Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σε λάθος ρότα η ηγεσία του ΑΚΕΛ

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας* //

Οι πρό­σφα­τες εξε­λί­ξεις με τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για το Κυπρια­κό επα­να­φέ­ρουν στην επι­και­ρό­τη­τα τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­διώ­ξεις για μια ευνοϊ­κή- για τα μονο­πω­λια­κά συμ­φέ­ρο­ντα- διευ­θέ­τη­ση του ζητή­μα­τος. Μέσω της περι­βό­η­της διζω­νι­κής-δικοι­νο­τι­κής ομο­σπον­δί­ας, το διχο­το­μι­κό σχέ­διο Ανάν, που ο κυπρια­κός λαός είχε «θάψει» τον Απρί­λη του 2004 μέσω της ψήφου του, «νεκρα­να­σταί­νε­ται» για να προ­σφερ­θεί και πάλι, υπό νέα μορ­φή, ως δήθεν λύση του Κυπρια­κού. Στο πλαί­σιο αυτό επι­χει­ρεί­ται να καλ­λιερ­γη­θεί κλί­μα ευφο­ρί­ας με απώ­τε­ρο στό­χο τον εγκλω­βι­σμό του κυπρια­κού λαού (ελ/κυπρίων και τ/κυπρίων), ώστε να συναι­νέ­σει σε μια συνο­μο­σπον­δια­κή- ουσια­στι­κά διχο­το­μι­κή- «λύση». Η τεχνη­τή αυτή «ευφο­ρία» πάει χέρι-χέρι με απει­λές και εκβια­σμούς απέ­να­ντι στο λαό της Κύπρου, ότι τάχα η προ­ω­θού­με­νη συνο­μο­σπον­δία απο­τε­λεί την «τελευ­ταία ευκαι­ρία για επα­νέ­νω­ση». Τα ίδια, βεβαί­ως, λέγα­νε και πριν 12 χρό­νια, προ­κει­μέ­νου να εκβιά­σουν τους ελλη­νο­κυ­πρί­ους ώστε να δεχθούν το διχο­το­μι­κό σχέ­διο Ανάν.

Η πορεία των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, σε συν­δια­σμό με τις παρεμ­βά­σεις ιμπε­ρια­λι­στι­κών παρα­γό­ντων και την τουρ­κι­κή αδιαλ­λα­ξία, προ­οιω­νί­ζουν δυσμε­νείς εξε­λί­ξεις για το λαό της Κύπρου. Ωστό­σο, αυτό που ανα­δει­κνύ­ε­ται ως ιδιαί­τε­ρα προ­βλη­μα­τι­κό στοι­χείο είναι η στά­ση της ηγε­σί­ας του ΑΚΕΛ, αυτού του ιστο­ρι­κού κόμ­μα­τος που στις πλά­τες του κου­βα­λά δεκα­ε­τί­ες αγώ­νων και θυσιών για την κυπρια­κή εργα­τι­κή τάξη. Η θέση του ΑΚΕΛ υπέρ της διζω­νι­κής-δικοι­νο­τι­κής ομο­σπον­δί­ας, δηλα­δή υπέρ μιας λύσης που στην πρά­ξη απο­τε­λεί το προ­ζύ­μι της ορι­στι­κής διχο­τό­μη­σης της Κύπρου, απο­τε­λεί ιστο­ρι­κό λάθος που μόνο δει­νά μπο­ρεί να φέρει στον κυπρια­κό λαό. Με την θέση του αυτή, η ηγε­σία του ΑΚΕΛ σύρε­ται δυστυ­χώς πίσω από το άρμα της κυβέρ­νη­σης Ανα­στα­σιά­δη και γίνε­ται συναυ­τουρ­γός, είτε άμε­σα είτε έμμε­σα, στην προ­σπά­θεια δημιουρ­γί­ας ενός συνο­μο­σπον­δια­κού κρα­τι­δί­ου-προ­τε­κτο­ρά­του της Τουρ­κί­ας και του ΝΑΤΟ.

Η τέτοια στά­ση της ηγε­σί­ας του ΑΚΕΛ στο Κυπρια­κό αντα­να­κλά μια γενι­κό­τε­ρη ανα­μόρ­φω­ση του ταξι­κού και ιδε­ο­λο­γι­κού χαρα­κτή­ρα του κόμ­μα­τος. Αν θέλου­με να μιλή­σου­με ξεκά­θα­ρα, χωρίς αυτα­πά­τες και ωραιο­ποι­ή­σεις, οφεί­λου­με να πού­με την ωμή αλή­θεια: ότι εδώ και χρό­νια το ΑΚΕΛ έχει μπει σε μια πορεία απο­κομ­μου­νι­στι­κο­ποί­η­σης, απο­ποί­η­σης των μαρ­ξι­στι­κών-λενι­νι­στι­κών ιδε­ο­λο­γι­κών του βάσε­ων, η οποία με αργά αλλά στα­θε­ρά βήμα­τα οδη­γεί στην σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­ση του ιστο­ρι­κού κόμ­μα­τος της κυπρια­κής εργα­τι­κής τάξης. Στο πλαί­σιο αυτό, το ΑΚΕΛ ανέ­πτυ­ξε την «δική του αντί­λη­ψη για τον σοσια­λι­σμό»- όπως χαρα­κτη­ρι­στι­κά ανα­φέ­ρε­ται στην επί­ση­μη ιστο­σε­λί­δα του- μέσα στην οποία κυο­φο­ρεί­ται η απο­κύ­ρη­ξη της μαρ­ξι­στι­κής-λενι­νι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας και η υιο­θέ­τη­ση εναλ­λα­κτι­κών δρό­μων προς το σοσια­λι­σμό, κοι­νο­βου­λευ­τι­κών αυτα­πα­τών και δια­τα­ξι­κής ειρή­νης και συνεργασίας.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κό της ιδε­ο­λο­γι­κής μετάλ­λα­ξης στην οποία οδη­γεί­ται το ΑΚΕΛ είναι η παρου­σία του στην κυβερ­νη­τι­κή εξου­σία την πεντα­ε­τία 2008–2013, η οποία απο­τε­λεί πηγή χρή­σι­μων συμπε­ρα­σμά­των. Η δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΑΚΕΛ έδει­ξε πεντα­κά­θα­ρα τα αδιέ­ξο­δα της δια­χεί­ρι­σης του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, ανε­ξαρ­τή­τως των όποιων καλών προ­θέ­σε­ων και δια­κη­ρύ­ξε­ων. Ανα­δεί­χθη­κε, πέραν πάσης αμφι­βο­λί­ας, το ανέ­φι­κτο της φιλο­λαϊ­κής δια­χεί­ρι­σης του Καπι­τα­λι­σμού και επι­βε­βαιώ­θη­κε ότι οι συμ­βι­βα­σμοί στο πλαί­σιο της Ε.Ε. δε μπο­ρεί παρά να είναι αντι­λαϊ­κοί, επι­φέ­ρο­ντας οδυ­νη­ρά μέτρα για την εργα­τι­κή τάξη και το λαό. Και αυτο, διό­τι η πορεία της αστι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης, ακό­μα κι αν στο τιμό­νι της βρί­σκε­ται το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, είτε άμε­σα είτε μέσω συμ­μα­χι­κών σχη­μά­των, έχει τους δικούς της αντι­κει­με­νι­κούς νόμους.

Παρά τους δυνα­τούς, ιστο­ρι­κούς δεσμούς του κόμ­μα­τος με την κυπρια­κή εργα­τι­κή τάξη, η ηγε­σία του ΑΚΕΛ δεί­χνει να υπο­τι­μά το λαϊ­κό παρά­γο­ντα στη δια­δι­κα­σία επί­λυ­σης του Κυπρια­κού. Αντί να ανα­γνώ­σει σωστά τις διε­θνείς εξε­λί­ξεις και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­διώ­ξεις, το ΑΚΕΛ ενσω­μα­τώ­νε­ται στις αστι­κές επι­διώ­ξεις για διευ­θέ­τη­ση του Κυπρια­κού στη βάση της συνο­μο­σπον­δια­κής, διχο­το­μι­κής λύσης. Αντί να σημά­νει συνα­γερ­μό στο λαό για το γεγο­νός ότι η Κύπρος γίνε­ται (ξανά) ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο κομ­μά­τι οξυ­μέ­νων ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών σε μια εύφλε­κτη περιο­χή, εναρ­μο­νί­ζε­ται με πλαί­σια δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων του Κυπρια­κού που φέρουν την σφρα­γί­δα των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Σοβα­ρό λάθος, λοι­πόν, δεν δια­πράτ­τει το ΚΚΕ που με σαφή και τεκ­μη­ριω­μέ­νο λόγο, τόσο στην πρό­σφα­τη από­φα­ση της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής όσο και σε παλαιό­τε­ρα κεί­με­να, τάσ­σε­ται υπέρ μιας ενιαί­ας και ανε­ξάρ­τη­της Κύπρου. Το ΚΚΕ άλλω­στε, στη μακρό­χρο­νη πορεία του, έχει απο­δεί­ξει έμπρα­κτα τη διε­θνι­στι­κή του στή­ρι­ξη στα ενιαία συμ­φέ­ρο­ντα του εργα­ζό­με­νου λαού ολό­κλη­ρης της Κύπρου, αντι­πα­λεύ­ο­ντας τους, αρνη­τι­κούς για τους λαούς, συσχε­τι­σμούς που ανα­πτύσ­σο­νται τόσο στο πλέγ­μα των ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων όσο και στο πλαί­σιο των αντα­γω­νι­σμών των αστι­κών τάξε­ων Ελλά­δας, Τουρ­κί­ας και Κύπρου. Αντι­θέ­τως, το ΑΚΕΛ δια­πράτ­τει ιστο­ρι­κό λάθος όταν μετα­τρέ­πε­ται στον αρι­στε­ρό νερο­κου­βα­λη­τή μιας διχο­το­μι­κής προ­ο­πτι­κής «κομ­μέ­νης και ραμ­μέ­νης» στα μέτρα των ευρω­α­τλα­ντι­κών σχε­δια­σμών για την ευρύ­τε­ρη περιοχή.

Τιμού­με στο μέγι­στο βαθ­μό την ιστο­ρία και τους αγώ­νες του ΑΚΕΛ. Οφεί­λου­με, ωστό­σο, «νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκά­φη-σκά­φη»: Για τους κομ­μου­νι­στές- για όσους είναι και όχι απλά δηλώ­νουν «κομ­μου­νι­στές»- για κάθε τίμιο αγω­νι­στή, υπάρ­χει ένας μονά­χα δρό­μος. Ο δρό­μος της σύγκρου­σης με τις δυνά­μεις του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστή­μα­τος οι οποί­ες, με τον έναν ή τον άλλον τρό­πο, επι­χει­ρούν να ταυ­τί­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντα του εργα­ζό­με­νου λαού με τα σχέ­δια των αστι­κών τάξε­ων, των μονο­πω­λια­κών συμ­φε­ρό­ντων και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών οργα­νι­σμών. Σε αυτόν τον συνε­χή, αδιά­λει­πτο αγώ­να ο καθέ­νας κάνει τις επι­λο­γές του και γι’ αυτές θα κρι­θεί απ’ το λαό και την Ιστορία.

* υποψ. διδά­κτωρ πολι­τι­κών επι­στη­μών και ιστορίας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο