Πολυτεχνείο 2016 — Μια καταγραφή

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Δέκα σημεία-στιγ­μιό­τυ­πα από το φετι­νό τρι­ή­με­ρο εορτασμό.

-Μπο­ρεί να μην είχα­με κρα­τι­κές δολο­φο­νί­ες από τις δυνά­μεις κατα­στο­λής, όπως το 80′. Γιορ­τά­σα­με όμως τιμώ­ντας έναν μακε­λά­ρη των λαών, όπως ο Ομπά­μα, κι όχι κάποιους ερα­σι­τέ­χνες. Αυτό θα πει πρό­ο­δος κι εξέλιξη.

-Αν το Πολυ­τε­χνείο άνοι­ξε τον κύκλο της Μετα­πο­λί­τευ­σης, τι πιο εμφα­τι­κός τρό­πος να σφρα­γί­σουν το τέλος του και το ξεπού­λη­μα της “γενιάς” του (που δεν ήταν ποτέ κάτι ενιαίο) με μια βαθιά υπό­κλι­ση σε έναν Αμε­ρι­κά­νο πρόεδρο.

-Ο Παυ­λό­που­λος έλε­γε “μη παρα­κα­λώ σας μη λησμο­νά­τε τη χώρα μου” με υπό­κρου­ση Θεο­δω­ρά­κη και το Imagine του Lennon ‑για­τί είμα­στε κι αρι­στε­ροί, μην το ξεχνά­με αυτό. Ενώ ο μικρός, ποτα­μί­σιος Θεο­δω­ρά­κης αφιέ­ρω­νε μια μαντι­νά­δα στον Ομπά­μα, τον προ­στά­τη των φτω­χών και τρό­μο των ολί­γων. Κι η Αυγή τον έβγα­λε “της δικαιο­σύ­νης ήλιο νοη­τό”, ούτε λίγο ούτε πολύ.
Άξιος, άξιος (εστί) ο μισθός τους…

Είναι ο ιμπε­ρια­λι­σμός ηλίθιε

-Πιο προ­κλη­τι­κή κι από την επί­σκε­ψη Ομπά­μα ήταν η παρου­σία ενός μπλοκ Συρι­ζαί­ων στην πορεία προς την αμε­ρι­κά­νι­κη πρε­σβεία. Φώνα­ζαν μάλι­στα “μέχρι τις Βρυ­ξέλ­λες να ακου­στεί καλά, δε θα ξεμπερ­δέ­ψε­τε με την Αρι­στε­ρά”, ενώ οι ίδιοι έχουν ξεμπερ­δέ­ψει προ πολ­λού μαζί της και γιορ­τά­ζουν τις κοι­νές τους αξί­ες με τους ιμπεριαλιστές.

-Τους ξεπέ­ρα­σε όμως όλους ο πρω­θυ­πουρ­γός με την άπται­στη ανεκ­δο­το­λο­γι­κού τύπου ελλη­νο­α­με­ρι­κά­νι­κη προ­φο­ρά του. Μπο­ρεί να μην είπε “καλώς τα ναυ­τά­κια τα ζου­μπουρ­λού­δι­κα”, αλλά προ­φα­νώς κάνει μαθή­μα­τα Αγγλι­κών με τον Κων­στα­ντί­νου και επη­ρε­ά­στη­κε ο πρρό­ε­δρος Τσίπρρρας…

Του Ιάκω­βου Βάη από το Ριζοσπάστη

-Το μαύ­ρο του “κινή­μα­τος” έδω­σε πάτη­μα στο μαύ­ρο της κατα­στο­λής, με τη φαντα­σί­ω­ση μιας επα­νά­λη­ψης της “εξέ­γερ­σης του 95′”, κι ένι­ψαν κι οι δυο μαζί το μαύ­ρο της αντίδρασης.
Αλή­θεια, με εκεί­νη τη χρή­ση χημι­κών ενά­ντια στους δια­δη­λω­τές που θα την καταρ­γού­σε το Μαξί­μου, τι γίνεται;

-Μια μαυ­ρού­λα (καμία σχέ­ση με τους από πάνω) πέρα­σε φευ­γα­λέα την Τρί­τη από τις γραμ­μές μας, έχο­ντας κολ­λη­μέ­νο στην πλά­τη της ένα χαρ­τί που έλε­γε “Fuck white people hating Obama”. Μες στην επι­και­ρό­τη­τα και την ουσία του πράγματος…

Του Πάνου Ζάχαρη

-Για κάποιους όμως το μήνυ­μα του Πολυ­τε­χνεί­ου παρα­μέ­νει επίκαιρο.
Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ. Έξω από κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κό οργα­νι­σμό και τις “ειρη­νευ­τι­κές” τους επεμβάσεις.
Ψωμί, κι όχι μισθούς πεί­νας και ανεργία.
Παι­δεία κι όχι παπα­δο­κρα­τία και πτυ­χία κουρελόχαρτα.
Ελευ­θε­ρία κι όχι απα­γό­ρευ­ση διαδηλώσεων.

-Η συγκέ­ντρω­ση στα Χαυ­τεία ήταν μαζι­κή και μαχη­τι­κή. Το κόμ­μα έκλει­σε 98 χρό­νια λει­τουρ­γί­ας κι επα­να­στα­τι­κής δρά­σης κι είναι “κατα­δι­κα­σμέ­νο” να γιορ­τά­ζει κάθε χρό­νο τα γενέ­θλιά του στο δρό­μο και στους λαϊ­κούς αγώνες.

-Η μεγα­λύ­τε­ρη τιμή στην εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου δεν είναι άλλη παρά η συνέ­χι­ση του αγώ­να. Μπρο­στά μας είναι η πανελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη του ΠΑΜΕ κι η μάχη για την οργά­νω­ση της πανερ­γα­τι­κής απερ­γί­ας στις 8 του Δεκέμ­βρη. Ας μην πάει ούτε μέρα χαμένη.