Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

she films the clouds*

(Φωτογραφία: Ελπίδα Πουρναρά)

(Φωτο­γρα­φία: Ελπί­δα Πουρναρά)

Γρά­φει η Ελπί­δα Πουρ­να­ρά //

Κάθε φορά που συν­νέ­φια­ζε – είτε στον ουρα­νό, είτε στην καρ­διά – πήγαι­νε εκεί.
Της άρε­σε να πηγαί­νει στο παρά­θυ­ρό της.
Κοι­τού­σε από εκεί τον ουρα­νό που τον έντυ­ναν τα χρώματα.
Απο­χρώ­σεις του μωβ, του πορ­το­κα­λί και του γαλάζιου.
Φυλά­κι­ζε τις εικό­νες στα μάτια της και σκη­νο­θε­τού­σε τα σύννεφα.
Τις άτυ­πες κινή­σεις τους.
Φαντα­ζό­ταν να σχη­μα­τί­ζο­νται μορ­φές και πρόσωπα.
Στα μάτια της, όλα τα έφτια­χνε εκείνη.
Εκεί­νη μοί­ρα­ζε τους ρόλους.
Έκει­νη όρι­ζε τις κινή­σεις, εκεί­νη και τα βήματα.
Στην παλέ­τα του μυα­λού της είχε τα χρώ­μα­τα που αγαπούσε.
Το πορ­το­κα­λί της ζεστασιάς.
Το μπλε της γαλήνης.
Το πρά­σι­νο της ελπίδας.
Το πορ­φυ­ρό της αλήθειας.
Το χρυ­σό του ήλιου.

Για πολ­λούς τα σύν­νε­φα είναι υπαί­τια της βροχής.
Για εκεί­νη είναι προ­πο­μποί του ουρά­νιου τόξου.
Για πολ­λούς το μαύ­ρο είναι το καλύ­τε­ρο χρώμα.
Για εκεί­νη είναι η απου­σία των χρωμάτων.

 

*Ο τίτλος και οι σκέ­ψεις απο­τε­λούν έμπνευ­ση από το παρα­κά­τω κομ­μά­τι των Maybeshewill.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο