Πόσο αίμα αντέχεις;

Γρά­φει ο 2310net //

Παρί­σι, Άγκυ­ρα, Κουρ­δι­στάν, Ακτή Ελε­φα­ντο­στού, Μάλί, Υεμέ­νη, Συρία, Αφγα­νι­στάν. Λίγες από τις χώρες που χτυ­πή­θη­καν από «ασύμ­με­τρα» (να πού­με και μια mainstream λέξη) τρο­μο­κρα­τι­κά χτυπήματα.

Πότε το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, πότε ο ISIS, η Αλ Κάι­ντα. Πότε με drones και πότε με καμι­κά­ζι αυτο­κτο­νί­ας. Πότε με παι­διά-μάρ­τυ­ρες και πότε με εκπαι­δευ­μέ­νους πεζο­ναύ­τες. Πότε εκπαι­δεύ­ο­ντας τρο­μο­κρά­τες και πότε κάνο­ντας ότι τους κυνηγούν.

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα τα ξέρου­με: Νεκροί, τραυ­μα­τί­ες, ανά­πη­ροι, ορφα­νοί, ξεκλη­ρι­σμέ­νοι. Πρόσφυγες.

Τα αίτια είπα­με πως δεν πρέ­πει να τα ανα­λύ­ου­με, δεν πρέ­πει να ακού­γο­νται. Άλλη μια μέρα πέρα­σε χωρίς να ακου­στεί το παρα­μι­κρό για τους λόγους και τις αιτί­ες των πολέ­μων, της τρο­μο­κρα­τί­ας, της προσφυγιάς.

Ανα­τρι­χια­στι­κές αλλά ανού­σιες λεπτο­μέ­ρειες. Τι φορού­σε ο τρο­μο­κρά­της. Είχε γάντι; Δεν είχε; Μέχρι και ακτι­νο­γρα­φία ασθε­νούς είδα­με. Ακού­σα­με τους ίδιους δεκά­ρι­κους για τη βία, την τρο­μο­κρα­τία και την αξία της ανθρώ­πι­νης ζωής. Εμετός!

Οι ίδιοι που κλαί­νε για την ασφά­λεια και την αξία της ανθρώ­πι­νης ζωής είναι εκεί­νοι που μιλά­νε για τους ανθρώ­πους (πρό­σφυ­γες) ως πρό­βλη­μα, για τους ανθρώ­πους (συντα­ξιού­χους) ως βάρος, για τους ανθρώ­πους (μετα­νά­στες) ως σκλάβους.

Ο πόλε­μος τους και η τρο­μο­κρα­τία τους στις μέρες μας είναι σια­μαία αδερ­φά­κια. Έχουν το ίδιο σώμα και είναι κολ­λη­μέ­να το ένα με το άλλο. Η ειρή­νη τους είναι η συνέ­χι­ση αυτού του πολέ­μου με άλλα μέσα.

Το συγκρι­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα όμως που δίνει ο πόλε­μος και η τρο­μο­κρα­τία είναι ότι παρέ­χει όλες τις δυνα­τό­τη­τες και την ευκαι­ρία στην άρχου­σα τάξη να επι­βάλ­λει την ατζέ­ντα της. Να εμφα­νι­στεί ως αυτή που έχει τη λύση αρκεί να δεχθείς λίγη ακό­μα κατα­πί­ε­ση, λίγη ακό­μα εκμε­τάλ­λευ­ση, λίγη ακό­μα περι­στο­λή όσων απέ­μει­ναν από αυτά που κάπο­τε λέγα­με δικαιώματα.

Το ερώ­τη­μα είναι πόσο ακό­μα θα το αντέχουμε;