Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Σκεπτόμενο μπάσκετ

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Ασίστ σημαί­νει μετα­ξύ άλλων στα Αγγλι­κά “βοή­θεια”. Στην μπα­σκε­τι­κή διά­λε­κτο, ανα­φέ­ρε­ται σε αυτόν που βοη­θά­ει τους συμπαί­κτες του με τις συστη­μέ­νες πάσες του να σκο­ρά­ρουν. Η ασίστ έρχε­ται να υπεν­θυ­μί­σει πως το μπά­σκετ είναι βασι­κά ομα­δι­κό άθλη­μα κι όχι υπό­θε­ση του ενός, ακο­λου­θώ­ντας κατά μία (ευρεία) έννοια τη δια­λε­κτι­κή της κοι­νω­νί­ας του μέλ­λο­ντος, όπου η δική μας ανά­πτυ­ξη συμ­βάλ­λει και προ­ϋ­πο­θέ­τει την ανά­πτυ­ξη των άλλων (που δεν είναι η κόλα­ση, όπως στο ρητό του Σαρτρ, αλλά μια εκδο­χή επί­γειου παρά­δει­σου). Ενώ συν­δυά­ζει θέα­μα και ουσία, καθώς μπο­ρεί να φανεί πολύ πιο εντυ­πω­σια­κή (μες στην απλό­τη­τά της) από μια δύσκο­λη, προ­σω­πι­κή ενέργεια.

Χτες στο Μπα­σκό­νια-Ολυ­μπια­κός για την Ευρω­λί­γκα, είχε μοι­ρά­σει 15 ασίστ ήδη από την τρί­τη περί­ο­δο, και αν το κυνη­γού­σε, θα μπο­ρού­σε να κάνει ένα ιστο­ρι­κό ρεκόρ ‑κι ας μην έφτα­νε τις απλη­σί­α­στες επι­δό­σεις του Γκά­λη στην προ Ευρω­λί­γκας επο­χή. Προ­χτές, ο Καλά­θης είχε “μόλις” 9 ασίστ και έφτα­σε μία ανά­σα (ή μία πάσα) μακριά από ένα φοβε­ρό τρι­πλ-νταμπλ (διψή­φια νού­με­ρα σε τρεις στα­τι­στι­κές κατη­γο­ρί­ες) έχο­ντας επί­σης 13 πόντους και 11 ασίστ, στο διπλό του ΠΑΟ στη… Βαμ­βέρ­γη ‑όπως την ανα­φέ­ρουν αστειευό­με­νοι οι Έλλη­νες εκφωνητές.

Και δεν έχουν πολύ άδι­κο, καθώς η Ευρω­λί­γκα, αυτός ο μπα­σκε­τι­κός πύρ­γος της Βαβέλ, μιλά­ει ελλη­νι­κά, του­λά­χι­στον στο στα­τι­στι­κό κομ­μά­τι των ασίστ. Χτες ο Σπα­νού­λης με τις 15 τελι­κές πάσες προ­σπέ­ρα­σε στο σχε­τι­κό πίνα­κα τον Παπα­λου­κά κι έχει μπρο­στά του μόνο το Δημή­τρη Δια­μα­ντί­δη, που απο­σύρ­θη­κε πέρυ­σι από την αγω­νι­στι­κή δρά­ση. Οι τρεις κορυ­φαί­οι πασέρ στην ιστο­ρία της Ευρω­λί­γκα μιλά­νε ελλη­νι­κά, κι αυτό δεν είναι τυχαίο ίσως για ένα στα­τι­στι­κό τομέα, που απο­τυ­πώ­νει ανά­γλυ­φα το “σκε­πτό­με­νο μπά­σκετ” ‑όπως έξυ­πνα ονό­μα­σε την ελλη­νι­κή σχο­λή ο Πεδου­λά­κης. Κι αυτό σημαί­νει πως δε σηκώ­νει ανε­γκέ­φα­λους, εντός κι εκτός γηπέ­δων (δηλ από κάφρους μέχρι χρυ­σαυ­γί­τες και ρατσιστές).

Υγ: την ίδια στιγ­μή στην άλλη όχθη του Ατλα­ντι­κού και την πρε­μιέ­ρα του ΝΒΑ, το “σκε­πτό­με­νο μπά­σκετ” των Spurs του Πόπο­βιτς θριάμ­βευε ένα­ντι της υπε­ρο­μά­δας των Warriors, προ­κα­λώ­ντας σοκ και “εγκε­φα­λι­κούς οργα­σμούς” (μπα­σκε­τι­κά μιλώ­ντας) στο φίλα­θλο κοινό.

-Ρε συ, Λαϊ­κό Στρώ­μα, λες να ήταν παλ­τό ο Τιμ, και τώρα που έφυ­γε, πετά­ει η ομάδα;

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο