ­σπά­θεια από μέρους τους πριν την έναρ­ξη του για μονό­πλευ­ρη επί­θε­ση των δυνά­με­ων του άξο­να στην ΕΣΣΔ…

Να σημειώ­σου­με ακό­μη ότι η μάχη του Βερο­λί­νου είχε ιδιαί­τε­ρη-ευρύ­τε­ρη πέρα από στρα­τιω­τι­κή και πολι­τι­κή-ιδε­ο­λο­γι­κή σημα­σία. Τα σχέ­δια του ίδιου του γερ­μα­νι­κού στρα­τη­γεί­ου ήταν να κρα­τή­σουν την άμυ­να Οντερ και Νάι­σε μέχρι να φτά­σουν στο Βερο­λί­νο τα στρα­τεύ­μα­τα των ΗΠΑ και της Αγγλί­ας. Μάλι­στα για να διευ­κο­λύ­νει μια τέτοια εξέ­λι­ξη είχε απο­σύ­ρει δυνά­μεις από το κέντρο και το δυτι­κό μέτω­πο και τις έρι­ξε στο ανα­το­λι­κό. Έτσι για παρά­δειγ­μα η 1η στρα­τιά του στρα­τη­γού Βέν­κα που δρού­σε κατά των αμε­ρι­κά­νων απο­σύρ­θη­κε από το δυτι­κό μέτω­πο και στρά­φη­κε στο ανα­το­λι­κό. Η δια­τα­γή του Γκαί­μπελς (που μετα­δό­θη­κε και μέσω Τύπου) έλε­γε: «Τα γερ­μα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα στον Ελβα γύρι­σαν την πλά­τη στους Αμερικάνους».

Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό για τις επι­διώ­ξεις του αστι­κού στρα­το­πέ­δου και το τηλε­γρά­φη­μα στις 1 Απρί­λη 1945 του Τσώρ­τσιλ προς τον Ρού­σβελτ: «Τα ρωσι­κά στρα­τεύ­μα­τα αναμ­φί­βο­λα θα κατα­λά­βουν όλη την Αυστρία και θα μπουν στη Βιέ­νη. Εάν κατα­λά­βουν και το Βερο­λί­νο τότε θα δημιουρ­γού­σαν την ισχυ­ρή εντύ­πω­ση ότι αυτά προ­σέ­φε­ραν την μεγα­λύ­τε­ρη συνει­σφο­ρά στην κοι­νή νίκη, και αυτό δεν θα δημιουρ­γή­σει το κλί­μα που θα προ­κα­λεί σοβα­ρές και σημα­ντι­κές δυσκο­λί­ες στο μέλ­λον; Γι’αυτό εγώ νομί­ζω ότι, από πολι­τι­κή άπο­ψη, εμείς πρέ­πει να προ­ε­λά­σου­με όσο μπο­ρού­με πιο βαθειά στα ανα­το­λι­κά της Γερ­μα­νί­ας και στην περί­πτω­ση που το Βερο­λί­νο θα είναι στα όρια της προ­έ­λα­σης μας, αναμ­φί­βο­λα πρέ­πει να το κατα­λά­βου­με. Αυτό είναι λογι­κό και από στρα­τιω­τι­κή άποψη». 

Μα και ο ίδιος ο Χίτλερ όπως έχει γρα­φτεί στα υπό­γεια της καγκε­λα­ρί­ας δια­βε­βαί­ω­νε ότι σε περί­πτω­ση που θα μπουν ταυ­τό­χρο­να στο Βερο­λί­νο ο κόκ­κι­νος στρα­τός και οι Αγγλο­α­με­ρι­κά­νοι «από μέρα σε μέρα και από στιγ­μή σε στιγ­μή θα κηρυ­χτεί ο πόλε­μος ανά­με­σα στους μπολ­σε­βί­κους και τους Αγγλοσάξωνες».

Η επί­θε­ση της ΕΣΣΔ με κατεύ­θυν­ση το Βερο­λί­νο ήταν σύμ­φω­νη με τις απο­φά­σεις της Συμ­φω­νί­ας Κρι­μαί­ας (Γιάλ­τα) και ουσια­στι­κά ματαί­ω­σε τους σχε­δια­σμούς των ηγε­τών της Γερ­μα­νί­ας με τους Αγγλο­α­με­ρι­κά­νους που ουσια­στι­κά είχαν όπως απο­δεί­χθη­κε πρό­θε­ση για συμ­φω­νία μαζί της με σαφή αντί-ΕΣΣΔ κατεύ­θυν­ση.

Οι επα­φές των δύο πλευ­ρών που ανα­φε­ρό­μα­στε, είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κές για την ουσία τους και εκδη­λώ­νο­νται με μεγα­λύ­τε­ρη έντα­ση όταν ο κόκ­κι­νος στρα­τός πλη­σιά­ζει στο Βερο­λί­νο. Ανα­φε­ρό­μα­στε στις πιο χαρακτηριστικές:

1.Στις 23 Απρι­λί­ου ο Γκαί­ριγκ που είχε κατα­φύ­γει στην Ν. Γερ­μανία προ­σπά­θη­σε να συν­θη­κο­λο­γή­σει με τους «δυτι­κούς σύμ­μα­χους» αγνο­ώ­ντας τον Χίτλερ. Πιο συγκρι­μέ­να έστει­λε στον Χίτλερ τηλε­γρά­φη­μα με το οποίο ανα­κοί­νω­νε την πρό­θε­ση του να μπει επι­κε­φα­λής της Γερ­μα­νί­ας αφού η κυβέρ­νη­ση Χίτλερ, κυκλω­μέ­νη στο Βερο­λί­νο δεν μπο­ρού­σε να λει­τουρ­γή­σει. Απο­φά­σι­σε μάλι­στα όπως και ο Χίμ­λερ, να αρχί­σει τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τον Αϊζεν­χά­ου­ερ για τη δια­κο­πή των πολε­μι­κών επι­χει­ρή­σε­ων στο δυτι­κό μέτω­πο. Έδω­σε μάλι­στα εντο­λή στον επι­τε­λάρ­χη της αερο­πο­ρί­ας να ετοι­μά­σει δια­κή­ρυ­ξη που να απευ­θύ­νε­ται στο στρα­τό και στο λαό. Ο Γκαί­ρινγκ έλε­γε πως όταν οι Ρώσοι θα δια­βά­σουν αυτό το ντο­κου­μέ­ντο θα πιστέ­ψουν πως εμείς θα συνε­χί­σου­με όπως και πριν τον αγώ­να προς την Ανα­το­λή και τη Δύση, οι Άγγλοι όμως και οι Αμε­ρι­κά­νοι θα δια­βά­ζουν ότι εμείς δεν σκο­πεύ­ου­με να συνε­χί­σου­με τον πόλε­μο προς τη Δύση αλλά μόνο προς την Ανα­το­λή. Οι στρα­τιώ­τες πρέ­πει να κατα­λά­βουν ότι ο πόλε­μος θα συνε­χι­στεί όμως πλη­σιά­ζει το τέλος του που θα είναι ευνοϊ­κό για μας. Ο Χίτλερ όταν το έμα­θε διέ­τα­ξε να τον δια­γρά­ψουν κι’αυτόν από το φασι­στι­κό κόμ­μα και έδω­σε δια­τα­γή να συλ­λη­φθεί. Συνε­λή­φθη­κε όμως από τους πιστούς οπα­δούς του Χίτλερ και παρά το γεγο­νός ότι τελι­κά κατόρ­θω­σε να δρα­πε­τεύ­σει αμέ­σως σχε­δόν, είχε πια χάσει κάθε κύρος και αρχη­γός της Λου­φτ­βά­φε διο­ρί­σθη­κε ο φον Γκάϊμ.

2. Ο κόμης της Σου­η­δί­ας και στέ­λε­χος του Διε­θνούς Ερυ­θρού Σταυ­ρού Μπερ­να­ντό­τε επι­σκέ­φτη­κε το επι­τε­λείο του Αϊζεν­χά­ου­ερ στις Βερ­σαλ­λί­ες στις 2/11/1944. Εκεί αφού πήρε τις κατάλ­λη­λες οδη­γί­ες πήγε στο Βερο­λί­κο και συνα­ντή­θη­κε στις 16 Φλε­βά­ρη 1945 με τους Ριμπε­ντροπ (υπ. Εξω­τε­ρι­κών), Καλ­ντε­πρυ­νερ κ.α. Στις 19/2/1945 ο Μπερ­να­ντό­τε άρχι­σε συνο­μι­λί­ες-δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τον Χίτλερ. Κατά τη διάρ­κεια των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων που κρά­τη­σαν 2/12 ώρες ο Χίμ­λερ παί­ζο­ντας το αντι­σο­βιε­τι­κό χαρ­τί μιλού­σε για την ανά­γκη «να σωθεί η Ευρώ­πη» που αλλιώς θα πέσει στον μπολ­σε­βι­κι­σμό αν το ανα­το­λι­κό μέτω­πο θα καταρ­ρεύ­σει. Σε νέα συνά­ντη­ση με τον Χίμ­λερ στις 2 Απρί­λη ο Μπερ­ναρ­ντό­τε τον έπει­σε να τελειώ­νει γρή­γο­ρα με τον Χίτλερ. Η τελευ­ταία συνά­ντη­ση του Μπερ­ναρ­ντό­τε με τον Χίμ­λερ έγι­νε τη νύκτα στις 12 Απρι­λί­ου στο Λιου­μπέκ. Ο Χίμ­λερ δήλω­σε: «Πιθα­νόν ο Χίτλερ να είναι νεκρός κι αν δεν πέθα­νε θα πεθά­νει σύντο­μα. Το Βερο­λί­νο κυκλώ­θη­κε και η πτώ­ση του θα γίνει σε λίγα εικο­σι­τε­τρά­ω­ρα. Ανα­γνω­ρί­ζω ότι η Γερ­μα­νία νική­θη­κε. Η κατά­στα­ση είναι τέτοια που τα χέρια σας είναι ελεύ­θε­ρα να σώσε­τε όσα μπο­ρεί­τε περισ­σό­τε­ρα εδά­φη της Γερ­μα­νί­ας από τη ρωσι­κή εισβο­λή, είμαι σύμ­φω­νος να συν­θη­κο­λο­γή­σει το δυτι­κό μέτω­πο για να δοθεί η δυνα­τό­τη­τα στις δυτι­κές δυνά­μεις να κινη­θούν με περισ­σό­τε­ρη ταχύ­τη­τα προς ανα­το­λάς, όμως δεν συμ­φω­νώ να γίνει συν­θη­κο­λό­γη­ση και στο ανα­το­λι­κό μέτω­πο». Η πρό­τα­ση αυτή δια­βι­βά­στη­κε μέσω της κυβέρ­νη­σης της «ουδέ­τε­ρης» Σου­η­δί­ας προς τις κυβερ­νή­σεις των ΗΠΑ και της Αγγλί­ας. Στις 25 Απρί­λη οι Τρού­μαν, Μάρ­σαλ, Ληχυ και άλλοι πολι­τι­κοί και στρα­τιω­τι­κοί ηγέ­τες των ΗΠΑ συνα­ντή­θη­καν στο Υπουρ­γείο Στρα­τιω­τι­κών για ν΄ αρχί­σουν άμε­σες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τον Τσώρ­τσιλ για το πώς θα υλο­ποι­η­θούν οι προ­τά­σεις του Χίμ­λερ. Όμως κάτι τέτοιο σίγου­ρα θα μετρού­σε αρνη­τι­κά στην παγκό­σμια κοι­νή γνώ­μη μια και ο Χίμ­λερ ήταν σοβα­ρά εκτε­θει­μέ­νος ως «πρω­το­πα­λή­κα­ρο» του Χίτλερ. Την ίδια μέρα οι κυβερ­νή­σεις των ΗΠΑ και της Αγγλί­ας πλη­ρο­φό­ρη­σαν τα σοβιε­τι­κή κυβέρ­νη­ση για τις προ­τά­σεις του Χίμλερ.Επί πλέ­ον ανα­γνώ­ρι­ζαν ότι «η άρνη­ση του Χίμ­λερ να δώσει τώρα δια­τα­γή για συν­θη­κο­λό­γη­ση στο ανα­το­λι­κό μέτω­πο μοιά­ζει να είναι η τελευ­ταία από­πει­ρα να μπουν διχό­νοιες ανά­με­σα στους δυτι­κούς συμ­μά­χους και τη Ρωσία» . Σ’αυτό ο πρό­ε­δρος του Υπουρ­γι­κού Συμ­βου­λί­ου της ΕΣΣΔ απά­ντη­σε: «Την πρό­τα­ση σας να δηλω­θεί στον Χίμ­λερ ότι η άνευ όρων συν­θη­κο­λό­γη­ση πρέ­πει να γίνει για όλα τα μέτω­πα και επο­μέ­νως για το σοβιε­τι­κό μέτω­πο την θεω­ρώ σαν την μονα­δι­κή σωστή». Στις 28 Απρί­λη το πρα­κτο­ρείο ειδή­σε­ων Ρώη­τερ μετέ­δω­σε επί­ση­μη ανα­κοι­νω­ση για τις προ­τά­σεις του Χίμ­λερ. Μαθαί­νο­ντας τις ενέρ­γειες του ο Χίτλερ τον διέ­γρα­ψε από το φασι­στι­κό κόμμα.
3.  Ιδιαί­τε­ρη ανα­φο­ρά θα πρέ­πει να γίνει στον ναύ­αρ­χο Νταί­νιτς, αρχη­γό του στό­λου μετά τον Ρέντερ. Είναι γεγο­νός ότι αυτόν επι­θυ­μού­σαν με βάση μια σει­ρά ντο­κου­μέ­ντα ως διά­δο­χο του Χιτλερ οι Αγγλο­μα­ρι­κά­νοι κατά τις μυστι­κές τους δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Αυτόν μάλι­στα όρι­σε ο Χίτλερ και ως διά­δο­χο του μετά την αυτο­κτο­νία του. Αυτός μάλι­στα σχη­μά­τι­σε φασι­στι­κή κυβέρ­νη­ση στην μικρή γερ­μα­νι­κή πόλη Φλέν­σμπουργκ στην επαρ­χία Σλέ­βιγκ-Χολ­στάϊν στα σύνο­ρα με τη Δανία. Ανά­με­σα στον Ντέ­νιτς και τον Άγγλο διοι­κη­τή Μοντ­γκό­με­ρυ κλεί­στη­κε συμ­φω­νία με βάση την οποία η περιο­χή αυτή θα έμε­νε ελεύ­θε­ρη και θα μπο­ρού­σε να «δια­χω­ρι­στεί ζώνη ανά­με­σα στον Γιο­ντλ και τον Άγγλο διοι­κη­τή αυτής της περιο­χής». Στην περιο­χή αυτή συγκε­ντρώ­θη­καν 500 πρώ­ην ηγέ­τες της φασι­στι­κής Γρε­μα­νί­ας και δημιούρ­γη­σαν κυβέρ­νη­ση από τους: Κρό­ζιγκ υπουρ­γός εξω­τε­ρι­κών, Γιο­ντλ αρχη­γός επι­τε­λεί­ου, Σπε­ερ υπουρ­γός οικο­νο­μι­κών, Μπακ υπουρ­γός γεωρ­γί­ας, Ζελντ υπουρ­γός εργα­σί­ας, Στού­καρτ υπουρ­γός παι­δεί­ας, Κλεμ υπουρ­γός δικαιο­σύ­νης. Όλοι αυτού υπο­λό­γι­ζαν να επε­κτεί­νουν την επιρ­ροή τους με τη βοή­θεια των κυβερ­νή­σε­ων ΗΠΑ και Αγγλί­ας. Τις πρώ­τες μέρες της κυβέρ­νη­σης του δήλω­νε στους αξιω­μα­τι­κούς του; «Πρέ­πει να ταχθού­με με τις δυτι­κές δυνά­μεις και να συνερ­γα­στού­με μ’αυτές στις κατε­χό­με­νες δυτι­κές περιο­χές για­τί μόνο μ’αυτή τη συνερ­γα­σία θα μπο­ρέ­σου­με αργό­τε­ρα να ξανα­πά­ρου­με τα εδά­φη μας από τους Ρώσους. Επί πλέ­ον σε ραδιο­φω­νι­κό του λόγο (1/5)  δήλω­σε ότι σκό­πευε να συνε­χί­σει «τον αγώ­να κατά των μπολ­σε­βί­κων» χωρίς φυσι­κά να ανα­φερ­θεί στον αντί­στοι­χο κατά των «δυτι­κών συμ­μά­χων». Ακό­μη στην ημε­ρή­σια δια­τα­γή της 1ης Μαΐ­ου έλε­γε: «Εγώ πήρα την ανώ­τα­τη διοί­κη­ση όλων των γερ­μα­νι­κών στρα­τευ­μά­των της Βέρ­μαχτ με την από­φα­ση να συνε­χί­σου­με τον αγώ­να κατά των μπολσεβίκων…Κατά των Άγγλων και Αμε­ρι­κά­νων θα κάνου­με αγώ­να μόνο στην περί­πτω­ση που θα μας εμπο­δί­σουν να συνε­χί­σου­με τη μάχη κατά των μπολ­σε­βί­κων».Η πολι­τι­κή του αυτή προ­φα­νώς και εξυ­πη­ρε­τού­σε τα συμ­φέ­ρο­ντα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων ΗΠΑ και Αγγλίας.

Να σημειώ­σου­με ότι την περί­ο­δο αυτή εμφα­νής είναι η προ­σπά­θεια διά­σω­σης ετοι­μο­πό­λε­μων στρα­τιω­τι­κών γερ­μα­νι­κών δυνά­με­νων από την προ­έ­λα­ση του κόκ­κι­νου στρα­τού ώστε να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν για αργό­τε­ρα. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι το γεγο­νός ότι τα στρα­τεύ­μα­τα που βρί­σκο­νταν βορειο-δυτι­κά του Βερο­λί­νου ανα­χώ­ρη­σαν με επι­κε­φα­λής των στρα­τάρ­χη Μπους για το Φλεν­σμπουργκ. Στην αντί­θε­τη όμως πλευ­ρά του σοβιε­τι­κο-γερ­μα­νι­κού μετώ­που (περιο­χή Τσε­χο­σλα­βα­κί­ας) είχαν συγκε­ντρω­θεί ισχυ­ρές δυνά­μεις υπό την ηγε­σία του στρα­τάρ­χη Σέρ­νερ. Μάλι­στα αυτά προ­σπα­θού­σαν αφε­νός να κρα­τή­σουν το μέτω­πο με τον κόκ­κι­νο στρα­τό και αφε­τέ­ρου να συζη­τή­σουν με το επι­τε­λείο του Αϊζεν­χά­ου­ερ για συνθηκολόγηση.

Στις 2 του Μάη η κυβέρ­νη­ση του Νταί­νιτς πήρε την από­φα­ση να επι­σπεύ­σει την πραγ­μα­το­ποί­η­ση της συν­θη­κο­λό­γη­σης με τους «δυτι­κούς» και να συνέ­χι­σε τον πόλε­μο κατά των σοβιε­τι­κών. Στις 3/5 στο επι­τε­λείο του στρα­τάρ­χη Μοντ­γκο­με­ρυ κοντά στο Λού­νε­μπουργκ οι αντι­πρό­σω­ποι των στρα­τευ­μά­των του φον Μπους με επι­κε­φα­λής τον ναύ­αρ­χο Φρι­ντε­μπερ­γουγκ (νέος διοι­κη­τής του γερ­μα­νι­κού ναυ­τι­κού) ζήτη­σαν ξεχω­ρι­στή συν­θη­κο­λό­γη­ση. Αρχι­κά αυτός ήταν αρνη­τι­κός θεω­ρώ­ντας ότι αυτά θα έπρε­πε να συν­θη­κο­λο­γή­σουν με τον κόκ­κι­νο στρα­τό. Στη συνέ­χεια όμως συμ­φώ­νη­σε να δεχτεί τη συν­θη­κο­λό­γη­ση αυτών των στρα­τευ­μά­των καθώς και όλων των μονά­δων, τμη­μά­των και μεμο­νω­μέ­νων στρα­τιω­τών που θα προ­τι­μού­σαν την αγγλι­κή αιχ­μα­λω­σία από την σοβιε­τι­κή. Στις 4 του Μάη στο Φλεν­σμπουργκ σε σύσκε­ψη στην οποία πήραν μέρος οι Νταί­νιτς, Κρό­ζιγκ, Καϊ­τελ και Γιο­ντλ ο Φρι­ντε­μπουργκ έκα­νε ανα­φο­ρά για τα απο­τε­λέ­σμα­τα των συνα­ντή­σε­ων του. Ο Φρι­ντε­μπουργκ εξου­σιο­δο­τή­θη­κε να υπο­γρά­ψει το σχε­τι­κό έγγρα­φο και έφυ­γε για τον Μοντ­γκο­με­ρυ. Στις 5 του Μάη το πρωί μπή­κε σε εφαρ­μο­γή η συν­θη­κο­λό­γη­ση των στρα­τευ­μά­των του Μπους. Σε δια­τα­γή του Ντε­νιτς προς τις ένο­πλες δυνά­μεις την ίδια μέρα ανα­φέ­ρο­νταν τα εξής: «Κατα­θέ­το­ντας τα όπλα στη Βορειο-δυτι­κή Γερ­μα­νία, Δανία και Ολλαν­δία ξεκι­νά­με απ’ ότι ο αγώ­νας με τις δυτι­κές δυνά­μεις έχα­σε κάθε νόη­μα. Όμως στην Ανα­το­λή ο αγώ­νας συνε­χί­ζε­ται». Στη σύσκε­ψη στις 4/5 ο Φρι­ντε­μπουργκ πήρε την από­φα­ση μετά τη συν­θη­κο­λό­γη­ση με τον Μοντ­γκο­με­ρυ να στεί­λει αντι­προ­σω­πεία και στο επι­τε­λείο του Αϊζεν­χά­ου­ερ (στο Ρεϊμς) για να ζητή­σει συν­θη­κο­λό­γη­ση των γερ­μα­νι­κών στρα­τευ­μά­των του νότου. Μάλι­στα ο Νταί­νιτς για να μην υπάρ­χει κανέ­να εμπό­διο γι’αυτό διέ­τα­ξε να στα­μα­τή­σει ο υπο­βρύ­χιος πόλε­μος κατά των «δυτι­κών»! Να σημειώ­σου­με εδώ ότι ο στρα­τη­γός Πάτ­τον πήρε υπό την προ­στα­σία του τη στρα­τιω­τι­κή ακα­δη­μία της Γερ­μα­νί­ας που είχε εγκα­τα­λεί­ψει το Βερολίνο…Η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ παίρ­νο­ντας υπό­ψη τη διε­θνή κοι­νή γνώ­μη δεν δέχτη­κε συν­θη­κο­λό­γη­ση τμη­μά­των αλλά γενι­κή. Η εκτί­μη­ση των κυβερ­νή­σε­ων Αγγλί­ας και ΗΠΑ ήταν ότι η γενι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση της Γερ­μα­νί­ας απέ­να­ντι στα στρα­τεύ­μα­τα των ΗΠΑ, Αγγλί­ας θα ανέ­βα­ζε το κύρος τους και θα μεί­ω­νε τις επι­τυ­χί­ες το κόκ­κι­νου στρα­τού. Ο Νταί­νιτς δεν ήταν σύμ­φω­νος με μια τέτοια εξέ­λι­ξη γι’αυτό απέ­στει­λε στο αρχη­γείο στο Ρεϊμς και τον Γιο­ντλ. Τελι­κά στις 1.30 στις 7 του Μάη ο Γιο­ντλ πήρε εντο­λή από τον Ντε­νιτς να υπο­γρά­ψει πρω­τό­κολ­λο για γενι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση. Το πρω­τό­κολ­λο (που έφε­ρε τις υπο­γρα­φές των Γιο­ντλ και Μπέ­ντελ Σμιθ, επι­τε­λάρ­χη του Αϊζεν­χά­ου­ερ) είχε ως βασι­κό στό­χο να νομι­μο­ποι­ή­σει ουσια­στι­κά την κυβέρ­νη­ση Ντε­νιτς αλλά και να μειώ­σει ουσια­στι­κά τον ρόλο της ΕΣΣΔ στη συντρι­βή της Γερ­μα­νί­ας, εξυ­πη­ρε­τώ­ντας έτσι τις αντι­σο­βιε­τι­κές επι­διώ­ξεις των ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων μετα­πο­λε­μι­κά. Χαρα­κτη­ρι­στι­κά δύο παρα­δείγ­μα­τα. Ο Μοντ­γκό­με­ρυ σε δια­τα­γή του έγρα­φε: «Προ­σε­κτι­κά συγκε­ντρώ­σε­τε τον γερ­μα­νι­κό οπλι­σμό και να τον απο­θη­κεύ­σε­τε έτσι που εύκο­λα να μπο­ρεί να ξανα­δο­θεί στους Γερ­μα­νούς στρα­τιώ­τες, με τους οποί­ους θα μπο­ρού­σα­με αν η σοβιε­τι­κή επί­θε­ση συνε­χι­στεί». Ενώ ο Τσόρ­τσιλ στο ημε­ρο­λό­γιο του έγρα­φε: «Στα μάτια μου η σοβιε­τι­κή απει­λή αντι­κα­τέ­στη­σε τους ναζι­στές εχθρούς». Η σοβιε­τι­κή κυβέρ­νη­ση αρνή­θη­κε να νομι­μο­ποι­ή­σει τη συμ­φω­νία του Ρέϊμς για­τί ήταν έξω απ’ την αρχή της άνευ όρων παρά­δο­σης που δια­κη­ρύ­χθη­κε στην Καζα­μπλάν­κα. Η ΕΣΣΔ αξί­ω­σε να υπο­γρα­φτεί στο Βερο­λί­νο επί­ση­μη συμ­φω­νία για την συν­θη­κο­λό­γη­ση άνευ όρων κάτι που τελι­κά έγι­νε πρά­ξη στις 9/5/1945.

4. Ενδια­φέ­ρον παρου­σιά­ζει η προ­σπά­θεια για ολο­κλή­ρω­ση (πολι­τι­κή αυτή τη φορά) της συντρι­βής του γερ­μα­νι­κού φασι­σμού και της  «κυβέρ­νη­ση Νταί­νιτς» και της στά­σης που είχαν οι «δυτι­κοί». Η «κυβέρ­νη­ση» αυτή έχο­ντας την ουσια­στι­κή προ­στα­σία των Αγγλο­α­με­ρι­κά­νων υπήρ­χε και μετά της 9/5 στο Φλεν­σμπουργκ. Στις 13/5 φτά­νει εκεί η συμ­μα­χι­κή επι­τρο­πή ελέγ­χου και πριν φτά­σουν οι σοβιε­τι­κοί εκπρό­σω­ποι τα μέλη της είχαν κλεί­σει νέα συμ­φω­νία με τον Νταί­νιτς (!) και μάλι­στα διο­ρί­στη­κε ο Γιο­ντλ ως αρχη­γός του γενι­κούς επι­τε­λεί­ου αντί του Κάϊ­τελ και μ’αυτή του την ιδιό­τη­τα έλυ­νε με του Αγγλο­αμ­ρι­κά­νους μια σει­ρά οργα­νω­τι­κά-στρα­τιω­τι­κά ζητή­μα­τα. Μάλι­στα σε επί­σκε­ψη της αντι­προ­σω­πεία των συμ­μά­χων στον Νταί­νιτς αυτός τους δια­βε­βαί­ω­σε την πίστη του «στον δυτι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό» ενώ τους έκα­νε λόγο «για κοι­νό αγώ­να κατά της ΕΣΣΔ». Στις 16/5 ο Τσόρ­τιλ δήλω­σε επί­ση­μα ότι δεν ισχύ­ουν οι συμ­φω­νί­ες της Κρι­μαί­ας και ότι η Αγγλία και οι ΗΠΑ «δεν σκέ­πτο­νται να ανα­λά­βουν το βάρος της διοί­κη­σης της Γερ­μα­νί­ας» και ουσια­στι­κά έδι­νε το «πρά­σι­νο φως» αυτόν τον ρόλο να παί­ξει ο Νταί­νιτς. Η κατά­στα­ση αυτή άλλα­ξε δρα­μα­τι­κά όταν ήρθαν εκεί στις 17 Μαΐ­ου οι σοβιε­τι­κοί αντι­πρό­σω­ποι που ζήτη­σαν κατη­γο­ρη­μα­τι­κά να δια­λυ­θεί η «κυβέρ­νη­ση Νταί­νιτς» γεγο­νός που τελι­κά έγι­νε στις 23/5/1945. Αυτή τελι­κά δια­λύ­θη­κε και τα μέλη της πιά­στη­καν ως εγκλη­μα­τί­ες πολέ­μου. Και μία χρή­σι­μη λεπτο­μέ­ρεια. Μετα­ξύ των συλ­λη­φθέ­ντων ήταν και ο Χίμ­λερ. Όταν ήταν κρα­τού­με­νος σε συνά­ντη­ση του με τον Μοντ­γκό­με­ρυ του υπεν­θύ­μι­σε ότι ανά­με­σα τους υπάρ­χει συμ­φω­νία για την προ­ε­τοι­μα­σία ενός νέου πολέ­μου κατά της ΕΣΣΔ και ότι δια­θέ­τει γι’αυτό κάμπο­σες μεραρ­χί­ες Ες-Ες. Όμως αφού πεί­στη­κε ότι δεν μπο­ρεί να απο­φύ­γει την τιμω­ρία για τα εγκλή­μα­τα του δηλη­τη­ριά­στη­κε στις 24/5.
   

   Αλέκος Χατζηκώστας

   Δημο­σιο­γρά­φος και εκδό­της της εφη­με­ρί­δας «Η Άλλη Άπο­ψη της Ημα­θί­ας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημο­σιευ­τεί σε εφη­με­ρί­δες, περιο­δι­κά και site εδώ και δεκα­ε­τί­ες, ενώ έχει συμ­με­τά­σχει με ειση­γή­σεις σε μια σει­ρά ιστο­ρι­κά συνέ­δρια και ημε­ρί­δες. Έχει εκδώ­σει 9 βιβλία και συμ­με­τέ­χει σε συλ­λο­γι­κούς τόμους.