Skinny fists like antennas to heaven

Επι­μέ­λεια — Φωτο­γρα­φία: Ελπί­δα Πουρ­να­ρά //

Είμα­στε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθά­ρες. Ο άνε­μος, όταν περνάει,
στί­χους, ήχους παρά­φω­νους ξυπνάει
στις χορ­δές που κρέ­μο­νται σαν καδένες.
Είμα­στε κάτι απί­στευ­τες αντένες.
Υψώ­νο­νται σα δάχτυ­λα στα χάη,
στην κορυ­φή τους τ’ άπει­ρο αντηχάει
μα γρή­γο­ρα θα πέσου­νε σπασμένες.
Είμα­στε κάτι διά­χυ­τες αισθήσεις,
χωρίς ελπί­δα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύ­ρα μας μπερ­δεύ­ε­ται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύ­μη­ση πονούμε.
Μας διώ­χνου­νε τα πράγ­μα­τα, κι η ποίησις
είναι το κατα­φύ­γιο που φθονούμε.

Κώστας Καρυω­τά­κης
(Ελε­γεία και σάτιρες)

Στη γραμ­μή του ορί­ζο­ντα θα δεις συχνά ήλιο, σύν­νε­φα και κεραί­ες να συνω­στί­ζο­νται στον ουρα­νό. Ανά­με­σα στο μπε­τό. Ανά­με­σα στην ανα­το­λή και τη δύση. Υψώ­νο­νται σα γρο­θιές σα να ζητούν μια θέση στον ουρα­νό. Μια θέση στο άπειρο.