Φιλοξενούμενη η Ελένη Μαγκαντάση //
…Στα 70 χρόνια ΔΣΕ
…Στην μνήμη αυτών που «έφυγαν»
…Σ’ αυτούς που γεράζουν μαζί με την Ιστορία τους
…Στην ευχή, να τη διδαχθούμε και να την προχωρήσουμε!
..πριν αρχίσω τη διήγηση της σημερινής μεσημεριανής ιστορίας που διήρκησε όσο διαρκεί ένα φλιτζάνι Ελληνικού καφέ, θα αφιερώσω δυο λόγια στον παππού Πασχάλη που είναι και πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας αλλά και μιας άλλης σημαντικότερης που διδασκόμαστε από αυτή και προχωράμε!
Ο παππούς Πασχάλης είναι ο μικρότερος αδερφός της γιαγιάς μου και μικρότερος και των 12 αδερφών της οικογένειας, από 14 χρονών στρατεύθηκε στο ΕΑΜ και ΔΣΕ, αφιέρωσε την ζωή του στον αγώνα, έχει φυλακιστεί για αυτόν, στη Μακρόνησο, στην Γυάρο και στην Θεσσαλονίκη. Σήμερα είναι 90 χρονών με γεροντική άνοια και ζει σ΄ ένα μικρό χωριό της Λάρισας.
Όποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του κινδυνεύει να την ξαναζήσει… είναι ένα ρητό που μ’ απασχολεί έντονα τα τελευταία 2 με 3 χρόνια. Αυτό λοιπόν το ρητό με οδήγησε και σήμερα στο σπίτι του παππού Πασχάλη. Φτάνοντας εκεί τον φώναξα, ήρθε στο μικρό κουζινάκι που είχα καθίσει, ενώ η κόρη του, μου ετοίμαζε τον καφέ. «Ποια είσαι εσύ» με ρώτησε δεν με θυμάται σκέφτηκα, προχώρησε η άνοια του, είμαι η εγγονή της Ελένης της αδερφής σου του είπα, φάνηκε να μην την θυμάται, στην προσπάθεια μου να καταλάβει ποια είμαι, του είπα εγγονή του Καντάρα (ψευδόνυμο του παππού μου στο αντάρτικο). Αναθάρρησε, «είσαι του Καπετάν Καντάρα εγγονή». Ναι είμαι, του απάντησα και θέλω να σου κάνω ένα δώρο και του δίνω ένα κουπόνι από το κόμμα, το πήρε το δίπλωσε και το βάλε στο τσεπάκι από την πιζάμα του, η κόρη του, μου λέει «δεν κατάλαβε τι του έδωσες», απογοητεύτηκα γιατί προσδοκούσα να του δώσω χαρά με το κουπόνι αλλά και να ακούσω καμιά ιστορία από τότε. «Κουράστηκα» λέει και φεύγει και πάει ακριβώς στο διπλανό δωμάτιο και ξαπλώνει . Εγώ, η κόρη του και η γυναίκα του μείναμε στην κουζίνα, σε λίγο ξανάεμφανίζεται ο παππούς Πασχάλης και μου λέει «εντάξει το δώρο, ξέρεις τι τραβήξαμε εμείς στις φυλακές για να υπερασπιστούμε αυτά που πιστεύει το κόμμα». Η κόρη του απόρησε «δεν θυμάσαι εμένα, του λέει και θυμάσαι το κόμμα;» Κι όμως, εκείνα τα χρόνια του αγώνα τα θυμάται με λεπτομέρειες παρά την άνοια του. Κάνω παρέα με την κόρη του Κ του λέω, με κοίταξε ερωτηματικά, «Πασχάλη του Γιάννη του Κ» λέει η γυναίκα του στην προσπάθεια, να του εξηγήσει, γυρνάει με ύφος, τον Κ, τον Σύντροφο, τον λένε Νίκο και μαζί μπήκαμε στο αντάρτικο, λέει ο παππούς Πασχάλης. «Το κόμμα και τους συντρόφους, τους θυμάσαι», λέει ξανά η κόρη του, εμένα με ρωτάς συνέχεια πως με λένε». Μου είπε λίγες ιστορίες, οι παλιοί αυτοί που έγραψαν την ιστορία δεν λένε πολλά, τελείωσε ο καφές μου κι έφυγα. Φεύγοντας του είπα να σου πω «γεια σου σύντροφε?» και μου απάντησε «Αυτό εσύ θα το ορίσεις»
Το άρθρο δεν έχει στόχο να αναδείξει κανέναν ήρωα γι αυτό και δεν αναφέρω επίθετα και γεγονότα ιστορικά. Το άρθρο έχει ως στόχο να αναδείξει δυο έννοιες πολύ σημαντικές για την ιστορία μας και πως αυτή ξεκίνησε και πως θα ήταν καλό να συνεχιστεί. Πίστη στα ιδανικά που πρεσβεύουν την Ισότητα, και είναι ενάντια της καταπίεσης Ανθρώπου από Άνθρωπο, Συντροφικότητα και συσπείρωση.
Αυτές τις δύο έννοιες κράτησα από τον 90χρόνο αγωνιστή του ΔΣΕ Πασχάλη…