Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πρόσφυγες: Ας μιλήσουμε με νούμερα

Γρά­φει ο 2310net //

Λίγο μεγα­λύ­τε­ρος από 50.000 σύμ­φω­να με τα επί­ση­μα στοι­χεία της Ύπα­της Αρμο­στεί­ας του ΟΗΕ είναι ο αριθ­μός των προ­σφύ­γων που βρί­σκο­νται εγκλω­βι­σμέ­νοι και διά­σπαρ­τοι στην ελλη­νι­κή επικράτεια.

Ανά­λο­γα με την σκο­πιά που θα εξε­τά­σεις αυτόν τον αριθ­μό μπο­ρείς να κάνεις τις κατάλ­λη­λες ερω­τή­σεις και να λάβεις τις αντί­στοι­χες απαντήσεις.

Είναι πραγ­μα­τι­κά πολ­λοί 50.000 άνθρω­ποι σε μια χώρα 10 εκα­τομ­μυ­ρί­ων; Προ­φα­νώς και όχι. Αν φαντα­στού­με ότι με κάποιο μαγι­κό τρό­πο όλοι αυτοί συγκε­ντρώ­νο­νταν μαζί, με το ζόρι θα γέμι­ζαν το ΟΑΚΑ. Θα συγκρο­τού­σαν μια πόλη όση το Αγρί­νιο. Δεν χωρά­ει ένα ακό­μα Αγρί­νιο στην Ελλάδα;

Μας ενο­χλούν στ’ αλή­θεια οι 50.000 πρό­σφυ­γες και δεν μας ενο­χλούν οι 500.000 ναζί που ζουν ανά­με­σά μας; Ποιον θα επι­λέ­γα­με να επα­να­προ­ω­θή­σου­με; Τους πρό­σφυ­γες στην Τουρ­κία ή τους Ναζί στον σκου­πι­δο­τε­νε­κέ της ιστορίας;

Απει­λούν οι πρό­σφυ­γες τον πολι­τι­σμό μας; Δυστυ­χώς όχι! Ακό­μα και αν εξα­φα­νί­ζο­νταν αύριο, θα συνε­χί­ζα­με να είμα­στε ψιλο­ξε­νό­φο­βοι, ψιλο­ρα­τσι­στού­λη­δες, ελλη­να­ρά­δες και απο­λί­τι­στοι. Θα συνε­χί­ζα­με να γεμί­ζου­με τα μπου­ζού­κια και να αντι­με­τω­πί­ζα­με την ανά­γνω­ση ενός βιβλί­ου σχε­δόν σαν ντρο­πή. Θα προ­σκυ­νού­σα­με ιερές παντό­φλες, θα πηγαί­να­με γονα­τι­στοί στην πανα­γία της Τήνου, θα δέρ­να­με τα παι­διά μας «για να μάθουν» και θα κρα­δαί­να­με περή­φα­να τον ανδρι­σμό μας ως ένδει­ξη τιμής. Αν το καλο­σκε­φτού­με όλοι οι πρό­σφυ­γες που βρί­σκο­νται εδώ είναι απλά δύο φορές περισ­σό­τε­ροι από όσους πήγαν στην κηδεία  του Παντελίδη.

Αν πάλι ο πολι­τι­σμός μας είναι τόσο ευά­λω­τος που μπο­ρεί να απει­λη­θεί από 50.000 ανθρώ­πους που φεύ­γουν να γλι­τώ­σουν από πολέ­μους και διώ­ξεις και αντι­με­τω­πί­ζουν την χώρα μας ως «ανα­γκαίο κακό», ως μέρος της δια­δρο­μής που είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να δια­νύ­σουν, τότε θα πρέ­πει να σκε­φτού­με αν πράγ­μα­τι ο πολι­τι­σμός μας είναι μεγά­λος και ισχυρός.

Ωστό­σο είναι σημα­ντι­κό να δού­με αυτά τα νού­με­ρα και από άλλη οπτι­κή. Πράγ­μα­τι είναι προ­βλη­μα­τι­κό εν έτει 2016, 50.000 άνθρω­ποι, ένα ολό­κλη­ρο Αγρί­νιο δηλα­δή, να μένει στο δρό­μο, σε σκη­νές και παγκά­κια ή σε πρό­χει­ρα παρα­πήγ­μα­τα που βαφτί­ζο­νται Χίλτον.

Είναι προ­βλη­μα­τι­κό 50.000 άνθρω­ποι να τρώ­νε χαλα­σμέ­να τρό­φι­μα, να μην έχουν τουα­λέ­τα, μπά­νιο, στοι­χειώ­δεις συν­θή­κες υγιει­νής, να ζουν κυριο­λε­κτι­κά στο έλε­ος των κον­δυ­λί­ων των ΜΚΟ.

Είναι απα­ρά­δε­κτο 50.000 άνθρω­ποι να μην γνω­ρί­ζουν τι γίνε­ται για αυτούς χωρίς αυτούς.

Είναι απάν­θρω­πο να μετα­χει­ρί­ζε­σαι 50.000 ανθρώ­πους σαν σκλά­βους, σαν λάφυ­ρα ή απλά σαν απειλή.

Είναι τρα­γε­λα­φι­κό όταν έχεις κατα­πιεί αμά­ση­τη την κυριαρ­χία από ΕΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και σια, να μιλάς για εισβο­λή προ­σφύ­γων. Εκεί το μόνο νού­με­ρο για το οποίο μπο­ρού­με να μιλή­σου­με είσαι εσύ…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο