Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου. Ενώ στη Συρία μαίνεται ο πόλεμος, το αρμόδιο Υπουργείο Τουρισμού ξεκίνησε διαφημιστική καμπάνια, καλώντας τους τουρίστες να περάσουν στις μαγευτικές παραλίες που διαθέτει μέσω βίντεο που παρουσιάζει εικόνες από την παραλιακή πόλη Ταρτούς. (Το βίντεο είναι μέρος μιας σειράς προωθητικών ενεργειών στην σελίδα του Youtube του Υπουργείου Τουρισμού τις τελευταίες εβδομάδες, εκφράζοντας μια προσπάθεια να προσελκύσει τουρίστες). Παραλίες, φοίνικες, τζετ σκι, ήλιος, θάλασσα, εστιατόρια και ας η χώρα έχει γεμίσει με τις κατεστραμμένες πόλεις και εκατομμύρια πρόσφυγες…
Τίποτε το καινούριο. Για χρόνια τώρα έχει αναπτυχτεί ένας νέο είδος «τουρισμού», αυτός της «ιστορικής μνήμης» ή στη χειρότερη εκδοχή του αυτός του «πολέμου» . Κυβερνήσεις σε όλον τον πλανήτη έχουν μετατρέψει σε «τουριστικό προϊόν» σελίδες της ιστορίας τους, παλαιότερης ή και νεότερης, «για μια χούφτα δολάρια».
Η πιο «μαύρη» πλευρά ενός τέτοιου «τουρισμού» είναι αυτός που οργανώνεται σε διάφορες νυν εμπόλεμες περιοχές ή σε άλλες που πρόσφατα γνώρισαν τη φρίκη του πολέμου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι το 2008 εμφανίστηκε η “War Zone Tours” — ένα τουριστικό πρακτορείο με εξειδίκευση πάνω στο σε «extreme ταξίδια». Όπως αναγράφεται στην ιστοσελίδα της εταιρείας «παρά το φαινομενικά μη πολιτικά ορθό όνομα, η War Zone Tours προσφέρει μία μοναδική εμπειρία. Ο βασικός μας στόχος στη WZT είναι να σας δείξει τι συμβαίνει στα αλήθεια στα μέρη που προηγουμένως είχατε δει στα νέα της τηλεόρασης, στα έντυπα κτλ». Όπως συμπληρώνεται σχετικά, «περιορίζοντας τους εαυτούς μας στις πληροφορίες που τα ΜΜΕ αποφασίζουν πως είναι ενδιαφέρουσες για να δούμε, πιο συχνά από ό,τι όχι, χάνουμε την πλούσια εμπειρία του να γνωρίσουμε τις χώρες, τις κουλτούρες και, το σημαντικότερο, τους ανθρώπους που επηρεάζονται σημαντικά από διεθνή γεγονότα μεγάλης δημοσιότητας». Στη σελίδα αναφέρεται ότι το προσωπικό της WZT έχει ταξιδέψει σε πάνω από 50 περιοχές υψηλού κινδύνου ανά τον κόσμο, ενώ επισημαίνεται πως δεν είναι όλα τα προσφερόμενα tours σε ενεργές εμπόλεμες ζώνες. Παράλληλα, σημειώνεται ότι οι «HRE» (High Risk Environment) οδηγοί της είναι σε όλες τις περιπτώσεις έμπειροι επαγγελματίες του χώρου της ασφαλείας, οι οποίοι έχουν περάσει χρόνια ταξιδεύοντας σε επικίνδυνες περιοχές, υπό διάφορες δραστηριότητες, με πολλούς εξ αυτών να είναι πρώην μέλη των ειδικών δυνάμεων. Η διαδικασία, όπως περιγράφεται, έχει ως εξής: ο πελάτης αποφασίζει ότι θα ήθελε να πάει «κάπου όπου πηγαίνουν λίγοι», επικοινωνεί με την εταιρεία για να συζητήσει τις επιλογές προορισμού και τις λεπτομέρειες, στη συνέχεια διαμορφώνει το σχέδιο του ταξιδιού και στο τέλος αναχωρεί για εκεί. Όσον αφορά στο «προφίλ» του τουρίστα που επιλέγει τέτοιους προορισμούς-όπως αναφέρει η σχετική ειδησιογραφία και οι συνεντεύξεις των υπευθύνων παρόμοιων εταιρειών- είναι ιδιαίτερα σύνθετο, καθώς πέρα από «κανονικούς» τουρίστες υπάρχουν και φωτογράφοι, ερευνητές, δημιουργοί ντοκιμαντέρ και δημοσιογράφοι. «Κάποιοι εξ αυτών ταξιδεύουν μόνο υπό την επαγγελματική τους ιδιότητα και κάποιοι εν μέρει υπό την ιδιότητά τους και εν μέρει για προσωπικό ενδιαφέρον. Σε αυτό που κάνουμε είναι δύσκολο να καθορίσει κανείς ποιος είναι “τουρίστας”.…συνολικά ξεναγούμε και οργανώνουμε ταξίδια για περίπου 150–200 άτομα ετησίως». Όπως επισημαίνει, πρόκειται για άτομα από μία ευρεία γκάμα φόντων, εισοδημάτων, εθνικοτήτων, ηλικιών και ενδιαφερόντων.
Ως βασική αιτία ενός τέτοιου «τουρισμού», αναφέρουν αστοί αναλυτές είναι «το κυνήγι της αδρεναλίνης». Ουσιαστικά είναι αποτέλεσμα των (στρεβλών) κριτηρίων που επιβάλει το ίδιο σύστημα για τον «τρόπο ζωής», για του τι σημάνει «πραγματικές συγκινήσεις» , «κυνήγι ευτυχίας και ενδιαφερόντων» κ.α
Να λοιπόν πως ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν αξιοποιείται μόνο π.χ για την κατάκτηση εδαφών, πρώτων υλών, αγωγών, την παραγωγή και πώληση όπλων, αλλά και για τουριστικούς λόγους. Να λοιπόν πως ένα σύστημα που σαπίζει κερδοσκοπεί ακόμη και από τις καμένες (στην κυριολεξία) σάρκες των κατοίκων του. Να ένας ακόμη λόγος για την επαναστατική ανατροπή του!
