Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Στην πίστη στα Ιδανικά… στον Σύντροφο!

Φιλο­ξε­νού­με­νη η Ελέ­νη Μαγκα­ντά­ση //

 

 

…Στα 70 χρό­νια ΔΣΕ
…Στην μνή­μη αυτών που «έφυ­γαν»
…Σ’ αυτούς που γερά­ζουν μαζί με την Ιστο­ρία τους
…Στην ευχή, να τη διδα­χθού­με και να την προχωρήσουμε!

..πριν αρχί­σω τη διή­γη­ση της σημε­ρι­νής μεση­με­ρια­νής ιστο­ρί­ας που διήρ­κη­σε όσο διαρ­κεί ένα φλι­τζά­νι Ελλη­νι­κού καφέ, θα αφιε­ρώ­σω δυο λόγια στον παπ­πού Πασχά­λη που είναι και πρω­τα­γω­νι­στής αυτής της ιστο­ρί­ας αλλά και μιας άλλης σημα­ντι­κό­τε­ρης που διδα­σκό­μα­στε από αυτή και προχωράμε!

Ο παπ­πούς Πασχά­λης είναι ο μικρό­τε­ρος αδερ­φός της για­γιάς μου και μικρό­τε­ρος και των 12 αδερ­φών της οικο­γέ­νειας, από 14 χρο­νών στρα­τεύ­θη­κε στο ΕΑΜ και ΔΣΕ, αφιέ­ρω­σε την ζωή του στον αγώ­να, έχει φυλα­κι­στεί για αυτόν, στη Μακρό­νη­σο, στην Γυά­ρο και στην Θεσ­σα­λο­νί­κη. Σήμε­ρα είναι 90 χρο­νών με γερο­ντι­κή άνοια και ζει σ΄ ένα μικρό χωριό της Λάρισας.

Όποιος δεν γνω­ρί­ζει την ιστο­ρία του κιν­δυ­νεύ­ει να την ξανα­ζή­σει… είναι ένα ρητό που μ’ απα­σχο­λεί έντο­να τα τελευ­ταία 2 με 3 χρό­νια. Αυτό λοι­πόν το ρητό με οδή­γη­σε και σήμε­ρα στο σπί­τι του παπ­πού Πασχά­λη.  Φτά­νο­ντας εκεί τον φώνα­ξα, ήρθε στο μικρό κου­ζι­νά­κι που είχα καθί­σει, ενώ η κόρη του, μου ετοί­μα­ζε τον καφέ. «Ποια είσαι εσύ» με ρώτη­σε δεν με θυμά­ται σκέ­φτη­κα, προ­χώ­ρη­σε η άνοια του, είμαι η εγγο­νή της Ελέ­νης της αδερ­φής σου του είπα, φάνη­κε να μην την θυμά­ται, στην προ­σπά­θεια μου να κατα­λά­βει ποια είμαι, του είπα εγγο­νή του Καντά­ρα (ψευ­δό­νυ­μο του παπ­πού μου στο αντάρ­τι­κο). Ανα­θάρ­ρη­σε, «είσαι του Καπε­τάν Καντά­ρα εγγο­νή». Ναι είμαι, του απά­ντη­σα και θέλω να σου κάνω ένα δώρο και του δίνω ένα κου­πό­νι από το κόμ­μα, το πήρε το δίπλω­σε και το βάλε στο τσε­πά­κι από την πιζά­μα του, η κόρη του, μου λέει «δεν κατά­λα­βε τι του έδω­σες», απο­γοη­τεύ­τη­κα για­τί προσ­δο­κού­σα να του δώσω χαρά με το κου­πό­νι αλλά και να ακού­σω καμιά ιστο­ρία από τότε. «Κου­ρά­στη­κα» λέει και φεύ­γει και πάει ακρι­βώς στο διπλα­νό δωμά­τιο και ξαπλώ­νει . Εγώ, η κόρη του και η γυναί­κα του μεί­να­με στην κου­ζί­να, σε λίγο ξανά­εμ­φα­νί­ζε­ται ο παπ­πούς Πασχά­λης και μου λέει «εντά­ξει το δώρο, ξέρεις τι τρα­βή­ξα­με εμείς στις φυλα­κές για να υπε­ρα­σπι­στού­με αυτά που πιστεύ­ει το κόμ­μα».  Η κόρη του από­ρη­σε «δεν θυμά­σαι εμέ­να, του λέει και θυμά­σαι το κόμ­μα;»  Κι όμως, εκεί­να τα χρό­νια του αγώ­να τα θυμά­ται με λεπτο­μέ­ρειες παρά την άνοια του. Κάνω παρέα με την κόρη του Κ του λέω, με κοί­τα­ξε ερω­τη­μα­τι­κά, «Πασχά­λη του Γιάν­νη του Κ» λέει η γυναί­κα του στην προ­σπά­θεια, να του εξη­γή­σει, γυρ­νά­ει με ύφος, τον Κ, τον Σύντρο­φο, τον λένε Νίκο και μαζί μπή­κα­με στο αντάρ­τι­κο, λέει ο παπ­πούς Πασχά­λης. «Το κόμ­μα και τους συντρό­φους, τους θυμά­σαι», λέει ξανά η κόρη του, εμέ­να με ρωτάς συνέ­χεια πως με λένε». Μου είπε λίγες ιστο­ρί­ες, οι παλιοί αυτοί που έγρα­ψαν την ιστο­ρία δεν λένε πολ­λά, τελεί­ω­σε ο καφές μου κι έφυ­γα. Φεύ­γο­ντας του είπα να σου πω «γεια σου σύντρο­φε?» και μου απά­ντη­σε «Αυτό εσύ θα το ορίσεις»

Το άρθρο δεν έχει στό­χο να ανα­δεί­ξει κανέ­ναν ήρωα γι αυτό και δεν ανα­φέ­ρω επί­θε­τα και γεγο­νό­τα ιστο­ρι­κά. Το άρθρο έχει ως στό­χο να ανα­δεί­ξει δυο έννοιες πολύ σημα­ντι­κές για την ιστο­ρία μας και πως αυτή ξεκί­νη­σε και πως θα ήταν καλό να συνε­χι­στεί. Πίστη στα ιδα­νι­κά που πρε­σβεύ­ουν την Ισό­τη­τα, και είναι ενά­ντια της κατα­πί­ε­σης Ανθρώ­που από Άνθρω­πο, Συντρο­φι­κό­τη­τα και συσπείρωση.

Αυτές τις δύο έννοιες κρά­τη­σα από τον 90χρόνο αγω­νι­στή του ΔΣΕ Πασχάλη…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο