Περί ολοκληρωτικού πολέμου

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Ο όρος αυτός ήρθε στο προ­σκή­νιο με τη φιλο­να­ζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα του Ρίχτερ (για­τί περί αυτού πρό­κει­ται και όχι για μια οποια­δή­πο­τε ιστο­ρι­κή μελέ­τη ή μια τυχαία επι­στη­μο­νι­κή προ­σέγ­γι­ση) σχε­τι­κά με τη μάχη της Κρή­της. Στο σχε­τι­κό βιβλίο του, ο Ρίχτερ έκα­νε λόγο για κτη­νώ­δη, βρώ­μι­κο πόλε­μο και πρά­ξεις βίας (ακό­μα και από τον άμα­χο πλη­θυ­σμό) που κατα­πα­τού­σαν τους διε­θνείς κανό­νες και καθό­ρι­σαν και τις μετέ­πει­τα σχέ­σεις των Ελλή­νων με τον κατα­κτη­τή (που γενι­κά δεν είχε άγριες δια­θέ­σεις, αλλά εξω­θή­θη­κε σε αυτή τη στάση)!

Ας δού­με λοι­πόν κάτι σχε­τι­κά με αυτό το τελευταίο.

Στις 30/3/1941 οι διοι­κη­τές στρα­τιάς καλού­νται στην Καγκε­λα­ρία. Ο Χίτλερ εμφα­νί­ζε­ται μπρο­στά τους με βλέμ­μα σκο­τει­νό και πρό­σω­πο βλο­συ­ρό. “Ο πόλε­μος ενα­ντί­ον της Ρωσί­ας, λέει, δεν μπο­ρεί να διε­ξα­χθεί σύμ­φω­να με τους νόμους της τιμής. Είναι αγώ­νας ιδε­ο­λο­γι­κός και πόλε­μος φυλών και απαι­τεί βαθ­μό σκλη­ρό­τη­τας χωρίς προη­γού­με­νο… Οι αξιω­μα­τι­κοί πρέ­πει να απαλ­λα­γούν από τις ξεπε­ρα­σμέ­νες ιππο­τι­κές αντι­λή­ψεις τους και να πάψουν να φαντά­ζο­νται πως τα πάντα θα τελειώ­σουν με μια ανα­κω­χή που ύστε­ρα απ’ αυτήν νικη­τής κι ηττη­μέ­νος δε θα έχον παρά να σφί­ξουν τα χέρια… Εννοώ λοι­πόν οι πολι­τι­κοί επί­τρο­ποι του ερυ­θρού στρα­τού να μη θεω­ρού­νται μαχό­με­νοι στρα­τιω­τι­κοί και να εκτε­λού­νται αμέσως”.

Πιο σαφής είναι ο Ρόζεν­μπεργκ (υπουρ­γός “Ανα­το­λι­κών Εδα­φών” του Χίτλερ).

Το μέλ­λον επι­φυ­λάσ­σει πολ­λά σκλη­ρά χρό­νια στους Ρώσους. Θα μας ευγνω­μο­νούν όμως μετά από εκα­τό χρό­νια για­τί θα τους ξανα­φέ­ρου­με στη φυσι­κή κοι­τί­δα τους. Ο Ρώσος είναι ένας υπάν­θρω­πος, Untermensch, απέ­να­ντι στον οποίο ο Γερ­μα­νός υπε­ράν­θρω­πος έχει τις ίδιες υπο­χρε­ώ­σεις που έχει απέ­να­ντι στα ζώα. Όχι σκλη­ρό­τη­τα χωρίς λόγο, αλλά δια­κρι­τι­κό δικαί­ω­μα ζωής και θανάτου.

Τα παρα­πά­νω τα γρά­φει ο αστός (και κάθε άλλο παρά φιλο­κομ­μου­νι­στής) Ρεϊ­μόν Καρ­τιέ στην Ιστο­ρία του Β’ Παγκό­σμιου Πολέ­μου, και ανα­φέ­ρο­νται στο βιβλίο του Β. Σαμα­ρά “Γιάλ­τα ή Πότσνταμ”.

Σε κάθε περί­πτω­ση, είναι ενδει­κτι­κά για τη νοο­τρο­πία και την “ιππο­τι­κή λογι­κή” που υπο­τί­θε­ται πως διέ­κρι­νε τους ναζί στον πόλε­μο. Κι επει­δή κάποιος μπο­ρεί να πει ότι ο πόλε­μος με τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση ακο­λου­θεί χρο­νι­κά τη μάχη της Κρή­της, οπό­τε αυτά μπο­ρεί να προ­έ­κυ­ψαν στην πορεία, ίσως λόγω και της… “βάρ­βα­ρης αντί­στα­σης” των Κρη­τών μαχη­τών, ας προ­σέ­ξει την ημε­ρο­μη­νία που ανα­φέ­ρε­ται στο από­σπα­σμα. 30 Μαρ­τί­ου, δηλα­δή πριν από την εισβο­λή των Γερ­μα­νών στα Βαλ­κά­νια και τη μάχη της Κρήτης.