Πίσω από τη λάμψη του χρυσού

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρίτσας //

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυ­σός. Κι ό,τι είναι χρυ­σός, δεν αρκεί για να χρυ­σώ­σει το χάπι και να κρύ­ψει πίσω από τη λάμ­ψη του την πραγματικότητα.

Η Άννα Κορα­κά­κη είναι άξια συγ­χα­ρη­τη­ρί­ων, για­τί κατά­φε­ρε να πάρει δύο μετάλ­λια στη σκο­πο­βο­λή, ένα χρυ­σό και ένα χάλ­κι­νο, μόλις στα είκο­σι χρό­νια της και έχει όλο το μέλ­λον μπρο­στά της. Παράλ­λη­λα, έγι­νε η πρώ­τη Ελλη­νί­δα αθλή­τρια που κατα­κτά δύο μετάλ­λια στην ίδια (Ολυ­μπια­κή) διορ­γά­νω­ση, χαρί­ζο­ντας στην Ελλά­δα το πρώ­το χρυ­σό της μετάλ­λιο μετά από το 2004 και τους Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες της Αθή­νας. Τότε που βρι­σκό­μα­σταν στην κορύ­φω­ση της… αφή­γη­σης (ή μάλ­λον του παρα­μυ­θιού) της ισχυ­ρής Ελλά­δας, του μεγά­λου καλο­και­ριού της και του σαξές στό­ρι της σε αθλη­τι­σμό κι οικονομία.

Αλλά πίσω από τη βιτρί­να και την ολυ­μπια­κή ευφο­ρία από το μεγά­λο φαγο­πό­τι των εται­ριών, βρή­κα­με το δημό­σιο χρέ­ος διο­γκω­μέ­νο, τις αθλη­τι­κές εγκα­τα­στά­σεις να σαπί­ζουν ανα­ξιο­ποί­η­τες ‑όταν δε στε­γά­ζουν στοι­βαγ­μέ­νες ψυχές και το προ­σφυ­γι­κό δρά­μα- και την κρί­ση να πλη­σιά­ζει καλ­πά­ζο­ντας. Κι αν σήμε­ρα ξύσου­με λίγο τη χρυ­σό­σκο­νη των μεταλ­λί­ων, θα δού­με τη σκο­τει­νή πλευ­ρά του φεγ­γα­ριού για τον ελλη­νι­κό αθλη­τι­σμό, που προ­σπα­θούν επι­με­λώς να την απο­κρύ­ψουν ‑όταν δεν μπο­ρούν να την επι­χρυ­σώ­σουν, για να μη φαίνεται.

Η Κορα­κά­κη δεν προ­πο­νού­νταν σε κάποιο σκο­πευ­τή­ριο, για­τί δεν υπάρ­χει καμία αντί­στοι­χη αθλη­τι­κή εγκα­τά­στα­ση στη χώρα μας (στην Ελλά­δα τα σκο­πευ­τή­ρια υπήρ­χαν για να εξου­δε­τε­ρώ­νο­νται οι “επι­κίν­δυ­νοι απά­τρι­δες”), αλλά σε ένα ντα­μά­ρι, με ειδι­κά δια­μορ­φω­μέ­νο χώρο, που πρέ­πει να απο­τε­λεί παγκό­σμια πρω­το­τυ­πία (του­λά­χι­στον για την Ευρώ­πη). Τη μέρα που κέρ­δι­ζε το μετάλ­λιο, ο δήμος Δρά­μας έστελ­νε συνερ­γεία, για να γκρε­μί­σουν το συγκε­κρι­μέ­νο χώρο, πιθα­νό­τα­τα για να απο­φύ­γει την ξεφτί­λα ‑με τη δικαιο­λο­γία πως σχε­διά­ζει να κατα­σκευά­σει έναν και­νού­ριο, σύγ­χρο­νο χώρο.

Πώς να μην τρα­βάς τα μαλ­λιά σου με τέτοιες κωμι­κο­τρα­γι­κές καταστάσεις

Οι Έλλη­νες αθλη­τές βλέ­πουν να κόβο­νται κάθε χρό­νο τα κρα­τι­κά κον­δύ­λια για τον αθλη­τι­σμό και ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός των ομο­σπον­διών τους, που φυτο­ζω­ούν. Κι όταν τελι­κά πέφτουν λεφτά, δεν πάνε σε υπο­δο­μές για (αυτό που μάθα­με να λέμε, αλλά ποτέ δεν είδα­με στην πρά­ξη) μαζι­κό, λαϊ­κό αθλη­τι­σμό, αλλά για παρα­γω­γή πρω­τα­θλη­τών, μεταλ­λί­ων και δια­κρί­σε­ων, όπως κάπο­τε με την αμαρ­τω­λή “ομά­δα-όνει­ρο” της άρσης βαρών. Οι “ευγε­νείς χορη­γοί” σπεύ­δουν να καλύ­ψουν το κενό και να φτιά­ξουν τη λεζά­ντα τους, μόνο εφό­σον υπάρ­χουν αρκε­τές πιθα­νό­τη­τες για διά­κρι­ση κι “αντα­πο­δο­τι­κό τέλος” στην “επέν­δυ­σή” τους. Καλή ώρα όπως με το χορη­γό που έσπευ­σε να κλεί­σει συμ­φω­νία με την Κορα­κά­κη, και να επω­φε­λη­θεί από τη φήμη της.

Μαύ­ρα κορά­κια με νύχια γαμ­ψά και τηλε­ο­πτι­κά παπα­γα­λά­κια πέφτουν πάνω στην Κορα­κά­κη και το μετάλ­λιό της. Σπεύ­δουν να φου­σκώ­σουν, τεχνη­τά με τρό­μπες (και ακρι­βώς σαν τέτοιες) τα στή­θη μας ‑και προ­πα­ντός τα μυα­λά μας- με εθνι­κή υπε­ρη­φά­νεια. Ταΐ­ζουν την τηλε­ο­πτι­κή (ή δια­δι­κτυα­κή) κοι­νή γνώ­μη με κου­τό­χορ­το, θριάμ­βους και επι­τυ­χί­ες, που ανοί­γουν μια χαρα­μά­δα, ένα διά­λειμ­μα από τα απα­νω­τά χαστού­κια της καθη­με­ρι­νό­τη­τας. Η Ελλά­δα ποτέ δεν πεθαί­νει, η ελπί­δα πεθαί­νει τελευ­ταία και διαρ­κώς έρχε­ται (ακό­μα πιο μετά).

Ξεφτι­σμέ­να μεγα­λεία και διη­γώ­ντας τα να κλαις…